Dear Diary.

Sevgili günlük.

Aslında söylemem-yazmam gerekirse günlük tutmak konusunda hiç iyi değilim. Neden şimdi yeniden tutmaya başladığım konusunda da bir fikrim yok. Ama bana günlük tutmam gereken büyükannemi hatılıyorum. Annemle babamın ayrılmasından sadece üç hafta sonra bile kendimi kötü hissediyordum. Aslında ayrılmaları umrumda değildi ama içimden birşeyler kopmuş gibi hissetmiştim. Şöminenin karşına geçmiş yanan odunlara ve kıvılcımlara bakıyordum ki büyükannem arkamda belirdi. O da gidecekti şimdi. Babamın evinde kalması gibi bir sebeb yoktu. Gidecekti. Büyükannem benim için önemliydi ve onuda kaybetmiştim. Belki de içimden kopan şeylerin temelinde büyükannem vardı. Gözlerimi şömineden ayırıp büyükanneme döndüm. Mavi-yeşil gözlerini bana dikmişti. Beyaz saçlarını başının tepesinde biçimli bir şekilde topuz yapmıştı. Üstünde de büyükbabamın ona hediyesi olan kürk ve beyaz elbise vardı. Bu kadar güzel giyinmesine sebeb bulamamıştım. Ama kapıda ki büyük-küçük çantaları farkettiğimde anlamıştım. Gitme vaktiydi. Büyükannem sessiz ve yavaş adımlar ile bana doğru yaklaştı ve yanıma oturdu. 'Bebeğim. İyi misin?' Sesi bana adeta ninni gibi gelirdi. Onun sesi beni etkiliyordu. Rahatlatıyordu. 'Evet, sanırım.' Sesim kulağıma cılız gelmişti. Büyükannem hemen anladı ve bana meraklı ve üzgün bir bakış attı. 'Senide kaybetmek istemiyorum.' Gözlerime yaş dolmuştu ve bana sarılmıştı. Onun sıcak kollarında yeniden huzuru bulmuştum.'Tatlım. Üzülme.' Beni teskin etmeye çalıştığının farkındaydım ama o da artık bir araya gelmemizin zor olacağını biliyordu. Babam iki yıldır Moskova'dan ayrılmaktan söz ederken ve bu boşanma olayı da gerçekleşmişken neden burada kalmayı istesin ki. Annemin de burada kalma niyeti yoktu. Hatta üç ay sonra Fransa'ya taşınacağını kuzenim Rukow'dan öğrenmiştim. Bu kadar hızlı ayrılacağını düşünmemiştim. 'Sende gideceksin. ben burada ne yapacağım?' Bana şefkatli bir şekilde baktı. 'Bana mektup yazabilirsin, telefonla arayabilirsin hem tatiller var bebeğim. Ama gerçekten içini dökmek rahatlamak istiyorsan bir günlük tut.' Ona anlamamış gibi bakmıştım. Günlük? Bu bana her zaman biraz çocukça gelmişti. 'İçinden geçenleri ona yaz. Rahatladığını farkedeceksin.' Sadece kafamı sallamakla yetinmiştim o gün.

Birkaç kez denemiştim günlük yazmayı. Ama bir türlü aklıma yatmıyordu. Neden yazdığımı bilmiyordum. Evet içimi döküyordum rahatlıyordum ama kendimi çocuk gibi hissetmem sebeb oluyordu. Bu da yazma isteiğimi büsbütün yok ediyordu. Peki şimdi neden yazıyordum? Kafamda cevap şekillenmöeye başladı. Birçok şey yaşadım. İnsan büyüdükçe daha çok şey yaşıyor. Mutlu oluyor, üzülüyor, kırılıyor, kavga ediyor, seviniyor, aşık oluyor... Duygusuz olduğumu düşünüyorum aslında. İnsanlara ne karşı ne hissettiğimi dile getiremiyorum. Canlarımı yaktıklarında bende onların canlarını yakıyorum. Düşmanlarım fazla sanırım. Öyle değil mi? Dostlarım var. Aslında dost demek uygun değil. Tam güvenemiyorum insanlara. Çünkü sonunda onlarıda düşmanım haline getiriyorum. Herkes benden nefret ediyor sanırım. Sanırım. Aslında hayır. Dae var. Ama onunlada aram şu sıra kötü. Kötü demek hafif kalır aslında. Ama sonunda yeniden birarada oluruz. Fransa'da tanıştık biz. Annemin bale kursunda. Hatırlıyorum da ne kadar yakın olmuştuk aniden. O günü dün gibi hatılıyorum. Annem ve babam daha ayrılmamışlardı. Annemin birçok şehirde adına kurduğu bale kursuları vardı ve bunlardan biride Fransa'daydı. Fransızlara yabancı kalmıştım. Ama o dört ayda Fransızcamıda bayağı ilertmiş ve onların karakter yapılarını çözmüştüm. Neyse konumuz bu değil. Dae'de bale kursundaydı. Kursta en tanınan kız bendim çünkü annemin kursuydu. Dae'nin de yabancı bir kız olduğunu farketmiştim. Dae'nin ailesi ve benim ailemin yakın olduklarını öğrendiğimde şaşırmıştım. Dae ve ailesi Koreliydi ve ne biliyim. Koreliler çok uzak tanışamacağım insanlar gibi geliyorlardı bana.

