Geçmişin Ardına Saklayacak Değilsen.

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

Beyaz Q7’ın anahtarına cebine yerleştirdi, günün güzel geçmesini umuyordu şimdi. Nefes almakta zorlanmaya başlıyordu, temiz havaya alışık olmayan ciğerleri yandı. Uzun adımlarla ilerlerken kulağından çınlayan ismi onlarca cümlenin ardına atmaya çalışıyordu. Gülümsedi, saçlarındaki bukleler geçiyordu gözlerinin önünden. O aklına geldiğinde kendisini savunmasız hissediyordu, duraksadı ve etrafına bakındı. İkizinin biranda ortaya çıkıp kendisini tartaklamasını istemezdi, bunu yapmayacak kadar büyümüş olsa da güvenmekten çekiniyordu. Aaron’la aynı evlerde olmalarına rağmen nadiren konuşabiliyorlardı, davet ettiği sürece uzun bir sohbetten kaçmazdı. Kahve içebileceklerini düşünmüştü, Starbucks’ta kilitli kalmaktan hoşlanmayabilirdi. Makinesini almasını önerdi ona telefon ettiğinde, keyif alabileceğini umuyordu. Adımlar atarken ellerini ceplerinden çıkarmazdı, yalnız olduğunda somurtan sureti tebessüm ediyordu şimdi. Güzel bir gün gibi görünmüştü bu saatler ona, hava kararana dek buradan ayrılmamayı planlıyordu. Bu göl kadar sakinleştirici bir şey yoktu hayatında.

Tanıdık bir vızıltı geldi kulağına, uzun bir ıslık çalıyordu. Ardına döndü. El sallarken üst dudağı titriyordu, bir kardeş olamayacak kadar büyüktü silueti. Yanına yaklaşmaktan çekindiğini düşündü ilk başta, başını öne doğru eğdi ve üzerindeki giysileri kontrol etti. Ondan bir farkı olmayışı kendisini şaşırtmıştı, beyaz tişörtler ve kanvas pantolonlar giymeyi tercih etmişlerdi. “Merhaba.” derken gözlerini kısarak onu süzüyordu, duruşu onun yanındayken değişmişti. Yanına geldiğinde onunla birlikte yürümeye başladı.

Fotoğrafçı Mesaj Sayısı : 7 Kayıt tarihi : 30/08/10 Nerden : NY

En sevdiği arabasıyla gelmişti.Siyah Lamborgini'si...En sevdiği arabası buydu.Arabasına dıştan bakınca ikiziyle olan farklılıkları geldi yüzüne.O sade severdi , ben hızlı...Sadece tek farklılıkları bu değildi.Elbette daha çok farklılıkları da vardı.Bu farklılıklar ise onları birbirilerine yaklaştırıyordu.Ama aynı evde olmalarına rağmen pek görüşemiyorlardı.Etrafına bakındı ikizi geldi mi diye.Ama görünmüyordu.Belki de biraz erken gelmişti.Saatine baktı ve evet erken gelmişti.Burada durup onu bekleyecek değildi.Dolaşabilirdi biraz.Mutlaka karşılaşırlardı.İkisi de burayı iyi biliyorlardı.Ardından ağaçlar arasında dolaşmaya başladı.Temiz hava burun deliklerinden giriyordu ve düşüncelerine etki ediyordu.Daha iyimser daha özgürdü adeta.Etrafa bakıyordu.Aileler geziyordu.Ardından gözüne beyaz bir Audi Q7 takıldı...

İlerlemeye başladı arabaya doğru.Andrew'di bu.Arabadan inmişti.O da Aaron'u arıyordu.Birden aklına çocukça bir şaka gelse de , o bunları svmz diye düşündü birden.Son isteyeceği şey ise bu güzel günde ikiziyle kavga etmekti.Ardından Andrew'de yürümeye başladı.Aralarındaki fark açılıyordu.Bağırmak geldi aklına.Ama dikkat çekmek istemedi.Islık çaldı birden.Andrew arkasına döndü.Önce kendini sonra da Aaron'u süzdü.Aaron farketti ve o da kendisini süzdü.Aslında giyim tarzları çok yakındı birbirlerine.İlk konuşan her zamanki gibi Andrew oldu. "Merhaba" dedi kayıtsızca.Aaron gülümsedi ve "Selam" dedi ve yanına geldi.Yürümeye başladılar.Aaron sessizliği bozdu. "Nasıl gidiyor..."

