İş Görüşmesi

Reklamcı Mesaj Sayısı : 25 Kayıt tarihi : 03/02/11

Mükemmel bir hava hakimdi şehre. Uzun zamandır bulutların arkasına saklanan utangaç güneş sonunda yüzünü göstermişti. Her sabah olduğu gibi erken uyanan Laisha, krallar gibi bir kahvaltı yaptıktan sonra üzerine en sevdiği elbisesini -aslında sadece iki tane elbisesi vardı, ama bunu daha çok seviyordu- giymişti. Kısa kollu, dizlerinin hemen üstüne kadar uzanan baharlık bir elbiseydi bu. Beyaz üzerine küçük pembe çiçekler çizilmişti, annesinin tasarımıydı. Üzerine de elbisenin üzerindeki çiçeklerle aynı tonda bir bolero giydi. Saçlarını her zaman yaptığı gibi tepeden topladı; çocuksu durduğu halde böyle rahat ediyordu. Sadece bir parlatıcı sürdü, akşamdan hazırladığı -ilkokuldan kalma bir alışkanlıktı bu- çantasını aldı ve dışarı çıktı. Tertemiz bahar havasını içine çekerek ana yola kadar yürüdü. Ona kalsa daha da yürürdü, ama ne de olsa bir iş görüşmesiydi bu, nefes nefese kalıp saçmalamak istemiyordu. İlk gördüğü taksi boştu, şansı yaver gidiyordu bugün.

Yirmi dakikalık bir yolculuğun ardından gelmişti. Kurabiye canavarı şeklindeki cüzdanından parayı çıkardı ve taksiciye uzattı. Heyecanlıydı. Merdivenleri çıkarken yıllardır görmediği Pixie'nin değişip değişmediğini düşünüyordu. Üniversitedeyken çok güzeldi, tüm yakışıklı erkekler onun peşinden koşardı. Gülümsedi, kendisi aynı Laisha'ydı işte. Uzun siyah saçlı sekretere ismini söyledi, çok kısa bir süre bekledikten sonra Pixie'nin odasına girdi. "Pixie! Saçlarını boyatmışsın!"

Konu: Geri: İş Görüşmesi Cuma Şub. 04, 2011 3:29 pm

Yeni bir güne uyanmak ona ancak bu kadar zor gelebilirdi. İş ve ev arasında süregelen monoton hayatından fazlasıyla sıkılmış olmasına rağmen yapabilecek hiçbir şeyi yoktu. Film çekimlerinden çıktıktan sonra yeni kurduğu ajansa gidip birde gecenin geç saatlerine kadar orada çalışıyordu. Yeni olması nedeniyle yollanması gereken yazılar, okunması gereken sözleşmeler ve aranması gereken yerler vardı. Yani yemek yemek ve uyumak için bile vakti çok çok azdı. Kendini yumuşacık ve sıcak yatağından kaldırması hayli vakit aldı. Çabucak bir duş aldıktan sonra üzerine açık pembe yarım kollu bir badi, siyah mini bir etek, açık mavi bir fular ve fularla uyumlu bir babet giydi. Saçlarını kuruttuktan sonra açık bırakmayı tercih etti ve üstün körü fırçaladı. Kahve ve bir parça çörekle sınırla olan kahvaltısını bir yandan sabah gazetesini okurken yaptı, gerekli birkaç evrak, telefon ve çantasını alıp çıktı. Boş bir taksiye atladı, neyse ki trafik yoktu.