Kısa sürede birbirimizden ayrılmaz olmuştuk. Kursa birlikte gidip geliyor ve baleye birlikte çalışıyorduk. Ama onun farklı olduğunu anlamıştım. Benden çok farklıydı. O benim gibi gece, eğlence, parti, içki yerine daha bir gündüz kızıydı. Kızlardan da farklıydı biraz. Bilgisayara bağımlıydı. Bu beni şaşırtmıştı. Ben sadece dizüstü bilgisayarımı on beş dakika alır face, twit gibi sosyal ağlara bakar kapardım. O ise bilgisayara oturdumu kalkmazdı. Birçok bilgisayar oyunu vardı ve isimlerini bile teleffazda zorlanıyordum. Ama genede aramız iyidi. Fransa'dan ayrıldıktan sonra fazla görüşemedik. Koptuk. Ama annem ve babam ayrıldıktan sonra ve babam ile beraber NY'e taşındığımda o da NY'e taşınmıştı ve hiç ayrılmaz olmuştuk. Birlikte partilere gidiyoruk, eğleniyorduk bazen de evlerimizde sadece oturuyor kahve içiyorduk. Birbirimizden farklıydık. Bu fark zamanla daha da belli olmuştu. Dess'in ona yalanlar ve iftiralar söylerek aramızı bozması son noktayı koymuştu sanırım. Şimdi eskisi gibi değiliz. Buluşmuyoruz. Birbirimizi aramıyoruz. Ama benim gibi bir kız çabuk toparlanır ve bende öyle yaptım. Claudia. Bir de o var arkadaş listemde. Bale kursundan sonra takılıyoruz ama bu bile bana yetiyor. O kız. Anlatamıyorum. Farklı. Bambaşka. Davranışları, karakteri bana farklı geliyor ve onunla arkadaş olma isteiğimi arttırıyor. Ama o kadar işte. Şöyle bir düşünüyorumda aslında yanlız olmak daha iyi gibi. Değer vermen gereken dostların olmaz, zaman ayırman gerekn dostların arkadaşların olmaz. Ama böyle bir hale girersem tamamen kendimden kopacağımı sanıryorum. Bayağı yazmışım sanırım. İlk sayfa için güzel.Her neyse.

Sevgili Günlük.

İnsanlara kendimi tamamen kapattığımı şu son günlerde daha çok farkettim. Onlara kendimi kötü sürtük bir kız gibi gösteriyorum. Peki neden? Zarar görmemek için mi? Kalbimin daha fazla kırılmaması için mi? Belki de ailemin sorunları beni gerçekten çok etkiledi. Kendimi çok bozuk, kirli hissediyorum. Kendimi onlardan uzaklaştırmak için yapmadığım şey kalmadı. Ama değişmek istiyorum. Yanlız yapamam. Gücüm tamamen bitti. Bir yol ayrımındayım adeta. Ne yapacağım belirsiz. New York'a taşındıktan sonra başlamıştı herşey. Annemin Fransa'da kalması benim babam ile beraber Ny'de olmam. Moskova'da böyle değildim. Kendimi birinin canını acıtmak için kullanmamıştım. Leo. Hala nasıl onu aklımda tuttğuma şaşıyorum. O beni çoktan unutmuştur belki de. Nasılda aşıktık. Ama bunları yazmak içimden gelmiyor. Yeniden onu hatırlamak bana yaptığım şeyleri daha fazla hatırlatıyor. Arthur hatırlatıyor. Diğerlerini. Partileri ve sonralarını. Tanımadığım yüzler ile birlikte oluşumu.

