Derindeki Hisler

Son derece rahatsız edici alarmın sesiyle son derece rahatsız edici bir sabaha uyanmıştı Vic. Bir anda yeşillenen Central Parkta el ele dolaşan sevgilileri, çocukların ellerindeki dondurmaları akıta akıta yürüme çabası içinde oldukları Times meydanını, güneşin altında tüm ihtişamıyla parlayan Empire State’i, kısacası yazın eşiğinde olan New York’u hiç sevmiyordu Vic. Yüzünü buruşturdu ve son derece yavaş hareketlerle yataktan kalktı. Odasındaki minik lavaboya gidip elini yüzünü yıkadı. Başını yavaşça kaldırarak aynada kendine baktı ve “Sabah kalktığında bile harika görünüyorsun, sen nasıl bir şeysin böyle!” dedi ukala bir gülümsemeyle. Hızla gardırobuna yöneldi ve cıvıl cıvıl renklere sahip yazlık bir elbise çıkardı. Evet, New York’un yazını sevmiyor olabilirdi ama bu onun sokağa bir çift siyah chanel çizme ve kırmızı ipek atkıyla çıkacağı anlamına da gelmiyordu. Elbiseyi bir dakika gibi kısa bir sürede üstüne geçirdi ve jet hızıyla makyaj masasına yöneldi. Normalden daha hızlı ama yine de harika bir biçimde yüzüne renk veriyordu. Sanki anlık bir enerji patlaması yaşıyor gibiydi. Aslında bu hızın nedeni bir an önce evden çıkmak istemesiydi. Bir an önce evden çıkmak istiyordu ki bir an önce eve, o serin yuvasına geri dönebilsin.

Limuzin Barney’s’in önünde durduğunda siyah gözlüklerini indirerek şoföre soğuk bir bakış attı. “Bir dahaki sefere bu kadar yavaş hareket edersen kovulursun.” Şoförün gelmesini bile beklemeden kapıyı sertçe çarparak arabadan indi. Mağazanın önüne fark ettirmeden bir göz attı ama Bianca’yı göremeyince hızlı adımlarla içeri girdi. Balo kıyafetini haftalar öncesinden diktirmeye başlamıştı aslında Vic ama amaç birlikte olmaktı o yüzden Anca’nın alışveriş teklifini kabul etmişti. Anca’yla çok küçük yaşta tanışmışlardı. İkisi de soğuk tiplerdi fakat ortak bir nokta onları buluşturmuştu, üvey anneleri. Komşu olmanın da verdiği avantajdan yararlanarak geceler boyu birbirlerine dert yanmışlardı. Birlikte ağlayıp, birlikte gülmüşlerdi yeri geldiğinde. Yani hatırı sayılır bir arkadaşlıkları vardı ve Vic bunu bozmak istemiyordu. Ama liseye geçtiklerinden beri aralarında hiç dile getirilmemiş bir gerginlik vardı. Ve ikisi de alışveriş düşüncesiyle oraya gelmiş olmalarına rağmen bu gerginlik bugün patlayacaktı.

Görevlinin getirdiği şampanyayı bakımlı elleriyle nazikçe kavradı. Uzun süredir buranın müşterisiydi ve bu muameleyi görmeyi kesinlikle hak ediyordu. Yüzünde o ukala gülümsemesi etrafa bakınırken gözüne tozpembe harika bir elbise çarptı. Çoktan bir balo elbisesine sahip olmasına rağmen bu elbiseyi gardırobunda görmek istiyordu. Elbiseye doğru hızlı bir atak yaptı ve tam o sırada yanında beliren kıza doğru nefretle kafasını çevirdi. Eğer onun da niyeti bu elbiseyi almaksa, hiç şansı yoktu. Duyduğu uysal ses tüm düşüncelerinin silinmesine neden oldu. “Merhaba Victorola.”

