Matematik mi? Olamaz..

Eğitim hayatım başladığından beridir beni en çok düşündüren konu Matematikti. Her sene binbir zorlukla geçiyordum bu dersi. Lise'de daha zor olacaktı. Bana bunu birisi anlatmalıydı. O kişi Esta idi. Okul çıkışı için sözleştik ve Matematik dersliğinde buluşacaktık. Aslında beni etkilemişti. Matematik öğrenmek istiyordum ancak bahane gibiydi sanki. Ona yakın olmak için bu dersi kullanıyor gibiydim.


Zil çaldı. Çok heyecanlanmıştım. Neden bilmiyorum ancak hiç böyle olmamıştım. Kızlar ile hiç muhabbetim olmamıştı. Nedense onlarla konuşamıyordum. Fakat belkide bugün bir milat olacaktı. Ancak kendimi tutmalıydım. Çünkü benim kötü biri olduğumu düşünmemeliydi. Belki de beni sadece arkadaşı olarak görüyordu. O yüzden normal duracaktım. Merdivenleri tek tek çıkarken heyecanım hızla artıyordu. Matematik olamazdı beni bu kadar heyecanlandıran. Nefret ettiğim bir dersti. Beni neyin heyecanlandırdığını çok iyi biliyorum. Fakat platonik olabilirdi hislerim. Herşeye hazırlamalıydım kendimi. Merdiveni çıkarken birşeyi farketmiştim. Kitaplarımı unutmuştum. Ne unutkan adamım ama dedim kendi kendime ve sınıfa geri dönüp kitabı aldım. Tekrar Matematik Dersliğine doğru yol aldım. Umarım geç kalmamışımdır diye düşündüm. Çünkü onu bekletirsem bu kötü olurdu. Kanun buydu erkek bekler kız bekletirdi. Umarım tam tersi olmaz. Hızla çıktım ve dersliğin kapısına geldim. Kapıyı açtım ve içimden umarım gecikmemişimdir diye dua ediyorken sınıfın boş olduğunu gördüm. Acaba gelmeyecekmiydi diye düşündüm kendi kendime ancak beklemem gerekiyordu.

Bekliyordum öylece. Canım da sıkılmaya başlamıştı. Zaten nefret ettiğim bir ders için bu kadar beklemezdim hayatta. Kısacası Esta olmasaydı asla beklemezdim. Bir anda ayak sesleri gelmeye başlamıştı. Okul dağıldıktan sonra buraya gelecek tek kişi Esta idi. Kendime bir çeki düzen verdim ve gelenin o olduğunu umarak bekledim.

Lanet olsun nerede benim dolap anahtarım? Of bir bu eksikti
zaten. Hah buldum. Matematik kitaplarımı da alayım. Kızlar tuvaletine gittim.
Aynada kendime bakıyordum. Arkada birkaç kız kıkırdıyordu. Dudaklarıma
parlatıcımı sürdüm ve çıkmaya hazırlandım. Bu gün Matt'e matematik
anlatacaktım. Son dersimiz matematikti ve yeniden bunu işlemek ölüm gibiydi. Ama severim matematiği. O x,y,z leri çözmek hep bir eğlence olmuştur benim için. Çıkmaya hazırlanırken telefonumu unuttuğumu fark ettim. Geri dönüp onu aldım. Saate baktım -ve aman tanrım!- geç kalmışım. Hem de çok! Hızlı adımlarla matematik odasına çıkmaya başladım.