On dakika süren araba yolculuğunun ardından yolda gördüğü birkaç kişiye selam vererek ofisine doğru ilerledi. "Günaydın Melinda." Ondan çok daha önce gelmiş olan asistanına gülümsedi. Melinda çok çalışkandı ve onu bulduğu için sürekli şükrediyordu. Masasına oturup bilgisayarını açtıktan birkaç saniye sonra, Melinda elinde bir fincan yeşil çay ve dosyalarla içeri girdi. "Jake Sprate aradı, Freja'dan memnun değilmiş başka birini göndermeni istiyor, bugün Laisha Crawley ile bir toplantın var, sanırım birazdan gelir ve bunları imzalaman gerek." Önüne bırakılan belgeleri şöyle bir inceledi ve imzasını attı. "Sen bir kurtarıcısın." Kızın parıldayan gözleri ve kızaran yanakları gözünden kaçmamıştı. Çayından bir yudum alırken gelen e-mailleri kontrol etti. Şimdilik her şey tamam gibiydi. Tek sorun Jake'e kimi göndereceğiydi.
Listeden ona bağlı olan kızları incelerken çalan telefona baktı. Asistanı Laisha'nın geldiğini söylüyordu. Liasha Crawley, bir zamanlar oldukça yakınlardı fakat uzun zamandır görüşmüyorlardı.

Birlikte yaptıkları şeyleri hatırlamaya çalışırken düşünceleri Laishan'nın sesi tarafından dağıldı. "Pixie! Saçlarını boyatmışsın!" Ah, tamam hatırladığı gibiydi. Küçük bir çocuk gibi her zaman tepesinde topladığı saçları ve sempatik hali hiç değişmemişti. Minik bir sarılmadan sonra karşılıklı oturdular. "Bizi bir araya getirenin iş olmasını istemezdim Laisha, seni özledim." dedi gülümserken.

Oyuncu Mesaj Sayısı : 95 Kayıt tarihi : 22/01/11

Evden ayrıldıktan sonra aklımda çıkmıyordu artık bu apartmandan kurtulmam gerektiği, kahvaltıları ailemle yapıyor ve annemin bitmek bilmez azarlarına maruz kalıyordum. Desire’a gelince, o da dönem bittiğinde büyük ihtimalle taşınırdı. Hangi akılla evimizin üstündeki daireyi -ki babamındı- kiralamıştım bilmiyordum. Şimdi yaşadığım yerde babamın bir kuzeni kalmıştı üniversitede okuduğu sürece. Aslında onu hatırlamayacak kadar küçüktüm, ancak liseden mezun olduğumda dahi özeniyorum bu eski idolüme. Üniversiteye sabredemeyip yarım bırakmama rağmen, sınıfta kaldıktan sonra her şey daha da üstüme gelmeye başlamıştı, hala ayrılmamıştım evimden. Sabahları uyanmamı annemin hizmetçisi sağlıyor, aşağı inmeyeceksem de kahvaltımda bana eşlik ediyordu. Aslında evin içindeki büyük bir odada yaşıyormuş gibiydim, tek fark dahi yoktu. Hala annem beni gördüğünde “Yüzünü yıkamadın mı?” diye soruyordu o tiz sesiyle, ardında da babam hala her gün tıraş olmam gerekmediğini söyleyerek kıkırdıyordu. Suni bir görüntüydü bu aile, birbirlerine tutunduklarını sanmıyordum içlerinde. Benim kadar dikkat etmezlerdi etraflarına, örneğin taksideki adamın ifadesi ilgilendirmezdi onları. Sahi, taksiye binmezlerdi ki.

Her sabah tekrarlanan o elveda öpücüğünün gerçekten son öpücük olmasını dilerdim, yirmilerinizin ortasına gelmiş olsanız dahi annenizden kaçamıyordunuz yaşadığım ailede. Aslında bu abartılmış olanıydı, hatalarınızı kolluyorlardı sadece. Hiçbir şey olacağım düşünülmemişti, üniversiteyi kazandığımda benden daha çok şaşırdılar. Aynı tepkilerini sınıfta kaldığımda da vermelerini beklerdim, ya da okulu bırakıp artık işimi yapabileceğimi söylediğimde. Sanki en başından beri benden bir şeyler beklermiş gibi neden bu hale geldiğimi sorgulamış ve karşı çıkmışlardı kararlarıma. Geçmişe baktıklarında cevabı bulduklarından emindim, üniversite benim için sadece bir geçitti. Bir diplomaya ihtiyacım yoktu. Yeteneğimle birlikteydim, aynı Pixie gibi.

