Bir şekilde açıklarım var.

Mimar Mesaj Sayısı : 107 Kayıt tarihi : 30/08/10

Hiçbir zaman tek kelime dökülmüyor dilinden, kastettiği akıl değil. Zamana ayak uydurmaya gelince, her zaman kendi için muhafazakardı.

Mimar Mesaj Sayısı : 107 Kayıt tarihi : 30/08/10

Açık sözlü olursak, ancak güneş batsaydı rahatlayabilirdim. Gün ışığı beni öyle rahatsız ediyordu ki kendimi 14. yüzyılda hissediyordum. Aylarımı karanlık bir odada geçirmek zorunda değildim tabii ki, ancak o uzun gece ardından –ki önceki günü de perdeleri çekip, suni bir karanlık yaratıp geçirmiştim– bu hiç de alışılası değildi. Dışarı çıkmam gerektiğini biliyordum ama kendimi şimdiye dek böyle yorgun hissetmemiştim. Canım henüz yanmıyordu, içindeki his endişelenmeme neden olmuştu öğrendiğimden beri. Vurdumduymaz olamazdım artık, attığım her adımın hesabını verecektim. İster istemez, öncekilerden daha büyük bir sorumluluktu. Evin darmadağın olmasını saymıyordum bile, etrafı toparlamakla uğraşmayacaktım. Giysilerimin bulunduğu yığının üzerinden giyimi en kolay gözükenleri seçtim. Altıma geçirdiğim kotun fermuarını çekerken, koltuğunun başucunda duran ceketi aldım. Odadan dışarı çıktığımda, her şey beklediğimden daha kötüydü.

Ellerini beline yerleştirmiş hesap soruyordu adeta. Karşılık veremezdim, günlerdir suskun kalmamın nedenini merak ettiği barizdi. Aramalarına cevap vermediğim doğruydu, ancak ona her şeyi bir maille anlatamazdım. Eve ne zaman gelmişti tek bir fikrim dahi yoktu, ama odaya girmemiş olması yalnız olmadığımdan şüphe etmiş olması yüzündendi. Guillaume’la karşılaşmadığına şükrediyordum sadece. Tavırlarından anlardı, suretindeki çekingenlikten. “Günaydın.” Gözlerimi kaçırdım ardından, ses çıkarmayıp mutfağa geçtim. Bir neden oldurmak için kahve hazırladım Aida’ya. Her defasında acılığından yakınırdı ancak, bunu pek de göz önünde tutacağını sanmıyordum şimdi. Tek umduğum, sadece beni görmek için gelmiş olduğuydu. Akıllanmalıydım; olağan halimle davranmam gerekirdi, saklanmam değil. Annemin eve geldiğinde bir an olsun ayrılmadığı o tekli koltuğa geçmişti, bedenini ardına yaslamış ve bağdaş kurmuştu. Kupayı önüne bıraktığımda bakışları gerilmeme neden olmuştu. Nasıl başlayacağımı düşünüyor değil, değiştiğimi anlatmaktan korkuyordum. Yüzüne baktığımda beklediğimden daha sakindi, anlaşıldığı gibi abartıyordum. “Bu sabah oldukça neşeli görünüyorsun,” Tebessümüm yerleşmişti artık suretime. “Acaba seni buraya ne getirdi?” Süslü kelimelerimi seçerken yeterince zorlanmıştım, umduğum gülümsemesini sağlamaya yetmesiydi. Ciddi olan ikiz o değildi oysa, şimdi Athena’yı tercih ederdim.

Kardeşlerim arasında bana en yakını Aida olmuştu, annem diğerlerini yanına çekerken babam tarafından savunulma şansını yakalamıştık. Ona akıl veren de ben olmuştum her defasında, hayallerini küçük tutan bendim ne de olsa. Ama o hızla kurmuştu hayatını. “Daniel nasıl?” Sesimin titrediğini fark edebiliyordum, ne de olsa bu zamanı geçiştirmemi sağlayan bir soruydu gene. Ağzımdan çıkanları tartmak isterdim şansım olsa.

Model & Tasarımcı Mesaj Sayısı : 131 Kayıt tarihi : 30/08/10

Günlerdir ulaşmaya çalışmama rağmen, Londra'dan dönüşümden beri görüşemediğim Marion ile konuşma fırsatım olmamıştı. Beni aramaya da pek yeltenmemişti sanırım. Ki öyle olsa cevapsız aramalarımı görüp beni arayabilirdi. Geldiğim süre boyunca Daniel'dan uzak durmaya çalışıyordum ve tam da bu yüzden Veronique ile kalmıştım. Ama sabrımın sınırlarına yaklaştığım bu günün sabahında tüm bavullarımı toplayıp Marion'ın yanına gitmeye karar vermiştim. Beni geri çeviremezdi. Bir şeyler saklıyor olmalıydı. Günlerdir kafamı kurcalayan şeyler vardı ve ister istemez ona ihtiyaç duyuyordum. Şu ana kadar beni aramamış olması ise sorunlarımdan daha önemliydi.

