Let me at the truth.

“Asanın popomu yok etmesini istemem.” Zaten olay bundan ibaret değil, saatler öncesi ya da aylar önce henüz şehre gelmediği dönemden bahsetmiyorum. Henüz okumayı dahi bilmiyordu Harry Potter denen herif hayatına girip geri kalan tüm hayatını mahvettiğinde, tabii ki evden çıkmıyor olması yüzünden okumuştu annesi ona bulduğu tüm kitapları ama Harry Potter istese okutmazdı kendisini; değil mi? Belki, ama neyse. Yıl 97…… Şaka ediyor olmalısın, henüz 6 yaşında, yani- Kısmen. Tabii ki öyle, çünkü doğum gününün yılın son ayında olduğunu düşünürsek ve kitap da Haziran’da yayınlanmışsa… Tamam, annesi birkaç ay geç aldı diyelim. Olsun, gene 6 yaşındayken dinlemiş oluyor. Zaten sırf o kitaplar yüzünden okumayı öğrenmek istedi, ezberlediği sayfaları hatırlamak istemiyor bile. “Anne, ileride oğlum olursa adını Merlin koyabilir miyim?” ve o çirkin dişlerine rağmen Hermione’ye aşık olmuştu, aralarında kaç yaş olursa olsun. Hermione olgun olabilir, canım, sanki William mükemmel değil… Sağ kalan çocuk kadar olmasa da 13 yaşına dek bekledi Hogwarts’a çağrılmayı- Ama hep o babası yüzünden, ya kayıt ettirmedi ya da- Gerçi bir “bulanık” olarak anılmaktansa muggle olmayı yeğlemesi gerekmez miydi? “TABİİ Kİ HAYIR.” Elindeki kesekâğıdında koca bir çörekle dönüp yanlarından geçen kişilerin konuşmalarından kulağına birkaç sözcük çalınan Mr. Dursley dahi bunu söylemez. Hayır, hiç mi hiç hoş değil.

Harry Potter ya da Ecel olarak gidemezsin, Luna’nın aslanlı Gryffindor şapkasını yerine bırak. Bu yeşil kostüm? Belki… TEANRIM İÇİNDE HIT GIRL OLAN FİLM, tamam, ZATEN KICK-ASS’İ OYNAYAN ÇOCUK DA İNGİLİZDİ. Güzel. “Obliviate.”

Bardan ilk defa izin almıştı bir gece için ve doğal olarak tek kelime etmemişti patronu. Tek parça olan yeşil kıyafeti giydikten sonra arka sokağa çıkıp önce iki sigara içti ve ardından çağırdığı taksi geldi. Önce o çirkin bulaşık eldivenlerini geçirdi eline, hatasını anlaması botlarını ayağına geçirdikten sonra o dar kostümün içinde yere doğru eğilmesiyle başladı. Vücudundaki bilumum gerilmeler değil, bağcıklar için zorla taktığı eldivenleri tekrar çıkardı elinden. Kulaklarındaki uğultu olmasa arabanın hareket ettiğini anlamayacaktı, tabii sonra kafasını koltuğun ardına çarptı. Eldivenleri aldı yerden ve diğer eliyle önüne düşen saçları ardına itti, lanetlenmiş Pazar günleri gibi.

Kapının tokmağından çektiğinde parmaklarını anahtarlarını içeride unuttuğunu fark etmişti, akşam pencereden tırmanması gerektiği gibi bir de unuttuğu şemsiyeyi alamayacaktı içeriden. İlk başta zorladı kilidi, eski bir apartmanda oturuyordu ne de olsa. Brooklyn’in en eski binası olabilirdi hatta, köprü hariç. Dışarı çıktığında yağmura yakalandı ve ıslandı otobüs durağına doğru giderken, ağır adımlarla yürüdü koşmak yerine. Genç kalmıştı oysa, ancak attığı her dikkatsiz adımda keten ayakkabıların içi suyla dolacaktı. Üstündeki tişörtü değiştirse dahi, ayakkabılarına ihtiyacı vardı. Otobüsü kaçırdı, sırtındaki çantadaki ağırlık yetmiyormuş gibi dakikalarca bekledi orada. Yere koymayı düşündü ancak, hayır, olmaz- Islanmamalıydı kostümü. Atlatamayacaktı herhalde bu berbat günü. Sabahını internete girerek, kedisiyle oynayarak geçirmişti. Gerçi kendi kedisi değildi, balkonun açık olan camından içeri girmeyi cesaret eden tek canlı olacaktı ki, hırsız girmiş olduğu endişesi yerine kedi ile karşılaşmıştı eve geldiğinde. Herhalde şimdiye dek başına gelen en iyi şeydi, bir köpeğin aksine herkese yüz vermese de kediler sevmişti William’ı. Ad falan da vermemişti gerçi, yalnızca kedi. Bara gittiğinde olağan bir gün geçirdi, yalnızca saçma sapan heriflerin gelip aksanıyla dalga geçmesi ve birkaç sürtüşme.* Bir de çöp arabasının peşinde koşmak zorunda kalmıştı elindeki o büyük mavi poşetlerle ve çöp ıslandığında düşündüğünden daha kötü kokuyordu.