Manhattan’da, sokakta çevirdiğiniz herhangi birisi tanırdı onu. Tabii eğer kıskanmıyorsa, onun yerinde olmayı isteyenler çoktu ne de olsa. Çocukluk denebilirdi lise dönemindeki halime ve buna göre de Pixie bir şekilde çocukluk aşkım olurdu. İkimiz de arkadaş olmayı yeğlemiştik, en başından ona neden hiçbir zaman gerçekleri söylemediğimden hayıflansam da. Şimdi Henry ile birlikteydi, emlak kralı(!). Onunla görüşecek olmaktan memnundum, haberdar değildi henüz yanına gideceğimden. Küçük bir ziyaretti nasıl olduğuna bakmak için, umduğum yalnız olmasıydı.

Üzerimdeki ceket yeterince rahatsız ediciydi, arabadan indiğimde elime almayı tercih etmişti. İçerisi düşündüğümden daha serindi, etraftaki çalışanların telaşından her şeyin yerine tam olarak oturmadığını anlayabiliyordunuz. Onun odasına gelince, sekreterle görüşmem gerektiği barizdi ve kapıyı kapatmış olması beklemem gerektiği anlamına geliyordu benim gözümde. Gülümsemesine karşılık aldığında genç kız mırıldandı, ilk başta anlam veremesem de o alçak sesli cümlesine içeriye girebilmem için telefon açabileceğini söylemişti. "Teşekkürler." Beni başıyla onayladığında, masasının önündeki koltuklardan birine serilmeyi planlıyordum. İçeriyi aradığını gördüğümde Pixie’nin rahatsız olmamasını umarak beklemeye koyuldum, umduğum işini bölmemekti oysa.

Reklamcı Mesaj Sayısı : 25 Kayıt tarihi : 03/02/11

Eski parıltısını yitirmemişti hiç Pixie. Biraz daha olgunlaşan yüz hatlarıyla daha bile güzelleştiği söylenebilirdi. Laisha onun ününü duymuştu elbette, ama hobileri arasında televizyon izlemek, sinemaya gitmek ya da magazin haberlerini takip etmek olmadığı için nasıl göründüğünü hakkında bir fikri yoktu. Onu en çok değiştiren yeni saç rengi olmalıydı, giyim tarzı bile aynıydı hala. Ufak bir sarılmanın ardından siyah deri koltuğa bıraktı kendini. Yeşil duvarlarıyla çok ferah bir oda olduğu söylenemezse de sevimli bir ofisti burası. "Bizi bir araya getirenin iş olmasını istemezdim Laisha, seni özledim." dedi Pixie. Laisha kıkırdadı. "Ben de seni çok özledim ama biliyorsun Pixy, işler... Senin benden daha az yoğun olmadığından da eminim. Anlatacak çok şey var, değil mi? Kaç yıl oldu sahi?" Dişlerini göstererek gülümsedi. Ön dişlerinden biri diğerinin üstündeydi. Orta okuldayken tel taktırmak istememişti, hem çirkin olacağını düşünmüştü, hem de ablası o yamuk dişin kendisine özgü bir havası olduğunu söylemişti. Üniversitedeyken bir süre pişmanlık duymuş olsa da şimdilerde bunu kafasına takamayacak kadar işi başından aşkındı.

Pixie'ye anlatabileceği pek bir şey olmadığını fark etti. Sayısız reklam filmi ve billboard hazırlamış olmasının dışında takdir edilebilecek bir şey yapmamıştı üniversite mezuniyetinden beri. Ara sıra yeni tanıştığı bir arkadaşını alıp şehir dışına fotoğraf çekmeye gidiyordu başlarda, ama hiçbiri ona tam olarak ayak uyduramayınca bundan vazgeçmişti. Oysa hayalinde bir fotoğraf sergisi açmak vardı çömez bir lise öğrencisi olduğu günlerden beri. Uzun süreli bir ilişkisi de olmamıştı, aşk hayatında ciddi bir hareketlenme olmayalı yıllar oluyordu. Yine de tekdüze hayatından memnundu Laisha. Ama iki haftada bir kimsesizler yurduna yaptığı ziyaretleri anlatabilirdi pekâlâ. Oradaki çocukları kendinden bir parçalarmış gibi ayrı ayrı, sınırsız bir şefkatle seviyordu. Çocuklar da Laisha'yı dört gözle bekliyorlardı cumartesileri. Her gittiğinde birkaç çocuk eksilmiş ve onların yerine başkaları gelmiş oluyordu.