Ben eve girdikten az sonra ,konuğu olacağı düşüncesiyle odasına giremezdim, aralanan kapıdan suçlu bir şekilde bakan gözleri dikkatimi çektiğinde istemsizce kollarımı kavuşturdum ve onu hata yapmış gibi azarlarcasına süzen bakışlarımla sözlerine karşılık verdim. "Sana da günaydın." Sadece anlık düşünürdüm. Tavırlarındaki gizeme takılmıştı bu sefer gözüm. Oldukça saçma bir soru sormuştu, neden burada olduğumu... Cevaplamaya gerek duymamıştım açıkçası. Şu an için sadece kelimelerimi zihnimde oluşturmam yeterliydi. Daniel'ı sorduğundaysa, konuşmalarının bir maske olduğundan emin olmuştum. Önüme koyduğu kahveyi aldığımda ise olanları öğrenmek için duyduğum istek daha da artmıştı. Tavırları gölgeleşiyordu. "Konuyu dağıtma Marion," dedim ciddi bakışlarımla. Konuyu saptırmak için sarfettiği sözcükler beni başka sorunlarımla yüzleştiriyordu. "ve bana şunu söyle: Kaç gündür sana ulaşmaya çalıştım, neler oluyor?" Aslında varmak istediğim noktaya vaktinden önce varmıştım. Beklemeye tahammülüm yoktu hiçbir zaman.

Bir şeyi gizlemek için bu kadar ısrarlıysa ve en azından bunu benden gizliyorsa tahminimden de karışık olaylar meydana gelmiş olabilirdi. Çoğunlukla onu neşelendirebilen kardeştim ben. Erkek kardeşimden ve ikizimden farklı olarak, biz daha sıradan insanlar olarak büyümüştük. Sorunlarımız da genelde daha karmaşıktı. Ailenin en hırslı çocuğuydum ve gözüm hepsinden yüksekteydi. Hırsımın öfkeye dönüştüğü yerlerde Marion beni rahatlatırdı. Onunsa sırlarını paylaştığı insandım. Çoğu zaman adıma aldığım kararlarda bana yol göstermesini beklerdim. Ve onu öylesine tamamlıyordum ki, zıtlıklarımız karşısında birleşince mükemmel oluyorduk. Onu çözmek için zıtlıklarımızı kullanıyordum. Gizlenmesi gereksizdi, biliyordum ki benim aksime ciddi bir şeyler olduğunda paylaşmak yerine herkesten kaçardı.

Mimar Mesaj Sayısı : 107 Kayıt tarihi : 30/08/10

Onu gördüğümden beri benimle hiç mi hiç uğraşmayacak, aramızda onlar yaş olan kardeşlerim olmasını yeğleyeceğimi geçiriyordum aklımdan. Küçük hediyelerle kandırabileceğiniz kardeşler, hesap vermenizin gerekmeyeceği kardeşler; evet, şu an için bana en iyi armağan olabilirdiler. Açıkçası nereden başlamamak gerektiğini bilmiyordum, bu korktuğumdan değil de nasıl bir tepki vereceğini bilmediğimdendi. Büyük ihtimalle sevinirdi, en azından öyle umuyordum. Henüz ben bu fikre alışamamışken, kim bilir ne yapacaktı. Bir anda söyleyip kurtulabilirdim, ancak gereken kelimeler gelmiyordu aklıma. Suskunluğuma devam ettim onun sorularından sonra, yüzümdeki ifade silindi. Bakışlarımı kaçırdım gene, aklımdan çıkıp gitmeyen merak ettikleri değil geçirdiğim zamandı. Dün gibiydi her şey, dünden daha kolay. Ne kadar aptal olduğumu görebiliyordum bu sayede, iyi bir hafızası yoktu insanın. Değiştirirdi bazen geçmişe gelince. Yirmi yıl öncesi de aynı netlikteydi, gece gördüğüm rüya da. Evet, gece gördüğüm rüya.