Aslında yalnızca tecrübe için. Kendisine yukarıdan baktığını varsayarsak mesela, yalnızca aşağıda kendi çalınmış bedenini görebilirdi. Ama bu gece yaşadığı hayat hiç var olmamış gibi davranacaktı. Gerçek William aslında öldü, yalnızca Kick-Ass. Başka hiçbir şey değil. Her şey için ‘belki’ler.

İçeri girmeden önce eline tutuşturdukları kadehi bir anda dikti tepesine, gözlerini yumdu ve adımlarına devam etti sonrasında. Yutkundu, bu defa barın öteki tarafındaydı. Küfretmek yok, maskeyi kucağına koydu bardağının gelmesini beklerken. Kimse tanımazdı kendisini zaten.

Tabuları yıkmakla ilgisi yok, zaten tabular yalnızca şu yalnız ve aç ruhlar için. Muhafazakar olmaktan bahsetmiyorum tabii ki. Duygularından, yalnızca duyguları. Gerçek kişi aramıyordu, hayatında tek kişiye aşık olacağını da düşünmüyordu. Ancak sanki yalnızca bunun için yaşıyormuş gibi düşünen insanlar sıkıyordu canını ve bir anda aklına gelmesi bu düşüncelerin ne kadar yalnız olduğunun kanıtıydı sanki. Sessizlik gerçeklikti, sessizlik sağlardı düşüncelerini. Düşüncelerindeki sessizlikten bahsetmiyorum, örneğin mükemmel bir fotoğraf. Zaten her fotoğraf mükemmeldi gözünde, ‘teknolojinin dorukları’ ya da belki sessizlik yüzündendir, ne dersin? Sanata verdiği değer herhalde bu yüzdendi, ihtişamlı olmayı seçmek dahi becerileri arasında yokken inanabilirdi bu güce. Yeteneği ya da gerçek bir kişiliği yokken, inancına sığınıyordu. Tanrıyla ilgisi yok, hayır. Tanrı sanki acıdan ibaretmiş gibi ve ibadet, ibadet ve ibadet. Yaşamının son dakikalarında belki akıllanırdı ama kendisine verdiği akıldan pek de memnun olmadığına göre- Eğer gelecek yıllar içinde banka hesabındaki para milyonlara katlanırsa- Hayır, 0 ile neyi çarparsa çarpsın 0 ederdi. Yani, banka hesabında milyonlar var olursa birkaç yıl içinde, evet, inanabilirdi. Dua edeceğime de söz verebilir, yani yalnızca yalnız kalıp korktuğunda değil. Gerçi eğer cennete gitmezse bu denizde -yüzmesine izin vermiyordu doktoru, denize girmemişti şimdiye kadar hiçbir zaman- dalıp çıkarttığı deniz kabuğunun içinden herhangi bir şey çıkmaması gibi olurdu. Yani o kadar da riskli bir şey değil, değil mi? Hayatını bunun için mahvetmeyecekti. O anki resim kulaklarını tırmalayan müziğe rağmen sessiz ve muhteşem olurdu gene de.

Gitmesi gerekmiyordu, ya da herhangi bir sorumluluğu vardı şimdi yapması gereken. Acil bir durum değildi, kesinlikle. ‘Şimdi ya da hiçbir zaman’ mantığıyla yaşamış olsa büyük ihtimalle şimdiye dek ölmüştü, acele etmek yasaktı zaten kendisine. Tek ettiği evine gelince de, alışmıştı artık buraya geçirdiği son ayda. Küçük koşuşturmacalar arasında kaybolup giderdi birkaç yılda. Gökkuşağına ihtiyacı yoktu ya da âşık olup kıza göğü armağan etmeyi planlamıyordu. Uçamazdı. Yarışamazdı kimseyle. Dans dahi edemezdi. Saat geçti kendisi için ve yorgundu genç bedeni her defasında olduğu gibi. Ölmekten korkuyordu bu kısa hayatında, yapabileceği onlarca şey olmasa da deniyordu en azından meşgul adam.

