Heartbeats and Heartbrokes

&
Daniel Evans&Alieer V. Eldricht

Alieer yatmadan önce, romanının son birkaç sayfasını okurken, gece uyanmamaya karar vermişti. Ne olursa olsun bir daha kendini kafasını dağıtmak için adımlarını dinleyerek vardığı tenhalıklarda bulmayacaktı. Her şey bir yana neredeyse bir senedir Manhattan sokaklarında ehliyetsiz dolaşıyordu. En sonunda hem yakalanıp ömür boyu alnında kara bir lekeyle dolanacaktı hem de elli beş model Packard’ını yitirecekti. İçinde gece huzurundan vazgeçmek istemeyen bir taraf “Acaba Wilson beni bırakır mı?” diye düşünse de artık Wilson’un yanlarında çalışmadığı gerçeği inatçı tarafını susturuyordu. Çünkü Alieer’ın vücudunun her zerresi kendisine başka hiçbir şoförün katlanmayacağını biliyordu. Son birkaç gündür iyice odaklandığı kalın romanını yatağının ucundaki komidine bıraktı. Tavandaki penceresinden yıldızlar bütün güzellikleriyle Alieer ile buluşuyorlardı. Alieer, Loure’un yerine koyduğu parlak yıldızı eliyle okşadı ve uykunun ağırlaşan göz kapaklarından içeri süzülmesine izin verdi.

***

Uyandığında güneşi görmek en büyük arzusuydu. Güneşi görüp bu gece uyanmadığından emin olmak istiyordu. Ama gözlerini açtığında gecenin bir zaman sonra kör edici hâle gelen huzuruyla karşılaştı. Sinirlenerek yastıklarından birisini karanlığa doğru fırlattı. Ama siniri sadece kafasının altında yastık eksilmesine mal olmuştu. Uzun bir süre tekrar uyumayı denedi. Ama içindeki huzuru sadece karanlıkta yakalayabiliyorken rüyaların dünyasına girmesi olanaksızdı. Yarım saat sonra bu durumu kabullenerek dolabına yöneldi ve eline geçirdiği ilk elbiseyi giydi. Arabasının anahtarlarını ve her zamankinden farklı olarak telefonunu eline aldı ve üç katı ses yapmadan inmeye çalıştı. Alieer’ın tek şansı ailesinin uykusunun kış uykusu kıvamında ağır olmasıydı… Arabasına atladı ve New York il sınırına kadar sadece gaz pedalını kullanarak ilerledi. Tek tük insanlar görse bile frene basma gereği duymuyordu. En sonunda deniz kenarında bir yerlere vardı. Tahta bir balıkçı kulübesi denizin içine tahtalarla oturtulmuştu. Kulübenin hemen bitişiğinde de bir iskele karşılıyordu Alieer’ı… Terliklerini çıkardı ve soğuk kumları aşarak denize doğru ilerledi. Birkaç adımdan sonra elbisesinin ıslandığını hissedebiliyordu. Terliklerini sahile doğru fırlattı ve neredeyse beline kadar suya battı. Balıkların bacaklarına süründüğünü hissedebiliyordu. Birkaç adım daha attı ve arabasının ıslanmaktan kurtulamayacağına emin oldu. Bir yandan hem orijinal koltuklarına üzülüyordu hem de nerede kuruyabileceğini düşünüyordu. Tam dönüş yoluna geçmişken aklına iskele geldi. Oturmak için –daha çok kurumak için- gayet güzel bir yerdi. Sudan hiç çıkmadan adımlarını o tarafa doğru yönlendirdi. Biraz önceki amaçsız adımları nedeniyle iskeleden ve kulübeden fazlasıyla uzaklaşmıştı. Bu yüzden yürürken sürekli yorgunluğun getirisiyle dalma hayalleri kuruyordu. Ama eğer dalma gibi bir hataya düşerse sabahleyin kıyıya bir ceset olarak vuracağını biliyordu. Ne zaman yüzse sürekli nefesini deneyerek bir denizkızı gibi diplerden ayrılmazdı. Çoğu zaman da etraftaki insanlara çarpmasıyla hayatta kalıyordu. Şimdi ise etrafta tek bir ses bile yoktu.