Belki de haklıdır insanlar. Aşağılık bir sürtüğe dönüşmüşümdür belkide. Evet. Dönüşmüşümdür değil. Dönüştüm ve buna ben izin verdim. Ama artık bundan kurtulamam. Zaten öyle birşeyde istemiyorum. Yapamam. Yaptıklarım benim kişiliğime dönüştü. Onlardna kopamam. Ben artık bir sürtük değilim, derslerine çalışan süt bir kızım mı diyeceğim. Sat gibi. Hoş oda bozulmaya başladı ama onun kendini kurtaracağından eminim. Peki diğerleri. Benim gibi olanlar. Onlarda böyle düşünüyor mudur? Hiç sanmıyorum. Onlar hayatlarının gidişatından emin ve mutlu. Yale'yi kazandıktan sonra değişirim belki. Belkiler. Hiç durmuyorlar. Tam bir gelecek göremiyorum hayatımda. Bu da beni korkutuyor. Peki üniversiteyi kazandım. Ne okuyacağım ki? Sadece küçüklükten gelen bir anı Yale'yi kazanmak. Orada ne yapacağım ben. Hem Yale için uygun bir aday bile değilim. Lanet olsun.

Sevgili Günlük

Daha önce yazdıklarım tam bir saçmalık. Zaten o sayfalar artık yok. Kendimde değildim sanırım. Onları nasıl yazdım. Kendimde değiştirmem gerekn hiç birşey yok. Ben buyum ve öyle kalacağım. Kimse beni değiştirmeye kalkamaz. Hatalarmış. Herkesin hataları vardır. Herkesin boyunu aşmış günahları vardır. Söyle bana günahsız insan var mı? Hayır yok. Hiç sanmıyorum. Tüm insanlar hayatları boyunca bir kez bile olsun günaha bulaşmıştır. Ben iyiyim, asla günahım yok diyenler yalan söylüyor. Yalan söylüyorlar. Kimse günahsız olamaz. Olamaz. Biliyorum.

Sevgili Günlük

NY gerçekten insanları çeken bir mıktatıs gibi... Yıllar önce Fransa'da annemi ziyaret ettiğim yaz aylarından biriydi. Tatil yapmak istememe rağmen annemin gazabından kurtulamamış ve onun peşinden her gün bale okuluna gitmiştim. Dae ile tanıştığım yıldı. O yıl sadece Dae ile yakınlık kurmamıştım. Alarice adında ki benim Fransız hatun olarak lakap taktığım bir kız daha vardı ve Dae ile geçirdiğim zamanların arta kalanında onunla takılırdım. Fransız aksanını dinlemek bile paha biçilmezdi. Hiç bir zaman Fransızcam iyi olmamıştı bende sonunda bırakmıştım. Akıcı bir şekilde en iyi İngilizcem ve Rusçamdı. Neyse konu bu değil.

Yazın sonunda Fransa'dan her zaman ki gibi ayrıldım. Arkamdan Dae'nin de NY'e taşınması benim için süpriz olmuştu. Artık NY'nin de acısını çıkarıyorduk. Ama daha birkaç gün önce aldığım habere göre Alarice'de buradaydı. Evet. Dae ile aram kesinlikle eskisi gibi olmayacak. Zaten sonunda bunu geleceğini biliyordum ama Alarice bambaşka biriydi. New York'a alışmasını da sağlardım. Hem Dae'nin yerini artılarıyla beraber dolu dolu doldururdu. Fransız hatun Alarice'ın gelmesi daha iyi oldu. Geceler yeniden dolu dolu geçecek anlaşılan.

Sevgili Günlük falan yok bugün sana,

Evet herkesin benim hakkında yargıları var. Bazıları doğru ama bazıları iftiranın ta kendisi. Evet biliyorum, sürtüğüm. Hatta sürtük kraliçe diye bir rütbe varsa benim olmalı biliyorum. Tanıdığınız arkadaşlarınız falan, hatta akrabalarınız da var sürtüklük listemde ama ne yapabilirim. Sürtüklük öyle doğuştan gelen birşey değildir. Eğer gerçek hayattan kopmak istersen başvurabileceğin birşeydir bana göre. Bende o yüzden böyle sürtük sürtük dolanıyorum. Pişman mıyım? Hayır. Bu benim şeçimim. Herkesin şeçimleri olduğu gibi benimde şeçimlerim var. Ama beni yargılayacağına kendinize bakın biraz. Siz ne kadar doğrusunuz şu hayatta.