Mr Shaw'un Olağan Rezaletleri.

Konu: Mr Shaw'un Olağan Rezaletleri. Cuma Şub. 25, 2011 4:13 pm

“Evet baba yeğleştim otele. Heğ şey yeğli yeğinde. Artık beni kontğol etmeyi bırakığ mısın? Tanğı aşkına saat New Yoğk'ta gecenin üçü filan olmalı ama sen hala bana laf yetiştiğmeye çalışıyoğsun.” Yüzünde bir an bir gevşeme oldu ve gözlerini devirdi. “Tamam baba, göğüşürüz.” Annesinin Noel'de hediye ettiği android telefonunun bir tuşuna bastıktan sonra cebine koydu. New York'tan Rusya'nın bu dağ başını aramak mutlaka ona çok pahalıya patlamış olmalıydı; ama umursamıyordu. Babasının parasını çar çur etmesini en son düşündüğünde on yaşındaydı, neredeyse on sene önce yani. “Pağdon, bakağ mısınız?” Karmaşık aksanı ve dahil edemediği r harflerinden oluşan cümleleri sıralayarak görevliye döndü. Umuyordu onu analayabileceklerdi.

Resepsiyona odasındaki televizyonun bozuk olduğunu söylemişti. Bir hayli ilgilenen resepsiyon görevlisinin yüzünden yardım etmeye ve Thomas'ın ne söylediğini anlamaya çalıştığı belli oluyordu. Sonunda görevli kulübesine bir tamirci göndereceğini söylediğinde anlaşabilmelerine sevindi. İngilizce bilen Rusların konuşmasının kendisinden bile daha iyi olduğunu düşündü; ama bundan hemen vaz geçti. Bu düşünce ona babasının daha önce bu şımarıklığı bırakmasını söylediği zamanları hatırlatıyordu ve Thomas, hiç de bunları hatırlayarak tatili kendine zehir etmeyecekti. Yanından geçen bir başka otel görevlisinden zencefilli gazoz istedikten sonra etrafa göz atıp biraz laflayacak bir tanıdık aramaya başladı. Gerçi Thomas için tanıdık olup olmaması pek de önemli olmuyordu. İnsanların garip bulduğu bir özelliği olarak, biriyle çok çabuk samimi olabiliyordu. Kendisi için bu hiçbir zaman rahatsız edici bir şey olmamıştı; ancak diğerleri için aynı şeyi söyleyemiyordu. Yine de bu özelliği sayesinde çevresi genişlemiş, birçok dost kazanmış ve başına birçok bela açmıştı. Bunu hiçbir zaman reddetmemişti, herkesin görebildiği bir gerçeği reddetmenin yararı yoktu sonuçta. Görevliye Rusça bildiği bir iki kelimeden biri olan “Spasiba.” diyerek teşekkür ettikten sonra gazozu eline alıp karla kaplı bahçeyi gezinmeye niyetlendi. Bunun için yaklaşık on metre ilerideki kapıya doğru adımlarını yöneltti ve ilerlemeye başladı. Sırf karın beyazlığına bakarak bile çok soğuk olduğunu var sayabilirdi, hem de gerçekten soğuk. Bu sebeple montunun önünü iliklemeye başladı. Bir elinde gazoz bardağı, diğeriyle de montuyla uğraşırken dikkatini yürümeye vermek hayli zor oluyordu. Bir de üstüne kot pantolonunun cebinde titreyen telefonunu fark ettiğinde aynı anda birkaç şey olmuştu. Ayağı halının yükselmiş olan kenarına takıldı, gazoz bardağı elinden fırladı, bir şeye çarparak yere düştü ve bir genç kızın aidiyeti tartışılmayacak bir çığlık duydu.

NYU | I. Sınıf Mesaj Sayısı : 94 Kayıt tarihi : 12/02/11

5-6 gündür bu eğlenceli ama bir o kadar da sıkıcı yerde kalakalmıştı Gisela. Nereden akıl edip de onca masrafa, hazırlığa yorgunluğa değdirip buralara kadar gelmişti? Krasnaya Polyana, belki de onun için sakinleşmek için geldiği bir yerdi. Okuldan kişiler olsa da herkes gruplar halinde takıldığı için kimsenin kimseye bir zararı dokunmuyordu. Yalnız başına kaldığı sevimli, küçük kulübeden yalnızca yemek yiyeceği sıralarda çıkıyordu. Diskoda takılmamıştı, bir arkadaşıyla gezip tozmamış veya kayak yapmamıştı henüz.

