Mevsim Bitmeden Önce

Gün başlamadan önce, vaktimi yalnızlıkla öldürmek istemiyorum. Zaman her şeyi yok edebilecek kadar kuvvetli, her şeyin sağlam olması dahi güven vermemeli. Hayat gibi süslü kelimeleri kullanma, bir gün yıkılabilir ve canın yanacaktır.

Hayatın daima küçük adımlardan ibaret olduğu görüşündeydi Guil. Aşık olmaksa o küçük adımları biraz daha küçültmek sevdiğine hak ettiği değeri verebilmek için kendini daha da az düşünmekti. Eğer bu yarışsa sevgilinin senden daha öne geçmesine izin vermek belki de. Olgundu kişiliği zaten fakat Marion'ın yanında gençleşiyordu adeta. Hayattaki tek amacı sevdiklerini koruyacak kadar güçlü olmaktı. İlk aşkı koruyamadığı için kayıp gitmişti ellerinden. İlginçtir Marion ikinci aşkıydı. Sadece iki... Bağlanamazdı pek. Sahte bulurdu çoğu kadını, maskeledikleri yüzleri yakınlaştıkça çıkardı ortaya. Fakat Marion hep kendisiydi, sahici ve tutkulu... İşte bu yüzden gençmiş gibi hissediyordu kendini, onunleyken enerjisi asla bitmiyordu.

Sabah aldığı minik öpücük gün boyunca dinç tutmuştu onu. Hazırladığı sürprizi veedeceği evlenme teklifini düşünüp durmuştu. Gençken yaptığı çılgınlıklar gelmişti aklına... Marion onun için asla kaybedemeyeceği mücevherlerdi, anılardı. Geçirdiği her günü dakikası dakikasına hatırlayabiliyordu. Saati saatine. Öğlen sıcağına rağmen aldı koluna paltosunu belli olmazdı.

Bilemiyordu teklifine ne yanıt alacağını... Her zaman evetleri ummuştu. İlk aşkı gözlerini kaparken evet diyebilmişti. En büyük isteği dudaklarından "Evet!" sözcüğünün dökülmesiydi. Çünkü hayatın ne zaman biteceğini kimse kestiremezdi. Sokaklardan birine saptı ve adımlarını hızlandırdı, onu hemen görebikmek için acele ediyordu. Günün ilerleyen saatlerinde alacağı cevabı duyabilmek için de... Onun nişanlılığa nasıl baktığını biliyordu, ilk evlenme teklifini bu yüzden geri çevirmişti. İkincisinde de zaman kaybetmeden evlenmeyi umuyordu hayatının kadınıyla. Tüm hatalarıyla kabullenmişlerdi birbirlerini. Kafenin camından onu beklediğini görebiliyordu. İlerledi ve omzuna hafifçe dokunarak,

-Selam sevgilim...

dedi.

Başını çevirip ardına baktığında saçlarını düzeltmeye zahmet etmeyen Guillaume ile karşılaştı. İnce dudaklarının titrediğini görebiliyordu, kendisinden ne sakladığını tahmin etmeye çalışmadı. Bileğini kavradı ve oturması için kendisine doğru çekti, uykusunu almış görünüyordu. Tıraş etmekle uğraşmadığı yüzü solgun değildi, gözlerinin parıldadığını dahi söyleyebilirdi. Güne geç başlamaktan memnun kalmış olmalıydı, daha fazla uyuması için peşinden sürüklememişti onu. Tatil yaparken bir yandan da işlerini tamamlamaya çalışıyor oluşundan hoşlanmıyordu, o ise buna katlanmak zorunda değildi. En azından son günlerden keyif alabilmesini umuyordu, yoğunluğuyla canını sıkan New York’a döndüklerinde bu kadar çok vakit geçiremezlerdi. “Merhaba.” derken eliyle başının ardındaki, saçları uzadıktan sonra oluşan buklelerin biraz olsun şekil almasını sağladı. Şehre döndüğünden bunlardan kurtulmamasını istiyordu, saçlarının tekrar bu hale gelmesi için üç ay gibi uzun bir süre geçmeliydi. Elini karnına yasladı ve olağandan daha ritmik bir halde “Bugün nasılsın?” diye sordu. Olumlu bir cevap alacağını biliyordu, klişelikten uzak kalmayacaktı gene.