Açıkçası Anca’nın da bu elbiseye yönelmesi hiç de şaşırtıcı bir şey değildi. Zevkleri, ikisinin de Damien’a taptığı zamandan bu yana hala aynıydı. Küçükken odalarına bir Damien köşeleri bile vardı. Ama o zamandan bu zaman çok şey değişmişti. Artık o Damien köşesi ikisinin gülerek hatırlayacağı harika bir anı değil, asla bahsetmek istemedikleri bir yerdi. Bir sürü olay olmuştu lise hayatları boyunca ama ikisi de oturup doğru düzgün bundan bahsetmek istememişti. Belki korktuklarından, belki de sıkıldıklarından ama asla konusu açılmayan, açıldı mı da anında 180 derece sapıtılan bir konuydu bu. Yaklaşılmaması gereken tehlikeli bir bölgeydi. Vic yüzünde kocaman bir gülümsemeyle kollarını açtı. “Anca! Nerelerdesin sen, ağaç oldum burada!” Bianca’nın tereddütlü yüzüne samimi bir gülümseme yayıldı. Vic’in kollarını boş bırakmadı ve onca yılın hatırına sıkıca sarıldı. Ayrıldıklarında Anca’nın gözleri hala düşünceliydi. Çok fazla çalışıyor olmalı diye düşündü Vic. Birkaç saniyelik sessizlikten sonra gülerek elbiseye baktı Vic. “İkimizin de aynı anda aynı elbiseye yönelmesi ne kadar garip değil mi?” İçten olmayan bir kahkahayla Anca’nın omzun hafifçe vurdu. Ama Anca hala sessiz ve düşünceliydi.

''Aslında bence o kadar da şaşırtıcı değil. Ne de olsa zevklerimizin şaşırtıcı derecede yakın olduğunun ikimiz de farkındayız.'' Bu ne demekti şimdi? Vic’in kafası karışmıştı. Sorgulayan gözlerle Anca’ya baktı. Başka bir şeyler söylemesi için yalvarıyordu adeta. Bu sözlerin altında bir ima seziyordu fakat Anca’nın açmaya çalıştığı konunun umduğu şey olmamasını istiyordu. Gülümseyerek kafasını salladı Vic. Bir şeylerin farkında olduğunu belli ediyor ama konuşmamaya kararlı olduğunu göstermek için de dişlerini sımsıkı kapalı tutuyordu.

Ortam son derece gerilmişti ve bunu ortadan kaldırmanın tek yolu elbiseye odaklanmaktı. Bel kısmı son derece dar, diz kapağının birkaç santim üstüne doğru bollaşarak inen, straplez, Vic’in rüzgârda uçuşan saçlarının altında siyah bir topukluyla gerçekten harika durabilecek çok hoş bir elbiseydi. Aslında kırmızı olsa daha güzel olabilirdi diye düşündü Vic. Tam o sırada ''Bu elbisenin rengine âşık oldum. Sanırım pembe aşkım hiçbir zaman bitmeyecek.'' diyen tiz sesini duydu. Belki de tahmin ettiğimizden daha az uyuşuyor zevklerimiz diye düşündü. Evet, çok tatlı bir rengi vardı fakat kırmızı olsaydı daha kışkırtıcı ve harika durabilirdi Vic’te. Modelini de çok beğenen Vic, rengi bir tarafa bırakıp bu elbiseyi bir an önce denemek istiyordu. Üzerinde nasıl harika duracağını şimdiden tahmin edebiliyordu. Tam aklında bu harika elbise ve Damien’la bir akşam yemeği canlandırmıştı ki Anca’nın kısık ama rahatsız edici sesi onun gerçek hayata dönmesine sebep oldu. '' Gerçekler çıkacaksa su yüzüne Bendels'de çıkmasın yeter ki'' Neden bahsettiğini anlamadığını belli eden bir bakış attı Anca’ya. Anca gözleriyle onlardan biraz arkada duran kızları gösterdi. Akbaba misali başlarına üşüşmüş, yaklaşık yarım saattir onları izliyorlardı. Vic gözlerini devirerek iç geçirdi. Bu afacanlara haddini bildirmeyi seviyordu ama şu an uğraşacak daha mühim sorunları vardı. Belki de artık olgunlaşmaya başladığı için sıkılmıştı bu tür şeylerden. Sonuçta sadece birkaç gün kalmıştı mezun olmasına. Mezun oluyorum, diye düşündü Vic. ‘Bu kızlarla uğraşmaktan çok daha önemli işlerim olmalı, hayata atılıp bir şeyler başarmalı, tüm dünyaya, tamam bu biraz geniş çaplı oldu, tüm New York’a Vic’in gücünü göstermeliyim’ diye düşündü. Her şeyin kendi lehine olduğu bir ortamda bu kızlara ders vermek artık ona ilgi çekici gelmiyorsa belki de gerçekten olgunlaşıyordu Vic?

