İlk önce ben gördüm!

Lola ile Coco'ya haber olup herkese rezil olduğumdan beri sokağa adım atmamıştım. Twitterdan da şu adını hatırlayamadığım bücür beni rahatsız edip duruyordu, of. İnsanlardan ve bu evden bıktım usandım. Sanki sokakta beni taşlayacaklarmış gibi dışarı çıkmaya korkuyorum. Oysaki ben böyle biri değilim. Kendimi toparlamam gerek ki bunun için de en iyi yol alışveriş. Evet mutlaka Bendel's'a gidip tüm mağazayı almalıyım. Umarım birileriyle karşılaşmam, aman karşılaşsam da ne olucak çiğ çiğ yiycek halleri yok, değil mi ama? Evet, evet en iyisi hazırlanıp çıkayım. Ne giysem ki? Kot şort mu giysem etek mi? Tanrım, kafamın karışıklığı yaptığım inanılmaz kombinlerede yansıdı. Şu dolabın içinde dolanıp, neler varmış bir bakmalı...

Gerçekten alışveriş yapmam da gerekiyormuş giyecek hiçbir şeyim kalmamış. Ah şu bolero evet evet altınada bu straplez elbise tamamdır. Altınada Gucci'den aldığım kadife siyah topuklular mükemmel gider ve tabii ki Chanel çanta. Saçlarımı açık bırakıp Rayban gözlüklerimi de taktım mı hazırım ama benim cüzdanım nerde? Bu çantanın içinde yok son taktığım çantanın içinde de... En iyisi odayı talan etmek, sonra söylerim Joe toplar. Nerde olabilir, nerde olabilir? Yastık altları, çekmeceler, dolaplar yok yok yok! Ah, tabii ya yatağımın altına bakmayı unuttum. Ve, bingo! Üstünde altından kocaman G harfi olan canım Gucci cüzdanım, bir servet değerinde ama o kadar mükemmel ki... Herneyse artık çıksam iyi olacak...

Resepsiyona BMW' mi getirmelerini söyledikten sonra dışarı çıktım. Araba bir dakika kadar sonra karşımdaydı. Adama yüklü miktarda bahşiş bırakıp arabama atladım. Kafamın içinde Bendel's'ın farklı font ve renklerde ki yazılışı dönüp duruyordu. Yaptığım hızla 5 dakika sonra oraya ulaşmam tabii ki beni şaşırtmadı. Arabayı parkedip içeri girmeye hazırlanırken içeride birileri olduğunu farkettim, ne bekliyordum ki burası ünlü bir mağaza. İstifimi bozmadan içeri girdim, mağazanın çalışanları bile arkamdan dedikodu yapıyor gibi hissttim kendimi. Sonra o kızıl saçları gördüm, ah şu İspanyol kız. Hiç konuşmuşluğum yoktu ama yanına gidip bir selam verme kararı aldım. Elbiselere de şöyle bir göz attım, sanırım gerçekten tüm mağazayı satın alacağım. Biraz ilerleyip "Selam." dedim sahte ama sahte olduğunu belli etmeyecek kadar iyi bir oyunculukla kapatılmış mükemmel bir gülümsemeyle. "Selam, Bonnie'ydi değil mi?" Adımı hatırlıyor, kesin L&C News de okuyordur bu, of. "Evet Mnestra, adını arkadaşlarımdan çok duyuyorum." Herkes mükemmel güzellikteki saçlarından ve gözlerinden bahsedip duruyordu ki gerçekten güzel bir kızmış. "Ah..." dedi sadece, sonrada kıyafetlerle dolu mağaza da çanta kısmına doğru uzaklaştı. Şimdi ben de biraz alışveriş yapsam iyi olacak...

Kıyafetler arasında bir oraya bir buraya gidip gelirken kapının açılmasıyla irkildim. Bu aralar gerçekten kendinden emin olmayan tavırlar içindeyi ya neyse. Kapıya dönüp bakma gereksinimi hissettim ve baktığımdaysa bakmamış olmayı diledim. Monica! Ne işi var bu salağın burda of! Şimdi çenesini de hiç çekecek halde değilim ama başa gelen çekilir. "Merhaba Brooklyn. Ne o, varoş mahallesinde ki arkadaşlarına kıyafet mi bakıyorsun?" Komik yani gerçekten komik. Neyse en iyisi kıyafetlere geri dönmek zaten ilgisini kaybetti, Mnestra ile ilgileniyor. "Merhaba, Mnestra değil mi? Evet, burada haberler hızlı yayılır." dedi. Kız yeni geldiği için burdaki düzene alışık olmaması normaldi, neyse bir iki hafta geçsin eminim yıllardır burda yaşıyomuş gibi olur.