Birisinin şimdiye dek yazdığı birkaç paragrafı silmesi beklentilerinin oldukça iyi olduğu anlamına gelmese dahi, Williams'a her defasında mükemmeli arıyordu bu histerik haliyle. Küçük bir çocuk gibi yatağına her uzandığında düşünmeye başlıyor gününü ve başka anılarını canlandıran şeyler yüzünden gözyaşlarına boğuluyordu. Islanan yastık ve yalnızlık üzerine yastıktan ayrılıyor bütünleşmiş gibi gözüken yanağı ve sonrasında kitaplarına sığınıyor. Kül tablası ile de artık daha sık görüşüyorlar, bu iyi. Yani, sigaranın onu erken öldüreceği düşüncesine inanıyor olabilirsiniz. Gereksiz varoluşunda ne kadar yaşadığının önemi yok gözünde, biraz olsun güzel yaşasın. Sigaranın sağladığı mükemmeliyet ya da başka bir şey değil, yalnızca tek dostuymuş gibi geliyor kendisine. Tabii Hermione ve Luna geliyor ardından bu seçeneklere sahip olabileceğini bilse bir daha sigara içilen bir yerde bulunmaz bile. Markete dahi gitmez! Hayır, gider süt almak için ama yeter ki Hermione ve Luna gelsin. Süt ve çay. Çay ve nane. İşaret ve baş parmağı arasında ezdiği nane yaprağıyla başlayan konuların konuları açması konulu düşünceleri tersten dinlediğinize göre- Bardağı bir kez daha parmakları arasına alıyor ve bir sonraki yudumu hatırladığından daha iyi geliyor kendisine. Bardağı geri bıraktığında buzların sesi sanki ağzındaki tatla doyumsuz olduğunu hissetmesine neden oluyor. Neden buraya geldiğine ilk başta kendisi de anlam veremese de, birkaç amaç ortaya çıkabilirmiş gibi. Etrafta gezinen Mona olmayan çalışan ve türevlerinden bahsetmiyorum, yalnızca belki kafasını dağıtmakiçin. Yarın sabah kusmuklar arasında uyanmasa iyi. Gerçi burada insanlar o kadar pis değil, örneğin buradaki hiç kimse lisedeki arkadaşı -çirkin ve çamurlu- Frankie gibi -çamurlu ve çirkin- kayıkçı çizmeleriyle evine dalmaz. Ayağındaki botlar ve alkolün kokusuna katlanmıyor, tadını da alıyor olması belki bir lüks sayılabilir. Hep 'belki' ve 'gerçi' demek tabii ki insanı yoruyor. Kendisine yeni bir iş bulmayı düşünmeye başlamalı gerçi, belki. Çocuksu tavırlarından kendisi de sıkıldı, her defasında sanki elinden oyuncağını almışlar gibi davranıyor var da ve o boş yere çıkan tartışmalar artık yoruyor kendisini. Ancak yapmayı bildiği tek şey bu: barmen ve William. Ayrıca hasta olarak da tanınıyordu ancak önce hastaneden çıkıp sonrasında evi terk ettiği için, hayır, sayılmaz. Macerasına nasıl başladığını hatırlıyordu ama, Privet Drive’a gelen o çağrı mektubundan almasa da.

Ayağındaki botlar şimdikilerden daha kirli, daha büyük ve kir yüzünden olmasa dahi daha siyahtı. Havaalanından ayrıldığında İngiltere’den sonra soğuk olmadığını düşündüğü ve beklediği kadar sıcak olmayan havayla karşılaşmıştı. Sırtındaki büyük çantasıyla en yakındaki banka yığılıp şapkasını çıkartıp takmış ve ardından çantasının ağırlığına tekrar maruz kalarak kapüşonunu kafasına geçirip yürümeye devam etmişti. Önce çocukluk arkadaşı buldu ve sonra birlikte şimdi oturduğu daireyi buldular. Önce evde ayak parmaklarının soğuktan donacağını düşünse de zamanının çoğunu barda geçirmeye başlayınca yadırgamadı hiçbir şeyi. Alkolün kendisini rahatlatan kokusu ve sıcak sayesinde geçirdi mevsimi ve sonra ilkbahar. Sevdiği tek mevsim olsa dahi Central –suni- Park hariç herhangi bir yerde açan çiçekler görmedi. Güneş yalnızca binaları aydınlattı, büyük ve daha büyük binalar. Rockfeller’ın önüne geldiğinde, gerçi bu ailenin soyadıydı ama binanın tam adını hatırlamıyordu, geri dönüp evine kaçmıştı. Manhattan iyi değil. Jennifer Lopez Mad in Manhattan derken haklıymış. Artık eve dönebilir miyiz?

Hayır. Vazgeçmedi neyse ki, annesinin fikirlerinin aksine ve aynı Harry Potter’dan bıkacağını düşünmesi gibi. Sonra SoHo’ya gidip biraz ağlamaya devam etti. Friends’in çekildiği şu Central Perk’in beklediği gibi olmaması yüzünden değil. Beklentileri yoktu. Tabii ki Phoebe Buffay ile karşılaşamadığı için üzülmüştü ama yarınının kalitesi önemli değildi kendisi için, yalnızca yarını olsun. Son. Yani, SoHo’da yaşamak için her şeyini verebilirdi. Verecekti zaten, ancak parasını denkleştirebileceği birkaç dairenin pek de iyi bir durumda olmaması üzerine erteledi bu fikri. Eğer kedisi o evdeki farelerden korkmayacak olsa, kesinlikle köpeklerden daha korkutucu ve daha büyüklerdi, kesinlikle taşınırdı. Kendisi korktuğundan değil, kedisi korkar diye. Crookshanks’i yeğlerdi.