Matt’i severim. Çok şirin bir çocuktur arkadaş olarak. Ama ötesi… Pek düşündüğümü söyleyemem. Hele aklımda başka birileri varken. Sınıfa girdiğimde Matt biraz sıkılgan bir tavırla etrafına bakıyordu. Kapıyı açtım ve hızlıca ona yürümeye başladım. Beni görünce yüzünde kocaman bir gülümseme oluştu. Ben de bu gülümsemeye karşılık vermeden duramadım. “Geç kaldığım için özür dilerim. Kitaplarımı bulamadım da. Umarım kızmamışsındır.” dedim dudaklarımı ısırarak. Kitaplarımı açmaya başladım. Önce trigonometriden başlamayı düşünüyordum. Bana söylediğine göre o konuda biraz zorlanıyormuş. Boş bir kağıtçıkardım ve bir dik üçgen çizdim. Yanına formülleri yazdım ve anlatmaya başladım. “TanA= SinA/Cos...” Bir süre sonra Matt’in yazdığım kâğıda değil de bana baktığını fark ettim. Ben ona burada ders anlatıyorum o beni dinlemiyor. Ciddi bir tavırla “Evet aslında babanla da yatmıştım. Fena biri değildi ama annenle geçirdiğim zamanlar daha zevkliydi, anlarsın ya?” dedim. “Hı hı evet anladım. Pardon ne?” dedi şok olmuş bir şekilde bana bakarak. “Beni dinlemiyorsun değil mi? Ne o trigonometriden daha güzel bir şeyi mi düşünüyorsun?” dedim sırıtarak.

İçeriye gelişi suratımda aptalca bir gülümseme oluşturdu bu belliydi. Oda resmen onun gelişiyle aydınlandı diyebilirdim. “Geç kaldığım için özür dilerim. Kitaplarımı bulamadım da. Umarım kızmamışsındır.” dedi. Geciktiğine kızmıştım. Ancak onu görünce kızgınlığım hemen geçmişti.

Kitapları açtı kağıt çıkarttı falan. Ancak bunlar beni hiç ilgilendirmiyordu. Bu lanet olası derse önem vermek istemiyordum. Ancak bu ders benim çok işime yarayacaktı. Eğer bu ders olmasa Esta ile belkide hiç konuşamayacaktım. O kendi kendine konuşuyor gibiydi. X'miş, Tanjant'mış falan hiç umruma gelmiyordu. Çizdiği üçgeni bile kalp gibi görüyordum herhalde. Ancak yine kendimi tutamadığım belliydi. Ona yine bakakaldım. İşte benim bir sapık olduğumu veya bir aptal olduğumu düşünecekti. Niye kendime engel olamıyorumki. Ona bakmaktan kafamı şu derse veremiyorum. Bir anda bana “Evet aslında babanla da yatmıştım. Fena biri değildi ama annenle geçirdiğim zamanlar daha zevkliydi, anlarsın ya?” dedi. Başta yine Matematikle ilgili birşeyler söylüyor sanıp evet diye geçiştirdim. Ama sonradan anladım ve Pardon ne? diyerek cevap verdim. “Beni dinlemiyorsun değil mi? Ne o trigonometriden daha güzel bir şeyi mi düşünüyorsun?” diye sordu. Aptal kafam dedim kendi kendime. Yine ele vermiştim hislerimi. Artık benim samimiyetime inanmayacaktı ve beni belkide silecekti hayatından. Ancak yüzündeki gülümseme beni biraz mutlu etti.

"Aslında Esta, şu dersler umrumda değil biliyormusun. Matematik falan hiç aklımdan geçmiyor. Sana bakışlarımdan anlamış olmalısın. Esta, biraz hızlı oldu ama sanırım ben.."

Cümlenin devamı gelmedi. Söylemeye cesaretim kalmadı. "Ne olur bunu olmamış farzet. Her neyse derse geçsek ya." dedim. Saçmalamaya devam ediyordum.

Herşeyi berbat ettim. Bugün ikimiz için bir başlangıç olacaktı ancak bu itirafım ile başlangıc çok kötü oldu. Herşeyi zamana bıraksam iyi olurdu ama olmadı işte. Kendi duygularımı ele verdim. Yaptığım itirafı hiç takmamış gibi derse dönmüştü. Sanırım bu ilk ve son bir araya gelişimiz olacaktı. Tam herşey bitti derken yüzümde gülümseme oluşturacak olay meydana geldi. Esta kağıda adımı yazmıştı. Belliki aklında yer edinmiştim. Bir anda herşey tersine döndüm. Onun adımı yazmasını görmek mutlu etti beni. Neden olmasın düşüncesi geçti kafamdan. "Şey bunu öylesine, yani ben, biliyorsun." demeye başladı. Ardından beni arkadaşı olarak gördüğünden falan bahsetti. Böyle demesi tekrar herşeyi alt üst etti. Yeni bir erkek arkadaş ile uğraşacak vakti yokmuş. Herşey bir anda iyiye veya kötüye gidebiliyordu. Önce adımı kağıda yazdı. Bu iyiye işaretti. Fakat sonra beni kibarca (!) reddetti.