Günlerin art arda sıralanışı gibiydi onun için her insan. Davranışlarını aldığı karşılıklara göre belirliyordu, aşamaları atlamak için yeterli olan tek şey açılabileceği belirtilen kapılardı. Koyu tonlarla ve büyük puntolarla yazılan yazılardan çok, sonlara iliştirilen notlar çekerdi dikkati. Hiçbir zaman farklı olmak istememişti; sıradan gülüşler, her zaman kullanılan iltifatlar ve herkesin savunduğu düşüncelere uyum sağlayabilirdi. Anlaşılır olmak istiyordu sadece, fark edilmemekten korkmuyordu. Küçük bir öksürük numarası dahi, hastalıklı olduğundan şüphe edilse de, dikkat çekmesini sağlayabilirdi. Böyle sorunlarla baş edebilecek kadar zekiydi, bunu hayatında kullanmayı alıntılar yaparak öğrendi. Özgün olabildiği tek şeyin bu ilişkisi olması sırlarını paylaşmasını sağlamıştı. Uzun solukluydu, henüz Guil’in karalanabilinecek bir yönünü görmemişti. Kendisine değer veriyor olması, ona yüreğini açmasını sağlıyordu. Olur olmaz yerlerde gülümseyebiliyordu o aklındayken, güvenebildiği ilk kişiydi. Marion insanların her zaman arka planlarında kalmayı seçmişti, destek verip fikirlerini paylaşıyordu sadece. Güvenilir olmayı hiçbir zaman istemese de bu şekilde dostluklar kurmak diğer çatışmalardan daha iyi gelirdi gözüne. Guillaume’a baktığında kendisinden daha rahat olabildiğini görüyordu, belki de her erkek gibi davranıyordu. Diğerlerini izlememişti, şimdiye dek ilgisini çeken tek kişiyle devam ediyordu hayata. Ciddiyetten uzaklaşamazdı, dudaklarını araladığında kendisi gibi davranıyordu. Soğuk değildi, özgürdü. Kalp atışları hızlanırken ters bir orantı gibi küçülüyordu korkuları. Hayatı tozpembeydi.

-İyiyim.

dedi sıradanlığını bozmadan. Her günden farklı olmamalıydı bu seferki. En azından anlaşılmamalıydı. Gerçekten farklı olacaktı çünkü. Sıradışı bir evlenme teklifi gelmeyecekti. Olabildiğince sıradan olacaktı ama sürpriz olsa da fena olmazdı. Her şeyi beklenmedk anda yapmayı severdi Guil. İnsanların yüz ifadelerindeki değişimi görmek hoşuna gidiyordu. Filmlerde gördükleri sahte ifadelerdense. Hayato okulunda okumuştu pek yaşlı olmasa da. Haliyle tecrübeleri vardı bir yere kadar. Bu teklif için mutlaka uygun anı beklemeliydi. An derken ilişki süresindeki andan bahsimiz tabii. Şu anda ilişkileri tam yolundaydı. Sakin anlardan biriydi şimdi. Tanıma sürecini geçmişlerdi. Artık birbirlerine alışmaya çalışıyorlardı. Bu ilişkinin yönü hakkındaki endişelerini ortadan kaldırmaktı bu teklifin asıl amacı. Sevdiği kadınla bir ömür geçirmek de cabası.

-Sen nasılsın peki? Ne yaptın ben uyurken?

Gülmeye başladı neşe saçarak. Sessizlikler ona göre değildi. Her zaman böyle ortamlarda söyleyecek bir şeyi olurdu. Sevmezdi sadece bakışmayı, sanki her an bir sorun çıkacakmış gibi gelirdi. Hayatını planlı yaşamazdı da. Nadiren düşünürdü. Adım atmadan önce kırk kere yolundan dönenlerden değildi. Bir adım attıysa geriye çekilmezdi. Bu ilişkide adımlarını atmıştı. Küçük ve değerli adımlar. Başka boyuta taşımalıydı da hayatın düşünemeyecek kadar kısa olduğu görüşündeydi. Başını salladı. Yanıtını beklememek nezaketsizlik olurdu. Aklına ilginç bir teklif gelmemişti. Edecekti öylesine. Önemli olanın kullandığı sözcükler olduğunu biliyordu. Ve Marion'ın her şeye değecek biri olduğunu da.

