To close a day, in my way

&
Arianna Bennet & Alieer V. Eldricht

Gecenin bir saatinde karanlık gökyüzüne bakarken uyandığında Alieer’ın aklında gidebileceği başka hiçbir yer yoktu. Uzun bir süre tavandaki penceresinden gökyüzündeki yıldızları izlemiş ve bir anda kendisini gölün içinde bulmayı istemişti. Ne yazık ki bir peri masalında yaşamıyordu ve göle ulaşmak için arabasıyla kat etmesi gereken çok yol vardı. Hızlıca ince kumaştan yapılmış olan çiçek desenli bir elbise giymiş ve adımlarını garaja doğru yönlendirmişti. Yanına arabanın anahtarları dışında alması gereken hiçbir şey yoktu. Dışarı çıkar çıkmaz havadaki durgunluğu ciğerlerine çekti ve ehliyeti olmamasına rağmen amcasının hediye ettiği Packard Carribean’ına atladı. Amcası arabayı vermeden önce sürmeyi öğretmeyi de akıl etmişti. Bu yüzden Alieer büyük bir özgüvenle kullanıyordu arabasını. Birçok amaçsız sokaktan geçti ve en sonunda gölün kenarını saran kapılara vardı. Arabasını gelişigüzel bir yere park ettikten sonra ayağındaki terliklerinde kendisine sağladığı rahatlıkla koşmaya başladı. Çoğu gece bu şekilde uyanıyor ve her seferinde farklı bir mekâna gidiyordu. Tek defaya mahsus olan psikolog deneyiminde, kadın bütün bunları dinledikten sonra uyurgezerlikten karakter bölünmesine kadar birçok, aldığı ücreti arttıracak şey sıralamıştı. Alieer ise hem onu hem de ailesini duymazdan gelerek o iç karartıcı salondan kurtulmuş ve iki gün kadar eve gelmeyerek arkadaşlarından birisinde kalmıştı. Şu an o arkadaşının adını bile hatırlayamasa da ikinci günün sonunda evden kovulduğunu hatırlıyordu. Bunları düşünürken bile biçimli kaşları hafifçe çatıldı. Ayakları Alieer’ı gölün kenarına sürüklerken çimlerin sadece terlik geçirilmiş ayaklarına dokunuşları düşüncelerini bölüyordu. Çimlerde her zaman huzuru bulan insanlardan olmuştu Alieer. Huzurun tadını iyice çıkarmak için terliklerini ayağından çıkardı ve sağ eline aldı. Hafif nemli çimlerin üzerinde yaptığı kısa bir yürüyüşten sonra dallarından birisi gölün üzerine doğru sarkmış eski bir ağacın yanına yaklaştı. İçindeki deli yan ağaca çıkmasını fısıldamasına rağmen ağacın dibindeki çimden yoksun açıklığa oturmayı tercih etti. Daha önce hiç ağaca çıkmamış birisi olarak ilk deneyiminde göle düşmek istemiyordu. Gölün ışıltısı yıldızlarla yarışırken Alieer’ın düşünceleri en karanlık noktalara sığınıyordu. Kafasını ağaca yaslayıp sessizliğin ruhuna işlemesine izin verdi ve düşünecek hiçbir şeyi kalmayana dek bekledi. Tamamen sessizliğine kavuştuğu anlarda düşünceleri toz taneleri gibi havayla buluşurdu. Zaten yaşamdan zevk aldığı asıl dakikalarda bunlardı. Yurduna dönmeye hazırlanan akşam meltemleri Alieer’ın yüzünden soğuk havanın verdiği hazzı bırakarak geçti ve yollarına devam etti. Bu sırada Alieer istemsizce kapanmış gözlerini açmış ve yalnızlığıyla yüz yüze gelmişti. Meltemden dolayı yüzüne doğru gelmiş birkaç saç tutamını kulağının arkasına attı ve uyku sersemliğini atmak için odaklanmaya çalıştı. Biraz önce yakaladığı huzur odaklanmasını engelliyordu. Ağzındaki acı tattan dolayı yüzünü ekşitti ve her gece düştüğü hatanın yeniden kurbanı olduğunu fark etti. Eve geri döndüğünde sürekli, kendisine çıkmadan önce yanına yiyecek bir şeyler alması gerektiğini hatırlatmasına rağmen bu hatırlatmalara boyun eğmeyen hafızası yüzünden sürekli gözden uzak yerlerde aç kalıyordu. Ne zaman taktığını hatırlamadığı fakat varlığından memnun olduğu saate baktı ve dört rakamıyla karşılaştı. Eve girmenin riskini almaktansa kendi aptallığına yanmak daha iyi bir seçenek gibi duruyordu. Bu yüzden tekrar arkasına yaslandı ve kendini gölün büyüsüne bıraktı…
Uzun bir süre sonra kendi sessizliğinden bile sıkılarak hafifçe doğruldu ve çevreyi inceledi. Yıldızlar şafağın gelişiyle yerlerini sonsuz boşluğa bırakmaya hazırlanırken etrafta hâlâ kimse yoktu. Bu boşluktan yararlanarak elbisesinin uzun eteğini hafifçe yukarı çekti ve bacaklarını gölün soğuk sularına bıraktı. Havanın gittikçe serinlemesine rağmen Alieer içindeki sıcaktan bunalmışlık hissini bu serinlikle atamamıştı. Soğuk su ise kesinlikle mükemmel bir çözüm olmuştu. Ayaklarıyla suyun içinde şekiller yaparken bir yandan da gölün dibini görmeye çalışıyordu. Ayaklarına yosunlar dolanmaya başladığında ise gölün dibini görmenin pek de iyi bir fikir olmadığını düşünerek, sudan çıkmadan çimlere uzandı. Çoktan unutulmuş şarkılardan birinin sözlerini kadife sesiyle, gökyüzündeki arkadaşlarıyla paylaşırken bir yandan da içten tebessümler sunuyordu doğaya.