Ancak bana "Eğer dersimi iyi dinlersen ve anladığına emin olursam belki seninle bir kahve içmeye gelebilirim." demesi yine birşeyleri iyiye götürdü. İşte bu diye bağırmak istedim. Matematiği hiç olmadığı kadar çok sevmeye başladım. Derse alakam arttı. Ancak yinede onunla yeniden bir araya gelmek düşüncesi aklımı alıyordu dersten. Bir süre daha ders çalıştık. Gerçekten güzel anlatıyordu. Ancak onunda aklının bir yerlerinde benim olduğumu bilmek beni mutlu ediyordu. Biraz daha ders çalıştıktan sonra:

"Artık bitirsek ya. İlk kez birinden ders alıyorum. İlk deneme için fazla olmadımı bu kadar. Biraz sohbet etsek ya. Bence dersi gayet güzel dinledim. Soru sorabilirsin. Ee kahve içmeye gidecekmiyiz?"

"Bitirelim bakalım. Ee konuşmak istediğin bir şey var mı?" Tam konuşmaya hazırlandığı sırada onu durdurdum "Konuyu ben belirleyeceğim tamam mı? Çünkü burada öğretmen benim." dedim gülerek. Az önceki gergin ortam dağılmıştı ki buna gerçekten memnundum. Bir şeyler anlatmaya başladı. Onu pek dinlediğim söylenemezdi aslında. Bu kötü bir şey biliyorum ama şu an onu dinlemekten çok aklımdaki düşüncelere takmış durumundayım. Matt aslında hoş bir çocuk. Yani onu okula başladığımdan beri tanıyorum. Çok değil ama yine de görünce selam veririz birbirimize. Ama onu hiç sevgilim olarak düşünmedim. Bir kere bile. Bu aslında onun görünüşünden de kaynaklanıyor olabilir. Mattew'un yakışıklı, güçlü bir görünümü var. Onun yanındayken insan kendini güvende hissedebilir. Ama bilemiyorum. Sanki... Birden konuşma seslerinin kesildiğini hissettim. Matt'e baktığımda benim onu dinlemediğimi fark ettiğini anladım. Başını çevirmeden önce gözlerinin derinliklerinde acı ve kırılmışlık gördüm. Lanet olsun sana Ess, iyi iş çıkardın. Tatlı bir çocuğun kalbini kırdın. Ne olurdu onu dinleseydin? Kafandakileri başka zaman da düşünebilirdin. Nefes aldım ve ona incinmişliğini geçireceğini umduğum bir gülümsemeyle baktım. İşe yaramış olmalı ki o da bana gülümsedi. Şirin, diye geçirdim içimden. "Şey özür dilerim. Bu günlerde biraz daldınım da. Ee en son ne diyordun?" Tam konuşmaya başlayacaktı ki telefonum çaldı. Ah harika. Eve gitmem gerkiyormuş. Yüzümün asıldığını gören Matt "Bir sorun mu var?" dedi ilgili bir sesle. Gülümsedim. "Hayır. Yani pek sayılmaz. Acilen eve gitmem gerekiyor." Suratını astı. Eşyalarımı topladım ve kalktım. Tam giderken "1 dakika! Kahve içe-" ona yaklaştım ve parmaklarımı dudaklarına koyarak onu susturdum. Dokunuşuma şaşırmış olmalı ki kımıldamadı bile. Kulağına yaklaşarak fısıltıyla "Eğer trigonometriden yüksek alırsan, beni ara. Bulışuruz." dedim. Sonra yanağına bir öpücük kondurdum ve o bir şey diyemeden çıktım dışarı. Eh yeni bir matematik dersi ve çözülecek yeni bir problem.