Kovalamacalar değil, kimseden kaçmamıştım sabahladığım düşlerde. Suretlere gelince, suretler yoktu. İnsanları seslerinden tanırdım, bazen tavırlarından. Ya da aklıma kazınmışlardı giyimleriyle, yıllar geçse dahi aynı kıyafetlerle. Aklım ısrarcı değildi, uyandığımda unutabilirdim her şeyi. Üstünde durmayı seçtiğimdeyse, yıllar geçse dahi hatıralar arasında kalırdı bir şekilde. Gündüz düşlerim kadar rahatsız edici değildiler, kâbuslar yoktu aralarında. Çığlıklarla uyandığım geceler olmasına rağmen, yaşadığım hayata tercih ederdim. Dilediğim var oluyordu ne de olsa; gerçi ben olmasaydım, hayatım farklı olsaydı, rüyalar da olmazdı. Önümdeki aylar boyunca, olağan hayatıma ancak düşlerle devam edebilecektim. Başımı yukarı kaldırdığımda bu geldi aklıma. Bacaklarımı kendime doğru çektim, yanımdaki yastığı kavradı ellerim ve kucağıma yerleştirdim. Ardıma doğru yaslanmamı sağlıyordu, elimi diğerinin üzerine yerleştirdim. Kendimi bildim bileli, sanki, kendimi yatıştırmamı sağlıyordu bu hal. Kendi içime çekilmiş gibiydi duruşum, en azından bana öyle geliyordu.

Söylemek için birçok yol vardı. Öncesinde düşünmemişti ama şimdi hepsi birden bire geliyordu aklıma. Ne demeliydim ki? “Teyze oluyorsun.” Hayır. “Anne oluyorum.” Hayır. “Teanrım, içimde bir canavar var.” Belki. “Bir çocuk bekliyoruz.” Kiminle? HAYIR! Hitap konusunda hiç mi hiç değildim zaten, bir de bu iç seslere gelince her şey daha da karışıyordu. En basitine başvurabilirdim, diğerleri hiç de gerekli değildi. Evet.

Yönetmen Mesaj Sayısı : 57 Kayıt tarihi : 30/08/10

Elimi, yanımda birini bulabilmek umuduyla uzatmış fakat ancak havayla buluşabilmiştim. Günler zor geçiyordu. Kaldırabileceğimden fazla sorumluluklar yüklenecekti omuzlarıma. Bir erkek olarak 3. kişiyi düşünmeye hazır değildim. Henüz. Sadece daha fazla düşünecektim. Attığım her adımın hesabını üç kişilik yapacaktım. Kaçmayı da düşünmüştüm. Eğer haksızlık edecek olmasaydım bunu hemen yapardım. Yalnızca bir erkek olarak korkuyordum. Daha yolun başında sayabileceğim bir dönemde kendimi sonda gibi hissetmek hoşuma gitmiyordu.

Salona açılan kapıdan yavaşça süzüldüm yataktan kalkıp, sadece salondaki sesler duyduğum ve Marion'a destek çıkmak istediğim için. Aida ile pek yakın sayılmazdık. Sadece, ablasının bana layık olmadığını düşündüğünü biliyordum. Daha evleneceğimizi bile bildiğini sanmıyordum. Tabii bu Marion benden utandığı için değildi. Daha çok... Aida aşırı tepkiler verirdi. Msrion'a yaklaştım, yanında olduğumu bilmesi iyi olurdu. Elini belime doladım ve salondaki iki kadına gülümseyerek,

-Günaydın.

dedim.

