Mona Lisa the Cat.

Danimarka'da doğdu, tek çocuk. Hayatının 13 yılı boyunca anne ve babasının gayet mutlu bir evliliği vardı. Büyükbabası o doğmadan ölmüş, şirket bu yüzden babasına kalmış, annesi ise fotoğrafçı. Tanışma hikayelerinin romantikliğinden bile sonsuza kadar sorunsuz yaşayacaklarını düşünürsünüz, oysaki öyle bir şey yok. Bu güzel Rus bayan elinde fotoğraf makinesi Kopenhag sokaklarında acele acele bir yerlere yetişmeye çalışırken süratle gelen bir arabayı fark etmez; ama orada dikkatli bir genç vardır ve kadının kolundan hızlı bir çekişle onu ezilmekten kurtarır. Birbirlerinden etkilenmişlerdir zaten, ileri ki buluşmalarla bu durum daha derinleşir ve evlenmeye karar verirler. İkisi de birbirlerini fazlasıyla seviyordur, ancak şirketin veliahtının annesi bu duruma karşı çıkar, babasıysa oğlunun mutlu olmasını istiyordur. Sonuç olarak sade bir törenle evlenirler, davetli sayısı oldukça azdır, yine de bu durum ikisinin de umurlarında değildir. Evliliklerinden 3 yıl sonra oldukça güzel bir kızları olur, onlar artık tamamıyla bir ailedir. Bu 3 yıl içinde de "büyükbaba" daha torununu göremeden ölmüştür, şirketin başına oğlu çoktan geçmiştir. Elbette bu kız çocuğu da Ramona, annesinin sesleniş biçimiyle Alyochka. Bu küçük kız mutlu ve varlıklı bir ailede doğduğu için fazlasıyla şanslıdır, oldukça güzel ve de sivri zekalıdır. Hayatındaki tek eksiklik babasıyla fazla görüşememesidir, onu her gün fazlasıyla özler ama çoğu zaman eve geç geldiği için doğru düzgün görüşemezler bile. Yine de babası da kızını çok sever. Ramona'nın Danimarka'da yaşamasına rağmen koyu bir Rus aksanına sahip olmasının nedenleri arasında bu sorun başlıcadır. Anaokuluna ya da bu tarz yerlere gitmemiş, evde öğrenim görmüştür. Dışarıya çıkmayı sevse de bu alan malikanenin bahçesiyle sınırlıdır, o da bundan asla şikayet etmezdi. Çocukluğunun tamamı annesi ve yine Rus olan eğitmeniyle ve bakıcısıyla geçmiştir, anadil olarak Rusça'yı öğrendikten sonra sıra Danca ve İngilizce'ye gelmiştir. Babası piyano çaldığı için vakit bulduğu her seferde kızına bu enstrümanın sevgisini aşılamış ve öğretmiştir, yıllar içinde Ramona da piyanoyu gayet güzel çalar olmuştur. İlkokula başladığında da arkadaş bulması zor olmamış, zekasıyla ve bilgisiyle de öğretmenlerinin dikkatini çekmiştir. Hayatı fazlasıyla güzeldir, gerçek olamayacak kadar güzeldir hatta. İşte hayatının bu ilk 13 yılı böyledir, kitaplar, arkadaşlar, okul ve elbette mutlu ailesi. Hah bir de unutmayalım, 7. sınıfın başlarında Claus adındaki kendinden 2 yaş büyük ilk aşkıyla çıkmaya başlamıştır, onlar da harikaydı. Yani Ramona öyle sanıyordu.