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

Neşeli oluşu Andrew’u da etkilemişti, gülümsemesi tüm ifadesini kaplıyordu. Yürürken bakışları adımlarındaydı, dengesini böyleyken sağlayabildiğini düşünürdü. Çapraz adımlarla ilerlerken nasıl bir cevap vereceğini bilemiyordu, birbirlerinin zıttı olan ses tonlarının kesişmesini ummuyordu. “Dergi için bir makale yazmam gerekti, adını duyduğunu sanmıyorum. Ayrıca bir gazeteyle anlaşabilirim, bir köşem olacak.” İşinden bahsetme gereği duymuştu, diğer şeyleri duyduğunu düşünüyordu. Doğruldu ve yüzünü ona çevirdi. “Sen nasılsın?” diyerek devam etti. “Athena ile aran nasıl?” Nefesi kesilirken kıkırdıyordu, bu aile içi birliktelikten oldukça hoşlanıyordu, iki Beaumont’un da Lewisler ile birlikte olmasından herkes etkilenebilirdi. Adımları onunkilerle uyumluydu, insanların kendisini tanımamasını umuyordu. Cebine geçirdiği gözlüğünü eline aldı ve yüzüne geçirdi. Ah, kesinlikle bu işler saçmalıktan ibaretti. Önemsenen bir yüz değildi elbette, yazdıklarının ardındaki bendi görmek isterler miydi bilmiyordu. Dedikodularla işi olmazdı. [/color]

Fotoğrafçı Mesaj Sayısı : 7 Kayıt tarihi : 30/08/10 Nerden : NY

Yürürken ikiside önüne bakıyordu. "Dergi için bir makale yazmam gerekti, adını duyduğunu sanmıyorum. Ayrıca bir gazeteyle anlaşabilirim, bir köşem olacak." dedi.Aaron gülümsedi sadece.Nasılsın diyince direk işlerinden bahsetmesi garip gelmişti biraz.Ama zaten herşeyi biliyordu.Sadece işle ilgili kısımları bilmiyordu.Zaten onları da biliyordu artık.Andrew de gülümsüyordu artık.Ardından kafasını kaldırdı ve Aaron'a bakarak "Sen nasılsın ?" dedi gülümseyerek.Aaron gülümsedi ve "Her şey gayet iyi.Çekimler falan pek vaktim olmuyor anlayacağın." dedi.Zaten hepsini biliyordu.Son zamanlarda eve geç gidiyordu.İşlerinin yoğunluğundan kendine vakit ayıramamıştı.Ayrıca tabiki Andrew'e de.Ardından Andrew "Athena ile aran nasıl?" dedi...

İşte komik bir noktaya parmak basmıştı.İki kardeş diğer iki kardeşle çıkıyordu.Zaten Andrew'de bu sorunun ardından gülüyordu.Aaron gülümsedi ve "Gayet iyi gidiyor." dedi."Onu seviyorum ve kaybetmek istemiyorum" dedi nşeyle.Bu bir itiraf niteliğine bile girebilirdi.Andrew gülümsedi ve yine önüne bakmaya başladı.Şimdi sıra Aaron'daydı.Kafasını kaldırdı ve gülümsedi.Andrew anlamış olsa gerek kafasını kaldırdı.İkisi de gülmeye başladı.Aaron da aynı soruyu yöneltti. "Ya sizin nasıl gidiyor ?" dedi.Pek bu konuları konuşmazlardı aslında.Bu sorular günün anlam ve önemini belirtebilirdi.Bugün ikisi için farklıydı...