Mimar Mesaj Sayısı : 107 Kayıt tarihi : 30/08/10

Geçiştirmeyecektim, bakışlarımı ona doğru çevirdim. Bir an olsun, zaten uzun bir dönem bu halim sürecekti, durgunluğuma son vermeliydim belki de. Zaten yeterince beklemişti, geçiştirmelerim sayesinde ikinci ay dolmuştu. “Aslında son günlerde evde hiç çıkmadım,” Son günlerden kastım, herhalde, son iki haftaydı. İşi eve taşıdığım gerçeği vardı bir de, gerçi onu duysa şimdiki kadar tahammül etmez ve kesinlikle kıyamet koparırdı. Tembelleşmemi sevmediğini biliyordum, önümdeki günlerin aksine Aida’nın gözünde her zaman çalışıyor durumda olmanız gerekirdi. Dinlenmeler hariç, aylarca sürecek dinlenmem hariç. “Sana haber vermediğim için üzgünüm ama telefonla aradan çıkarılacak bir şey değildi.” Açıklama yeterdi, farkında olmadan dökülüyordu dilimden kelimeler. Ne ben seçiyordum cümlelerimi, ne de nasıl devam etmem gerektiğini biliyordum. Sadece iki kelime hazırdı, ben değil. Dudağımı kemirmeye başlamıştım gene, bu isteksizliğimin simgesiydi bir şekilde. Artık cevabı istediğini biliyordum. “Aslında Guillaume ve ben de yeni öğrendik.” İç çektim. “Hamileyim.”
Sözlerimi bitirdiğimde, Aida’nın tepkisiyle henüz karşılaşamadan önce, odanın kapısı açılmış ve dışarıya Guillaume çıkmıştı. Duş almamış, sadece yüzünü yıkamakla yetinmişti ki gözlerini açamıyordu henüz. Aida’yı fark edecek kadar görüyordu etrafını, ifadesi değişti bakışları onun üzerinde gezinirken. Ne konuştuğumuzu duymamıştı, gayret sakin ve umursamaz bir halde yanıma geçti. Oysa hala endişeli oladuğunu biliyordum. Benden daha çok kafa yoruyordu bu konuya, aldırış etmemesini dilerdim. Saçlarını yaz sonunda, sonunda, kestirmişti; hala şekil verilmiyordu gerçi. Alnının üzerindeki tutamları geriye ittirdiğimde itiraz etmedi, bu dahi yeterdi bana. İnatçı değildi artık ve bu sayede ona ayak uydurabiliyordum. Herhangi bir sorun çıktığında, ailemle olan o akşam yemekleri sorun olarak sayılabilirdi, suskun kalmayı yeğliyordu. Aida’nın karşısındayken de aynı tavıra bürünürdü, yeteri kadar rahat olamazdı. Örneğin üzerindeki eşofmanları gördüğünde kardeşimin onu yadırgayacağından emindim, erkenden kalkıp işe gitmesini beklerdi. Tabii bu defa hariç, söylediklerimle uğraşıyordu hala. Nasıl davranacağına karar vermeye çalışıyordu, onun bu haline bakarken ister istemez suretime bir tebessüm yerleşmişti. Ne kadar yaşlansak dahi, küçük kardeş olmaktan vazgeçemeyecekti.

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

Giyimine dikkat eden birisi değildi öncelikle, dolabının önünde takılıp kalmamıştı şimdiye dek. Askıdaki tişört ve gömleği alıp üzerine geçirdikten sonra gece yatmadan önce fırlattığı yerde duran pantolonunu aldı. Telefonundaki mesaj sabah ne yapması gerektiğini belirlemesine yetmişti: “Marion’un evine gel.” Yatağından kalktığında odanın darmadağın olduğunu görmüş, Aida ile bu sabah da rastlamadığından memnun kalmıştı bir kez daha. Uyanır uyanmaz duşa giriyor, ardından eğer birisini yakalarsa çekilmez ifadesiyle itirazlarını sıralıyordu. Tizleştirdiği sesini hayal dahi etmek istemiyordu Daniel, onun tahammül edemediği tek yönü bu sinirli anlarıydı. Kendisine sorulursa, tabii, asla kontrolü kaybetmezdi. Çıldırdığı anları hatırlamıyordu hiçbir zaman, sanki hiç sesini yükseltmemiş gibi devam ediyordu. Gerçi affettirebilirdi kendisini gamzelerini ortaya çıkaran gülüşüyle.
Geçen aylardan birinde aldıkları daireye yerleşmişlerdi, Aida’ya sorulursa Marion’un en büyük hatalarından birisi olmuştu bu. Nişanlısı hakkındaki düşüncelerine gelince de, pek de hoşlanmıyordu ondan. Daniel ise tek kelime etmiyordu onun hakkındaki yorumlarına karşı. Sıraladığı cümleler tükendiğinde, sadece yüzünü ekşitip yettiğini belirtiyor ve başka bir şey sokuyordu aklına. Dikkatini dağıtmak kolaydı genç kızın, en azından kendisi için. İçeriye girdiğinde Guillaume kapıyı açmış ve bir şeyler mırıldanmıştı. Seçebildiği kelimeler sadece ‘burada’ ve ‘istemezdin’ olmuştu. Söylediklerine bir anlam veremese dahi yüzünü buruşturmuş ve elini sıkarken “Umarım münazara bitmiştir.” diye fısıldadı. Ardına dönüp başı öne eğik bir halde geçti salonu ve Marion’un yanına oturdu. Ondan başka kimsenin duyduğunu düşünmüyordu. Aida’nın yanına geçmektense, odanın girişindeki koltuklardan birine geçti. Konuşmanın dışında tutulmak istiyordu, ne var ki arada bir bu taktiğin ters tepip daha da üstüne gelindiği de olmuyor değildi. Suskun kalmasını yadırgamazlardı bugün, izleyecekti sadece. Odadaki sessizlikten korktuğunu söyleyebilirdi, birbirlerini kıracak olurlarsa diye korkuyordu. Geçen konuşmalardan haberdar değildi henüz.