İskeleye yaklaştıkça ayağına iri taşlar takılıyordu. Gittikçe sıklaşan taşlarla inatlaşarak en sonunda kendini iskele de buldu. Ama hiç hesaba katmadığı bir problem vardı. Bir adam! Gözlerinin bu adamı nasıl kaçırdığını anlayamıyordu. Daha arabadan indiği zaman iskele sadece hayaletlere aitti. Alieer yine de amacından vazgeçmedi ve kolları yardımıyla iskeleye çıktı. Deniz fazla derin olmadığından beline kadar battığı yer iskelenin sonlarındaydı. Adam ise tam ucuna oturmuş, ayaklarını suya sokmuştu. Alieer tahta zemine yerleştiğinde o da ayaklarını suyun serinliğine bıraktı. Çok fazla süredir suda olmamasına rağmen ay ışığının yansıdığı suda ayaklarının buruştuğunu görebiliyordu. Terlikleri şimdi çok uzaklarda olmalıydı. Asla yalınayak dolanmaktan şikâyetçi olmamıştı. Büyük ihtimalle giderken de bu huyuna güvenmek hatta bir nevi sığınmak zorundaydı. İskele tahtalarından birkaç kıymık ellerini zeminden uzaklaştırırken etrafına bakındı. Adam belirli aralıklarla kızın bulunduğu tarafa bakarak ne olduğunu anlamaya çalışıyordu. Alieer bu zaman aralıklarında adamın yüzünü inceledi ve aslında pek de yabancı bir yüze bakmadığını anladı. Belki milyonlarca kez Sir Stafford’daki –sayılı- arkadaşlarının yanında görmüştü çocuğu. Ama ne tanışma ihtiyacı duymuştu, ne de adını sorma… Çocuğun rahatsız olabileceğini düşünerek kendince bir açıklama yaptı;
-Beni umursamamaya çalış, zaten pek fazla kalmayacağım…
Bu açıklamadan çok bir zararsızlığını teyit etme yöntemiydi. Çocuk, söylediklerinden sonra önüne döndü ve uzun bir süre bakmadı. Alieer düşüncelerine iyice gömülmüşken yalnız olmamanın verdiği huzursuzluğu hissediyordu. Birkaç dakika durduğu yerden suyun içini seyrettikten sonra bakışlarını ayırmadan sordu;
-Sir Staffordda idin değil mi?

Alieer oğlanın sesindeki sinir bozucu tınıya karşılık sadece önüne dönüp işine –tabi bir işi varsa-odaklanmakla yetindi. Arada sırada can sıkıntısından çocuğa doğru bakıyor ve Manhattan sıradanlığından fırlamış sahnelerle karşılaşıyordu. Zaten ne zaman geceleri dışarı çıksa hep aynı bıkkın yüzlerle karşılaşıyordu. Bu karşılaşmalarda daha biraz önce yataktan çıkmış olduğunu düşünmek Alieer’a sanki hayatı çok monotonmuş gibi hissettiriyordu. Sanki saat on ikiyi vurduğunda diğer insanların aksine gidecek hiçbir yeri yokmuş gibi… Yine de kendisine katlanamayıp uzaklaşan insanları izledikçe bu hislerini en aza indirgeyebiliyordu. Çocuğun tahmini doğru olsa da içinde sakladığı alay Alieer’a “Keşke” dedirtecek türdendi. Birkaç saniye sonra Alieer sigara teklifiyle karşılaştığında belki de çocuğun kendisinden o kadar fazla tedirgin olmadığını düşündü. Yine de bunun NY erkeklerine özel, gereksiz bir kibarlık olduğunu bildiğinden içindeki bir ses çocuğu yalnız bırakıp kumsalda kaplumbağalar tarafından çalınması olası terliklerini aramasını söylüyordu. Çocuğa en az onunki kadar sinir bozucu bir şekilde baktı ve zehir sözcüklerini sıraladı;
“Kullanmıyorum, bu gece tek başına zehirlenmek zorundasın.”
