Peace is not easy

Çayımı yudumlarken bir yandan da derin düşüncelere kapılmıştım. Annemle konuyu kılı kırk yararak tartışmış olsak da henüz gerçekten bir kanıya varamamıştım. Sessizliği bozan ise o olmuştu; 'Kızım, seni küçüklüğünden beri kendini geliştirebilmen adına bir dolu kursa, dans okullarına yolladım. Sen bu konuda gerçekten yeteneklisin ve bunu yalnızca bizim bilmemiz yetmez.' durup bakışlarımı yakaladıktan sonra devam etmişti. 'Senin bu yarışmaya katılmanı her şeyden çok istiyorum, hem senin için de bir meşgale çıkacak, istemiyor muydun bunu sen de?' dedi samimi bir ses tonu takınarak. Hışımla ayağa kalkıp tepki gösterdim, 'Partnerimin Mike'dan başka birisi olamayacağını biliyorsun anne. Tanıdığım daha iyi dans eden biri yok. Ben ona mecbur olmak istemiyorum, bunu gerçekten istemiyorum.'

Anneme yüksek ses tonuyla kızarken holün başındaki aynaya takılmıştı gözlerim. Dediklerimden dikkatim dağılmış ve kendimi incelemeye başlamıştım, odaklanmıştım vücuduma. Kendimde her zaman bir dansçı vücudu görmüştüm, bu yüzden olacak ki kendimi bildim bileli hayatımın her alanında danstan bir parça ile karşılaşıyor olmam tesadüf değildi. 'Gitmelisin Gisela. Bunu senden rica ediyorum, tatlım.' dedi çarpık gülümsemesiyle. Elimdeki fincanı koltuğun yanındaki sehpaya bırakıp yukarı kata çıkıyordum. Merdivenlerden çıkarken anneme bağırdım; 'Teşekkürler, anne!'. Hızla üst kata çıkmış, odama girmiş ve tuvalet aynamın önünden Blackberry'mi almıştım elime. Mike'ı arayacaktım, her ne kadar bu yaptığım gurursuzluk olsa da buna ihtiyacım vardı, Mika'a da olduğu gibi. 'Lanet olsun, telefonu görmeyeceği tuttu.' sinirle telefonu yatağa fırlatmıştım. Sonra hızımı alamayıp tekrardan aradığımda nihayet ulaşmıştım Mike'a. 'Neden bu kadar geç açtın acaba?' diyerek onu tersledim, sonrasında açıklama yapmasını beklemeyip lafıma devam ettim, 'Her neyse, buluşmamız lazım, hem de hemen.' Starbucks'a gitmeye sözleştiğimizde gözüm hemen devasa dolabıma kaymıştı. Beyaz bluzum ve kırmızı mini eteğimi giyip hemen hazırlanmıştım, biraz da mankyaj tabi ki. Kol çantamı da takıp hızla aşağı indim. Anneme öpücük göndermeyi unutmayıp, kapıdan çıktım. Koşar adımlarla caddeye gelip bir taksi çağırdım. Dışarıya bu kadar acele ve paspal bir şekilde çıkabileceğim aklıma bile gelmezdi.

Heykelin önünde inmiş ve Mike'dan haber bekliyordum, aradığında buraya gelmesini söylesem de fazlasıyla bekletmiş olması gerçekten sinir bozucuydu. Uzaktan bana doğru gelen biri vardı, evet Mike. Bakışlarımız karşılaştığında bana doğru adımlarını hızlandırmış ve yanıma geldiğinde sinir bozucu haliyle "Eee bu saatte benimle buluşmanı gerektiren şey nedir?" dedi. 'Bekletmemiş olsaydın şuracıkta söyleyebilirdim. Hep böyleydin sen, neyse neyse. Starbucks'a gidip oturalım istersen, anlatacağım.' deyince kafeye doğru yürümeye başladık. Etrafa dikkatlice bakıyordum, magazinden birine yakalanmamak için. Tekrardan bir şeyler olacağını düşünmeleri ve en kötüsü haber etmeleri beni çığrımdan çıkartırdı.