Vic kendi geleceğiyle ilgili düşüncelere dalmışken Anca çoktan kızları birkaç sert bakışıyla oradan uzaklaştırmıştı bile. Vic kendine gelip kızların yavaş yavaş uzaklaşmakta olduklarını görünce gülümsedi. Belki de artık bu işleri yapması için Anca gibi birilerini tutmalıydı. Bu çok daha kolayına gelirdi. Uzaklaşan kızlara bir kez daha baktı ve bu fikri daha sonra babasına sunması gerektiğini aklının bir köşesine kazıdı. “Sen neden bahsediyorsun Tanrı Aşkına?” Gözlerini Anca’nın gözlerine dikti. Yemyeşil bir o kadar da tereddütlü bakıyorlardı. Vic neden bahsettiğini çok iyi biliyordu fakat bu konuyu açmayacaktı. Hayır, burada olmazdı. Aslında hiçbir yerde olmazdı. O konu hakkında hiçbir zaman konuşmayacaklardı çünkü bu arkadaşlıklarına zarar verebilirdi. Anca hala sessiz kalmakta ısrar edince Vic dayanamayıp ses tonunu biraz yükseltti. “Hangi zekâ pembe bir elbiseden bu konuya geçiş yapabilir acaba? Saçmalıyorsun Anca, sen sadece elbiseye olan aşkını anlatmaya devam et lütfen.” Anca’nın gözleri hala o ismi söylemesi için sabırla bekliyordu. Ama bir yandan da bu sessizlik sinirini bozuyordu. Vic’in konuyu açmaya niyeti yoktu. Ben de mi açmasam, sadece elbiseyi alıp buradan uzaklaşsam diye düşündü birkaç saniye için Anca. Ama sonra nerden geldiğini anlamadığı bir sabırsızlık tüm bedenini sardı ve yıllardır ikisinin arasında asla konusu geçmeyen o ismi söylemek üzere dudaklarını araladı.

''Kes sesini Vic. Bunca zamandır susuyorsam zor günlerimizdeki arkadaşlıklarımızın hatırınadır. Ama sana bir şey söyleyeyim mi? Sen de sevgilin de umrumda değilsiniz. Canınız Cehenneme'' Sesini kesmesi gereken biri varsa o da sensin diye düşündü Vic. Uzun süredir görüşmemenin yan etkileriydi bunlar. Lise ikisini de o kadar çok değiştirmişti ki artık o eski hallerinden eser yoktu. Fakat sadece merhabalaştıklarından dolayı ikisi de birbirinin gözünde hala eski kocaman gözlü şeker Vic ve eski güneşte müthiş parıldayan saçları harika kokan Anca’ydı. “Hayat seni yormuş sanırım Anca?” Sakin ve uysal bir tonda söylemişti bunu. Anlıyorum seni, geçecek bunlar mesajını vermeye çalışmıştı aslında. Konuyu Damien’a getirmesinden korkuyordu o yüzden sevgili kısmını olaya hiç karıştırmamıştı. Damien artık onundu, bunu o da biliyordu. Zamanında Anca da Damien’dan payını almıştı ama sonra onu bırakan o olmuştu. Şimdi Vic’in sırasıydı ve onun bırakmaya asla niyeti yoktu. Bu içinde şeytan barındıran melek yüzlü hala ne istiyor benim sevgilimden diye düşündü Vic gözlerini kısarak.