Normalde pek fazla insanları tersleyen birisi sayılmazdı. En azından kızdırılmadığında böyleydi… Ama içindeki ukala dürtüler bir anda su üstüne çıkmıştı. Uzun bir süre sadece suya bakmakla yetindi. Arada çocuğun düzensiz nefes alıp verişlerini ve sigarasının dumanını hissedebiliyordu. Ona sigara dumanına alerjisi olduğunu söylemek için pek de doğru bir zaman sayılmazdı. Bu yüzden belirli aralıklarda nefes alarak bünyesini korumaya çalışıyordu. Sonunda duman kesildi ve Alieer suda yüzen bir izmaritten fazlasını göremedi. İzmaritin süzülüp giderken arkasında bıraktığı dalgaları izlediğinde bakışları yeniden çocukla kesişmişti. Gözlerinde zar zor seçebildiği bir ifade vardı. …Ve bu ifade Alieer’ın yerinden kalkıp çocuğun yanına gitmesine sebep oldu. Adımları tahta zemine rağmen oldukça hafif ve sessizdi… Bu yüzden iskelenin ucuna vardığında çocuğun irkilmesiyle karşılaşmak pek de garip olmadı Alieer için. Yanında sığabileceğini düşündüğü bir yere oturdu ve bacaklarını kıvırarak, dizlerinden kavradı. Ardından çocuğa sağ elini selamlaşmak için uzatarak adını fısıldadı;
“Alieer” dedi ve isminin hiç duyulmadık olmasından kaynaklanan bir şekilde ekledi; “İsmim…”
Neden bu tarz bir ismi olduğunu hiçbir zaman anlamamıştı. Annesinin önceleri iddia ettiği gibi bunun babasının bir iddiasından kaynaklanmadığını umuyordu sadece… Loure ne zaman Alie’ye sinirlense adının telaffuzunu Alien olarak yapardı. Alieer çoğu zaman isminin buradan türemiş olabileceğini de düşünüyordu. Zaten ailesinin hiçbir şeyi tutarlı olmadığından buna kafa yormak bile saçmaydı. Ama iskelede amaçsızca oturup belki de hayatının geri kalanı boyunca hiç görmeyeceği bir insanla otururken aklı mantık çerçevesi içindeki konulara bir türlü odaklanamıyordu. Artık ay ışığı sayesinde çocuğun yüzünü detaylarıyla görebiliyordu. Yorgunluktan, hafızasında kalmış olandan daha farklıydı yüzü. Bir nevi çökmüş sayılabilirdi… Alieer çocuğun yüz hatlarına bakarken aynı çökmüşlüğü kendisinde de hissetti. Bunun için hiçbir geçerli sebebi yoktu ama ruhu yüzünü de çökertiyordu sanki… Hem de Alie kendini artık bulamayacak hale gelene kadar yapıyordu bu çökertmeyi… Alieer ellerini ay ışığına tutup bir süre derisini inceledi. Parmaklarının arasından suyun derinleriyle buluşmuş tahta parçasını seçebiliyordu. Birkaç dakika boyunca çocuktan hiç ses gelmeyince ilk başta söyledikleriyle birisinin daha nefretini kazandığını düşündü ama bir cevap duyana kadar kalkmaya pek niyeti yoktu. Bunun asıl sebebi ise cevap duyma arzusu değil manzaradan aldığı haz idi. Güneş her dakika bir ışınını daha yeryüzüne yollarken deniz çarşafımsı görünüşüyle bu ışınları kucaklıyordu. Alieer dakikalarca oturmasına rağmen tek bir cevap duyamayınca gerçekten fazlalık olduğunu düşünmeye başlamıştı. Tam ayağa kalkmak için dönüyordu ki bir erkek sesi kulaklarında yankılandı.