Henüz bir kaç satır mırıldanmıştı ki şarkısıyla tamamladığı geceyi bozan bir gürültü duydu. Hafifçe doğruldu. Böyle bir ortamda ayak seslerini fark etmesine oran yoktu. Bu yüzden içindeki ses paranoyayı bırakmasını söylüyordu. Yine de Alieer paranoyasının üzerine giderek gölün boşluğuna haykırdı;
-Kim var orada?

Alieer ancak bir kıza ait olabilecek kadar ince sesi duyduğunda korkusu azalmıştı. Nedense hemcinslerinin hiçbirinin ona zarar veremeyeceğine dair bir güven vardı içinde. En azından süper dişiliğe ulaşamamış hemcinslerinin… Manhattan kızlarının genelde çok minik bir kısmı bu saatte sevgililerinin yahut tanımadığı erkeklerin yataklarının dışında olurdu. Bu yüzden Alieer kendisine gittikçe yaklaşan kızın yüzünü seçmeye çabaladı. Gelen kız her kimse ya deliydi ya da kaçak… “Belki de sarhoştur” diye fikir üretti Alieer beynine. Zaten yürüyüşü olası bir sarhoşluğun sinyallerini veriyordu. Topuklu ayakkabıların içinde çeşitli boylarda kesilmiş olan çimleri aşmaya çalışan kızı izlerken aklında olası birkaç isim belirdi. Gecenin bu saatinde buraya gelebilecek türden isimlerdi bunlar… Ama bu isimlerin hepsi bir şekilde eleniyordu aklından.