Yerine geçtiğinde düşünceleriyle boğuştuğunu fark edebiliyordu, bunu görmezden gelecekti. Yumuşak bir hareketle elleri kolunu sardı, keyifli oluşundan memnun olmuştu. Onun cevabıyla, “İyiyim.” diye mırıldandıktan sonra göz kırptı; kendisini anladığını biliyordu. Gülümserken bakışlarını gözlerinden ayırmıyordu, “Beatrix ile buluştum.” dedi. Boynu kıvrılmıştı, ona doğru eğilmiş olan gövdesine kıyasla başını dik tutuyordu. “Tekrar Kolezyum’a gittik ve teklifimi kabul etti. Seneye şirketle çalışmak için New York'a gelecek.” Kaşlarının olağandan daha gergin olduğunu hissediyordu, gözlerini kendisinden etkilenmiş gibi daha da genişletti. Guillaume’a uyum sağlıyor oluşu rahatlamasını sağlamıştı, başka hiç kimseye böyle yakın davranamazdı. Tavırlarından etkileniyordu, olağan halini aldı ve ciddileşti. İçten bir gülüşle “Bir şey kaçırmadın, uykunu almış olmalısın.” dediğinde bedenini süzüyordu. Üzerindeki ince tişörtün temiz olması şaşırmasına neden olmuştu, yeni almış olabileceğini sanmıyordu. Gözleri kısılmıştı, aklında kirletmediği bir tişörtü kalmaması gibi bir sorun vardı. Yanıldığını düşünüyordu, her şeyin çetelesini tutmuş değildi. İç çekerek ardına yaslandı, “Kahvaltı yaptın mı?” diye sordu dudaklarını araladığında. Burnuna gelen kokular bunun aklına gelmesini sağlamıştı, geç kalkmış olması bir şeyler yemeye vakit bulamamasına neden olmuş olabilirdi. Gülümserken parmaklarını bileğinde gezdiriyordu, son yıllarda edindiği ufak bir alışkanlıktı bu. Guillaume ile iletişim kurarken ona dokunuyordu, kendisininkinden daha sert olan teni güvenini tazeliyordu sanki. Tatilin birkaç saat sonra sona erecek olmasından hoşnut değildi, burada geçen bu kısa süre oldukça hızlı gelmişti Marion için. Eğlendiğini söyleyebilirdi, son bir kez.

Dikkatini ona yöneltmiş dinliyordu. Marion'ın otelden çıkışının hemen ardından edeceği teklif için hazırlanmaya girişmişti. Tabii uykusunu aldığını düşünen Marion'a bakıp başını onaylarcasına salladı. Sorusuyla elini midesine götürdü Guil. Evet kahvaltı etmemişti, şimdi kokular burnuna daha da keskin geliyordu. Fakat zaman da kaybetmek istemiyordu. Otelde bir çay ile geçiştirmişti kahvaltıyı. Gülümsedi ve

-Sayılır, aç değildim.

dedi Marion'ın elini kavrayarak. Dudaklarını yanaklarına yaklaştırdı ve hafifçe öptü. Tatilin son gününde yapılacak olan bu teklif, sürprizi daha da beklenmedik kılıyordu belki de. Zaten Marion'ın tatil yapmaya zaman bulamadığını biliyordu. Fakat bu tatl Guil. için büyük bir fırsattı, dönüşünün hemen ardından film için çalışmalara başlayacaktı. Marion'ın tatilden faydalanamamış olması onu üzüyordu, o da dinlenmeliydi pekala. Çevredeki garsonlardan birini çağırdı. Bir kahve veya çay daha içecek vakitleri vardı. Kahve istediğini belirttikten sonra Marion'a döndü.

