Favreau, Cosette

Cosette kendisine söylenenin her daim tersini yapan biri değildi elbette ki, iyi bir gözlemciydi, insanların hislerini ve beklentilerini sezer, onlara karşı kullanırdı. En fazla hangisi acı verecekse ya da hangisi rahatsız edecekse Cosette muhtemelen onu yapmayı tercih ederdi. Bir şekilde tahmin edilebilir, asla insanı şaşırtmayan fakat her zaman da yıkıcı olabilen bir insandı. Bunu neden yaptığı hakkında genel bir görüşe de sahip değildi üstelik. Sevmediği insanlarla muhatap olmazdı, yakınları kızın kötü huylarından nasibini alırlardı çoğunlukla. Üstelik kızın kendisi yetiyordu ya kendine, kime ihtiyacı vardı başka?

***

Cosette diğerlerinden daha hızlı koşar gibi görünse de zihni, geçmişin daha hangi gün veya hangi yıl olduğu belirsiz olan bir zamanında takılı kalmıştı. Kırık dökük bir ayna gibiydi, binlerce şey görüyor, o binlerce şeyi milyonlarca şey halinde yansıtıyor fakat kendi adına hiçbir şey elde edemiyordu. O otomatik olmalıydı, sanki bedeninin içine uzanan kabloları, sürekli elektrik akımına maruz kalan devreleri vardı ya da öyle olmayı tercih ederdi, metal bir kalbe sahip olmayı, o an için gözyaşı akıtmayı umursamamayı isterdi. Babasını o kadar çok seviyordu ki Cosette ve göstermek konusunda, kendini değiştirip onun istediği kişi olmakta o kadar beceriksizdi ki… En büyük pişmanlığı da bu olmuştu kızın, en büyük keşkesi ve belki de amaçladığı tek şey.