Anca ona nefret dolu yeşil gözlerle bakıyordu. Daha önce hiç bu kadar sinirli görmemişti onu Vic. Her zaman büyük bir parıltıyla baka şirin yeşil gözleri vardı onun, en azından liseye kadar. Hakkında çok şey duymuştu lisede, çok değiştiğinden de haberi vardı. Ama o asla aklındaki Anca modelini bozmak istemedi, asla onunla yüzleşmedi. Onun için Anca hep en yakın küçük arkadaşıydı. Bu yüzden alışveriş teklifini bu kadar çabuk ve içtenlikle kabul etmişti. Yoksa hiçbir güç onu bu sıcakta evden çıkaramazdı. Karşısında hala eski Anca var sanıyordu ama yanılmıştı. Küçük bir baş belasından başka bir şey değildi artık Anca. “Bak tatlım artık canımı sıkmaya başlıyorsun. Sen ve gereksiz sevgilinden daha önemli işlerim var.” İsmini söylemekten korkuyor, diye düşündü Vic. Yarım saattir bahsettiği konu Vic ve sevgilisiydi ama bir kere bile ağzından Damien lafı çıkmamıştı kızın. Pembe elbiseyi hışımla Vic’in elinden aldı ve kasaya doğru yürümeye başladı. “Sen zaten pembe sevmezsin canım.” “Ne bu şimdi, Bonnie’nin beni sinir etmek için gönderdiği ufak robotlardan biri daha mı?” Kollarını göğsünde kavuştururken hafifçe kendi kendine mırıldandı Vic. Anca’nın saçları hala parlaktı ama artık bir sürtük gibi koktuğundan emindi.“Yürürken konuşabiliyorsun da demek, harika!” Kız kasada ödemesini yaparken arkasından seslenen Vic’e ters bir bakış attı. Gerçekten elbiseyi elinden çekip aldığına inanamıyordu Vic. Bu kadar mıydı yani arkadaşlığı? Evet, Vic de yeri gelince çok hain davranabiliyordu ama Anca’nın yaptığı resmen yüz üstü bırakmaktı. Ödemesini bitirmiş kredi kartını cüzdanına yerleştirmekte olan ''Sana iyi günler eski arkadaşım'' Anca dedi ve kapıya doğru yöneldi. Vic ise allak bullak olmuş bir suratla arkasından bakıyordu. Ne yani bu kadar mıydı? Hayır, bu kadar kolay kurtulabileceğini sanıyorsa yanılıyordu.

Empire State kadar uzun topuklarına aldırış etmeden Anca’nın arkasından kapıya doğru koştu Vic. Canının yanacağını bilerek tırnaklarını kızın koluna geçirdi ve kendine doğru döndürdü. Canı acayan Anca küçük bir iniltiyle kolunu Vic’ten kurtarmayı başardı. Kolunu ovuştururken ne yaptığını sanıyorsun sen diyen bakışlarını Vic’in üstünde gezdirdi. “Sorunun her neyse, şimdi burada, benimle hallediceksin, kaçarak bir yere varamazsın.” Dedi sesini yükselterek Vic. Bugün ikinci kez sesini yükseltiyordu. Anca bu sefer de bir sorun çıkarmasa iyi olurdu çünkü üçüncü bir bağırışla Bendel’s’ten atılma tehlikesini göze almayacaktı.

“Yürürken konuşabiliyorsun da demek, harika!” Bu kız neden bahsediyordu. Artık gerçekten sıkılmaya başlamıştı aynı şeyleri konuşmaktan. Vic'le kavga etmek istemezdi. Onun için önemliydi. Ortalığı kasıp kavuran ansız öfkesini tek yatıştırabilen Vic'ti. Evet çok kırmıştı onu. Ama bu sefer kalbinde bir daha tamir edilmesi mümkün olmayan yaralar açmıştı. Gerçekten üzücüydü. Artık kime güvenebileceğinden bile emin değildi. Her ne kadar canı acısa da konuşmalıydı. İçindeki öfkeyi hissediyordu. Sanki derisinin altına yerleşmiş çelikten bir palto gibiydi. Neden bu kadar umursadığını da anlamıyordu. Bazen gerçekten anlaşılmaz biri olabiliyordu. O bile anlayamıyordu. Fakat düşündüklerini anlayamasa da içindekileri anlayabiliyordu. Aynı kendi içindekiler gibi... Nasıl hissedebilirdi ki? Göğsünü sıkıştıran boğum boğum bir yumruya dönüşmüş duygularını söküp çıkartmak istiyordum, ancak o kadar bütünleşmiş ve öyle sıkı bağlanmışlardı ki birbirlerine çekip çıkartmaya çalıştığında, ciğerlerini de beraberinde sürükleyerek dikenli bir tel gibi gırtlağının arkasına tutunuyorlardı. Birden gelen ağlama dürtüsünü bastırmak için dudaklarını dişledi. Bu kadar duygusal olmasından nefret ediyordu.