Daniel… Alieer bu ismi unutmamak için aklında birkaç kez tekrar etti. Büyük ihtimalle arabasına bindikten sonra çocuğun neye benzediğini bile unutacaktı ama, isimler önemliydi. Alie’nin inanışına göre isimler bir insanın kişiliğini temsil ederdi. Alie’nin kendi adından başka hiç kimsede olmamasını, Alie sürekli olarak kendisine garipliğinin sebebi olarak gösteriyordu. Kendisine benzeyen birisini tanımamasından çok kendisini tanıyamaması vardı aklında, sürekli olarak… Çocuğun yüzünü incelediğinde sadece karmaşa görüyordu ve bu karmaşa da Alieer’la pek örtüşüyor sayılmazdı. Çocuğun neden bu kadar karmaşaya düştüğünü tahmin edemeden duramadı beyni. Yüzündeki çöküşün sebebi içki değil başka bir şey bile olabilirdi o an Alieer’a göre. Beyni her an fikir değiştiriyordu karşısındaki insanla ilgili. Bir an sempati duyuyor bir an nefret ediyordu…

Oğlanın zor işitilen sözlerini duyunca “Evet.” diye düşündü Alieer. O da kendisini anlamsız hissediyordu bazen. Ne zaman sevdiği, değer verdiği birisini kaybetse hissediyordu anlamsızlığını… Ama Alieer’ın anlamsızlığı asla dünyadaki diğer insanlardan farksız olmakla eş tutmuyordu. Aksine, bazen neden onlar gibi olmadığını bile düşünüyordu. Sadece alışveriş ve dedikodu yaparak hayatını geçirebilirdi… Otuzlarından sonra da faturalarını ödeyebilecek biriyle evlenirdi… Bu şekilde düşününce hayat her zamankinden daha kolay hâle geliyordu. Ama Alieer asla böyle boş bir hayata katlanamazdı. Belki iki sene önce bu hayat için biçilmiş kaftandı ama artık değişmişti… Kendisine benzer hiç kimsenin olmadığı düşüncesi zamanla hafızasının hiç silinmeyecek bir yerine kazınmıştı. Hiç kimse acının gerçekten ne olduğunu Alieer kadar bilemezdi. En azından yaşadığı acıların değerini hiç kimse Alieer kadar bilemezdi. O, normal insanların aksine acıyı sahiplenmiş ve sevdiklerinden boşalan kalbine bastırmıştı bütün dikenleriyle birlikte. Acı olmadan insanın ne kadar anlamsız olacağını ve hayatın değerini hiç bilmeyeceğini bildiğinden asla kaderine lanet etmemişti. Eğer ailesinin boşanması sırasında istenmeyen çocuk gibi ortada kalmasaydı asla sadece iyilik barındıran hayatından çıkıp insanların gerçek yüzünü göremeyecekti. Gittikçe de yıpranacaktı Manhattan gençleri arasına… Eğer kardeşi ölmeseydi… Bunu düşünmek bile zordu ama eğer kardeşi ölmeseydi kibir ve kötülük içinde boğulup gideceğini biliyordu. Bir ceza idi ölüm... Ya da bir uyarı… Hem de en kötüsünden bir uyarı.