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

Sessizlik oluşmasına neden olmuştu konuşmaması, bakışlarının biraz olsun dahi kıpırdamayan göle çevirmişti. “Her zamanki şeyler.” Dudaklarını belirgin hale getirdi. “Emrediyor ve uyguluyorum.” dedi alayla. Dişleri gözüküyordu gülerken, gözleri kısılmıştı. Çirkin olduğunu düşündü ve hemen değiştirdi ifadesini. Konuşmak yerine yapabilecekleri bir şey yoktu, adım atmayı kesti ve ayağını yere vurdu. Banka doğru ilerken “Oturabiliriz.” dedi ve bedenini serbest bıraktı. Arkasına yaslandı ve bacağının diğerinin üzerine yerleştirdi. Kollarını ardına kadar çekti ve dirseklerini yerleştirdi. Aaron’ın kendisinden daha rahat davranabileceğini düşünüyordu.

Ailenin kopmayan iki bireyiydiler, anne ve babalarının ayrılmış olmalarından hiçbir zaman hayıflanmamışlardı. Günün güzel geçmesiyle tatmin oluyor ve mutlu görünüyorlardı. Ebeveynlerine yakın olamayan çocuk herhalde Andrew’du, insan içine çıkmayıp gizlenmeyi tercih etmişti. Aaron ise neşeli ve göz önündeki çocuk olmuştu. İkizleri onun temsil etmesinden her zaman hoşnut kalırdı, ona benzetilmeyi sevmese de. Buraya gelmeye oldukça alışıktı. Henüz liseyi bitirmeden önce, anneleri LA’e taşındıktan sonra ayda bir kendilerini ziyaret eder ve burada vakit geçirirlerdi. Andrew onunla görüşmeyi keseli uzun bir zaman geçmişti, merak etti. “Charlotte ile görüşüyor musun?” diye sorarken aslında bu konuyu geçiştirmek istiyordu, düşüncelerinin saçmalayışını görmezde gelmeye çalıştı. Cevabı beklerken ağaçlara takılmıştı gözleri.

Lola & Coco Mesaj Sayısı : 376 Kayıt tarihi : 29/08/10

& Dikkat :: Rp'leriniz en az 10 satır olmalı. Aksi takdirde kabul edilmeyecekler.

Not :: Lütfen kaliteli rp'ler yapın. Uyarıyı dikkate alarak devam edebilirsiniz.
Öptüm.

Fotoğrafçı Mesaj Sayısı : 7 Kayıt tarihi : 30/08/10 Nerden : NY

Andrew biraz durdu.Sessizlik sinir bozucuydu.Ardından Andrew "Her zamanki şeyler.Emrediyor ve uyguluyor." dedi alayla.İkisi de gülmeye başladı.Andrew her zamanki gibiydi.Yine dalgaya vurdu bazı şeyleri.Bu huyu da ne kadar belli etmemeye çalışsa da Aaron'un hoşuna gidiyordu.Yürüyüşleri iyice artıyordu.Andrew sonunda "Oturabiliriz" dedi.Aaron çok sevindi.Yürümekten yorulmuştu hafiften.Arkasına yaslandı ve bacak bacak üstüne atıp kollarını gerdi Andrew. "Hiç söylemeyeceksin sandım." dedim gülümseyerek.Aaron sadece biraz öne eğildi ve gözlüğünü çıkardı.Etrafa ve göle bakmak istiyordu.Manzaranın keyfini çıkarmak istiyordu.Yine etrafı garip bir sessizlik sarmıştı...

"Charlotte ile görüşüyor musun?" dedi Andrew.Aaron böyle bir sorunun gelmesine biraz şaşırmıştı.Arkasına yaslandı ve Andrew'e döndü. "Normalde görüşüyoruz ama..." dedi.Andrew "ama" dan sonrasını merak ediyordu.Aaron anladı ve "İşlerimin yoğunluğundan görüşemiyoruz." dedi gülümseyerek.Genellikle pek aile bağlarını koparmıyordu.Ailesine sadıktı.Sonuçta arabası , mesleği , aldığı eğitim , evi , popülerliği ve daha bir çok şey ailesi sayesinde olmuştu.Onlara sırtını dönemezdi.Hem de hiçbir nedeni olmazken. "Ya sen" dedi ansızın. "Ya sen görüşüyor musun ? " dedi.Aslında cevabı biliyordu.Cevabı beklerken etraftaki insanlara gözü takıldı...