Model & Tasarımcı Mesaj Sayısı : 131 Kayıt tarihi : 30/08/10

Gözlerim odadan çıkmakta olan Guillaume'e takılıyordu. Bir anlık şaşkınlık ifadem yerini nihayet sözcüklere bıraktığında ise kelimelerim, kapının sesi tarafından bastırılmıştı. Ciddi yüz ifademe bürünmeye çalışsam da dudaklarım titriyordu ve elimde olmadan gülmeye başlıyordum. Öyle ki gülme krizlerim arasından içeri giren Dan.i çok zor fark etmiştim. Sadece kafamdaki resimleri kalıplara sokabilmek, benim için o an imkansızdı. Derin bir nefes aldım ve mırıldandım.

"Bu kadar sevineceğimi tahmin edemezdim. Ciddi bir şeyler olduğunu düşünmüştüm. Herhalde babası sensin Guillaume. Tebrik ederim."

Son cümlelerimi patavatsızlık olsun diye söylemiştim açıkçası ve kimsenin anlam veremediği hakaretvari kelimelerim salonda çınadığında, itiraf etmeliyim ki az da olsa pişmandım. Bu sefer özür dilemem ile unutulmayacak bir hata yapmıştım fakat Guillaume sözlerime sadece gülerek yanıt vermişti. Bu adam beni iyi tolere ediyordu açıkçası. Dalga geçiyormuş gibiydi. Yüzüme bir kez daha o ciddi ifadeyi oturtmayı başarınca derin bir iç çektim ve,

"Özür dilerim."

dedim. Belki düşündüğümden daha da iyi bir baba olabilirdi. Sadakatli olduğunu ise defalarca kez kanıtlamıştı. Yaptığım hata karşısında Marion'ın gözünde küçülmemeyi umarak yanına gidip ona sarıldım ve gözlerimi devirdim. Düşüncelerim birbiriyle boğuşuyordu. Marion'ı tanıyorsam bu yük ona da ağır gelmiş olmalıydı. Düşününce hak vermemem mümkün değildi, ben olsam aynı sorumluluğu üstlenemezdim.

Yönetmen Mesaj Sayısı : 57 Kayıt tarihi : 30/08/10

Kapının çalışı adeta benim hayatımın kurtarıcısı olmuştu. Suskun geçen saniyeler arasında kalmak ve Aida'nın tahammül edilemez bakışlarından beni kurtaran Dan.e sonsuz teşekkür borçluydum. İçerideki iki bayanın duyamayacağı bir ses tonuyla "Burada ve benim yerimde olmak istemezdin." dedim. Elimi sıkarken mırıldanmıştı bense başımla yanıldığını belirten bir işaret yapmıştım. İçeri girdiğindeyse usulca Marion'a yaklaşıp yanına oturmuştum. Aida'yı gülerken yakaladığımda şoke olduğumu belli eden yüz ifademle Daniel'ı süzdüm. Anlam verememiştim, gergin ortam bir anda neşelenmişti. "Bu kadar sevineceğimi tahmin edemezdim. Ciddi bir şeyler olduğunu düşünmüştüm. Herhalde babası sensin Guillaume. Tebrik ederim." Damarıma basmak için söylenmiş bu sözlerin etkisinde gülümsedim. İşin büyümemesi için daima dalgaya alırdım Aida'nın iğnelemelerini. Alttan almazsanız, Aida geçinilmesi zor biri olabilirdi. Oldukça fevri olmasının yanı sıra, ailesine yaklaşılmasından hoşlanmazdı. Marion, onun bu özelliğini babalarından aldığını söylüyordu.

Kısa sessizliğinin ardından ciddileşerek söylediği iki kelime karşısında, elimi boşver anlamında salladım. Bize yaklaşırken bir an için sanki beni yumruklayacaktı, bakışları sözleriyle çelişiyordu. İtiraz etmezdim hiçbir zaman. Şimdi de ağzımı açıp konuşmak içimden gelmiyordu. Sadece ortamdaki gerginliği dağıtma çabasıyla, "Aida telaşlanma. İkisine de iyi bakacağım." dedim. Umarım öyle de olacaktı.

