You were only waiting for this moment to arise.

Harrison Jewell | IV. Sınıf Mesaj Sayısı : 35 Kayıt tarihi : 10/08/11

Fırçayı elinden bırakmadan önce son bir defa boyamadığı bir yerin kalıp kalmadığını görmek için duvara baktı. Dümdüz boyanmış olması sebebiyle, çizdiği dikdörtgenin pek bir çekiciliği yoktu. Metal merdivenin tepesine tutundu inerken destek almak için, boşluğa adım atınca tökezledi. Yere bastığında boya kutusunu ve fırçalarını aldı eline. Yatağın üzerine serdiği fotoğraflara bakıp gülümsedi, işi bittiğinde sabahları uyanınca göreceği manzara, iç ısıtıcı derecede sevimli olacaktı… Merdivenlerin arka tarafındaki kapıdan garaja çıktı, elindeki envanteri oraya bıraktı ve ellerindeki desenli pembe bulaşık eldivenlerinden kurtuldu. Annesine bir özür borçluydu aslında, özellikle parmak kısmının üzerindeki buz mavisi ve nil yeşili boya lekelerini açıklaması gerekecekti. Ne ilginçtir ki, Madeline Leavitt bu güne kadar bundan başka bir eldiven çiftiyle bulaşık yıkamamıştı. Ayrıca kadının bu salak plastiklere para bayıldığı gerçeği de vardı, tabii. Fakat Courtney’in bir suçu yoktu hiçbir şekilde. Kullanacak başka bir şey bulamamıştı. Neyse, diye düşündü, zaten büyüyünce unutur…

İçeri biraz güneş ışığının girmesi için perdeleri açtı salona girdiğinde… O odasında sanatıyla meşgulken telefon çalmıştı, önce kimin aradığına baktı geçmiş numaralardan. Annesi olduğunu görünce gülümsedi. Arama tuşuna bastı ve annesi üçüncü çalışta yanıtladı, “Ah, selam bebeğim.” Kadının hafta sonu eve dönemeyeceğini açıklamasını gülerek dinledi. Telefonu kapamadan önce ses tonunu özellikle düz tutmaya çalışarak mırıldandı, “İşini bahane edip benden kaçtığını düşünmüyor değilim…” Kadın kendini kelimeleriyle korumaya alamadan görüşmeyi sonlandırdı. Atkuyruğundan kurtulup gözlerinin kenarına düşen bir tutam saçı geriye attı ve bir iki saat tanımak için kurumakta olan boyaya, koltuğa yığıldı ve televizyonu açtı. Kanalları değiştirirken şu evimi baştan yarat programlarından birine denk geldi, durdu. Sesi açtı biraz, yeni yeni evi boşaltmaya başlamışlardı. Mutfağa gitti ve dolaptan su koydu kendine. Büyük bir yudum alana kadar gerçekten ne kadar susadığını fark etmemişti.

Geri geldiğinde favori kısma yeni geçmişlerdi, ev yıkılırken bacaklarını ikili koltuk boyunca uzattı. Sonuna kadar izlemeye dayanamadı her zamanki gibi, ama on beş dakika sonra bu kanala geri dönüp sonucu görmeyi kafasının içine not etti. Eğer Rebecca gibi böyle programları takip ediyor olsaydı, boş kalan duvarı bir anı defteri olarak değerlendirmekten çok daha iyi fikirler edinebileceğini düşündü. Doğru, ama şimdi bile, üzerine bir perde çekebilmeyi, çevresini raflarla falan süslemeyi akıl ederdi yani, tanımadığı insanların evinin büyülü bir şekilde kusursuzlaştırılmasını izlemekten o kadar da zevk almıyordu. Fikir edinmek için One Tree Hill’in Brooke’unu izlemek daha keyifli bir uğraştı… Zaten fotoğraflı duvarlar fikrini de ondan çalmıştı. Ayrıca Hayley’e yaptığı anı duvarını saklamak için kullandığı perdeyi de yapabilirdi. Böylece çocuklar odasına girecek olurlarsa, perdeyi çekerdi ve onları ne kadar sevdiğini saklayabilirdi. Hah, dedi içinde şu ana kadar uyuklayan kibirli yanı, elbette onlara bu kadar değer verdiğimi bilmemeliler…

Saat yediye doğru koltukta huzursuzca kıpırdanarak uyandı, televizyonun karşısında sızmıştı. Ah, programın sonunu kaçırmış olduğu anlamına geliyordu bu. Boynu da ağrımıştı zaten… Sağ eli ensesinde, merdivenlerden yukarı, odasına çıktı. Parmaklarını hafifçe boyalı kısma sürttü, tam olarak kurumamış olduğunu hissedebiliyordu fakat kontrol ettiğinde, elinde hiç boya lekesi olmadığını görüp rahatladı. En azından temizlenmek uğruna tiner kokusuna maruz kalmayacaktı. Yatağın üstüne atladı ve bağdaş kurdu. Önünde saçılı duran resimlerden on tanesini seçti ve kronolojik sıraya dizdi. Kalanlardan çocukluk fotoğrafları sol tarafa, lise zamanından olanlarsa sağ tarafa ötelendi… Seçtiği fotoğrafların kenarlarını şekilli makasla özenle kırparken makyaj masasının üzerine bıraktığı kartonların yerinde durup durmadığını kontrol etti kaşla göz arasında. Her harfi farklı renkten kesmiş ve işe başlamadan üç gün önce hazırlamıştı. Kapı çaldı, kol saatine baktı ardından Courtney, saat ona doğru belki gelirim demişti çünkü Becca. Gerçi koca üç saati bu işlerle harcadığını düşünmüyordu. Haklıydı da, bir buçuk saat geçmişti daha uyanalı. Makası açık bırakmadığından emin olduktan sonra kapıya koştu. Merdivenleri seke seke inerken bir ıslık tutturdu. Kapıyı açmadan önce kendi etrafında şöyle bir döndü. Dudaklarından kelimelerden ziyade sadece melodi ayırt edilebilecek bir yavaşlıkla mırıldanarak kapıyı açtı. “Blackbird, fly…”

“Heey, selam Chad. Seni beklemiyordum.”