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

Gözlerini ondan kaçırdığında suratı anlamsız bir hal almıştı. Holde ağır adımlarla ilerliyordu, ses çıkardığında başlayacak bağırışlardan çekiniyordu. Elindeki defteri büküp dizi hizasındaki büyük cebe yerleştirdi. Dikkat etmemesini umarak cebin üzerindeki kısa kapağı kapattı ve kapıyı çaldı. Dileğinin yerine getirilmeyeceğini bilerek bu hatayı yapması aklında kalan ilk çocukluk anısıydı. Annesinin kükremesi ve ona yağdırdığı hakaretleri hiçbir zaman unutabilecek kadar umursamaz olamamıştı. Şimdi her şeyi hızlandırarak yaşamayı tercih ediyordu. Onun her hareketiyle elektriklenen saçları gibi dağılmayacaktı yaptıkları, her şeyi birbirine uyumlu gözüküyordu. Charlotte’ın herkese inatla kendisine, o tiz sesiyle, Daniel diye hitap etmesinden hiçbir zaman memnun kalmamıştı. Andrew ismini, babasının adını asla ağzına alamıyordu. Aile içindeki onlarca karmaşa ve ikizlere anlatılmayan belirsiz her olayın boşanmaya neden olduğunu görmüşlerdi, sorunlardan kurtulamayacak bir çift olduklarını biliyordu. Onları eleştirebilecek hiçbir cümle edememiş, karşılarında susmayı tercih etmişti. “Hayır, görüşmeyeli aylar oldu.” derken somurtmaktan vazgeçmişti. Telefonunu çıkartıp kucağına koydu. “Telefon numaramdan haberdar değil.” Babasıyla olan bağları kopmamışken annesinden nefret ediyordu, ailenin kopup giden tek bireyiydi gözünde.

Başını iki yana salladı ve elleriyle Aaron'ın bedeninin yanına yerleştirdiği fotoğraf makinesini göstererek “İstersen biraz gezin.” dedi, bir şeyler çekebileceğini düşünüyordu. Buraya gelmeyeli uzun zaman geçmiş ve bakımı yapılan onlarca ağaç eskisinden daha görkemli bir hal almıştı. Teklifini reddetmeyeceğinden neredeyse emindi, uzamış saçları yüzünün bir kısmını örtüyordu.

Fotoğrafçı Mesaj Sayısı : 7 Kayıt tarihi : 30/08/10 Nerden : NY

"Hayır , görüşmeyeli aylar oldu.Telefon numaramdan haberdar değil." dedi.Aslında bu cevabı bekliyordu.Andrew hep böyleydi.Sevmezdi pek onu.Aslında haksızda değildi.Ama Aaron aralarındaki bağları gevşetmekten hoşlanmazdı.İşi düştüğünde çok yardımı dokunabilirdi onların Aaron'a.O yüzden yıllardır onlara katlanıyordu.En azından Aaron öyle sanıyordu.Çünkü zaten katlanılması zor biriydi.Andrew kendini herşeyden kendini kurtarabilicek gücünün onda olduğuna inandığından onlara ihtiyacım kalmadı diyordu.Aslında doğru da diyordu.Niye muhtaç değilse onlarla uğraşmak zorunda kalsın...

Fotoğraf makineside yanındaydı.Aslında şimdi farkına vardı yanında olduğunun.Biraz baktı etrafa.Manzara kusursuzdu.Oynamaya başladı fotoğraf makinesi ile.Andrew bunu farketti ve "İstersen biraz gezin." dedi.Aaron gülümsedi ve ayağa kalktı.Etraftaki çocukları çekmeye başladı.Gölü çekti.Andrew oturuyordu.Ona "Gülümse" dedi.Andrew hazırlıksız yakalandığından dolayı pek iyi çıkmamıştı.Aaron resmi görür görmez kahkahalarla gülmeye başladı.Andrew ona baktı ve anladı.Resmine baktığında o da ister istemez güldü.Aaron "Gölün kıyısına geç ve gülümse!" dedi gülümseyerek.Andrew gölün kenarına gitti ve Aaron ve konuşmaya başladı. "Gülümse.Tamam güzel ve çektim"...