7. sınıfın bitimi olan günde yine mutludur, harika bir sevgilisi, mükemmel notları, eğlenceli bir arkadaş grubu ve huzurlu bir aile yaşantısı vardır. Arkadaşlarına gülüşerek "hoşçakalın, seneye görüşürüz"leri söyleyip eve doğru yola koyulur; ama bir fikir değişikliğiyle kitapçıya uğramaya karar verir. Elinde istediği kitaplar, eve doğru gidecekken otobüs durağının yakınlarında babasının arabasına benzer bir araba görür, gülümseyerek o tarafa doğru ilerlemeye başlamışken arabanın boş olduğunu fark eder, etraftadır diye bakarken uzaktaki çift gözüne takılır. Kızıl saçlı güzel bir kadınla yanında babasını fazlasıyla andıran bir adam vardır, adamın elinde de bir kutu. Kutuyu kadına verir, kadın kutuyu açar ve mutlulukla adama sarılır, sonra da dudaklarından tutkulu bir şekilde öper. Ramona huzursuz olup kaşlarını çatar, daha dikkatli bakınca da adamın babası olduğunu görür. Annesinin saçını boyatmadığından emindir, o zaman babası... Elindeki kitapları yere fırlatır, gittikçe daha da hızlanarak koşarken rüzgar saçlarını uçuşturuyor, göz yaşları yanaklarını ıslatarak yüzünden sıyrılıyordur. Eve giden o uzun yolun hepsini koşmuştur, içeriye girdiğinde kimseye selam bile vermeden odasına çıkar, kapıyı çarparak kapatıp kilitler. İçeride saatler boyunca ağlar, annesine ya da bakıcısına cevap bile vermez, sadece ağlar.

Ertesi gün Ramona bu olay olmamış gibi davranır, annesi dünkü olayı sorduğunda bir mazeret uydurur ve hayatına devam eder. Ama kalbi kırılmıştır babasının sadakatsizliğinden dolayı, onun mükemmel ve parlak dünyası yıkılmıştır bir kere, yoksaysa da asla unutamayacaktır.

1 yıl boyunca yarasını hep içinde tutar, annesini de babasını da üzmemek için kimseye söylemez, bir tek kendisi biliyordur. Hem babası artık eve daha sık geliyor, eşi ve kızıyla daha fazla vakit geçiriyordur. Ramona elbette bu durumdan memnundur, o olayın tek seferlik olduğunu düşünerek gömmeye başlamıştır. Yaz tatiline girmişken hala oldukça mutludur, o günü unutmuş sayılır. Yine de o kitapçıya 1 yıldır gitmiyordur, olayların gelişiminden dolayı cesaretini toplar ve yine oraya gider. Daha kitapçıya girmeden yine babasını o kadınla görür; ancak bu seferki öncekinden farklıdır. Babası da Ramona'yı görmüştür, o donakalmışken Ramona kalbinin sıkıştığını hisseder, bu sefer aynı yolu koşarak gitmez, hemen bir taksi tutup babasından önce eve varır. Hiddetle büyük kapıyı açar, annesinin karşısına çıkıp ağlayarak bağıra çağıra bütün her şeyi anlatır, sonra da 1 hafta boyunca odasından çıkmaz, sadece hizmetçinin getirdiği yemekleri yer ve uyur.

Olayların sonucunda annesi ve babası duyulmasın diye boşanmazlar ancak annesi kendine başka bir daire tutar, Ramona da halasının yanında kalmaya başlar. O yazdaki tek güzel şey Claus'tur, artık sürekli onun yanındadır. Babası bu arada eşine hala aşıktır, hala onu çok özlüyordur, sadece tek düzelikten sıkılıp böyle bir hata yapmıştır. Bunu anlamalarını beklemez elbette, ama yalvara yakara eşini bir günlüğüne eve geri getirir, Ramona da bundan haberi yokken halasında temelli kalacağını düşünmeye başlayıp diğer eşyalarını almak için malikaneye geri döner. İçeri girdiğinde yaşadığı şoku bir daha asla yaşamadı. Annesi bir yandan ağlıyor bir yandan babasına hakaretler yağdırıyordu, adam da kendini savunmaya çalışıyordu. Ramona'yı görmediler bile, o da orada kalakaldı. Sanki sağır olmuştu, duymuyor, sadece görüyordu. Annesinin evdeki bütün resimleri toplayıp çerçeveleri kırdığını da gördü, daha sonra lavaboda bir ateş yakarak bütün resimleri yakmasını kare kare izledi. Evde sadece öfke vardı, artık bir aile bile değildiler, geçmişte de böyle bir ailenin kanıtları olan fotoğraflar gitmişti. Ramona'nın bu yüzden hiç küçüklük fotoğrafı yoktur, aile fotoğrafları da.