Bu düşünceler içinde çocuğa uzun bir süre göz gezdirdi. Onun acıyı sahiplenmediğini anlamak için sözlerinden başka kanıta ihtiyacı olmamasına rağmen yüzünü incelemek garip bir mutluluk sağlıyordu Alieer’a. Bütün o hatlar zamanı ve yaşanmışlıkları da getiriyordu peşinde. İlk yarayı, ilk aşkı, ilk mutluluğu ve ilk bisikleti sadece o hatlardan bulabilirdiniz çünkü. Sözler hiçbir zaman tam anlamıyla bir çocuğun mutluluğunu yansıtmaya yetmezdi. Alieer çokça kez denemişti düşündüklerini ve hissettiklerini yazmayı. Arada sırada kalemiyle cam kenarında saatlerce oturduğu ve hiçbir şey yazmadığı bile olmuştu. Kelimeler yetersizdi… Belki de cam kenarında sadece zamanını öldürmek istemesi gibi bir olasılıkta vardı aklında. Şu sıralar fazlasıyla zamanı vardı… Bakışlarını çocuğun yüzünden çekti ve tekrardan suya yönlendirdi. Güneş ışınlarıyla birlikte su da parıldamaya ve iyice şeffaflaşmaya başlamıştı. Artık Alieer ayağına değen balıkları ve o balıkların üzerindeki bin bir renk pulları görebiliyordu. Evet şu sıralar fazlasıyla zamanı vardı ama şimdi, güneş doğmak üzereyken zaman ellerinden kayıp gidiyordu. Elini uzatıp güneşi tutmak ve geldiği yere geri yollamak istedi. Çocuğun muhabbetinin hoşluğu değildi bu isteğin sebebi… Karşısındaki oğlan konuştukça her dakika yaşlandığını hissediyordu ve güneş sadece tüm bu duruma yardımcılık yapıyordu. Hafifçe eğilerek işaret parmağını suyun içine soktu ve balıklardan birisi parmağına dokunana kadar hareketsizce bekletti.

“Her gün aynı şeyi onlarca değil binlerce kişi yapıyor Daniel. Fakat ben bu insanlardan değilim.” Dedi ve parmağını sudan çıkarıp çocuğun yüzüne tuttuktan sonra devam etti; “Sende değilsin. …Ve olmak istemiyorsun.” Çocuğun bakışları birden şaşkınlığa tutulmuştu. Alieer parmağını çocuğun yüzünden çekti ve ayaklarını tekrardan suya bıraktı. Elbisesi yeniden suyla buluştuğundan hafifçe kabarmıştı. Söylediklerini teyit etmek için şaşkınlığa gömülmüş olan çocuğa döndü ve sordu; “Sence öyle misin Daniel? O insanlardan mısın?” Cevap pek de önemli değildi artık. Çünkü her ne söylerse söylesin Alieer çocuğun yüzündeki ifadeden o insanlardan olmadığını anlamıştı…

Alieer oğlanın dediğini duyduğunda ister istemez kendini tanımayan birine baktığını hissetti. Aklı hemen durumu çökmesine bağlamıştı. Çökmüştü çünkü kendini anlamsız hissetmek için bile çaba harcıyordu. Alieer ilk defa bir insanın düşüncelerini okumak istemedi çünkü zaten biliyordu. Sağ elinin işaret parmağını sürekli iskeleye vururken, bir yandan da çocuğu bu düşünceden kurtarmanın yollarını arıyordu. Alieer düşünürken çocuk ta kendi hayallerine dalmıştı. Bir tarafı çocuğun dertlerine yananın aksine sadece eğlenmek istiyordu. Anında aklına gelen eğlence düşüncesi için ne yazık ki hiçbir uygulama şansı yoktu. Başta yüzmeyi düşündü ama ayaklarının altındaki su ayazın soğukluğunda iyice buzlaşmıştı. Arabasına atlayıp bar türü bir yere gitmek de Alie gibiler için eğlence sayılmazdı. Çocuktan bir hareket bekleyerek mavi gözlerini tamamıyla ona doğru yönlendirdi. Çocuk uzaklara, daha doğrusu kuşlara bakıyordu. Çocuk, Alie’nin bakışlarını fark etmemiş gibi