Model & Tasarımcı Mesaj Sayısı : 131 Kayıt tarihi : 30/08/10

Araba kullanmayı severdi. Pek çok kadından iyi becerirdi de. Özellikle bomboş sakin yollarda arabayla uzaklara gitmek yardımcı oluyordu alınması zor gelen kararlarda. Geçmiş onu esir almaya başlıyordu. Bir karar daha... Bir sene önce üniversiteyi bitirdiğinde aldığı karar. Düzgün bir mesleği olsun istiyordu realistikti. Genetik mühendisliği okumuştu fakat karşısına çıkan bir fırsatta moda sektöründe ilerleme şansı doğmuştu. Kissena Gölü'ne giden yoldaydı o zaman da. Topraktan yayılan pozitif enerji onu rahatlatıyordu. Bu kararı verdiğinden beri pişman olmamıştı. Bu kez de verilecek güzel haberin şahidiydi gölün pürüzsüz yüzeyi. Direksiyonu bir sene öncesiyle aynı doğrultuda çevirdi, yavaşça gerçeğe dönüyordu arabanın açık penceresinden yüzüne vuran temiz havayla. Arabasından indi ve temkinli bir şekilde genç adamları aramaya girişti. Burada olacaklarını biliyordu. İki kardeşin buluşmasını bölmek istemiyordu fakat bu haberi mümkün olan en beklenmedik anda vermek istiyordu. öyle ki Josh'ın da kendisi kadar sevineceğine kuşkusu yoktu. Ayakkabısının çıkardığı takırtılar dışında başka hiçbir ses duymuyordu gölün bu yakasında... Taş yola ilerledi ve nihayet çocuk gülüşmeleri duymaya başladı. Burada yalnız kalma duygusu ürkütüyordu onu bazen. Düşünmeye ihtiyacı olduğunda çoğunlukla sadece gölün belirli bir yakasına gelirdi. Oraya doğru ilerlemeye başladı. O geldiği an patlayan flaş ve bu ışıkla aydınlanan iki yakışıklı yüz dikkatini çekmişti. Yaklaştığını fark ettiklerini sanmıyordu. Mümkün olduğunca sessiz davranmıştı. Aniden ortaya çıktı ve

-Selam beyler!

dedi. Genç adamların şaşırmış olduğu belliydi yüzlerinden. İkisine de sarıldı ardından heyecandan titreyen sesiyle konuşmasına devam etti.

-Bakın biliyorum böldüm konuşmanızı ama bu haberi vermek için bekleyemedim. Chanel yaptığım koleksiyonu çok sevmiş. Vee, katalog çekimlerine başlayın dediler! Hayalim gerçek oldu, düşünebiliyor musunuz?! Tasarımlarımı beğendiler!

Ufak bir çığlık atmıştı bu cılız çığlığın ardından Aaron'un yanağına ufak bir öpücük kondurdu ve ardından sevgilisinin yanına gitti. Onu her zaman desteklemişti ikisi de. Zaten Aaron en yakın dostuydu. Dan. ile tanışmasının sebebi de oydu. Hatıralar bir günde ikinci kez yakalamıştı onu...
Chanel'in yaz koleksiyonlarından birinin çekimi için liseden beri en yakın arkadaşı olan Aaron ile fotoğraf çekimi yapıyordu o gün. Cama düşen yağmur damlalarının tak tak tak sesi onu deliye döndürmüştü fakat işi bitirememişlerdi henüz. Kapının tıklatılmasıyla kendini kaybetmişti Xanthe. Kapıyı hışımla açmış ve genç adama "Ne istiyorsun?!" diye bağırmıştı. Ardından gelen Aaron "Kardeşim, hoşgeldin işimiz bitmedi henüz..." gibisinden bir şeyler mırıldanmıştı. Fakat Xanthe'i olduğu yere çivileyen kardeşim kelimesi olmuştu. Mahçup bir şekilde bakmıştı genç adama. İşte ilk tanıştıkları an buydu... Aynı zamanda Athena ile Josh'ın ilk tanıştıkları gün. Beaumont ikizleri ile Lewis ikizlerinin ilişki durumu bu gün ile başlamıştı. Athena ile Josh daha neşelilerdi belki de ve Dan. ile o ise daha melankolik...

