Hatalarım yoksa, tartışacak değilim.

Sıradan sıkıcı saatler ancak bu kadar zevkli hale dönüşebilirdi. Kendini bildi bileli her akşam çocuklarla takılmaya geldiği bu bar, Ruby için hiç bu kadar çekici ve eğlenceli olmamıştı. İlk defa bu akşam burada oturmaktan büyük keyif aldı. Arkasına bakmadan bardan çıkıp giderken bile içinde patlamaya hazır bir bomba varmış gibi kalbi küt küt atıyordu. Ruby bu akşam fena halde dağıtmıştı!

Josh ve Jue ile konuşmak bana işkenceden farklı gelmemişti. Kırk saat onlara neden bara bu akşam gelemeyeceğimi açıkça bildiren bir bahane bulmam gerekti. Ama yinede benim yalanıma inanmayıp sürükleyerek getirdiler beni. İçimden tonlarca küfürü onlara sayarken barmenden bol buzlu bir viski rica ettim. Bu sefer bana garip bakış atmadı, sanırım artık bol buzlu viskiye alışmıştı. Viskiyi verdiğinde sahte bir gülümsemeyle teşekkür ettim ve oldukça küçük bir yudum aldım. Bu akşam dağıtmak gibi bir niyetim yoktu. Ne zaman buraya gelsem başıma fena işler geliyor. Bu akşam kararım kesin, bu bardan aklı başında çıkacağım!

Josh’la yeni düet konusunda derin bir muhabbete dalmıştık ki barmenin uyarısıyla irkildim. “Sabaha kadar tazeleyebilecek miyim acaba bunu?” Hala iki yudum alıp bıraktığım viskimi işaret ediyordu. Gözlerimi süzerek adama benimle uğraşma diyen bir bakış attım. Anlamış olacak ki benden uzaklaştı ve iki sandalye yanımda oturan bir adamla bir şeyler konuşmaya daldı. Saatin çok ilerlemediğini biliyordum ama bir an önce kalkmak istiyordum. Bu akşam zaman sanki kaplumbağa hızıyla ilerliyor, bir türlü geçmek bilmiyordu. Josh bir arkadaşını gördü ve heyecanla kalkarken çantamı yere düşürdü ve darmadağın etti. Ona lanetler okuyarak çantamı toparlamaya çalışıyordum. Kahretsin, bu akşam niye buraya geldim ki ben? Çantamdan dağılan parçaları topladığımı sanarak tezgâha fırlattım. Barmen bardakları temizlerken bir yandan da bana bakıp sırıtıyordu. Yüzüne tükürmemek için kendimi zor tuttum. Önüme yığılan kızıl saçlarımı elimle geriye atarken var gücümle ofladım. “Pardon, bunu unutmuşsun sanırım.”

Bana doğru uzanan siyah rimeli uzanıp alma zahmetine bile girmek istemiyordum. Kuru bir teşekkürle elinden rimeli çekerken uzatan kişiye bir göz attım. Aman Tanrım! Dan burada, yanımda oturuyordu ve bana yerde kalmış rimelimi uzatıyordu. Bense tüm sıkkınlığımla umursamazcasına elinden çekip alıyordum rimeli. Bu tabloyla karşı karşıya gelip çığlık atmamak elde değil. Bana gülümseyerek ama bir yandan da acıyla bakan o gözlere baktım ve bir kez daha kendimden geçtim. Rimeli çantama süpersonik hızla atarken viskimi bir dikişte bitirdim ve barmene yenilemesini söyledim. Barmen bana fiyakalı bir bakış attı ve Dan’i gösterdi fakat umurumda bile değildi. Bir konuşma açmam gerekiyordu ama konuya nereden gireceğimi bilemiyordum. Bana kalsa şu çocuğu şuracıkta yiyip bitirebilirdim ama barmenin bakışlarından rahatsız olmuştum. Sıradan bir şeyler denemeye karar verdim.“Senin de mi moralin bozuk?”

Kendime hâkim olmak için ellerimi yumruk yapmış, gözlerimi Dan’den kaçırıyordum. O kadar şeker ve tapılası bir yaratıktı ki, bir an için yanlış bir şeyler olmadan oradan hızlıca uzaklaşmayı düşündüm. Sonra böyle bir fırsatın bir daha asla elime geçmeyeceğini düşündüm ve konuşmayı sürdürmeye karar verdim. Dudaklarını ıslattı ve sessizce konuşmaya başladı. Parlayan dolgun dudaklarından daha çok hiçbir şey beni bu kadar cezp edemezdi şu anda. Gözleri sürekli birini ararcasına fıldır fıldır dönüyordu. Sesimi düzelttim ve oldukça sakin konuşmaya başladım.

“Benim moralim değil kafam bozuk. Her zaman, her dakika böyleyim işte, bilirsin sen beni.” Dudakları sıcacık bir gülümsemeyle kıvrıldı. Yavaş yavaş kıvamına geliyordu. “Yani adım çıkmış yüz otuza inmez yüz yirmi dokuza desem yeridir. İnsanlar sanki uğursuz bir büyücüymüşüm de önüme geleni fareye çevirecekmişim gibi kaçıyorlar benden. Bunun nasıl bir duygu olduğunu anlamanı beklemem elbette. Ben niye seni problemlerimle sıkıyorum ki?” Tekrar o sıcak gülümseme. Gözlerini bu sefer kaçırmak yerine bana çevirdi. Önündeki bardağı tazeleyen barmene bir bakış attım. Bana garip işaretler yapıyordu. Sanırım Dan’in çok içtiğini falan anlatmaya çalışıyordu. Bu durum benim için büyük bir fırsattı. Dirseklerimiz tezgâhın üzerinde sürekli birbirine çarptığında bir genç kız misali seviniyor, umutlanıyordum. Hadi ama ben böyle biri miydim? Bu adamın yanında kendimi kaybediyordum, gerçekten. Bana dünyadaki tek kadınmışım ve onun istediği benmişim gibi hissettiriyordu. Hâlbuki onu Ai’si vardı benimse hiçbir şeyim. Kafasını bana doğru çevirdiğinde gözlerimiz arasında 5 parmaktan az bir mesafe kalmıştı. Doğal olarak nefes alışını, o acı alkol kokusunu hissedebiliyordum. “Sen ne bir büyücüsün, ne de cadı. Bence gayet hoş bir bayansın ve sesin... sesin büyüleyici.”

Evet, bu adam kesinlikle sarhoş. Bana şu dünya üzerinde performans dışında hoş ya da büyüleyici gibi terimler kullanabilecek tek kişi Dan olsa gerek. Dudağımı hafifçe ısırdım ve gözlerinin içine baktım. Gözleri önce derin dekolteme, sonra da dudağıma kaydı. Evet, işte oluyor. “Teşekkür ederim.” En mükemmel ses tonumla en can alıcı noktaya bir atış. Gözlerini birkaç saniye için kapatması ve dinlenmesi sesimin onda bıraktığı etkinin tarif edilemez olduğunu kanıtlamaya yetiyor da artıyordu bile. Bir şeyler söylemek için dudaklarını araladı. Ağzından çıkacak her kelimeye pür dikkat odaklandım ve önce dudaklarını taradım, sonra da gözlerimi o mükemmel gözlerine sabitledim.