Mimar Mesaj Sayısı : 107 Kayıt tarihi : 30/08/10

Kıkırdamaya başladı ve ardından beni şaşırtan bir halde gülüyordu. Dan içeri girdiğinde yüzüne dahi bakmadı, kendine gelmesi için dişlerini sıkıyor ancak gene de ciddi bir ifadeyle yer değiştirmiyordu kahkahaları. Konuştuğunda her şeyin daha da kötüleşeceğini sanmıştım, sözlerindeki kinayeden kimse hoşnut kalmamıştı. Birbirleriyle hiçbir zaman anlaşamamışlardı zaten. Guillaume alttan almadan önce, ki bu tavrına son birkaç ayda bürünmüştü sadece, her zaman gürültülü tartışmalar çıkardı. En son geçen yaz ailemizin evindeki yemekte kavga etmişlerdi, Aida ise öncekilerin aksine birkaç vazo devirmekle yetinmişti. Başka hiçbir şey değil. Bu defasında da o sinirlenme anını gülerek geçiştiriyordu.
İç çektim, bakışlarımı ona çevirdiğimde her şey yerine oturdu. Kimse sinirli değildi, sadece gülüyordu Guillaume da. Kahkahaları son bulmadı Aida’nın duyduklarından sonraki hali gibi, neyse ki umursamamıştı. Tuttuğum elini bıraktığımda Aida’ya yöneltmişti sözlerini, iğnelemeler yoktu. Banyoya attım kendimi, rahatlamıştım artık. Suyu açtım ve bedenim soğuktan titremeye başlayana dek avuçlar dolusu suyu yüzüne çarptım. Aynanın karşısındayken beni oyalayan içimdeki huzursuzluktan başka bir şey değildi, karşımdaki sureti kendimle karşılaştırıyordum. Son haftanın ağırlığını atmak hiç mi hiç kolay olmayacaktı, uyumsuz bir görüntüydü bu benim için. Göz kapaklarım bu defasında uykusuzluktan değil, kâbuslarımdan yüzünden şişmişti. Günümün yarısını uyuyarak geçirmemin sonuçlarından biri bu olacaktı herhalde. Bir de karnım vardı, birkaç hafta içinde belirgin hala geleceğini söylemişti doktor. Moralimi bozmak için iyi bir zaman değildi, aynanın karşısında daha fazla oyalanamazdım. Havluya sarılırken içeri döndüğümde neyle karşılaşacağımı düşünüyordum hala, umduğum artık konuşmaların son bulmasıydı.

Nörolog Mesaj Sayısı : 72 Kayıt tarihi : 30/08/10

Hiç mi hiç iyi gitmiyordu, susmasını yeğlerdi konuşmasındansa. Aralarındaki şu sahiplenme olayı hiçbir zaman bitmeyecek gibiydi, Aida bu konuda’ çekilmez kız kardeş’ rolüne oldukça iyi bürünüyordu. Şüphe etmezdiniz Guillaume’dan aslında nefret etmediğinden, sadece ona tahammül edemiyordu. Doğrusu, etmiyordu; aileden uzakta durmalıydı kendi gözünde. Bu Dan ve Aaron arasında da olmuştu birçok kez, diğer arkadaşlarından uzak tutmuşlardı ikizlerini. Aidiyet kadar acımasız bir duygu yoktu gözünde, bunu ancak yirmilerinin başında anlayabilmişti. Yoksa bulaşmazdı lisedeki o kavgalara, ya da ailenin gözdesi olurken yardım etmezdi kardeşine. Çocukluğu boyunca diğer taraftan daha uysaldı, ailesinin kendisini kabullenişinin nedeni de bu oldu sadece. Sinirlenmeye başladığı yıllarda, artık evden uzak duruyordu.

Biraz olsun düşünmüş olacaktı ki özür diledi Aida, derin bir nefes aldı bunun ardından. Artık her şey bitmiş sayılırdı, herkes öğrenmişti. Odanın ortasında, bu ailenin arasında yapayalnızdı aslında. Aida ona yüz veremeyecek kadar meşguldü. İfadesine gelince, pek de mutlu gibi görünmüyordu. Marion odadan çıktı ve Guillaume ile karşı karşıya kaldıklarında bakışlarını ondan kaçırmış elleriyle oynuyordu, birazdan tırnaklarını ağzına götüreceğinden neredeyse emindi Daniel. Yanına geçtiğinde ellerini avuçları arasına aldı, parmaklarını onunkilere doladı. “Her şey olağan haline dönecek,” Bir tebessüm yerleştirdi suratına. “Birkaç ay içinde, her şeye alışacağını söyleyebilirim.” Teyzeliği bir şekilde paylaşacaktı ne de olsa, Athena vardı.