Neyse neyse buraya alışveriş yapmak için geldim değil mi? Şu an görünen o ki alışverişten çok herşeyle ilgileniyorum. Zaten Monica benle ilgilenmiyormuş gibi duruyor, ilgileniyor olduğunu bildiğim halde biraz rahat nefes alabilirim. Karşı taraftaki reyonlara bir göz atayım en iyisi. Mnestra'da üstüne bir elbise tutmuş aynada. Aman tanrım elbiseye bakar mısınız! Yılın en güzel elbiseleri içinde ilk ona kesinlikle girebilir. Buz mavisi, sevdiğim renkler arasında, straplez olması artı puan. Gerçekten çok güzel, şu an yiyecekmiş gibi kıza baktığımın farkındayım ama kendimi durduramıyorum, o kadar güzel ki. Tamam Bonnie, sakin ol git ve kıza elbiseyi sana vermesi karşılığında ne kadar istediğini sor. Tabii aç bir kurt gibi elbiseye bakan Monica'dan önce davran. Kız bakışlarımızdan bir şey olduğunu anladı kesin herneyse anladıysa anladı. "Mnestra." dedim sakince. Soran gözlerle bana bakarak "Efendim?" yanıtını verdi. "O elbise için ne kadar istersin?" Kız anlayamayan gözlerle suratıma bakarken Monica da yanımızda bitti. "Bonnie ne verirse daha fazlasını veririm." Kıza bakar mısınız ya, her şeye burnunu sokmakta üstüne yok. "Önce ben gördüm Monica o yüzden şimdi ikile bakalım." Kız elbise için bu kadar tantana yapılmasına şarşırmıştı. Tam ikimizin arasından sıyrılıp kaçıyordu ki Monica sol bende sağ kolundan tutup onu geri çektik. Ya o elbise benim olacak ya da benim olacak! Mnestra bizden kurtulmaya çabalarken birşeyler söylüyor ama onu anlamıyordum. Monica gene herşeyi mahvetmek için ordaydı her zaman yaptığı gibi, şu kıza olan nefretim her geçen gün büyüyor gerçekten, bıktım artık ondan!

Kızı tutmuş kaçmasın diye uğraşıyorum üstüne bir de Monica'yı dinliyorum, aman ne hoş! “Bu elbiseye ben sahip olmalıyım! Bonnie’nin üst kısmı dolduracak göğüsleri yok, seninde bacakların hiç uygun değil.” Aman da aman, görende dünya güzeli sanır. Tamam hakkını yemiyim bi' alımı yok değil ama bizi bu kadar ezip kendini üste çıkartması da hoş değil, hemde hiç! Göğüslerim yokmuş, salak kız salak salak! Görürsün sen şimdi. Üstüne doğru yürüdüğümü farkettim o kadar sinirlendim ki ne söylediğimi bile duymuyorum. Aman tanrım beynim ayrı ağzım ayrı çalışıyor! Monica'nın sesi kulaklarımı tırmalamaya başladı. Hem bu boşluk hissi de ne? Tanrım! Mnestra yok! "Kes sesini seni lanet sürtük, senin yüzünden o elbiseyi kaçırmak istemiyorum! diye bağırmayı başarabildim sonunda. O elbiseye sahip olmam gerekli, okul başladığında yapılan partilerde onla boy göstermem gerekli! "Bana bağırıcağını biraz beynini çalıştır da git kasiyere sor bayan çok bilmiş!" dedi. Haklıydı, koşarak kasiyer kızın yanına geldim. Cici bici halimi takınarak "Yanımızda üçüncü bir arkadaş vardı, nerede acaba?" dedim. "Elbiseyi aldı ve çıktı." Çıktı demek, kaçabileceğini sanıyorsa büyük yanılgıya düşer.

Monica hala olduğu yerde ki bu benim için büyük bir avantaj, fırla Bonnie çok uzağa gitmiş olamaz diye kendi kendime gaz verip bir hışım dışarı çıktım. Sağa sola bakındıktan sonra az ileride kızıl saçlar gördüm. Eve kesinlikle o'ydu. Boğazımı temizledikten sonra "Mnestraaa!" diye tiz bir çığlık attım. Bu çevremdekilerin bana dönüp bakmasına sebep olmuştu ama elbise için rezil olmaya değerdi. Onun içinde kuğu gibi süzülürken insanlar yaptığım her şeyi unutabilirdi. Mnestra'da çığlığımı duymuş olacak ki endişeli gözlerle bana baktıktan sonra yürüyüşünü hızlandırdı hatta yavaşça koşuyordu. Tabana kuvvet diyerek koşmaya başladım. Etrafımdaki insanlara çarparken "Pardon, üzgünüm, afedersiniz..." tarzı kelimeler söylüyordum. Mnestra yaklaştığımı görünce hızlandı. Bende hızlandım ve bingo muhteşem kızıl saçlarına ellerimi geçirmiştim bile. "Bırak beni." dedi Mnestra acı içinde. Elbiseyi bana satana kadar aynen bu şekilde durmaya devam edicez canım dedim içimden. "Önce elbise sonra saçların." Güzel ve makul bir anlaşma, benim yönümden. Zaten Monica'yı da atlattım işte bu! Gözlerime inanamıyorum, şu ilerden bize doğru sinirli sinirli gelen kız Monica mı yoksa hayal mi görmeye başladım? Ah, şom ağzım ne diye adını söylersin ki! Neyse hemen elbiseyi kapıp gitmek en iyisi. "Bak Mnestra, Monica yaklaşıyor çabuk ol ve elbiseyi bana ver parasını hesabına aktarırım." dedim aceleyle ama artık çok geçti. Monica dibimizde durmuş sinirle bize bakıyordu.