Düşünmek istemiyordu. Her ilişkide bir bakıma hatalar olurdu. Aslında hem Xanthe hem Dan. birbirleri için yaratılmış gibiydiler. Fakat garip olan duygularını hala tam olarak açmayı becerememiş olmalarıydı. Xanthe'nin duyguları belliydi bakışlarından, ama Dan. onun aksine bakışlarını bile maskelemeyi iyi biliyordu. Aslında Dan. de ona aşık mıydı, bilemiyordu. Tek bildiği kendisinin ona gerçekten kapılmış olduğuydu. Ve bu duygu gerçekten güzeldi. Hala düşünüyordu Xanthe. Bu düşünceleri bölecek bir sesin gelmesi için yalvardı içinden. Biri uzun sürmemiş olsa da bu sessizliği bozmalıydı.

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

Teklifini reddetmesi kırılmasını sağlayabilirdi Aaron’ın, ilk başta gülümsememiş olması pozda şapşal gibi görünmesine neden olmuştu. “Tamam.” dedi genizden gelen sesiyle. Ani ve önemsiz bir karardı, ayağa kalktı ve birkaç adımla gölün yanına yaklaşmıştı. Çimenlerle kaplı kısma geçmek istemiyordu, patika üzerinde kaldı ve kollarını iki yana açtı. İlk seferdeki gibi ilgisiz görünmüyordu; bunun bir abartı olmuş olması fotoğrafın değerini, gene, düşürmüş olmalıydı. Hayıflanmayacaktı, fotoğrafları kimseyle paylaşmayacağını umuyordu. “Silmeden önce benim için bir kopya hazırla.” Gülümserken Aaron makineyi inceliyordu, öne doğru hafifçe eğilmiş olan bedenini süzdü. Mutlu görünüyordu, yeterli olacağını düşünüp tekrar yerine geçti. Gözlüğünü çıkartıp cebine taktı. Dirseklerini dizlerine yerleştirip etrafını izlemeyi tercih ediyordu. Sohbet etmek yerine dinlenmeyi seçmişti, karşılık vermemiş oluşundan memnundu. Yarım saat daha burada kalıp bir yerlere gidebilirlerdi, arabasıyla gelmiş oluşundan rahatsızdı. Burjuvalık yapıp her kişinin ayrı bir arabayla bu kısa mesafeyi kat etmesi açıkçası insanların gözüne batabilirdi. Etrafından farklı olmasının nedeni belki de buydu, asla böyle şeyleri önemsemezlerdi.

Dakikalar geçerken bir atışma haricinde bir şey söylemediler, sessizliğe uymak kelimeler seçmekten daha kolaydı. Birlikte yetişmiş iki kardeşten çok yeni tanışan iki yabancı gibi gözüküyordular, bunun hakkında bir şey söylemek istemiyordu Andrew. Doğruldu ve yüzünü ikizine çevirdi, patlayan flaş gözlerinin yanmasına neden olmuştu. İnledi, yerinden sıçrayarak ayağa kalktı ve gözlerini ovuşturdu. Bunun bu kadar kuvvetli olacağını tahmin etmezdi. Hesap sormak için ona doğru döndüğünde, aralarından olmayan bir ses gelmişti kulağına. Sahibine döndüğünde oldukça şaşırmıştı. Xanthe’in burada olduklarını nereden bildiğini tahmin etmeye çalıştı. Omuz silkti ve öne doğru bir adım attı. Elini boynuna doladıktan sonra geri çekilmesinden hoşlanmamıştı, bakışlarını ondan ayırmayıp beklemeyi tercih etti. Hareket etmeden durmuyordu, bir şey anlatacağını düşündü. Sevinçli olması endişelenecek hiçbir şey olmayışı anlamına geliyordu, ses çıkarmadan dinlemeyi tercih etti. Zaten böyle olacağından neredeyse emindi, Aaron’ın ondan çaldığı öpücüğe imrenerek baktı. Kendisine destek vermiş olması sonucun beklediği gibi gelmemesiyle bir anda büyük bir tartışmaya dönebilirdi, tasarımlarının beğenilmiş olması rahatlamasını sağlamıştı. Yanına yaklaşan bedene karşılık verdi ve kollarını beline sardı. Düşünceleriyle boğuştuğunu anlayabiliyordu, ne beklediğini kestiremedi. “Tebrikler.” dedi ve gözlerini devirdi, onu kendisine doğru çekti. Yüzünü onunkine yaklaştırdı ve kısa bir öpücük kondurdu dudaklarına. Bilmiş gibi gözükmeye çalışan tavrı kendisini terslemesine neden olabilirdi, kıkırdarken mayhoş kokusunu çekiyordu içine. Gelmiş olmasından oldukça memnundu. “Herhangi bir yerden başka birisi daha fırlamayacak değil mi?” Kimden bahsettiğinden emin olduklarını düşünüyordu, duraksadı ve cevapların gelmesini bekledi. Gülümsüyordu.