-Bu arada biraz daha gezelim diyorum çevreyi, seni götürmek istediğim bir yer daha var önceden araştırmıştım. Gitmeden önce görelim, tabii sen de istersen.

dedi. Daima fikrini alırdı saygı duyuyordu. Onunla Roma'yı gezerken uğrayacakları son durakta yapacaktı teklifini. Pek romantik sayılmazdı. Fakat Marion'ı şaşırtmak istiyordu. Tabii ağzından evet yanıtını alacağından emin değildi. Belki de laf arasında ettiği teklifteki gibi sıcak bakmadığını söyleyebilirdi. Tabii bu Guil.in hatasıydı, daha birbirlerini tanımadan sormuştu bunu. Ama elinde değildi, onu kaybetmekten ölesiye korkuyordu. Bir an kafenin camından sızan ve gözünü alan güneşe baktı gözlerini kısarak, ardından başını yeniden Marion'a çevirip gözlerine baktı. Zaman geldiğinde yanıtını duyabilmek için can atıyordu.

Onun bir şeyler planladığını düşünüyordu, gayri ihtiyarı bir inilti çıktı ağzından. Gözlerini onunkilerden ayırmıyordu, kollarını gövdesinde birleştirdi. Görmezden gelmek istiyordu bu davranışı, gerçekçi olmasını isteyerek onu başıyla onayladı.. Kahvesini bitirmesini bekleyecekti, o parmağını fincanının kulpuna geçirdiğinde bakışları sabitlenmişti. Gündüz düşlerine yenik düşüyordu gene, aklındaki anı şimdiye dekki yaşantısının büyük bir kısmını kaplıyordu. Yatağına uzandığında uyuyamıyordu, sanki belli bir süreyi doldurmaya çalışıyordu bedeni. Sanki belli bir dönencesi vardı rüyaların. Gözleri kapalıydı ancak bedeni dinlenmek istemiyor gibiydi, zaten gecenin yarısında uyuyamayacaktı. Kendini telkin etmeye ve başka şeyler düşünmeye çalışacaktı. Guil ile tanıştığı ilk gün, New Haven’da kiraladığı eve alışma süreciyle çakışıyordu. Ailesinden ayrıldığı ilk haftalarında birçok sorunla karşılaşmıştı, yalnız kalmayı başaramaması olasılığına karşın aklındaki B planı üniversiteyi bırakmaktı. Orada kalmasını tek kişi sağlayabilmişti, mezun olana dek bir buçuk saatlik mesafedeki evine dönmek aklına gelmemişti. Konuşabiliyor olmaları ona daha çok yakınlaşmasını sağlamıştı, sorunlarına çözümler bulabiliyordu. Ona güven duymaya başladıktan sonra kendi hislerini fark edebilmişti, bu konuda oldukça aptaldı. Ona baktığında, tebessüm etmesini sağlayan ilk şey yüzündeki ifade oluyordu.

Ağlamazdı. Şimdi, gülümsediğinde dudakları düz bir hal alıyordu. Parmaklarının ardıyla koluna dokundu, bakışlarını üzerinde hissedebiliyordu. Sandalyesinin kollarına kenetledi ellerini, ayağa kalkarken biraz dengesizdi. Omzuna yerleştirdi elini, fötr şapkayı aldı eline. Bu ana dek aldığı kafeinin kendisini tatmin ettiğini düşünüyordu, ayağa kalkmasını bekledi ve elini beline doladı. Adımları onunkiyle uyumluydu, konuşmamayı seçmişti. Beklentileri yoktu, tek sorunu her şeyin tek hamleyle bitebilecek olmasıydı. Ama asıl zor olan aralarındaki bağın su götürmez değişikliğini gizlemekti. Her şeyin ciddileşmiş olması bir sonraki fiillerini düşünmesine neden oluyordu, aralanan kapıdan geçtiğinde bunaltıcı sıcakla karşılaştı. Havayı içine çekti, ciğerleri isteksizce doldu. Dikkatini çeken onun kokusuydu şimdi, yapacaklarıyla ilgilenmiyordu. Vücudunu onunkisine yaklaştırdı, bu yeterliydi.