Sezonu açması gerektiğini düşünerek, bir akla hizmet kalkıp hazırlanmıştı. Aylar öncesinden gezi için aldığı kusursuz, bembeyaz bir Louis Vuitton montu vardı ve altında da yine beyaz, kalın bir tayt. Gisela, yapısı gereği çok fazla üşüyen bir kızdı, soğuk havaya çıktığı anda burnunun ucu pembeleşmeye ve sempatizmin doruklarına çıkmaya başlardı. Marilyn Monroe resimli snowboard tahtasını da aldıktan sonra kulübesinin tahta kapısını içeriye soğuk girmeyecek şekilde açıp çıktı. Genel kulübeye doğru hızlı, koşar adımlarla ilerliyordu. Botları yarısına kadar karla kaplanmıştı ve simsiyah botlar bir anda üzerindekilere uyum sağlamıştı. Yüzüne doğru çarpan sert rüzgarlardan genel kulübeden girince kurtulmuştu. Kapıdan içeri girdiğinde bir anda neler olduğunu anlayamadan üzerine şaşkın bir adam düşmüş ve güzelim montunun üstüne o lanet gazozu dökülmüştü. Bir an öfkesini ve şaşkınlığını gizleyemeyip çığlık atmış olması, ortamda ilgi çekmesine yetmişti. Etrafına bakındığında, üzerinde bu kişinin onu rezil ettiğini anlamıştı. Montunun üzerindeki lekeyi eliyle çıkarmaya çalışmıştı fakat olmayınca yavaşça ayağa kalkıp yerdeki şapşal fakat sevecen çocuğa bakıyordu. 'Bu yaptığın gerçekten hiç hoş değildi.' dedi ve üzerini silkeleyip yerdeki çocuğa elini uzattı onu da ayağa kaldırmak için. 'Olacak iş değil ya!' diyerek kendiliğinden söyleniyordu. Bu kadar sinirlendiğini gerçekten hatırlamıyordu ve biraz daha durursa yanlış sözler sarfedeceğinden korktu. Birkaç metre ilerdeki snowboard tahtasına baktı ve sağ ön tekerleğinin kırıldığını farketti. Hemen gidip tahtasını yerden kaldırdı ve düşen tekerlek parçasını aramaya koyuldu, bu sırada 'Tanrım, lanet olsun!' gibi söylenmelere devam ediyordu.

Konu: Geri: Mr Shaw'un Olağan Rezaletleri. Cuma Şub. 25, 2011 5:38 pm

Ve her zamanki gibi Thomas, kendini bir kez daha rezil duruma sokmayı başarmıştı. Belayı üzeirne çekmekte bir mıknatıs kadar yetenekliydi. Babasının her zaman söylediği gibi bu konuda tanrı verigisi bir yeteneği vardı, çarç çur edilip bir an önce ortadan kaybolması gereken bir yetenek. Kızın söylenmelerine karşılık olarak sunabileceği bir şey yoktu. Montunu berbat etmişti. Elbette hemen bir yenisini aldırıp getirtebilirdi buraya; lakin böyle bir jest yapması bile gazozun kızın üzerine döküldüğünde sebep olduğu rezaleti örtmesine yeterli olmayacaktı. Cebinde hala titremekte olan telefonu göz ardı edip yanlış bir şeyler yaptığında suratında oluşan engel olamadığı şapşal gülümsemesiyle kıza döndü. Uzattığı eli tutup ayağa kalktı. Kızın söylenişleri göz önüne alındığında, yardım eli uzatması değil, buradaki çoğu kız gibi o yerdeyken bir tekme atmasını beklerdi. Zira onların dünyasında bir erkek bir kızın üzerine bir şeyler döktüyse, giysinin bedelini kanıyla ödemeye layıktı. Annesinin zorlamalarına ve gerçeğe ne kadar dirense de “o kızların ve onların erkeklerinin” dünyasında yaşıyordu ve bu haliyle yaşamını sürdürmesi hiç de kolay bir şey değildi. Cebinden telefonunu çıkarıp aramayı yanıtladı. “Anne, hiç de iyi bi' zaman değil. Daha sonğa göğüşsek? Tamam, ben de seni seviyoğum.” Sanki bir hata yapmamış da skeç sergilemiş gibi görünen pişkin gülümsemesine hala engel olamayarak kıza döndü. “Çok özüğ dilerim. Zararınızı kağşılayabilirim isterseniz. Size bi' şey olmadı ya?” Sonra, bir anlık bir suskunluk yaşadı. Kızın söylenişleri arasında gülümsemesi kaybolup gitmişti. Evet! Bir yerden tanıyordu onu. “Tanışıyoğ olabilir miyiz?” diye sorduğunda yüzünde az öncekinin aksine gayet ciddi bir ifade vardı.