Barda çalışmaya başlamasının nedeni dahi anlamsız geliyordu şimdi gözüne, yalnızca bir garsondu ilk başta. Sonra barmen. Londra’dayken kazandığı para şimdikinin yarısı dahi etmiyordu, ancak kiraya verdiğini ve harcamalarını sayarsa gene aynı miktarda bir şeyler kalıyordu elinde. Şimdiye dek her kuruşunu farkında olmadan harcamıştı, yaşamaya devam etmesini sağladığı için de aldırış etmiyordu. Yanındaki tabure boş değildi artık ve barmeni izlemeye devam edemeyeceğini düşündü bir an olsun. Başını yanına çevirdi ve süzdü yanındaki bedeni, kostümünden alamadı gözlerini ve tekrar döndü önüne. Benziyordu, kesinlikle benziyordu. Hayır, hayal görüyordu belki de. Rüyalarından ayrılmayan suret ile böyle bir yerde karşılaşamazdı değil mi? Bu kostümün içinde, Kick-Ass? Kendisine olan güveninden olsa gerek dikti tepesine bardağı ve ağzındaki tat canını yaktı yutkunduğunda, avucunu şakaklarına bastırdı ve başını öne eğdi. Kolunu yerleştirip alnını yasladı üzerine, “Barmenlerin müşterilerini uyarması gerekmez mi?” Bedeni bu haldeyken utanıyordu vücudundaki belirgin kemiklerinden, doğruldu tekrar ve bakışları karşısındaki adamı buldu tekrar. Kesinlikle kendisinden daha iyi görünüyordu, bu düşünceyle birlikte doğan bir refleks değildi ama saçlarına daldırdı elini ve ardına itti. Henüz sabah tıraş olmuş olsa da saçlarını ilk defa bu kadar uzatmıştı ve artık bukleler vardı aynı çocukluğundaki gibi. Eğer ölseydi bu gece, pasaportunun yanında olmadığını varsayarsak, morgda Jane Doe’dan daha iyi görüneceğini iddia edebilirdi. Parmaklarının ardıyla bardağı ittirdi bir sonraki bardak için, alışık olduğu tek doku buydu herhalde. Düşüncelerinin yoğunluğundan kurtulmak istiyordu, eğer yanındaki kişinin suretine baktığında bir kere daha aynı şeyleri düşünürse saçma sapan kelimelerini kullanıp anlatabilirdi ona herhalde Potter’dan sonra olan en büyük fantezisini. Pürüzsüz sureti silinmedi aklından, cesaret edemiyordu tekrar o yüzle karşılaşmaya.

Göğsüne bastırdığı yığından gözüne çarpan tişörtün desenlerine anlam veremiyordu örneğin, kelebeklerle kaplı kumaş ona neden çekici gelmişti? "Sadece günün daha iyi geçsin diye iyi giyinirsin." ve alışverişte yanında gezdirdiğin kişiyi deli etmek için, değil mi? Kargalar ve kurukafalardan hoşlandığı dönemde olduğu gibi giydiği her şey siyah olsa çok daha kolay olurdu. En azından iplerinin parmaklarını kestiği torbalar yalnızca bir ya da iki tane olurdu. Ayaklarına büyük parlak ayakkabılarını giyerdi ve aldığı çizme ve iki topuklu ayakkabının kutularını ona taşıtmazdı. Sokakta gezinirken onun ardından geniş ve hızlı adımlarla yürümek zorunda kalıyordu, deniyordu en azından. Çünkü o dar kaldırımların yarısını kaplıyordu ellerindekiler, taşımak zor gelmese dahi kalabalığın arasında başkalarına çarptığında daha da yoruluyordu taşıdığı ağırlık yüzünden. "Ben gittiğimde odamı dolabın olarak kullanabilirsin." Canının sıkıldığını biliyordu bu düşünce yüzünden, ancak inatçı ifadesi sayesinde saklıyordu duygularını. Onun aksine özlemini dile getirse alay edeceğini bildiği için de tek kelime etmemişti kendi görüşleri hakkında, "Tabii yatağıma uzanıp gözyaşlarına boğulmazsan." diye mırıldandı ayağıyla açtığı kapıyı yakaladığında. Klimanın üflediği serin havayla karşılaştı son bir kez ve önce torbaları sonra da kendisini attı sıcak havaya. "Günlerdir yağmur yağmıyor," Etrafına bakındı, sokağın üzerindeki tüm trafiğin aksine diğer yanındaki uçsuz ormana. "Sanırım özleyeceğim tek şey bu olacak." Ardından kardeşini omuz silkmesini ve gözüne kestirdiği başka bir mağazaya girmesini izledi, takip etti adımlarını. Birlikte geçirdikleri son gündü, en azından birbirlerine küfürler savurmadan tamamlamışlardı o 24 saati ve gece yarısından sonra eve döndüklerinde tekrar eski hallerine dönmüştü her ikisi de. William için kendisine en yakın olan kişi oydu.