Acaba beni neden çağırmış aklımın köşesinde hep bu soru yatıyordu. Benim konuşmam bittikten sonra " Bekletmemiş olsaydın şuracıkta söyleyebilirdim. Hep böyleydin sen, neyse neyse. Starbucks'a gidip oturalım istersen, anlatacağım. " Yavaş adımlarla Starbucks'a doğru gidiyordu ben ilk önce biraz duraksadım rüzgârda saçları dağılıyordu adeta. Starbucks'a oturmaya gitmişti bende biraz sonra onun yanına gittim. Gisela bugün ayrı bir güzeldi, uykunun verdiği bir sahraoşluktan dolayı güzel gözüküyor olabilirdi. Okulda ondan başka tango yaptığım kişi yoktu kısacası dans partnerimdi onunla her dans ettiğimde gözümde normal bir kızdı ama şuan gözümde çok güzel bir kız olmuştu. O oturduktan hemen sonra yanına oturmuştum. Beni baştan aşağı süzmeye başladı bu hoşuma gitmedi değil. Ama aklım hayla o broşürdeydi, bir dans partisi aklımda o yarışmaya katılacak tek kişi Gisela Müller'di. Biraz etrafa göz gezdirdikten sonra " Java Chip Chocolate lütfen, teşekkürler. " Bu saatlerde Starbucksta kahve içmek gibisi yoktu bide kalabalık değilse kafa dinlemek içinde güzel yer oluyordu bu mekân. Kafam oldukça karışmıştı, o dans yarışmasına katılsam mı yoksa katılmasam mı? Gisela olduğu sürece katılmayı düşünüyordum çünkü tek başıma dans kabiliyetimi sergileyemiyordum. Bende nasıl söliyecem diye düşünüyordum ya da bu teklifimi kabul edermiydi, etmese nasıl ikna edecektim bu ikilem arasındaydım. Acaba oda bu dans yarışmasında partner olarak beni mi görüyor? Biran önce anlatacağı şeyi öğrenmek istiyordum, sanırım her zaman ki gibi meraklandırmayı anlatmayı tercih etmez. O yarışma aklımdan bir türlü çıkmak bilmiyordu. Kendi kendime, kimsenin beni reddetmeyeceğini söyleyerek rahatlama çabaları içine girmiştim, bir yandan da Müller'e belli etmeme çabası içindeydim. Kahvenin son yudumumu aldıktan sonra bu sessizliği bozmaktan kendimi alı koyamadım. "Evet seni dinliyorum. "

Yanımda gelmemesine şaşmamak gerekirdi doğrusu. Ben kafeye girip oturduktan sonra belirsiz bir şaşkınlıkla o da gelip karşıma geçmişti. Okulda göz ucuyla karşılaşmalarımız dışında yaklaşık birkaç aydır bir ortamda buluşmamız olmamız kesinlikle tesadüf olamazdı. Mike ile kötü bir geçmişimiz ve kırgınlıklarımız yaşanmıştı. Bu, ondan soğumamı sağlayan tek şeydi gerçekten. Bugün burada ona, dans zımbırtısı için teklif sunacak olmak gururumu kırmıyor değildi elbette ki. Fakat bunu yapmak zorunda olduğumu hissettirmişti annem. Mike ise hiç itiraz etmeden gelmişti. Belki de aramızdaki buzların erime vakti gelmiş, geçiyordu. Onun bana atacağı bir adım benim de aynısını yapmamı sağlayabilirdi fakat bana yaşattıklarından sonra ilk adımı atacağımı hiç sanmazdım. Dans işi barışmamızı sağlayabilecek, karşılıklı olan tek aracıydı aslında. Bunları düşünürken o kadar dikkat kesilmiş olmalıyım ki Mike'ın onu izlediğimi düşünüp surat ifadesinin değiştiğini farketmiştim. Kendimi toparlayıp bakışlarıma hakim olmuştum. Kendi siparişini verip benimkini sorma ihtiyacını hissetmeyen Mike'a inat hiçbir şey yiyip içmeyecektim garson gelene kadar. Java Chip Chocolate istemişti, gerçekten bayılırdım, zevklerimizin benzeşiyor olması bir anlığına hoşuma gitmişti. Sessizliği bozan Mike olmuştu. 'Evet, seni dinliyorum.'

Konuşmaya başlarken ciddi anlamda zorlanmıştım. 'Mike, sana bir teklifim olucak.' dedim ve Mike'ın yüz ifadesinin değişimini izledim. 'Dans yarışmasından bir posta geldi ve katılmamı istiyorlar, senin de benimle partner olmanı istiyorum.' bir çırpıda söylediğimden dolayı kendimi biraz rezil olmuş gibi hissetsem de rahatlamıştım. Cevabı ne olursa olsun, onunla burada bulunmak bile beni mutlu ediyordu. Okuldaki gösterilerde yaptığımız dansları herkes çok beğenirdi, biz Mike ile bir bütün olmayı başarıyorduk gerçekten. Tüm fiziksel özelliklerimiz birbirlerini tamamlıyor ve ortaya kusursuz figürler çıkarıyordu. Aramızda geçen duygusal olaylar dışında onunla hayat gerçekten keyif vericiydi. Birbirlerini kırmış olmaları şanssızlıktı ve bir o kadar da üzücü. Bu dans yarışması işi onlar için bir sınavdı belki de, kim bilir.

SON