Ne yapacağımı bilmiyordum. Dükkanda, ardımda bıraktığım iki kız da beyinlerindeki son kıvrımlarına kadar hasta ruhluydular. Kaçtığım yerden bu kadar yakında taksi beklemek bugün yaptığım en aptalca şey. Her zaman saniyesinde önünde durup, beni buyur eden taksilerden eser yok. En başından bir kaç sokak ilerlemeliydim ya; neyse. Beni bulmamaları için dua etmekten başka şansım yok gibi görünüyor. Birinin bana seslendiğini duymak için fazla beklemem gerekmiyor. Hangi cadı olduğunu öğrenmek için bakıyorum. Bonnie ismimin son harfini ölümüne uzatarak koşuyor. Malum muhabirlerden biri burada olup da kızın bu halini ölümsüzleştirmeli. Yanıma vardığında pençelerini tam anlamıyla saçlarımın arasına sokup yolma çabasına girişiyor."Aaaah, bırak beni.Sokağın ortasında iki büklüm olmuş bir vaziyette, yoldan geçenlerin bize olan küçümser bakışlarını çekmekten daha beter bir şey varsa o da elbiseyi sadece para karşılığında onlardan birine satmak ya da hediye etmek. Saçlarımı kurtarmak için tam anlamıyla debeleniyordum."Önce elbise; sonra saçların." diye beni tehdit ettikten sonra şaşkın bakışlarla üzerimize; şatoda yaşayan korkunç bir yaratığı öldürmek için ellerinde meşalelerle koşuşturan köylülerden birine benziyordu. Bonnie ona bakarken ben de saçlarımı elinden kurtarıp bir adım geriledim. Kaçmak için boşluk arıyordum ama etraf çok kalabalıktı. İnsanlardan oluşmuş duvarın arasından geçmem bile saatlerimi alabilirdi. Bonnie tehditkar bir bakış ve ses tonuyla döndü bana. "Bak Mnestra, Monica yaklaşıyor çabuk ol ve elbiseyi bana ver. Parasını hesabına aktarırım. Babamda bolca bulunan bir şey için mi bu kadar zahmete girişmiştim yani? İmkanı yok bir kaç yeşil kağıt ya da çek karşılığında veremezdim. Omzuma taktığım altın varaklı torbayı kolumun altına sıkıştırarak ne yapacağımı düşünmeye başlıyorum. Bir şey istemeliyim ama ne?.. Monica bana yaklaşarak buz mavisi basit elbiseyi ona verip vermeyeğimi soruyor. Tıpkı minik bir çocuğa çıkarları doğrultusunda iş yaptıran bir abla gibi. Mağazadaki sinir bozucu ve az önce burada olan küçük düşürücü davranışlarından sonra bana en çok koyan sadece buralı olmadığım için beni küçük düşürmeye çalışmasıydı. Bunu hazmedecek kadar basit biri olmadığımı ona kanıtlamam gerek. Öfkemin minik bir kısmını gözlerime toplayıp baktım ona.İşe yaramış olmalı ki küçümser bakışlarını geri çekti."Ya da elbiseyi al git. Bonnie'ye verme ama. Ben daha sonra sipariş ettireceğim zaten. Bu kız beni hala bebekleriyle oynayan bir kız çocuğu sanıyor herhalde. Birincisi burada olmayan bir parça başka bir yerde olamazdı. İkincisi elbiseyi Bonnie'ye versem de vermesem de o taklitçi olacaktı, elbiseyi bulursa tabii, çünkü ilk ben almıştım. Monica böyle bir damga yemek istemezdi herhalde. lcnews'te özenti Monica başlığını okumak hoşuna gitmezdi. Monica'yı ittirip,"Para istemiyorum. Mutlaka görmüşsündür; metal topuklu ve zincirli şu botlardan istiyorum ama hiçbir yerde yoklar! Hani Chanel..."Bunları yapmacık bir ses tonuyla ve Bonnie'ye bakarak söylemiştim. Ardından Monica'ya çevirdim başımı,"Ben aptal değilim. O elbiseyi bulamayacağını üçümüz de biliyoruz. Hem bulsan da bir taklitçi olmak hoşuna gitmez değil mi? Sonuçta benden görüp alacaksın tatlım.Torbayı kolumun altından çıkarıp Bonnie'ye verdim. Sözünü tutacağını biliyordum çünkü Brooklyn'den sonra yeterince rezil olmuştu ve hakkında yalan habere tahamülü yoktu. Monica ise çıldırmış gibi bakıyordu bana. Elinde olsa şuracıkta öldürürdü beni. İkisini de son kez baştan aşağı süzüp saçlarımı düzelttikten sonra topuklarım üzerinden geriye döndüm. Kalabalıkla bütünleşmiştim şimdi. İlk kavgam diye düşündüm...

BİTTİ.