NYU | I. Sınıf Mesaj Sayısı : 94 Kayıt tarihi : 12/02/11

Resepsiyon masasının altında bulduğum parçalara ayrılmış tekerleği eğilip elime aldığında, sinirlerinin iyice gevşediğini hissetmişti. Tekerleğn artık işe yaramayacağını düşünüp hemen masanın yanındaki küçük, eski çöpe atmıştı onu. Snowboard tahtasının canı cehennemeydi, bir tekerlek için kendisini üzmeyecekti elbette. Eve döndüğü gibi bunu tamir ettirmesi için babasının adamlarına vermesi gerekecekti yalnızca. Üzerindeki mont içinse gerçekten üzülmüştü, onun için büyük bir önem taşıyordu bu mont, manevi bir değer değildi belki de ama fazlasıyla heves etmiş olması yetiyordu moralini bozması için. 'Sakar' şahsın sesini duyunca arkasını dönmüştü refleks ile. Telefonda annesiyle konuşmasına şahit olmuş ve yüzündeki istemsiz gülümsemeye engel olamamıştı. “Anne, hiç de iyi bi' zaman değil. Daha sonğa göğüşsek? Tamam, ben de seni seviyoğum.” diyerek acele tavırlarla telefonu annesinin yüzüne kapatmıştı. R harfine dilinin dönmediği pek şaşırtıcı ve bir o kadar da sempatikti. Ona doğru geldiğinde yüzündeki gülümsemeyi silip atmıştı hemen suratından Gisela. “Çok özüğ dilerim. Zararınızı kağşılayabilirim isterseniz. Size bi' şey olmadı ya?” dedi. Kendine engel olamayıp gülmek istemiyordu. Babasının İskoçya'da satın aldığı kışlık eve her yaz gittiğinde bu tür İskoç aksanlı insanlara fazlasıyla rastlıyordu. İskoçya'yı ve mükemmel sempatiklikteki insanlarını fazlasıyla severdi Gisela. Onların genel olarak karakterlerine yapışık bir sevecenliği olurdu. Tespiti bu tatsız karşılaştığı çocukta da doğrulanıyordu, elbette.

'Hayır, sorun değil. Beni yalnız bırakıp gidebilirsin, lütfen.' demiş ve sinirli bakışlarına hakim olamamıştı. Çocuktaki masum yüze karşı bu sözleri sarf ediyor olması kendini bile şaşırtmış olmalıydı ki hemen hatasını düzeltmişti. 'Ah, kusura bakmayın biraz kaba davrandım sanırım.' dedi. Gülümsemesini eksik etmeyip; 'Sanmıyorum, çıkaramadım ben sizi.' dedi ve arkasındaki tekli koltuğa yaslandı.