Sonunda kız yanına vardı ve Alieer hilal şeklindeki ayın ışığının yardımıyla kızın ana hatlarını seçebildi. Oldukça zararsız ve masumane bir görünüşü vardı kızın. Ya da zaten astigmat olan gözlerinin ufacık bir ışıkta algıladığı şeylerdi bunlar… Kız, Alieer’a fazla yaklaşmadan durdu ve oturup oturamayacağını sorduktan sonra çimlere oturdu. Kız oturmaya çabalarken Alieer ağzını açmaya yeltenmedi bile. Ne yalnızlığı arzu ettiği hâlde bunu söyleyecek kadar kaba, ne de filmlerdeki sorduktan sonra anında oturan insan senaryosunu unutacak kadar unutkandı. Bu yüzden sadece bekledi… Kız ağırbaşlılıkla hareket ediyor ve insanın sinirini bozacak kadar yavaşlıkta ayakkabılarını çıkarıyordu. Alieer bu yavaşlığı kızın sarhoşluğuna vererek sabrına sığındı. Kız işini bitirdiğinde Alieer’a bir kere bile bakmadan direk göle odaklandı. Alieer birdenbire ortaya çıkan bu kıza sadece dik dik bakınmakla yetiniyordu. Gözlerinin sürekli yaşamla uyku arasındaki çizgide dolandığını görüyor ve beş dakika sonra gideceğini umuyordu. Kız Alieer’a döndü ve kendini tanıttı. İsmi aşina olmanın aksine tamamıyla yabancı geliyordu Alieer’ın biraz önceki sessizlikten uyuşmuş kulaklarına… Yine de belki faydası olur diye tekrarladı Alieer bu adı… Arianna Bennet… Alieer kendine takma bir ad uydurmak için beyninin kuytu köşelerinde aranırken kız tekrar konuşmaya başladı.

Kızın bu sefer söyledikleri bütün takma ad planını yıkıyordu. Tanınmanın hiç bu kadar garip bir duygu olduğunu bilmezdi. Pek tanınmadığından olsa gerek… Kız okulunu da bildiğine göre aynı okulda olmalıydılar. Belki de aynı yaştı… Ya da aynı sınıfta… Bu durum Alieer’ın gözlerini istemsizce büyütmesine sebep oldu. Aynı sınıfta olmaları demek kızın bu durumdan birilerine bahsedebileceği demekti. Yine de Alieer dedikoduların varlığını umursamayan yanına sığındı ve; -Sende Arianna’sın, gayet açık… dedi. Kız Tanınmanın mutluluğunu taşıyordu yüzünde. Oysa Alieer sadece biraz önce duyduğu adı söylemekle yetinmişti. El yordamıyla yerden minik bir dal parçası aldı ve ayın hizasına tutarak incelemeye başladı. Bu sırada kızın bakışlarını da üzerinde hissediyordu. Ama Alieer dalın üzerinde ince ve uzun parmaklarını dolaştırırken kıza ait hiçbir şey yoktu aklında. Sadece takip edildiği hissini veren bakışlarını hatırlıyordu arada sırada. Dalın ucundan bir kısmı soydu ve sadece taze ağaçlarda bulunabilecek maddeye rastladı. Sonbahara ait bir insan olarak dalın tamamıyla kurumamış olmasına yüzünü buruşturdu ve başparmağını dalın tam ortasına yerleştirerek dalı ortadan ikiye böldü. Yattığı yerden doğruldu ve iki parça dalı göle doğru fırlattı. Ardından kıza döndü. Kız Alieer’a bakmaktan vazgeçip düşüncelere dalmıştı. Arada sırada saçlarıyla oynuyordu. Alieer onun kendine yarattığı bu huzuru bölerek sordu;

-Eee Arianna? Burada ne işin var?
Kız dalgınlık halinden kurtulmuş ve hafifçe de şaşırmıştı. Alieer sorusunu sorduktan sonra yeniden çimenlerden yapılmış yatağına gömüldü ve bir yandan ayın kayboluşunu seyrederken bir yandan da kızdan bir cevap bekledi.