''Sanki o an uzun zamandır kapalı tuttuğu kapı ardına dek açıldı ve içeri yeniden gün ışığı girdi. Yeniden gülebileceğini, mutlu olabileceğini, hayata tutunmaması için bir sebep olmadığını anlamıştı. O Darciel sayesinde nefes aldığını hissetmeye başlamıştı yeniden, yaşadığını ve hayatın devam ettiğini... Umutları ve amaçları olan bir genç kız olmuştu yeniden. Geçmişi ve geleceği arasında sıkışıp kalamazdı, kalmayacaktı da.
Beklemediği bir anda attan düşünce neye uğradığını şaşırıp yeniden at binmeye korkan, temkinli davranma ihtiyacı hisseden bir binici gibiydi. Hayatında kökten değişen tek bir şey vardı aslında, o da insanlara olan inancını yitirmiş olmasıydı.''

Vic ona gerçekten ona zor günlerinde destek olmuştu. Onu her zaman koruyup kollayan, boğulduğu dertlerinin arasından ufukta gözüken kurtarıcısı. Onlar hep birbirlerine destek olacaklardı artık. Evet, acıyordu canları hem de çok. Ama yakınmayacaklardı. Birbirlerine daha sağlam tutunup acılarından kurtulacaklardı. Öfkeleri üzerlerine giydikleri çelikten zırhları olacaktı. Ve daha da dirençlenecek,hissizleşecekledi. Ve en sonunda kendilerinden başka kimse acıtamayacaktı canlarını. Bunu asla göz ardı edemezdi. Fakat iki kızda çok farklı yerlerdeydi şimdi. Hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı. Zordu. En sevdiği insanın yüzüne nefretle baktığını hissetmek. Fakat hayat adil değildi. İnsan ileride ne olacağını bilmiyordu. Şuan yaşadıklarını geçmişte yaşayacağını söyleseler kahkahalarla gülmekten başka bir şey gelmezdi.

Birden kolunda bedenini kasıp kavuran bir acı hissetti. Refleks olarak kolunu çekti aniden. Baktığında tırnak izleriyle karşılaştı. Büyük bir öfkeyle Vic'in gözlerine baktı. ''Ruhsal acıları geçtik, şimdi de fiziksel olarak acı verme kısmına geçtik öyle mi?'' Gülümsedi. “Sorunun her neyse, şimdi burada, benimle hallediceksin, kaçarak bir yere varamazsın.” Sinirliydi. Fakat ani bir sinirle sonradan pişman olacağı şeyler yapmak istemiyordu. Fakat kan beynine sıçramışken mantıklı düşünme çabalarında bulunmak bile o kadar zordu ki. Kolunun acısı bir kere onu düşünmesinden alıkoyan en önemli engellerden biriydi. ''Seninle artık hiçbir sorunum kalmadı. Sadece hayatımda yeni bir sayfa açmak istiyorum. Entrikalar ve oyunlar olmadan. Umarım anlatabilmişimdir Vic.'' Artık Vic'e söyleyecek hiç bir şeyi kalmamıştı. Gökdelen topuklu ayakkabılarının ona eşlik ettiği senfonide ağır bir şekilde yürüyordu. Evet zor olacaktı, her şeyi geride bırakmak... Fakat denemeye değerdi.