Konu: Geri: Mr Shaw'un Olağan Rezaletleri. Ptsi Şub. 28, 2011 1:18 pm

"Sanmıyorum, çıkaramadım ben sizi." Kızın olumsuz cevabı üzerine kaşlarını kaldırmaya engel olamadı. Gerçekten, esmer yüzü o denli tanıdık geliyordu ki, bir an kızın 'Merhaba Thomas, beni nasıl hatırlamazsın?' diyeceğini sanmıştı. Kaşları hala gözlerinden bir hayli uzakta, gökyüzündeyken. Tüm şaşkınlığı hala üzerindeyken konuştu. “Eh, o zaman tanışmamıza bi' mani göğemiyorum.” Aslına bakılırsa dudaklarını aralayıp ses çıkarabilmesi bile başlı başına bir başka şaşırtıcı olay sayılabilirdi; zira beyninin uzak köşelerinde bir yerde birkaç hücre kızın tanıdık olduğunu bağırıp bağırıp duruyordu. Elini uzatıp kendini tanıttı. “Ben Thomas Shaw. Lütfen bana Tom demeye kalkma. İsmimin kısaltılmasından nefğet edeğim de.” dedi şaşkınlığı yüzünü terkedip yerini her zamanki güleryüzlü, sevecen ve neşeli hali alırken. Thomas'ın belki de en büyük problemi de buydu işte. Daha önce bir kez bile görüşmemiş olsa da konuştuğu herkesle bir bağ kuruyor, samimi oluyor, yakınlaşıyordu. R harfini söylemedeki zorluğu bile onun utanıp sessiz kalmasını sağlamıyor, konuşmasına engel olamıyordu. Birkaç kez dolandırıldıktan sonra babasından muazzam bir azar yemişti ama kendini durduramıyordu ki! Bu durum onun için bir tercih meselesinden çok uzaktı, o gördüğü her insana içgüdüsel olarak güveniyordu. Ona göre çoğu kişinin yüreğinde yatan sadece ve sadece dürüstlüktü, başka türlüsünü düşünemiyordu. Bu yüzdendir ki az önce kendisine kızgın bakışlar atan kıza gülümsüyor ve soruyordu. “Peki ya siz?”

NYU | I. Sınıf Mesaj Sayısı : 94 Kayıt tarihi : 12/02/11

Gisela'nın cevabı onu biraz terslenmiş gibi hissettirmişti. Sinir bozucu konuşmak istemezdi elbette ama içinde bulunduğu durum bunu ona zorluyordu. “Eh, o zaman tanışmamıza bi' mani göğemiyorum.” dedi çocuk. Aslında, tam bir sempatiklik abidesiydi. Ses tonunda, konuşmasına, mimiklerinden giyimine kadar her şeyiyle çok iyi görünüyordu. Gisela kaşlarını hafifçe kaldırıp ismini söylemesini belirtti ve anlamış olacak ki; “Ben Thomas Shaw. Lütfen bana Tom demeye kalkma. İsmimin kısaltılmasından nefğet edeğim de.” dedi yüzünü şaşkınlığından arındırıp sevimli bir hale sokup. Gisela kendini gülmekten alıkoyamamıştı. Sinirden eser kalmamış olması gerçekten şaşırtıcıydı, üzerindeki en sevdiği montun halini görünce. Yüzünü dikkatlice inceleyince gerçekten bir tanıdık sima görmüştü. Sanki bir yerlerde karşılaşmıştı onunla önceden. Fakat böyle bir kişi tanımadığına emindi kesinlikle. Tanıdığı yüzleri hiçbir zaman unutmamış, beyninin bir köşesine kazımıştı. 'Hayır, yeni tanıştığım insanlara lakap takma gibi alışkanlıklarım yoktur,emin olabilirsin.' dedi gülümseyerek Gisela. Bunu derken sözlerindeki samimiyeti algılayabilmesini ummuştu yalnızca. 'Ben de Gisela Müller. İsmimin mantıklı bir kısaltması yok zaten. Bunun için rahatım.' dedi çarpık gülümsemesiyle. İki saattir ters ters bakışlarına rağmen Thomas hala gülümsüyordu, bu erdemli bir davranıştı gerçekten. Gisela'nın dizi sızlamıştı bir anda. Sağ dizini hafifçe kaldırıp elleriyle göstermişti. 'Sanırım, dizimi incittim. Bu gerçekten çok acı.' dedi yüzüne acı ifadesi katarak. Doğrusu o an yalnızca biraz ilgi bekliyordu. En sevdiği eşyalarına zarar gelmesini unutmuş ve birilerinin onunla ilgilenmesini istiyordu. Acıya dayanamayan bir insandı. Küçücük bir sızlanma onu yatağa düşürmeye yetebilirdi. Çocukluğundan beri en çok yaptığı şey belki de küçük şeyleri büyüktmek oluyordu. Ailesinin ona karşı ilgisiz kalması, yalnızca maddiyatla ruhunu besledikleri için bu onun için zorunlu bir ihtiyac haline geliyordu.

NYU | I. Sınıf Mesaj Sayısı : 94 Kayıt tarihi : 12/02/11

-SON-