İlk adımını atmaya çalıştığında vücudunun ağırlığının yeni farkına varmıştı. Bacakları uyuşmuş olmalıydı. Bacaklarına saplanan ufak ağrıların etkisiyle gözlerini kıstı. Artık eskisi kadar enerjik değildi. Yirmilerini geçeli iki ya da üç sene olmuştu. Doğum günlerini kutlamazdı. Hatrında da sadece doğduğu yıl kalmıştı. Değer vermezdi bu günlere, kendisi için diğerlerinden kıymetli değildi. Onu tanıyanlar kutlamadığını bilirdi. Yaşadığı yılları saymak bile saçma gelirdi ona. Asıl önemli olan hayatın başlangıcı değil sonuydu. Bilmiyordu dünyada ne kadar iz bırakacağını ya da bırakamayacağını. Merak ettiği oydu. Koluna girmiş olan Marion'a baktı bir süre, bedeni kendisininkinden dinçti. Kafasını yaş gibi meselelere takmayacaktı Guillaume. Ona göre asıl yaş bedende gizliydi. Ruhen de bedenen de Marion'ın daha genç olduğu ortadaydı zaten. Fakat onun ağırbaşlı yapısının ardında saçtığı neşe iyi geliyordu Guil.e... Adımlarını kenarda beklemekte ola bir taksiye yönlendirdiklerinde kapıyı Marion için açtı. Özel arabaların gösteriş olarak algılanacağını düşünüyordu. Endişeliydi. Vardıklarında aceleyle Marion'ın arkasından indi taksiden. Elini hafifçe kavradı. Güzel bir alandı. Yeşildi, gösterişsiz ve sade... Fakat insanlardan eser yoktu. Tarihi aşk şehrinde zaten pek çok insan burada vakit kaybetmezdi. Ne kaçırdıklarını bildiklerini düşünmüyordu. Telaşlı hareketleri fazlasıyla bozmuştu sanki sürprizini. İlk önce çevreyi gözden geçiren Marion'ın dikkatini çekebilmek için başladı konuşmaya, ardından elini cebine götürdü. Bulamıyordu aradığını, bir yandan da konuşurken... Pantolonunun ceplerini karıştırdı. Buralarda bir yerde olmalıydı.

-Çevreme baktığımda ne görüyorum biliyor musun? Elbette güzel manzarayı değil. Seni... Hayatımın anlamını senaryo kitaplarında aradım bir süre... Belki ulaşılmaz adam olmaya mahkumum diye. Ama gözden kaçırdığım önemli bir şey vardı. Her şey zaman kaybıydı. Hayatımın anlamı gözlerindeymiş bunca zaman. İşte bu yüzden o gözleri görebilmek istiyorum sonsuza dek...

Sustuğunda bakışlarını Marion'dan ceplerine çevirdi. Lanet olası yüzük nereye gitmiş olmalıydı. Astarı hafifçe yırtılmıştı ceketinin. Elini derinlere daldırdı ve ufak saten kutuyu çıkardı. Mütevazi ve zarafet doluydu bu yüzük. Marion'a benziyordu. Gösterişsiz ama bir o kadar da gerçek. "Evet"i duyabilmek istiyordu kutuyu açtığında. Yeniden bakışlarını çevirdi gözlerine ve seslendi.

-Hayatını benimle birleştirir misin Marion? Benimle evlenir misin?

Beklenmedik bir teklif olduğunu düşünmüyordu her şeye rağmen. Konuşmaları, kızaran yüzü... En önemlisi de; gözlerindeki umut.

Yanındaki bedene uyum sağlamak istiyordu. Bakışlarını ondan kaçırmayı seçti, sadece cümlelerini dinleyecekti. İçinden geleni söylediğini düşünüyordu, kelimeleri önceden seçmezdi. Ona baktığında, kararsız olmadığını fark edebilmişti sadece, anlam veremiyordu bu küçük sürprize. Aklına ilk gelen, siluetiyle kaplı olduğuydu hayatının. Çevrelemişti kendisini, yılların durgunluğu geride kalıyordu bu sayede. Neyle uğraştığını umursamıyordu şimdi, hafif bir tebessüm yerleştirdi yüzüne. Korktuğunu söyleyebilirdi duraksadığında, sonucu tahmin edebiliyordu. Özgürlüğü kısıtlanmayacaktı bu bağla, resmileşecekti biraz daha. Ne kadar anlamlıydı bilmiyordu, bu anı bekleyerek geçmemişti anları. Kardeşleri gibi beklememişti bu cümleyi, hazır olduğunda belki kendisi teklif ederdi. Kısa bir kahkaha attı düşüncesi ardından, nefesi kesildiğinde yüzünü onunkine çevirdi. Huzurlu görünüyordu, rahattı. Belki de tüm geleceklerini kesinleştirecek olan bu soruydu. Hazır değildi cevaba karşı, geçiştiremezdi. Dayanıklı değildi karşısında, bedeninin hafiflediğini hissedebiliyordu. Herhangi bir karar verene dek tepkisini göstermeyecekti, o arayışına başladığında ve beklenmedik cümlelerini sıralandığında şüphe etmiş ve yeterince şaşırmıştı. Dudaklarını ıslattı, küçük kutuyu tuttuğu eline doladı parmaklarını. Lacivert derisinin güneş ışığıyla dalgalandığını hissedebiliyordu, gözlerine sabitlendi bakışları. Göz bebekleriyle sınırlıydı dünyası, onunkiyle paralel işliyordu zamanı. Cevabı kesindi, ancak isteğinin nedenini öğrenmek istiyordu.