Kız, Alieer’ın kendisine söylediklerini pek fazla umursamadan gökyüzüne bakmaya devam ediyordu. Aklında kalanlar sadece tereddütlü ve sarhoş bir kızın laflarıydı. Ama Alieer laflarının bir kısmına takılarak anında yattığı yerden doğruldu. Şiddetle alakalı konuların her zaman ilgisini çeken bir yanı olmuştu. Aslında şiddetten en uzakta büyütülmüş sayılı insanlardan birisiydi. Küçükken dışarıya bile çıkmaz sadece odasında oturup gökyüzündeki yıldızları resmetmekle yetinirdi. Gündüzleri bile gördüğünü iddia ederdi yıldızları… Yazmayı ilk öğrendiğinde kaleme aldığı ilk şeyde yıldızların hikâyesi olmuştu. Alieer’ın dünyasında yıldızlar yalnız değildi. Çünkü onları seven aileleri vardı… Alieerınki gibi… Alieer ailenin ne kadar boş bir kavram olduğunu öğrendiğinde ise onlarda aileleri olan birer çocuktan yalnızlığa sürgün edilmiş birer insanlara dönüştüler. Alieer yıldızlara dalıp gitmişken hüznün gözlerine yerleştiğini hissedebiliyordu. Bu yüzden hemen kendini toparladı ve karşısındaki kıza dönerek hızlı bir şekilde birkaç kelime sarf etti; -Kafa dağıtmak güzeldir. Dedi ve ekledi; -Hele ki söz konusu başkasının kafasıysa...

Kızın, Alieer’a olan bakışları biraz garipleşmişti. Büyük ihtimalle gece gece rastlamak için en kötü kişiyi seçtiğini düşünüyordu. Haklı olabilirdi de… Alieerdaki değişken yapının en çok su yüzüne çıktığı dakikalardı geceler. Kimi zaman kendisi bile hissedemiyordu beyninin hâkimiyetini… Ne düşündüğünü bile bilmeden yaşıyordu bu zamanları. Bazen kardeşini düşünüyordu, yanında. Bazen de onun elinden kayıp gittiği anları… İçindeki sesler onu kurtarabileceği hâlde kurtarmadığını fısıldıyordu geceleri. Kaderde Alieer’ın omuzlarına yüklüyordu bütün sorumluluğu… Sorumsuz bir ebeveyn gibi davranan kaderin tek yaptığı buydu zaten. İlk önce insanları aldatır, yanlış yolara sürükler sonra da onları ölüme mahkûm ederdi. Bütün suç ise bunu görüp sesini çıkarmayan insanların olurdu. Oysa Alieer o insanlardan bile değildi. Sadece sevgiyle vicdanı birbirine karıştıran bir akılsızdı.

Karşısındaki kız uzun bir süre sessizliği koruyunca Alieer işaret parmağıyla onu da gökyüzüne bakmaya davet etti.-İki insanın birbirini tanıması için gerekli olan bütün ayrıntıları geçtiğimize göre artık sıra yıldızlardan konuşmakta.Dedi kaşlarını yukarı doğru kaldırarak. Bütün insanların her sahnede defalarca yıldızlardan konuşması beynine bu klişeyi tekrarlama isteği doğuruyordu. Büyük ihtimalle küçük ayı takımyıldızından bir yıldız gösterdi kızın suskunluğuna meydan okuyarak. –Aslında ben astrolojiyle ilgili pek fazla şey bilmem ama onun hikâyesini biliyorum. Hafifçe duraksadı. –Onun ismi Mathilde… Hatırladığım kadarıyla İngiliz. Hayata sürekli “neden kendisine değer veren insanlar bulamadığını” soruyor. ...Ve hayatta ona her seferinde ikinci bir soru soruyor; “Sevgili kızım, peki sen değer görmek için ne yaptın?” Mathilde bu soruyu her defasında kendi içinde cevaplıyor; “Sadece yalnızlığımda oturup bekledim… Yapabileceğim tek şeyi yaptım.” Hayat bu cevaba kızıyor her seferinde. Mathilde’ye “Peki gökyüzündeki evine ilk yerleştiğin zaman, o zaman elindeki insanların seni bırakmaması için ne yaptın?” “Sadece gitmek isteyenlere izin verdim.” Diyor her seferinde Mathilde. Çünkü biliyor ki gitmek isteyeni yanında tutmasının hiçbir faydası yoktur. Hayat ise bu cevaplara karşın onu her gece yeniden yalnızlığa yollamakla yetiniyor.