Model & Tasarımcı Mesaj Sayısı : 131 Kayıt tarihi : 30/08/10

Guilaume'ın söyledikleri karşısında gülmekle yetinebilirdim, zorla söylemiyordu açıklama gereği duymuştu sadece. Marion ise ortamın gerginliğinden sıyrılırcasına gitmişti koridorun ucundaki banyoya. Tereddüt etmemek elimde değildi. Her aklıma geldiğinde istemsiz endişeler duyuyordum. Hayatıma yeni birinin girmesine hazır değildim. Plansızlığı hoş karşılamazdım, paniklememe sebep olurdu. Ailenin biraz daha büyümesi daha fazla dert demekti ve planlarım arasında böyle sorumluluklar yoktu, her ne kadar üstlenecek olan ben olmasam da. Odadaki atmosfer beni boğuyordu. Teker teker gözlerimi gezdirdiğim ufak detaylar bile, bu evin henüz bir çocuk için hazır olmadığını ispatlıyordu. Ama bu konuda üzerime düşeni yapmam gerekirdi. Daniel'ın hafif parfüm kokusu yayıldığında düşüncelerim dağılabilmişti nihayet, yanıma gelmişti ve nazik bir tavırla endişelenmememi söylüyordu. Guillaume ise şimdilik sessizdi, endişeliydi. Belki de ikisi de olanların yeni farkına varıyordu, çocuğun getireceği sorumlulukların. Arkasını dönemezdi Guillaume, artık çok geçti. Belki de ufak bir mucizenin hatrına geçinmek zorunda kalabilirdim onunla. Çok korkunç bir durum olamazdı bu, ne de olsa Marion onu seviyordu. Aklıma gelmemişti Athena şimdiye dek, o da biliyor muydu olanları? Yoksa ilk bana mı söylemişti daha az endişeleneceğimi sandığından ötürü? Kalabalık bir aileye sahip olmanın dezavantajıydı bunlar, başınıza gelenleri bilecek daha fazla insan demekti. Marion geri döndüğündeyse konuşmaların uzamasının hoşuna gitmeyeceğini düşünmüştüm, ortaya yeni bir konuşma atmak iyi olabilirdi. Merakımı daha sonra giderebilirdim ne de olsa.
"Peki, akşam hep beraber bir yemeğe çıkıyoruz ve itiraz yok, hesap benden."
Aslında Dan. ile olan sorunlarımı konuşmalıydım Marion ile, bana tavsiye verebilirdi. Seyahatimin ardından onu eskisi gibi göremediğimi fark etmiştim. Fakat şu an daha da önemli sorunlar vardı. Bunu akşam onunla bizzat konuşacaktım. Belki ara vermek de iyi gelebilirdi. Ellerimi onunkilerden nazikçe kurtarıp Marion'a bir kez daha sarıldım. Kendisini iyi hissetsin istiyordum. Yüzünü gölgeleyen dağınık saçlarını önünden çekip yanağına ufak bir öpücük kondurdum. Eskiden yaptığım gibi. Değişmediğimi fark etmeme sebep olmuştu bu, aynı kalmıştım hep. O da aynıydı, her zaman daha anaçtı.

Yönetmen Mesaj Sayısı : 57 Kayıt tarihi : 30/08/10

Marion yerinden kalkıp gitmişti. Rahatsız olması garip değildi imalı konuşmalardan. Düşünüyordum da, belki de en iyisi olurdu Paris'e yerleşmek. Fakat Marion'ın ailesi engel olurdu buna. New York'un zehrinden kurtulup Paris'te bir hayat kurmaktı en doğru olan. Huzur içinde büyütebileceğim çocuğum ve eşimle ufak tefek bir evde olsa bile mutlu olabilirdik rahatlıkla. Hayaldi bunlar sadece. Athena, Aida ya da Joseph, hiçbiri kabullenemezdi böyle bir durumu. Aida'nın sesiyle kesildi düşüncelerim, Marion da geri dönmüştü odaya. Kendimi toplamaya çalışırken konuyu uzatmamasını ummuştum. Akşam yemeğe çıkmayı öneriyordu. Bir şeyleri düzeltmenin zamanı gelmiş olmalıydı. Yorum yapmadım, bakışlarım yeterince şey anlatıyordu zaten. Marion'ın konuşmasını bekliyordum. Hayatımı şekillendirecek olan oydu artık. Benim gibi o da üç kişilik, hatta ve hatta belki de altı kişilik düşünüyordu. Biz ve kardeşleri... Mutfağa doğru ilerledim, bir kahveye ihtiyacım vardı. Biraz da düşünmeye. Düşündüğüm kadar zor değildi aileye dahil olmak, aile yaratmak, ya da öyle umuyordum. Bana kalırsa, biraz fazla yaşlıydım bunlar için. Salona döndüğümde Daniel'ın önüne ikinci fincanı bıraktım ve tekli koltuklardan birine geçtim. Ağzımı açmayacaktım.