Açık renkteki teni ve kendisinin aksine sahip olduğu sarı saçları yüzünden benzemiyorlardı abisine. Siyah, şimdiye dek rengi hiç açılmayan kapkara gözleri vardı. Annelerinin renkli gözleri kendisine geçmediği için söylendiğini hatırlayabiliyordu çocukken, ancak artık o da biliyordu güzelliğinin. William'dan daha zekiydi, daha şanslı. Yeşil gözlere sahip olması daha iyi bir hayat sağlamazdı ona, artık umursamıyordu zaten. Önemli olan tek şey vardı o an için, William'ın iki hafta içinde evin arka bahçesinde kavga edeceği sevgilisi. Gerçi çocuğun kötü bir yanını görmemişti, ama eve gizlice girmesi yetmişti sinirlenmesine ve hayatındaki en güvenli yerde bir kavga çıkarmak oldukça makul gözükmüştü gözüne. Şimdiye dek ettiği ikinci kavgaydı kız kardeşiyle yaptıklarını saymazsa. İlkinde zaten hastanedeydi ve kavga dizleri üzerine yığılıp titremeye başlamasıyla son bulmuştu. İlk defa hiçbir endişesi olmadan savurdu yumruklarını ve kardeşinin kendinden nefret etmesini sağlayarak geldi buraya. Geri dönmesi için bir neden kalmamıştı artık. Yüzündeki yaranın kanamasının durmamasına rağmen evden ayrıldı güneş doğmadan önce, sabah trene binip Londra'ya gidecekti ve ardından New York. Ama önce şehirde ailesi haricinde kendisine ait olduğunu düşündüğü şeyi görmeye gitti.

Her zaman olduğu gibi kapüşonunu geçirdi kafasına ve ellerini ceplerine yerleştirip yürümeye devam etti yağmurlu gecede. Bankta sızmış evsizi dahi tanıdığı bir şehirde kalamayacağıyla yüzleşti bir kez daha ve Park Row'a girdi. Tek giriş yeri olsa dahi otoyolun yanına geldiğinde tırmandı tellerden ve galeriye girmek için de aynı yolu kullandı. Kulübedeki bekçinin uyuduğunu biliyordu ancak kapıdaki parmaklıkların arasına sığacağını sanmıyordu artık, orayı kullanmayalı aylar olmuştu ve son birkaç ayda gövdesinin kalınlığının neredeyse ikiye katlandığını söyleyebilirdi. Hastalıklı çocuk terk etmişti bedenini, bir anda mangal kadar bir yürek ve Gryffindor ruhu ile gelen cesarete sahip olmuştu. En azından Neville Longbottom kadar. Kapıya geldiğinde cebindeki teli çıkarttı ve asma kilidi birkaç saniye içinde kolayca açtı. Heykelleri bahçeye kaldırmalarından sonra işi daha da kolaylaşmıştı, çünkü içeriye girmek için dakikalarını harcıyor ve eğer fark edilirse dışarıya çıkmak için çatıya çıkması gerekiyordu. Burada ise tellerin altından geçiyor ve ormanda koşmaya başlıyordu, koşmak için yeterince şişman olan bekçi de yakalayamıyordu onu. Tabii ertesi gün bara geldiğinde karşılaşıyorlardı ancak yüzünü hiçbir zaman görmemişti William'ın, en azından gecelerdeki yüzünü. Tekrar girdi cennetine.

Henüz çocukken gelmişti buraya, hatırladığı ilk dışarı çıkışıydı ve büyülendiğini hatırlayabiliyordu. Müzeye onlarca kez gelmiş olsa dahi diğer taraflarını yalnızca bir kez geçmişti, önemli olan buradakilerdi kendisi için. Sanattan ya da heykellerden anlamazdı, terimler çalındığında kulağında anlam veremezdi hiçbir şeye. Boş zamanlarında ne kadar okusa dahi kitaplardan öğrenmek isteyeceği bir şey değildi bu güzellik, yalnızca bir izleyici. Başka hiçbir şey değil, akıl ettiği günden beri her defasında evden kaçıp buraya gelmeye başlamıştı. Çoğu zaman sabahları olağan yoldan içeri girse dahi gecelerinde de yaptı ziyaretlerini, sonra her şeyi bahçeye aldılar ve yağmurla buluştu bu güzellikler. Buraya hep yalnız gelmişti, paylaşamayacak kadar bencil olduğu tek şey bu histi herhalde. Zaten müzenin dahi ilgisini çekmemişse, yalnızca kendisine kalacak gibiydi. Her sureti ailesindeki bir bireyinkiymiş gibi tanıyordu, hatta isimler bile takmıştı bir dönem. Bazen büyük göğüsleri olan kadının kucağına oturur ve güneş doğana kadar kalırdı orada ve şu kaslı adam. Şimdiye dek tavsiyelerini dinlediği tek kişi olmuştu, hayali arkadaşları olarak devam etmeseler dahi güzelliklerine büyülemiyordu hala. Aralarından birisinin sureti ise sanki ete kemiğe bürünmüş ve taş halinden daha etkileyici bir kostüm ile belirmişti yanında. Şimdiye dek yalnızca bir bardak içmişti, sarhoş değildi ve hayal görmüyordu. Son bir kez daha baktı yüzüne, evet, kesinlikle. Bahsetse bir sapık gibi görünebileceği geçti aklından, ancak şimdiye dek edindiği tek iyi takıntı buydu herhalde ve anılarını altüst etmeyeceğine göre- "Pardon." Sanki başka bir kelime seçemezmiş gibi. Dikkatini çektiğini umdu gene de ve yüzünü ekşitti bir sonraki kelimeleri aklında biraz olsun şekillenirken. "Sizi ilk defa görüyorum ve önceden tanıdığım birisine öyle benziyorsunuz ki." Bakışları çalan müziğe uyumsuz bir halde ritim tutan parmaklarına kaydı, şimdi kafasına geçirmiş olması gerek maskenin üzerindeydiler. "Birisi diyemem, yalnızca bir şey. Bir heykel." Gözlerinde canlandı esen rüzgârla birlikte başlayan haykırışları, yağan yağmurla gözlerinden süzülen gözyaşları.