Fotoğrafçı Mesaj Sayısı : 7 Kayıt tarihi : 30/08/10 Nerden : NY

Uzun bir sessizlik hüküm sürdü konuşmalardan sonra.Konuşmak için konu arıyorlardı.Ama birbirleriyle paylaşacak o kadar şeyleri yoktu vepek olmamıştı zaten.Yıllardan beri böyle yetişmişlerdi.İkiside birbirlerinin hakkındaki herşeylerini bilirdi.O yüzden bunlar konuşulmaya değmiyecek konuşardı.Sadece susuyorlardı.Akıllarından da birşey geçmiyordu.Adeta donmuştu tüm düşünceleri.Sadece boş gözlerini etrafta dolandırıyor ve ellerini tembel tembel sallamakla yetiniyordu.Ardından otururken makinesini yeniden aldı ellerine.Kadrajdan etrafına bakarken kafasını yana çevirmiş olan kardeşini gördü ve bir anda fotoğrafını çekti.Flaşta olduğunu unutmuştu.Andrew biraz inledi ve ayağa fırladı tam ona dönerken bir ses geldi uzaklardan.Baktığında ise Xanthe'ydi bu.İkisi de şaşırmış yüz ifadesiyle ona bakıyordu.Xanthe ise sadece "Selam beyler." dedi.Aaron bir mırıltı çıkardı sadece.Çünkü çok şaşırmıştı.Xanth is çok mutlu görünüyordu ve tekrar konuşmaya başladı."Bakın biliyorum böldüm konuşmanızı ama bu haberi vermek için bekleyemedim. Chanel yaptığım koleksiyonu çok sevmiş. Vee, katalog çekimlerine başlayın dediler! Hayalim gerçek oldu, düşünebiliyor musunuz?! Tasarımlarımı beğendiler!" dedi gülümseyerek.Aaron çok sevinmişti.Çünkü Xanthe'yi çok severdi.O da şaşkın yüz ifadesini değiştirip gülücükler dağıtmaya başladı."Çok sevindim senin adına." dedi gülümseyerek.Andrew ise tebriklerini söyledikten sonra "Herhangi bir yerden başka birisi daha fırlamayacak değil mi?” dedi gülümseyerek.Bu ona komik gelmişti.Çünkü gerçekten Xanthe'yi hiç beklemiyorlardı...

Model & Tasarımcı Mesaj Sayısı : 131 Kayıt tarihi : 30/08/10

Düşüncelerini bölen Andrew'nun sözleri olmuştu. Ses tonundaki kinaye sezilebiliyordu. Biraz alınmış olmalıydı onu desteklemesinin karşısında ona da ufak bir tebrikte bulunmayışını. Fakat çok geçmeden Xanthe'nin belinde olan eliyle onu kendisine çekti. Yüzünü ona yaklaştırıp ufak bir öpücük kondurdu. Kısa sürmüştü oldukça, beklenmedik olduğu için iyi bir tepki alamamaktan korkmuş olmalıydı. Fakat dudaklarının dokunuşu ve kendisini ona yasladığında hissettiği kokusu Xanthe'i iyiden iyiye sarhoş etmişti sanki. Sorduğu sorunun kimi ima ettiği açıktı ve evet gelişi oldukça beklenmedikti. Athena konuştuklarında işini bitirirse gelebileceğini belirtmişti. Genç adamların gülen yüzlerine baktı ve sevgilisinin yüz ifadesini incelemeye girişti. Tatlı bir gülümseme vardı yüzünde ve gözleri hafifçe kısılmıştı. Konuşmaya başladı Xanthe,

-Aradığım ilk kişi o oldu, işini bitirirse gelecek ki bu buradaki Romeo'yu son derece memnun edecektir. Marion da Guil. ile İtalya'da aradım ve sevindiğini söyledi. Bu arada sevgilim, üzgünüm haksızlık ettim sana sanırım.