Alieer hikâyeden çıkabildiğinde sadece “Sence de Mathilde’ye olanlar haksızlık değil mi?” diye sormakla yetindi. Küçükken okuma kitabında duyduğu tek isimdi Mathilde… Bu yüzden hikâyesinin de kahramanı olmuştu. Hikâye kitabındaki Mathilde kendi hikâyesinin aksine şişman bir kadındı ve insanları üzecek türden şeyler yapıyordu. Kimi zaman yalan söylüyor kimi zaman da insanların huzurunu bozmak için etrafta dolaşıyordu. Ama en sonunda diğer masal kahramanlarından farksız olarak açgözlülüğü yüzünden ölüyordu. Alieer böyle bir karakteri hikâyesine almayı pek fazla istememişti ama ölümle yalnızlığı bağdaştırdığından önündeki en iyi örnekti. Ona da bir aile dilemişti küçükken…

Yattığı yerde yüzükoyun döndü ve ayaklarını hafifçe sudan çıkardı. Birkaç damla çıplak ayaklarından damlarken Alieer yıldızları boş vermiş, sadece çimenlerin üzerinde garip şekiller çiziyordu. Arada sırada şekli bozan birkaç ot parçasını yoluyor ve rüzgâra bırakıyordu. En sonunda çimenlerde yaptığı eserini tamamladı ve gururlanarak baktı. Bu ruhundaki yaşamın resmiydi ve kesinlikle Alieer dan başka birisi tarafından anlaşılmazdı…

Alieer eserini seyrederken hayatla konuştuğunu duyabiliyordu. Her seferinde soruyordu ama cevaplar hep aynıydı. Gözleri birden donuklaştı. Kafasını hafifçe yana yatırdı ve sanki hayat onu terk edip gitmiş gibi alıngan bir şekilde baktı. Oysa sadece rüzgâr çıkmış ve çimlerin yönünü eski haline getirmişti. Alieer’ın şekle uygun olması için kopardığı birkaç tane çim parçası da rüzgârla birlikte uçmuştu. Alieer kafası yana eğik bir şekilde onların gidişini izledi. Tekrar ayağa kalktı ve ardından kafasını toparlayarak kızın söylediklerini dinlemeye çalıştı. Hâlâ hayatla konuşmamış bir kızın sözleriydi bunlar. Ne kadar iyi kalpli olsa da insanları mutlu etmek için elinden bir şey gelmeyen hayatla hiç karşılaşmamıştı. Alieer ona sanki haline üzülüyormuş gibi baktı. Bütün davranışları gece yüzünden iyice dengesizleşmişti. Kıza uzun bir süre cevap vermeden bakınca kız bu sefer sorular sormaya başlamıştı. Alieer kafasını hareket ettirerek kızın yüz hatlarını iyice ezberlemeyi planlıyordu. Sarının parlaklığı ve gecenin karanlığıyla gölgelenmiş gözler… Onu tanımlamak için aklına başka hiçbir şey gelmiyordu. Hafifçe kafasını çevirerek kendi saçlarına baktı ve bir süre aklında kalmış birkaç soruya anlam vermeye çalıştı. Neden buradaydı? Cevap fazlasıyla basit ama kabullenilmeyecek kadar karmaşıktı. Yine de bir şeyler söyleme ihtiyacı hissederek kıza doğru döndü ve hikayesiyle ilgili bir şeyler söylemeye koyuldu;
-Sen hiç zaten gitmeyi kafasına koymuş birine dur dedin mi Arianna. Kız tam karşı çıkacaktı ki parmaklarını kendi dudağını üstüne getirerek onu susturdu; -Şşhh… Cevabı zaten biliyorum. Tıpkı senin buraya neden geldiğimi benim bile bilmediğimi bilmen gibi...
Dışarıdan bakıldığında tam korkulmalık bir yapısı vardı bu gece… Karşısındaki kız da büyük ihtimalle birkaç dakikaya kaçıp giderdi. Bunun bilinciyle Alieer bir süre sadece boş bakışlar atmakla yetindi. Ardından kendini güvende hissetmek istermişçesine bacaklarını göğsüne çekti. Kafası Alieer’In yönlendirmesi bile olmadan dizlerinin üstünü en güven verici yer olarak ilan etmişti. Yıldızlara baktı ve Mathilda’nınkinin aksine aşırı derecede parlayan bir yıldızı diğerlerinin arasından seçmeye çalıştı. Bu çabalarının arasında sürekli gözlerini kısıp yıldızı bir insanmış gibi inceliyordu. Bu kadar uzaklıktan sadece parlaklığını görebilirdi diğer insanlar… Alieer ise sanki yanındaymış gibi her detayını hissediyordu. Öne sürülen klişelerin aksine bunun insanın görmek için bakıp bakmamasıyla hiçbir alakası yoktu. Bu sadece insanın ruhuyla alakalıydı. Alieer yıldızlarda gezegenlere benzer şeyler görmüyordu. Sadece kendisini ve değer verdiklerini görüyordu. Ellerinden birisini sanki yıldıza dokunabilecekmiş gibi kaldırdı ve elini onun yanında hayal ederek parmaklarını boşluğu üzerinde gezdirdi. Yanındaki kız sanki bir açıklama bekliyormuş gibi dakikalardır Alieer’a bakıyordu. Oysa Alieer’ın biraz önce söylediklerine dair hiçbir açıklaması yoktu. Bu yüzden konuyu bambaşka bir yere sürükledi;
-Aslında bütün hepsi bizim suçumuz. Sırf kendi halimize şükretmek için orada yalnız olduklarına o kadar çok inanıyoruz ki… Hayat bile insanların inançlarına karşı duramaz…