olağan davranışlarına devam ediyordu. Arada Alie onun bir şey almak için uzandığını gördü ama bu hareketin devamı gelmeyince sıkılarak suya yöneldi. Balıklar bütün ihtişamlarıyla ayağının dibinde dolanırken bir erkek sesi Alie’yi tekrardan dünyaya getirdi. Kendinden bahsetmek… Kesinlikle dünyanın en eziyetli şeyi… Alieer gerçekte kimdi? Mükemmel bir soru ama bir o kadar da cevapsız… Alieer birkaç saniye boyunca bekledi çocuğun konuyu değiştirebileceği ümidiyle. Ama ümitleri çocuğun Alie’yi olgun bulmasıyla daha da dibe battı. Cevap vermeden sıyrılmak istiyordu. Çünkü kendisini anlatması ya duygusallık gibi bir zayıflıkla sonlanacaktı ya da sinir krizleriyle. Sakinliğini koruyup gizemli bir şekilde gülümsedi ve oldukça düşük bir sesle fısıldadı; “Ben sadece iskelede karşılaştığın anlatacak hayat öyküsü olmayan sıradan bir kızım.” Dedi. Çocuk bu cevapta aradığı hiçbir şeyi bulamamış gibi gözüküyordu. Alieer bunları söyledikten sonra ayağa kalktı ve elini çocuğa doğru uzattı; “Şimdide seninle dans eden sıradan bir kız olacağım.” Çocuğun elini kavramasıyla onu da kalkması için çekti. Çocuğun yüzüne büyük bir şaşkınlık hâkimdi. Alieer bundan zevk alarak gülümsedi ve çocuk zar zor doğrulurken reverans yaptı. “Herhalde senden vals yapmayı bilmeni bekleyebilirim.” Elbisesinin eteklerini hafifçe kavramıştı. Neme ve ıslanmışlığa rağmen etekleri hâlâ rüzgâra yenik düşüp hafifçe uçuşuyordu. Çocuğun şaşkınlığının geçmesine fırsat vermeden ellerinden birisini kavradı ve diğer elini nereye yerleştirmesi gerektiğini gösterdi. Sağ elini havaya doğru hafifçe şaklattı ve mırıldanarak La Vie En Rose’u söylemeye başladı. Bir yandan da büyük bir zarafetle adımlar atıyor ve çocuğun adımlarını da kendisininkine uyduruyordu. Su sesi sürekli olarak şarkısına fon görevi görüyordu. “Bakışlarımı kaçıran gözler, dudaklarında kaybolan gülüş…”* Çocuğun bakışları gittikçe yumuşuyordu. “İşte ait olduğum adamın kusursuz rötuşsuz portresi…”** Alieer yüksek sesle bir kahkaha attı ve hafifçe döndü genç adamın kollarında. Bu durumdan garip bir zevk oluyordu. La vie en rose’un valsa uygun olup olmadığını bilmiyordu bile. Yine söylenecek bu kadar güzel bir şarkı varken diğer şarkıları söylemek Alie’nin prensiplerine aykırıydı. “Gecenin bir saatinde buradayım çünkü gece yatakta olunmayacak kadar güzel. Gecenin bir saatinde buradayım çünkü sürekli kaybolmak gibi bir yeteneğim var. …Ve gecenin bir saatinde buradayım çünkü huzur burada…” Güneş artık tamamıyla göstermişti yüzünü. Alieer yakında eve geri dönmesi gerektiğini biliyordu. Romanının kalan son birkaç sayfasını bitirmeli ve bütün gece yatağındaymış gibi davranmalıydı. Aniden çocuğa tutunmuş kollarını bıraktı ve iki kolunu da iki yana doğru açtı. Sanki gelen yeni günü kucaklıyordu. Yaşayan ölülerin ruhları çıplak tenine çarpıp rüzgârla birlikte ölüler diyarına yol alırken derin derin nefesler soluyordu güneşe karşı. İskeledeki kıymıklar çıplak ayaklarına batıp canını yakarken arkasını döndü. Saçları dağınık bir şekilde ölülerin yolculuğuna eşlik ediyordu. "Vous dansez admirablement bien!”