Mimar Mesaj Sayısı : 107 Kayıt tarihi : 30/08/10

Kollarımı gövdesine doladığımda her şey bitmişti sanki, Daniel ve Guillaume da bu andan memnun görünüyorlardı. Ne sabahın ilk saatlerinde başladığımız tartışmaya devam etmiştik, ne de henüz kimsenin bir yerlerinde kesikler ya da herhangi bir kırık yoktu. Hakim olamadığı şiddetini artık tutuyordu içinde Aida, onun yaşındayken ne kadar aptal olduğumu hatırlamak dahi istemiyordum. Günlüklerim arasında “Fevri olamam.”larla dolu notlar çıkabilirdi ortaya, karaladığım anılar yetiştirmişti beni. Bazı konularda şimdiki halimden daha mantıklıydım, ancak düşüncelerim her defasından başka şeylerle bölünüyordu. İstikrarlı değildim, her zaman olduğu gibi. “Hala anlamıyordu, asla anlam vermezdi. Benimsenmesi dahi bir şekilde tiksinmesine neden oluyordu, bağlı kalamazdı ona. Reddedebilecek gücü bulamıyordu kendinde, denemek isterdi. Ne kadar gerçekçi olacaktı devam ettiğinde? Nasıl karşılıklar alacaklardı söylediklerinde? Kaçmak istiyordu buradan aslında, yalnız kalabilirdi gene. Düşünürdü, belki dağılırdı tüm düşünceleri. Her zaman aynı konuya değiniyor olması kendisinden kaçtığını hissetmesine neden oluyordu.” ve sonunda yalnızlıktan kaçmıştım. En azından haftada bir vakit geçirdiğim kardeşim kanıtlardı bunu, kurmaya çalıştığım bu aile‘vari’ şey de bir şekilde yalnızlığımı öldürüyordu. İşim örneğin, yazmayı tercih etsem yalnızlıkla kısılırdım. Ailem beni, bizi, hayatları uğruna verdikleri özgürlüklerle yetiştirmişlerdi. Her nesil farkında olmasa da bir savaş veriyordu neye karşı olduğunu bilmese dahi. Yaşayamadıklarıyla, istekleriyle doldurmuşlardı beni. Ben de, benden sonra geleceği kışkırtacaktım. Beni dinlememesi için, tek kaârım da bu olurdu. Benim gibi olmamasını sağlamak.

Fırsat. Böyle bir kavram asla yerleşmemişti aklıma, mantıklı olursak -ki çoğu zaman önyargılarım yüzünden sert bir bürokrattan daha da muhafazakar olurdum- gözümle görmemiştim. Bu kelime yoktu dilimde, dilimden bir an olsun dahi çıkmamıştı. Şimdi ise, baştan alma şansını yakalıyordum. Başka bir hayatla, yetiştirip bildiklerimi öğreteceğim bir beden yeterdi bana. Risk de yoktu. Guillaume’ın söylediklerimi duyduğundaki ifadesini aklımdan silemeyecektim, ne olursa olsun o an kalacaktı aklımda. İlk defa bir insanın hem mutlu hem şaşırmış hem de hayal kırıklığına uğramış olduğunu görebilmiştim ve her şey benim yüzümden olmuşken. Suratım asıktı karşısındayken; sevinememişti tavrım yüzümden, sevinmezdi zaten. Belki de kendimi böyle kandırıyordum, hiç mi hiç hoşnut kalmamış ve bahane ediyordu benim o anki halimi. Değildi ama, tanıdığım adam böyle davranmazdı. Konuşmamış ve tepki vermemişti suretini saymazsak, yanıma gelip başını omzuma yaslamış ve hiçbir şey beklemeden, tek bir harekette bulunmadan dakikalarca kollarımın arasında kalmıştı. Bitmemesini dilerdim.

Geri çekildim, ifadem düşüncelerimi yansıtmıyordu. Yetmişti bana, artık bitmeliydi. “O zaman artık herkes kendi işine dönebilir.”

Model & Tasarımcı Mesaj Sayısı : 131 Kayıt tarihi : 30/08/10

RP SONU