I just need you now. Don't leave me alone.

" Bulabileceğiniz en sert kahveyi getirin. Çabuk olsun! "

Elindeki kitabın sayfalarını bir ileri bir geri çevirirken gözleri telefonunun üzerinden çekilmiyordu. Mesaj attığı kimse ona geri dönmemişti ve o da sıkıntısından ödevlerinin başına oturmuştu. Desire, ödev –evet. “Yorgunum.” demişti babası ile film izlememek için, şimdi ise kendini onunla film izlememenin o kadar da kötü bir fikir olmadığına ikna edecek kadar kötü bir vaziyet içine çekiyordu. O kadar da kötü değil, diye düşündü yatağının üzerine kıvranırken. Celestine’e, Bonnie’ye, Summer’a –hatta neredeyse rehberindeki herkese mesaj atmıştı ama şimdilik ona dönen olmamıştı. Leydi Ciel büyük ihtimalle piyanistinin dairesindeydi. Şu ara çoğunlukla öyleydi zaten. Bonnie’yse ondan bıkmış olabilirdi… Ne de olsa her canı sıkıldığında haber vermeden onun evine küçük ziyaretler düzenlemek Dee için gelenek halini almıştı. Summer’a gelince, onun ne yaptığı ile ilgili fikir yürütmek insanların sandığı kadar kolay değildi. Evinde kitap okuyor olabilirdi, uyuyor bile olabilirdi. Ah, Susam.

“Kimse bana bu evde neler döndüğünü açıklamıyor.” Televizyonda oynayan dizi olabildiğince saçmalıyordu şimdi. Bir ihtimal izlediği şey bir pembe diziydi çünkü başka hiçbir şovda bu kadar kötü oyuncular kullanılmazdı. Üzerindeki şaşalı elbisesiyle evin hanımı onu hizmetçisiyle aldatan kocasına isyan ediyordu. Sıkıcı. Televizyonu da kapadı. Saate bakmak içinden gelmiyordu. Henüz uyumak için erken olduğunu söylüyordu içindeki ses. Bu tip durumlarda o sesten rahatsız edici hiçbir halt olamazdı zaten. Dee’nin tavuklaştığını iddia eder dururdu çünkü. Yatağının üzerinde dönüp durdu bir süre. Eğer hiç bir şey yapamazsa en sonunda Jessi’nin odasına dalar ve onun kutsal güzellik uykusunun içine falan ederdi.

Aynaya döndüğünde kızın çalışma masasının kenarında duran telefonun üzerinde yanıp sönen kırmızı ışığın yansıması ilk dikkatini çeken şey oldu. Bu kadar zaman, sessizde miymiş? Yatağından atladı ve belinden düşmek üzere olan pijama altını yukarı doğru çekiştirerek aynanın dibindeki masanın üzerinde duran telefonu hızlı bir hareketle kaptı. Arkadaşlarının günahını yediğini görünce gülmemek için dudağının içini ısırdı. Ciel, Boni, Susam –Ari ve Heather bile mesaj atmıştı. Şahit onun özellikle huylanmasına sebep olan bir isim vardı ekranda. “Juliet mi?”

Kız buluşmak istediğini söylüyordu mesajında. Bu kadar zaman sonra mı? Kafasının içinde beliren kötü durum senaryolarını geçiştirmek için eli başına gitti. Saçlarını karıştırmanın bu tip durumlarda etkili olduğunu düşünecek kadar saf olduğu zamanlar olabiliyordu bazen. Ama ne yazık ki bu onlardan biri değildi. Ne olduğunu yüz yüze konuşmaları en iyisi olacaktı. Parmakları hızla tuşların üzerinde dolaştı. Üzerine hızla bir şeyler geçirdi ve kendisini odadan dışarı attı.

Babasına yakalanmadan evden dışarı çıkmak zor olacaktı. Ne de olsa, tarihi aksiyon filmlerini izleyemeyecek kadar yorgun olan biri bir babanın gözünde asla dışarılarda sürtecek kadar kendinde hissedemezdi. Neyse ki Bay Belcourt televizyonunun başında uyuya kalmıştı. Bu pek nadir rastlanılan bir durum sayılmazdı elbette. Adam asla evde uzun süre ayakta kalamazdı. O enerjisini para getirecek şeylere saklardı. Aile çoğu zaman ikinci plana atılırdı. Adamın üzerine hızla bir şeyler örttü. Onun yanından ayrılırken gözü aynadaki yansımasına takılana kadar her şey gayet de iyi gidiyordu.

Tanrım! Enkaza dönmüşüm. Gözlerinin altı çukurlaşmış ve saçları az önceki çabaları sonucu darmadağınık bir hal almıştı. Ayağındaki babetleri fazla ses çıkarmamak için eline aldı ve merdivenleri birer ikişer atlayarak odasına çıktı. Aceleci bir bakım süreci olmalıydı. Juliet’in sorunu her neyse –ki büyük bir şey olmadığını umuyordu- olabildiğince çabuk öğrenmeye niyetliydi. Uzun zamandır konuşmuyor olsalar bile o hala onun arkadaşıydı. Öyle değil mi? Ve arkadaşlar kötü durumlar için var olmalıydı. Özellikle, kötü durumlar için.