Ses tonuna ya da kelimeleri telaffuz edine artık aldırış etmediğini fark etti, ne kadar değişmemiş olsa da içtiği o tek bardağın özgüvenini yerine getirmiş olduğu fikri bir anlığına da olsa gülümsetti kendisini. "İngiltere'de, Bristol." Şehrin adı döküldüğünde dudaklarından bu birkaç sesin dahi kendisini korkuttuğu fark etmişti. "Londra'nın biraz daha batısında. Haritada koy gibi görünen kıyıda." Parmaklarıyla koy’un nasıl göründüğünü anlatmaya çalıştı saçma bir hareketle. Ardından vazgeçip hızla bıraktı elini ve dengesini kaybedeceğini sanıp tabureye tutundu. Dakikalardır burada oturuyor olmasına rağmen bir defa dahi hareket etmemişti bedeni ve o koca botların içinde ayaklarının uyuştuğunu hissetti, karıncalandıklarını fark ettiği yüzünü ekşitti. Taburenin bacaklarından ayırıp yere bastı parmak uçlarıyla, vücudundaki tüm sinirlerin gerildiği fikri ve üzerindeki kıyafetten git gide rahatsız oluyordu. Sırtındakilere gelince- Omuzlarını gerdi ve elini ardına uzatıp yeşil copları aldı sırtında, bardağının yanına koydu. Başını iki yana salladı farkında olmadan, yalnız ve tek başına konuşan deli adam.

"Doğu'dan gelmiş olabilirler," dedi. "Belki, Romalılar. Eski, bakımsız ve- Sanırım- Mermer ya da- Pişmiş çamurdandılar." Omuz silkti, bilmiyordu. Yalnızca önemli olan, oradaki, varoluşlarıydı, çocukluğundan geriye kalan tek şeymiş gibi düşünüyordu ve önemli olan varlıklarıydı gözünde.

Kızın yüzünde gezindi bakışları bir kere daha, mavi gözlere aldırış etmedi. Heykellerin en sevdiği yanı buydu herhalde, gözleri açık olmasına rağmen neler hissettiklerini göremiyordu ve yüzlerindeki ifade de hiçbir şey sağlamıyordu bu tahminlere. Güzelliği yüzünden düşünmüştü büyük ihtimalle, olağanüstü geliyordu hala gözünün önünde olsa dahi ve neden bir anda bu fikre kapıldığını düşündüğünde utanıyordu. Asla iyi olmamıştı konuşmalarda, ya da herhangi bir iletişimde. İşteyken dahi sarhoş heriflerle bile dakikalarca konuşmak zorunda kalıyordu yalnızca bir bardak içki için. Ama burnunun belirgin hatları ve aynı dolgunluktaki kusursuz dudaklarıyla, sanki yalnızca bir heykeltıraşın elinden çıkacak gibi görünüyordu karşısındaki suret ve böyle bir görüntüyle karşı karşıyayken kelimeleri toparlaması olağan gözükmüyordu kendisine.

“Yaldızlanmış değil, cilalandıklarını dahi söyleyemem. Yağmurun altında sürdürüyorlar hayatlarını, kim bilir kaç yaşındalar. Eskiden binanın içinde, büyük bir avluda duruyorlardı. Sonrasında yerlerini saçma sapan, altın rengine boyanmış, İngiliz bir çocuğun elinden çıkan ‘orijinal’ Mısır heykelleri aldı. Şimdi depo olarak kullandıkları, ağaçlarla kaplı bir yerde duruyorlar. Aslında bakımsız bir bahçe ve uzamış otlar da diyebilirim, ama sanki ağaçlardan bahsedince daha kaliteli bir yermiş gibi duruyor. Benim için oldukça değerliler.”