Ramona evden sessizce çıktı, yine ağlıyordu, artık gözleri sürekli ağlamaktan harap olmuştu. O anda Claus'un evlerine gitti, ailesinin tatilde olduğunu biliyordu, hiçbir şey söylemeden çocuğun dudaklarına yapıştı ve o gün ona bekaretini verdi, evet, çok erkendi. O yaz bundan sonra daha da kötüleşti, Claus'la da arası eskisi gibi değildi, annesiyle babası barışmıştı gerçi, evine geri taşınmıştı, yine de New York'a gideceklerini öğrendiğinde onunla eskisi gibi ilgilenmeyen Claus'tan ayrılacağı için üzülüyordu. Ondan söz almıştı ama, sürekli haberleşip konuşacaklardı. O sırada buna da inanıyordu. Sonunda gidecekleri gün geldi çattı, Claus da havaalanına gelmişti, Ramona onu görür görmez o tarafa gitti, yanına gelip gülümsediğinde her şeyin iyi olacağını sanıyordu. Claus'un yanındaki esmer kızı fark etmişti ama kuzeni falandır diye düşünmüştü. Tabii Claus'un yüzü gülmüyordu, o an gayet soğuk bir şekilde ona bu ilişkinin yürümeyeceğini, onun başka bir sevgilisi olduğunu söyledi. Ramona bu sefer ağlamaya başlamadı, hayır, sadece çok, çok öfkelenmişti. Kız kendisinden kısaydı üstelik, ona daha da yaklaştı, mavi gözleriyle soğuk bakışlar atarken aniden kızın suratına bir tokat patlattı, Claus'sa onu engellemeye çalışıyordu, salak çocuk. Mona o sinirle onun da kasıklarına oldukça sert bir tekme attı. Uysaldı belki, ama şu an o kadar sinirliydi ki öldürmediğine şükretmeleri gerekirdi. İhanet edenlerden nefret ederdi ve Claus için tek bir gözyaşı dökmedi, üzülmedi, o gün dışında onu düşünmedi bile.

New York'a geldiklerinde aldıkları evi döşediler yeni eşyalarla. Eşyalar gibi Mona da çok değişmişti, artık iyi olmaktan vazgeçiyordu. İyi olmanın hiçbir faydasını görememişti ki? Claus olayı umurunda bile değildi, onu asıl etkileyen ailesinin parçalanmasına şahit olmuştu ve hassas biri için bu bir kişilik değişimine yeterli bir sebepti. Bütün kitaplarını attı, hayatını popülerliğe ve yeni okulunun gelecekteki kraliçesi olmaya adadı. Artık tek düşündüğü moda ve popülerlik olmuştu. Her hafta farklı biriyleydi, ama hepsinden biraz olsun hoşlanıyordu. Yine de insanlar bunu bilmezdi tabii, söylemezdi çünkü. Eskiden kalan tek uğraşı resimdi, resimleri de annesinin galerisinde sergileniyordu. Evet, Bayan Svetlena da fotoğrafçılığı bırakıp galeri işine yönelmişti. Piyano çalmıyordu artık Mona, kitap da okumuyordu. Artık ağlamıyordu, onu ağlatmak için büyük bir uğraş gerekiyordu artık. Giyim tarzı da pek değişmemişti gerçi. Onun için deriler ve kotlar her zaman vazgeçilmeziydi. İlerleyen zamanlarda üç tane evcil hayvanı da oldu, iki köpek ve bir kedi. Kedisi Eloti hayatının vazgeçilmez parçası.