Küçük bir nida çıktı araladığı dudaklarından, ardından “Evet.” diye mırıldandı. Olağandan daha alçaktı sesi. Gülümsedi, karşılığını bekliyordu şimdi. Konuşmamayı seçti. Onlarca şey geçmişti aklında, neden böyle istediğini sorabilirdi ona. Evlilik hayali değildi; her şey yetiyordu kendisine, hayatı ona bağlıydı. Ancak bu kararın başka planlar da getirecek olması, cevabını verirken dahi gözünü korkutuyordu. İsteklerini yerine getirmek isteyecekti her seferinde, bu bağın daha da güçlenecek olması hatıraların çoğalmasını sağlardı. Yalnız başına yok olmak istemiyordu, küçük de olsa bir aileye sahip olabilirdi. Düşündüğünde, kimseden farksız olmayışı geldi gözüne. Yüzüğü parmağına geçirmeyi umursamadı, gövdesine doladı kolunu. Bedenini onunkine yasladı. Mutlu oluşu bu fiille dahi sağlanıyordu, dudaklarını bulduğunda nefesi kesilene dek durmamayı tercih etti. Yaşantısına karışacaktı bu anı, şapşallığı.

Cılız bir sesin ardından gelen ses ve kendisininkine tutunan dudaklar... Dur durak bilmeyen yaşamın mutlu anlarından sadece biri. Artık hayran olduğu bu kadına ömrünün sonuna dek sahip çıkabilecekti. Ellerinden kayıp gitmeyecekti benliği... Ne ailesi kalmıştı ne de sevdikleri yaşamında; ama kaderi artık onu elinden alamayacaktı. Annesinin babasını aldattığı gerçeğiyle yüzleşmişti kötü kaderinin başlangıcında... Babasının ölümü ve annesinin yasak aşkının meyvesi olan üvey kardeşi Conerus'a sahip çıkması... Ardından Adrianna'nın ölümü. Ama şansı dönmüştü Marion ile karşılaştığı gün. Kendisini değiştirmeyi bile öğrenmişti ondan. Kin tutmuyordu artık. Annesi ölmüştü ne de olsa... Babasının katili olan kadın gitmişti. Conerus büyümüştü, iyi anlaşıyorlardı çoğu zaman. Yönetmenlik yapıyordu, çevresinde pek çok dost vardı... Geri dönen talihinin habercisiydi Marion. Bu sürede kendisinden ayrılmıştı dudakları. Belini yavaşça sardı ve yüzüne baktı sevdiği kadının.

-Her şey yeni başlıyor Marion. Yaşamımız daha yeni başlıyor.

Olgun duran çehresine çoğu zamanki keder hakim değildi genç kadının. Huzurlu görünüyordu. Guil. için en önemli olan unsur... Yaşamının her gününde gücünün yettiği kadar mutlu edecekti onu. Seviyordu, hiç varolmayan ailesiydi Marion. Yaşamında o vardı sadece... Kalbinin tamamını teslim etmişti ona. Bundan hoşnuttu. Hafiflemiş hissediyordu kendisini. Güne uyum sağlayan güneş br kez daha parlamıştı masmavi gökyüzünde ve rüzgar son bir kez esmişti hayatında bir daha dönmemek üzere...