Bunun üzerine şaşkınca gözlediğini görebiliyordu Dan.in onu. Tişörtünün yakasını kavradı ve onu kendisine çekti. Bedenleri bitiştiğinde dudaklarını onunkilere bastırdı ve oldukça sert bir şekilde öpmeye başladı onu. Nihayet soluğu bittiğinde yavaşça ayırdı dudaklarını ardından kışkırtıcı bakışlarla onun gözlerine baktı. Reddedemezdi. Karşısında eriyordu ve kimin ne düşündüğü umrunda değildi. Gözü bir an pek de uzakta olmayan banka takılmıştı. Aaron'a döndü ve

-Şuraya oturalım, ben biraz yoruldum çünkü.

dedi parmağıyla bankı göstererek. Beylerin önünden yavaşça ilerledi oturdu ve Dan.in yanına ilişti. Başını göğsüne yasladı ve en ufak bir pürüz barındırmayan göle dikti gözlerini. Hayallerine daldı bir kez daha masum hayallerine. Bir gün belki de sonsuza dek beraber olabilecekti Andrew ile... Kendi butiğini açabilirdi. Ve hayatı boyunca modellik yapamasa da tasarımlarına devam edebilirdi.

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

İsimlere tutunuyordu sözleri içindeki, yüklemlerle uğraşmayacaktı. Gözlerini ondan ayırmadı, konuşmayı kestiğinde hareket etmeye başlamıştı. Boynu hizasındaki elini fark ettiğinde homurdandı, ne yapacağını kestiremiyordu. Vücudunun kendisininkine daha da yaklaştığını anladığında aldırış etmedi, kendisine karşılık verirken parmaklarını üzerinde gezdiriyordu. Bakışlarındaki sorgudan kaçmak istemiyordu şimdi, memnuniyeti yüz ifadesine bir kez daha yansımıştı. Hislerini paylaşamıyor oluşuna aldırış etmiyor gibiydi Xanthe, avucunu onun yanağına yasladı. Bakışlarını gözlerinde ayıramıyordu, aklındaki tüm sesler yok olup gitmişti. Bir saniye dahi mutlu olmasına yetebiliyordu, bedenini onunkinden ayırdı. Teklifini reddetmezdi, onu takip etti ve yanına geçti.

Kendisine yaslanan bedeni koluyla sardı, birkaç gündür sadece kısa sohbetler edebiliyorlardı. Onun gergin oluşu kendisine de yansıyor ve birbirlerine soğuk davranıyorlardı. Uyumlu oluşları her zaman anlık düşüncelerini de etkilemişti, tartışmalar çıktığında dahi bir taraf diğerinden daha baskın olamıyordu. Saçlarıyla oynamaya başladı zaman geçerken, asla bu kadar istikrarlı olamazdı. Her saniye birbiri ardına diziliyordu ve her dakika diğeri gibi duyguları umursamadan, kimseye acımayarak kayboluyordu. Geriye kalan tek şeyin, rüyalar kadar belirsiz hatıralar olması canını sıkardı. Xanthe’in nefes alıp verirken yükselen bedeni hafifliyor gibiydi, bir gün içinde ne kadar uyuduğunu tahmin edemezdi. “Yorgun kız.” diye mırıldandı en sade sesiyle. Aaron’a baktığında durgunlaştığını hissedebiliyordu. Boğazındaki kuruluk bir öneri getirdi aklına. “İsterseniz bir şeyler yemeye gidelim, Athena ile de gideceğimiz buluşabiliriz.” Duraksadığında gözlerini iyice açtı. “Aaron’a başka bir şekilde katlanabileceğimi sanmıyorum, yalnız.” Son kelimeyi vurgulayışı ardından iç çekti ve ardına yaslandı, Xanthe’e doğrulması için destek olacaktı. Gölü izlemekten tatmin olduğunu düşünüyordu, düşüncelerini yola saklayabilirdi.

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

» Geçmişin İzi