Arabaya atladığında J’den yeni bir mesaj geldi. Kısa, anlaşılır bir mesajdı. Yalnızca bir cafe ismi, uzatmamıştı. Yüz yüze konuşmak istediği gayet belliydi. Günün bu saatinde neyse ki yollar fazla kalabalık olmazdı. Gece insanları çoğunlukla arabalarını bir garaja bırakır ve sabaha kadar eğlenebilecekleri bir bar arayışına çıkarlardı. Neyse ki onlardan değilim.

Cafe’ye girdiğinde gözleri sarı şaçları tanıdık bir edayla dalgalanan kızı görünce gülümsedi. Arkadası kapıya dönük oturuyordu kız. Hızla onun oturduğu masaya yaklaştı. Elini omzuna koydu ve başını arkadaşına doğru eğip gülümsedi. Konuşmaya niyeti yoktu. Arkadaşının yaptığı makyaj ne kadar iyi olursa olsun ruh halinin kötülüğü bakışlarına yansımıştı. Desire, bu tip durumlarda ne söyleyeceğini bilen bir tip sayılmadığı için yalnızca sessiz oturup dinlerdi. Zaten bu yüzden, tanıyabileceğiniz en iyi dinleyiciydi o. Asla lafınızı bölmezdi.

“ Nasılsın Desire? “

“ Ben, ben gerçekten çok üzgünüm. Seni aramam gerekirdi. Ama yapamadım. Nedenini bilmiyorum. Sadece özür dilerim. Beni affedebilecek misin? “

Üzerindeki deri montu çıkartırken kafasında milyonlarca kötü senaryo dolaşıyordu. Ne olmuş olabilirdi? Koltuğa oturdu ve çantasını kucağına aldı. Eğer yapacak bir şey bulamasa onu karıştırır ve meşgul görünürdü… Başını kaldırdı. Juliet’in bir şeyler söylemesi için yalvarabilirdi bile. Çünkü aksi taktirde kıza diyecek hiç bir şey bulamayacaktı. Küçük bir tabağın içindeki küp şekerlerden birini kızla aldı ve üzerindeki kâğıdı sıyırırken özellikle Juliet’le göz göze gelmekten kaçındı. Onca zaman sonra hiçbir anlamı olmaksızın araması ve birde şu sessizliği ile onu merakta bırakması yeterince kötüydü. Şekeri ağzının içinde bir o yana bir bu yana geçirirken Juliet sonunda sessizliği bozdu. “Nasılsın Desire?“ diye sordu samimi bir edayla. Desire ne diyeceğini bilemiyordu. Bunca telaş hal hatır sormak için miydi? Beni korkuttun, demek istedi ama sustu. Onca zamandan sonra yalnızca bir nasılsınla her şeyi geçiştirebileceğini sanıyorsa yanılıyordu. Gerçek bir açıklama istiyordu, boş muhabbetler değil. “Ben, ben gerçekten çok üzgünüm. Seni aramam gerekirdi. Ama yapamadım. Nedenini bilmiyorum. Sadece özür dilerim. Beni affedebilecek misin?“ Edebilecek miydi? Ah, zaten affetmişti o Juliet’i. Aralarında bir sorun olmasını asla istemezdi. Juli onun eski arkadaşlarından biriydi. Ve Dee; arkadaşlığın önemli olduğunu bilirdi. Dostlarınız her zaman yanınızda olurdu. New York’da bile sizi satmayacak veya sizin satmayacağınız dayanaklarınızın olması önemliydi. Bir zamanlar, bu ‘dayanaklardan’ göstereceği ilk insan olurdu Juliet… Şimdi ise onu nasıl tanıtması gerektiğini kestiremiyordu bir türlü, arkadaş mı; kısmen arkadaş mı? Yoksa daha fazlası mı? Gözü kızın ellerine kaydı. Bakışları sertleşti. Gözlerini kıza dikti ve bir süre konuşmadı. Aklına gelen ilk şey başına geliyordu işte. Bana söz vermiştin, diye bağırmak geliyordu içinden. Ama şu anki durumda yapması gereken en son şeydi karşısındaki kızı yargılamak. Böyle bir hataya düşmesi onu kaybetmesi anlamına bile gelebilirdi. Bir şeker daha aldı pembe sevimli tabaktan ve ne diyeceğine kadar verene kadar onu emdi. “Şey…” dedi ağzının dolu olması yüzünden peltek bir şekilde, “İyi sayılırım. Okul falan, biliyorsun safi stres.” Gülümsemeye çalıştı. Tırnaklarının kenarlarıyla oynuyordu şimdi. Stres altındaydı ama okul yüzünden değil. “Ve seni zaten affetmiştim Juliet. Bunu bildiğini umuyordum.” Seni affetmiştim, ne olur yeniden yanlış yapmamış ol. Ne olur yanılıyor olayım. O sırada yanlarına bir garson yanaştı. Dee bir kahve isteyip yolladı adamı. Başka bir zaman olsa çocuğun ne kadar yakışıklı olduğunu fark edebilir, ona numarasını falan verebilirdi. Ama şimdi uygun bir zaman değildi… Gözlerini kapıya dikti. Şimdi içeri saçlarından sular damlayan iki kız giriyordu. Daha yeni geldim diye düşündü, ne zaman yağmur yağmaya başlamıştı ki?

» Never Gonna Leave This Bed