Saat 00.27: Odanın kapısı açıldığında pervaza tutunmuş ve bedeninin geri kalanının ardından başını pencereden dışarı çıkartmaya çalışıyordu, anahtarı kilidin üzerinde bırakmayı unutmuştu anlaşılan. “Ne yaptığını sanıyorsun? Biz senin için her şeyi yaparken, yalnızca seni korumak için.” Geri, içeri attı ayaklarını ve arka cebine gitti eli. Parmakları arasındaki anahtarı alıp başucundaki komidinin üzerine fırlattı, sanki bir daha işine yarayacakmış gibi. Kadının dudaklarından dökülen kelimeler utanmasına neden oluyor, ama o kelimeyi kullanmadığını fark ettiğinde aldandığını düşünüyor ve yerdeki kilimdeki desenlerden ayrılıyor gözleri. Sokak lambalarının aydınlattığı odasında ışıldıyordu gözleri siluetinin aksine. Anlatsa ona- Hayır, bu fikir dahi ürkütüyordu kendisini; kendi kulağına dahi saçma geliyor çoğu zaman, aynı diğer her konu da hissettiği gibi. “Camına parmaklıklar takmamı istemiyorsan böyle davranmamalısın.” Resmen Chamber of Secrets. Başını iki yana salladı karanlıkta, gözlerindeki parıltılar sayesinde anladı bunu. “İlaçlarını yanına al. Kahvaltıya geç kalma. Bu son olacak.” Gidip sarıldı ona bu sarılmanın son kez olacağı düşüncesiyle, yanağına bir öpücük kondurup dışarı çıkmak için olağan kapıyı kullandı. Son kez olmadı gerçi, ne sokağın ortasında yığılıp kaldı ne de evden kaçıp gitmemezlik etti sonraki herhangi bir gecede. Çoğu zaman sabahladı bahçesinde, okula gitmediği için bahane de uyduramıyordu eve döndüğünde ve bir kız arkadaşı olduğu fikrindense, çalıştığını söylemesi daha mantıklı gelmişti kendisine. Henüz 15 yaşındaydı ve bu fikri annesinin pek de beğenmemesi üzerine ertesi gün gidip bir barda garson olarak çalışmaya başladı. Sonra barmen, barmen ve William. “Yalnızca çalışırken bir şeyler içemiyorsun diye bu işi yapmana izin veriyorum.” Gülümsemesinin yüzünden ayrılmadığını görmesi yetiyordu ona, özleyeceği şeylerden birisi de bu olacaktı.

“Neden o her şeyi yapabiliyor da ben yapamıyorum ve benş onun aksine, hiçbir sabah olmadık yerlerde-” Annesinin bakışlarıyla karşılaşmış olacak ki William odaya girmeden önce kesmişti konuşmasını. “İstediği her zaman dışarı çıkabiliyor. Hazırlanması gereken sınavları yok. İstediği kadar içiyor ve elindeki sigaraya hiçbir zaman bir şey demiyorsun. Tony eve geldiğinde salondaki perdelerin sigara koktuğunu iddia edip onu evden kovmuştun!” Tabii henüz Tony ile edeceği kavgadan haberdar değil, yalnızca bir hafta sonra birbirlerinin suratlarını dağıtacaklar. “Belki de aranızdaki yaş farkı yüzündendir.” Annesinin onu yalnız yetiştirmiş olması ve hala kendisini desteklemesi sayesinde burada belki de, onu artık yalnız bırakmak istediği için bir de. Onun iyiliği için. Yeni ve huzurlu bir aile için.

Aklındaki tüm dumanlı fikirler siliniyor ve bardağa uzanıyor eli, büyük bir yudum aldıktan sonra yarılıyor bardağı ve yerine koyuyor tekrar. A Day To Remember’ın şehirlerinden nefret ettikleri ve kendi gevezeliklerinden daha gürültülü şarkılara yeğleyeğeceği türden bir müzik çalıyordu.

Belki de yaşadığı ilk heyecanlı dakikalar bu heykeller yüzünden olmuştu, unutamamasının nedeni de buydu şimdi. Gülümsedi karşısındaki tanıdık yüze karşı, her ne kadar tanımasa da sahibesini. “Özür dilerim, şimdi kulağa daha da aptalca gelmeye başladı ve öyle tanıdık ki bu düşünce.”

İlkbahar geldiğinde açan çiçekler değil de sigarasını artık üşümeden, takırdayan dişleri ve titreyen dizleri olmadan içiyor olması memnuniyetini sağlardı. Herhalde kendine ayırdığı tek şey buydu hayatının son yıllarında, karşısındaki bardakla karşılaştığında gözleri sanki içindeki sıvı kendisine baş kaldırıyormuş gibi geliyordu. Kâbuslar gibi, ancak görüntü şimdi daha netti ve dününden daha gerçekçi. Yalnızlığında boğulacağı gibi, tepesine dikti bardağı ve barmeni bekledi bir sonraki bardak için. Dilediği özürler şimdiye dek dilinden dökülen en kolay kelimeler olmuştu kendisi için, kalıba öyle alışmıştı ki dili sivrilmektense onları kullanmayı seçiyordu her defasında. Ellerini birbirlerine kenetleyip önüne döndü tekrar, saklanma yöntemi her defasında bakışlarını kaçırmak ya da suskun bir hale bürünmek olduğundan bir sonraki hamlesini kestiremiyordu. Sanki içsesleri onlarca parçaya bölünmüş ve kafasının içinde gürültüden başka hiçbir şey sağlamıyormuş gibiydiler, düşünmüyordu çoğu zaman. Aptallığının, kendinden emin olmayışının nedeni buydu. Doğrulttu bedenini ve yenilenen bardağı aldı parmakları arasına. Bir sonraki yudumu ardından içkinin kokusuyla doldu nefesi.