***Çocuğun neden bahsettiğini anlamadığını az çok tahmin edebiliyordu. Hatta dans ederken söylediklerinin şarkı sözü olduğunu bile anlamamış olabilirdi. Alieer’ın en büyük tutkularından birisi Fransızca sayılabilirdi. Hele ki şarkılar söz konusu olduğunda Fransız plaklarını elinden düşürmeyen birisi idi. Bu gece Daniel’da bundan nasibini almıştı. Duygularını İngilizceye sığdıramayan insanlardandı Alieer. Şımarıklığa dayandırılan bir özellik olsa da bu, yine de vazgeçemiyordu. İskelenin deniz kısmına hafifçe yaklaşarak ayağıyla suların bir kısmını kaldırdı. Ardından arkasını dönüp çocuğa küfürle karşılık vermesine dahi sebep olabilecek Fransızca şeyler söyledi; “ C’est chouette de parler avec toi…Merci beaucoup pour cette belle soirée.”**** Aklından terlik ve araba kelimeleri dönerken birbirinden yavaş adımlar atıyordu. Sanki anın tadını daha iyi çıkarmak istermiş gibi… Şarkının devam sözlerini sürekli gökyüzüne bağırıyordu. Bu davranışları çocuğun aklındaki olgunluk özelliğinin tamamını silmiş olmalıydı. Tam rıhtımın son basamaklarına gelmişti ki arkasından gelen birisini hissetti. Belli ki çocuk geceyi bu kadar erken bitirmesine izin vermeyecekti…

Alieer çocuk onu tekrar dansın içine çektiğinde gitmek ve böylece kaçtığını gizlemek planının suya düştüğünü hissediyordu. Onun adımlarına ayak uydurdu fakat bu sefer ki dansında bir huzursuzluk gizliydi. Gözleri yavaş yavaş kapanıyordu ve trafikte zaten kötüyken, kendisini birde uykulu düşünemiyordu. Vals adımlarını yavaşlattı ve çocuğun sözleri eşliğinde dansını tamamıyla kesti. Oturmanın kendisine daha iyi gelebileceğini düşünüyordu. Çocuğun ellerinden kurtuldu ve iskelenin sonuna kadar yürüdü. Güneş artık tamamıyla yükselmişti. Alieer yeni doğan güneşe selam verdi ve ona yanında bir yer açtı. Tam güneş bütün benliğiyle genç kıza yaklaşırken, yeri Daniel tarafından dolduruldu. Alieer güneşin arzusunun gerçekleşmemesine üzülmüş gibi kaşlarını çattı ve farkında olmadan çatık kaşlarını Daniel’a yönlendirdi. Aklı her zamanki gibi başka mekânlara ve boyutlara sürüklenmişti. Güneş ışınlarını gözlerine çarpacak gibi yansıtırken yanındaki çocuk elleriyle gözlerini korumuştu. Alieer ise büyük bir inatçılıkla güneşe bakmaya ve canını acıtmaya devam ediyordu. Yıldızları sevdiği doğruydu ama güneşte hep olmak istediği kişiyi temsil ettiğinden ayrıca değerliydi gözünde. Varlığıyla birçok varlığın yaşamasını sağlayan fakat bu varlıklara hiç gerekenden çok yaklaşamayacak bir kişi… Hiçbir zaman sarılamayacak ve sevdiği insanları yakacak bir kişi… Neden böyle olmak istediğini bile bilmiyordu. Acıdan vazgeçemiyordu belki de… Kendi kendiliğinden ritim tutmaya başladı güneşi izlerken. Two Sun in The Sunset’in kendince coverlanmış bir versiyonunu da mırıldanıyordu içinden. Çocuğun garip bakışlarla kendisini izlemesini bile umursayamıyordu. Tuttuğu ritme ve içinden söylediği şarkıya eşlik etmesi için iki elini havaya kaldırdı ve koro şeflerinde görülen bir edaya büründü. Şarkıyı içinden söylediği için çocuk onu bir deli olarak tanımlayabilirdi. Geceleri yalnız kalmasının nedeni de buydu zaten. Deli olarak algılanmayı engellemek… Dakikalar sonra şarkısını bitirdi ve Mozart’ın