''Seninle artık hiçbir sorunum kalmadı. Sadece hayatımda yeni bir sayfa açmak istiyorum. Entrikalar ve oyunlar olmadan. Umarım anlatabilmişimdir Vic.'' Gerçekten bu kadar mıydı yani? Hiçbir şey konuşmadan bitecek miydi tüm ilişkileri? Böyle olmasını istemiyordu Vic. Mağaza görevlisine şampanya için teşekkür ettikten sonra Anca’ya taxi’ye binmeden önce yetişebilmek için aceleyle mağazadan çıktı. Kalbi yerinden fırlayacakmış gibi atıyordu. Etrafına bakındı fakat güneş altında parıldayan sarı saçları göremiyordu. Gerçek bir dostunu kaybetmenin vermiş olduğu acıyla gözleri doldu. Şu anda Damien’a o kadar çok ihtiyacı vardı ki. Ah, Damien! Aslında tüm bu karışıklık onun suçuydu şüphesiz. Ama ona bir türlü kızamıyordu bu hikâyede. Çünkü o hiçbir zaman bunlardan haberdar olmamıştı. Ne Anca’yla Vic’in uğruna yaptığı kavgalardan ne de şu anda bulundukları halden haberi yoktu. Değer miydi acaba, diye düşündü Vic. Bir adam uğruna en yakın arkadaşlarından birini kaybetmek… ‘Anneni mi yoksa babanı mı daha çok seviyorsun?’ Dan sonra dünyadaki en zor sorulardan biriydi bu. Anca’yla geçirdiği tüm o güzel anıları düşündü. Damien’la o kadar çok anısı yoktu çünkü yıllarının çoğunu peşinde koşarak harcamıştı zaten. Birkaç aydır birliktelerdi ama Vic onu hala eskisi kadar istiyordu. Damien’a karşı duygularında en ufak bir değişme bile olmamıştı şu güne kadar. Hayatının aşkını bulduğuna inanıyordu Vic ama Anca’yı da kaybetmek istemiyordu. “Hadi ama Vic, sen bu kadar güçsüz değilsin!” Elini yumruk yaparak sıktı ve kendini dizginlemeye çalıştı. Gerçekten son zamanlarda aşırı duygusal olmuştu. Evet, Vic olgunlaşıyor, duyguları olan bir yetişkin haline geliyordu.

Tam ümidini kaybetmiş telefonuna uzanacakken köşede taksi çeviren o parlak sarı saçları gördü. İçinde beliren umut ışığıyla hızlı adımlarla kıza doğru yürümeye başladı. Tam ona seslenecekti ki bir anda durdu. Gerçekten bunu yapmalı mıydı? Arkadaşlıkları bitmesin diye yalvarmalı mıydı ona? Buna değecek bir insan mıydı o? Tüm bu soruların cevabını bilmiyordu. Çünkü Anca o kadar çok değişmişti ki, hiç tanımadığı yeni bir insan haline gelmişti. Ve bu yeni Anca’yı tanımak istediğinden o kadar emin değildi Vic. Hayalindeki, anılarındaki Anca’nın aklında kalmasını istiyordu. Kendi kaybetti, diye düşünerek ağır adımlarla arkasını döndü ve tekrar Barney’s’e doğru yola koyuldu. Doğru bir karar verdiğinden emindi. Böylesi ikisi içinde daha iyi olacaktı. Anılarında, tatlı bir arkadaşlık olarak kalacaktı onlarınki. Kavgasız, gürültüsüz, 7 yaşındaki iki küçük kızın masum arkadaşlığı.


Vic kafasında eski günler canlanmış gülümseyerek yürürken omzuna bir elin değdiğini hissetti. Bir anda nefesi kesildi ve gözlerini kapattı. Biliyordum, diye düşündü. “Bu kadar çabuk gitmeyeceğini biliyordum!” Arkasını heyecanla döndü ve sarılmak üzere kollarını açtı. “Pardon, bu size mi ait diye soracaktım da?” Daha önce hiç görmediği yabancı bir kadın, elinde bir fularla Vic’e bakıyordu. Vic'in gözlerindeki hayal kırıklığını açık ve net bir şekilde göre kadın da yanlış bir zamanda geldiğini anlamıştı. Hayatında ilk defa kendini aptal gibi hissetti Vic. Ne ilkokulda eteği yırtıldığı zaman dalga geçen aptal çocuklar, ne de ona sürekli bağırıp çağıran babası ona böyle hissettirmişti. Midesi yanıyor, başı dönüyor, damarları patlayacak gibi hissediyordu. Elindeki fuları aldı ve “Teşekkürler” Diyebildi kadına sadece. Fuların renkleri oldukça tanıdık ve sıcaktı. Anca’nın fularıydı bu. Köşeye baktı fakat o parlak sarı saçları göremedi. Taxi’ye binerken düşürmüş olmalıydı. Yüzüne huzurlu bir gülümseme yayıldı Vic’in. Az önceki öfkesinden eser kalmamıştı. Fuları usulca çantasına koydu ve Anca’sız yeni hayatına adımını attı.