Günün ilk yağmuruyla birlikte arabanın açık olan camından içeri büyük damlalar düşmeye başladı, kapıdaki kola asıldı ve hızla çevirdi saat yönünün aksine. Cam belirdikçe yerine suyun uzayan izleri üzerine yeni damlalar düşmeye başladı, şakağını yasladı arabanın gövdesine. Verdiği her nefes cama tutunup buhar haline geliyordu, işaret parmağının ucuyla bir şeyler yazmayı denedi bu mat dokunun üzerine. Yalnızca küçük bir harf: W. Barmen ve William, W. Şehirdeki son etkisi de bu oldu böylece, tabii taksinin sahibi camları temizlemediyse. Arabanın zeminindeki izmarit yığınını hatırladığında bunu yapmamış olduğunu tahmin etti, son etkisinin evden ayrılmadan önce şehrin kanalizasyonuna bıraktığı çişi olmasını istemezdi. Her neyse.

“Benim için var olduğundan emin olsam, bana adanmış olsa aldığın her nefes, attığın her adımı benimkiler izlese, ayrılmasan yanımdan- Ya da, uzakta ol. Ama beni özleyerek geçsin günlerin. Senin kadar bencilim ben de, lütfen, sadece lütfen.” gibi saçmalıklara adanmış olmasa dahi geçmişi, git gide artan yalnızlığı duygularının düşünceleri arasına dağılmasına neden olmuştu. Anlam veremediği kelimeleri dudaklarından döküldüğünde, odasındaki aynanın karşısındaki hazırlıkları uçup gidiyordu aklından. Bir sonraki cümlesi asla ses bulamadı, söylemedi onu sevdiğini ve bırakıp geldi. Kendisi için en iyisi buydu ne de olsa, yalnızlığı ve yalnızlık için yaşadığı gerçeği. Sevmek için yaratılmamıştı, aşık olma fikri canını sıkmaktan çok korkutuyordu kendisini. Şimdiye dek kendisine seçtiği her varlığa sahi olma şansını yakalayamamıştı. Şansa inanmazdı gerçi, doğduğu günden beri bir kez olsun karşılaşmamıştı onunla ve kader dahi daha mantıklı geliyordu kendisine. Yalnızca bir kişi için var olmuşsa, aslında makul bir bekleyiş. Ancak bu kişiyle karşılaştığında son nefesini veriyor olma şansı da vardı, ama ‘şans’ ne de olsa.

Şimdiye dek aklından geçen hiçbir düşünce bencilliğiyle bağdaştırılamazdı, yanlıca ailesinin ona bakmış olması bu konuyu destekler ancak araya onların istekleri girdiğinde gene cevap olumsuz bir hale gelirdi. Aslında asla istediğini yapma fikrine alışamadığından beklemeyi tercih etmiş ve en sonunda kararını verip ayrılmıştı evinden. Ev. Şimdi ne kadar yabancı gelse dahi bu kelime, Bristol onun için hala buraya yeğleyeceği tek yerdi. Buraya gelme nedeni uzaklaşma isteği olsa da özlüyordu şehrini, şehre adımını atana dek tek gördüğü yer orasıydı ve yalnızca ailesi değil, orada yaşayan ve daha rahat olan William geri dönmeliydi. Sanki değişiyormuş gibi, kostümünü satın alıp buraya gelmiş William ve onun düşünceleri sanki bir ihanetin bedeliymiş gibiydi. Owen Wilson’ın yamuk burunlu ve daha çirkin olan hali David Guetta’nın müziğine katlanamazdı artık. Fransız olmasına rağmen yaşadığı bunca yılda hiçbir şey öğrenememiş miydi bu adam? Dışarı çıktığında büyük bir sessizlikle karşılaşacak ve ardından baş ağrısına günlerce tahammül etmek zorunda kalacaktı, kendi küçük pub’ını yeğlerdi buraya. Dışarı çıkıp soğuk geceyle karşılaşmak için her şeyini verebilirdi. Ancak, hayır, olmaz. Belki- “Evet, öyleyim. Özür dilerim. Ve teşekkürler beni dinlediğiniz için, her şey için. Majesteleri.” Acemi bir hareketle bardağından ayırıp avuçlarına arasına aldı -porselen kelimesiyle dahi tasvir etse sanki aşağılayacağını düşündüğü- elini ve üzerine hafif bir öpücük kondurdu. Geri çekildiğinde maskeyi bardağın yanına bırakıp kalktı ayağa ve dengesini korumaya sağladığı adımlarla kalabalığın arasında kayboldu yeşil kostüm içindeki bedeni. Aklından silinmeyecekti hiçbir zaman sureti, diğer anılarının yanında büyük bir yer alacaktı ve şansa olan inancı sınanmıştı sanki bu gece. O mavi gözleriniyse heykellerin aksine hatırlatacaktı ona gerçekten var olduğunu diğer hayallerinin anılarının ardında. Vestiyerdeki ceketini alıp bir sigara yakmak için sabırsızlanıyordu artık, tek yapabildiği ve elinden gelen buydu. Umutsuz William geri döndü ve mırıldanmaya başladı aklındaki sözleri yalnızca o küçük ulama olmadan.

“Her Majesty's a pretty nice girl,
but she doesn't have a lot to say.
Her Majesty's a pretty nice girl,
but she changes from day to day.

I want to tell her that I love her a lot.
But I gotta get a belly full of wine.
Her Majesty's a pretty nice girl,
Someday I'm going to make her mine.
Someday I'm going to make her mine.” Artık daha gerçekti.