konçertolarından birisine başlamamak için toparlanmaya çalıştı. Müzikte sustuğu anda yapayalnız kalıyordu dünyada. Dakikalar boyunca kendisini izlemek dışında hiçbir şey yapmamış çocuğa doğru döndü; “…Ve güneş doğduğunda bütün anılar, son notayla birlikte kaybolmaya bırakılırlar.” Konuştukları bir yerden alıntı olmalıydı Alie’ye göre. Ama bir türlü aklına getiremiyordu; “Sağ kalmayı başaran anılar çatlaklara yerleşir ve boşlukları doldurur.” Genç kız sağ elinin işaret ve başparmağıyla başını ovdu ve birden kahkahalar atmaya başladı. “En ironik olan ne biliyor musun?” Çocuğun “NE?” dermiş gibi bakan gözlerine karşı bir süre sustu. Sanki bir sırrı paylaşıp paylaşmamaktaki kararsızlığı yaşıyordu. Ayağa kalktı ve bir süre iskelede dolaştı. Dışarıdan bakıldığında çözüm bulmaya çalışıyor gibi bir hâli vardı. En sonunda dolaşmayı bıraktı. Bakışlarına gözle görülür bir acı yerleşmişti. “En ironik yanı şu ki; insan yok olduğunda, düşünmeyi bırakmadan son birkaç saniye önce hatırlayabildiği tek anılarda bu kaybolmaya bırakılan bir şekilde dışlanan anılardır. O kadar uzun zaman çatlaklarda sıkışıp kalmışlardır ki onları gördüğün zaman sevinemezsin bile. İlk bisiklet, ilk aşk, ilk gülümseme… Bunların hiçbirini göremezsin son anlarında. Çünkü gittiğin dünyanın kusurlu olduğunu bilmek istersin her zaman. Daha iyisine ulaşacağın düşüncesine tutunursun…” Artık ruh hali bir çıkmaza saplanmıştı. Resmen çok az tanıdığı bir insan karşısında deli gibi gözüküyordu. Daha geçenlerde, Arianna olayında da aynısını yaşamıştı. Yıldızlar… diye aklından geçirdi. Yıldızlar şu an söylediklerinin yanında masum bile kalıyordu. Mecazdan uzak birisi durumu algılayamayabilirdi ama aslında kesin bir yok oluştan bahsetmediği çok açıktı. O ruhun yok olmasından bahsediyordu. İnsanın sahip olduğu hiçbir hayalin kalmamasından… Bir çeşit yalnız kalmaktan… Bütün bu düşünceler yüzüne bir sisten çok yük olmuştu. Çocuk kalkmaya yeltenince daha fazla yalnız kalmamak için onu durdurdu ve tekrardan yanına oturdu. Bu sırada kafası da çocuğun omzuna yaslanmıştı. “Sen son anlarında neyi hatırlayacaksın Daniel?” Bu sorunun cevabının uzunluğunu tahmin ediyordu. Çocuğun kalp atışları kulaklarına bu kadar yakınken sorunun cevabından memnun olmadığını da biliyordu. Kim memnun olurdu ki en çok saklamak istediği ve en utanç duyduğu anısından. Kafası oğlanın omzuna yaslanmışken ayaklarını iskelenin üzerine çekti ve yanına doğru uzattı. Elleri sonbaharda rüzgâra savrulmuş meşe yaprakları gibi serbestçe düşmüştü zemine. Kafasını omzundan hiç ayırmadan gözlerini oğlana doğru çevirdi ve derin bir şekilde baktı. Barlar ve kavgalar… Çocuğun gözünde her seferinde gördüğü şeyler bunlardı. Defalarca gözlerine bakmıştı ama bu sefer barlardan ve kavgalardan başka bir şey gördü; acı ve hayata tutunma çabaları. Boşlukta kalmış elleriyle çocuğun ellerini kavradı ve kendisininkilerin içine aldı. Alieer’ın soğuk teninin yanında çocuğunkiler ikinci bir güneş görevi görüyordu. Sıcaklığında etkisiyle uyku hakimiyetini arttırıyordu. Son bir kez güneşe ve getirdiklerine baktı. Ardından çocuğun söylediklerini duyamadan uykuya teslim oldu.