Alieer bunları söyledikten sonra ayağa kalktı ve elini tutması için Arianna’ya uzattı. Kızın da kalkmasına yardım ettikten sonra “Biraz yürümek ister misin?” diye sordu ve terliklerini almaya tenezzül bile etmeden nemden dolayı sırılsıklam olmuş çimlerde yalınayak yürümeye başladı. Güneş yavaş yavaş gölün üzerinden doğuyordu. Alieer yıldızların gidecek olmasına fakat güneşin doğması kızın da gidecek olmasına işaret olduğundan yalnız kalabilecek olmasına seviniyordu. Yıldızlar tamamıyla yok olmadan, biraz önce incelediği en parlak yıldızı gösterdi ve yeni bir hikâyeye başladı;
-Onun ismi Loure. Aslında bunun pek bir önemi yok çünkü insanlar onun parlaklığını izlemekten adını asla sormuyorlar… Ve o son gösterisini insanoğluna yaparak ölüyor. İnsanlar ise onun ölümünü gördükleri halde bundan zevk alıp izliyorlar. Ölmesini engellemek için hiçbir şey yapmadan… Çünkü biliyorlar ki ellerinden hiçbir şey gelmeyecek yok oluşa karşın. Çok çaresiziz Ari. O son anlarında bile parlıyor ama biz onun bize yaptığı lütufu göremeyecek kadar çaresiziz.
Kardeşinin adını bir anlığına bile olsa anmak kalbini acıtmıştı genç kızın. Yanından yürüyen kızın koluna girdi. Kızın her dakika daha fazla şaşırıp daha fazla anlayışa yönelen bir hali var gibiydi. Alieer onun birkaç dakikasının ne kadar uzadığını düşünerek saatine baktı. Saat beş buçuk olmuştu ve barlardan çıkan bütün New York halkı sokaklarda olmalıydı. Alieer eve şimdi dönerse kalabalığa kalacağını bildiğinden zamanını değerlendirmek için kıza bir soru sordu;
-Sence acı çekiyor mudur Ari?