Pixie'nin cevap vermesini beklemeden çantasına uzandı ve içinden dosyayı çıkardı. Ufak bir reklam firmasına bağlı çalışıyor görünse de işleri evde ya da bir kafede yapıyordu çoğunlukla, şirkete uğradığı pek olmuyordu. İlgili sorumlular reklam işini alıp Laisha'ya ya da diğer reklamcılardan birine gönderiyor, kendilerine belli bir komisyon ayırdıktan sonra aldıkları paranın bir kısmını asıl işi yapana veriyorlardı. Laisha bundan pek memnun değildi aslında. Kendine bir ortak bulup bir şiret açmak niyetindeydi, ama bu işler para istiordu ve Laisha'nın fazla tutumlu biri olduğu söylenemezdi. Alışverişe pek düşkün değildi aslında, ama çok beğendiği bir şey olduğunda dayanamayıp cebindeki tüm parayı verebiliyordu kimi zaman.

Laisha'nın, Pixie'nin ofisinde oturuyor olmasının sebebi çalıştığı firmaydı. Anlaşmış oldukları ajans batmıştı, yeni bir ajans arıyorlardı. Tam o sırada Pixie'nin bir ajans açtığını öğrenmiş ve çalıştığı firmaya Swan Oyunculuk Ajansı'nı önermişti. Sonuç olarak burada; yeşil duvarlı, siyah deri koltuklu ofisteydi işte.

Konu: Geri: İş Görüşmesi C.tesi Şub. 05, 2011 5:58 am

"Ben de seni çok özledim ama biliyorsun Pixy, işler... Senin benden daha az yoğun olmadığından da eminim. Anlatacak çok şey var, değil mi? Kaç yıl oldu sahi?"

Laisha üniversiteden mezun olduğundan beri görüşmemişlerdi, kendinden bir iki yaş büyük olmasına rağmen her zaman iyi anlaşmış ve arkadaş olmuşlardı. Aralarında iki yaş olmasına rağmen Laisha kaydını bir yıl doldurduğu için ondan bir sene evvel mezun olmuştu, yani yaklaşık üç yıl falan gibi bir şey, neyse. Anlatılacak ise kesinlikle çok şey vardı, yaşadığı aşklar, gezdiği yerler, çektiği filmler... Laisha'ya cevap veremeden eli çalan telefona gitti. Melinda, Julian diye birinin geldiğinden söz ediyordu. Julian Belcourt. Lise aşkı ile arkadaşlığının karışık olduğu kişi. Eğer bir şekilde birbirlerine açılabilselerdi her şey farklı olabilirdi. Pixie onun yanındayken rahattı ve gülebiliyordu. Şimdi ise yalnızca iki arkadaşlardı ve Henry ile birlikteydi. Kıza onu içeri almasını söyledi. "Uzun süre olduğunu söyleyebilirim. Bir arkadaşım gelmiş, beklenmedik bir konuk fakat kendisi oyuncudur, içeri davet ettim umarım rahatsız olmazsın." Julian içeri girdiğinde kalktı saçlarını şöyle bir karıştırıp yanağına minik bir öpücük kondurdu, kıvırcık saçlarıyla oynamayı her zaman severdi. Eliyle boş olan deri koltuğu gösterdikten sonra kendi yerine geçti. Şimdi biraz iş konuşmanın vakti gelmişti.

Laisha çantasından evraklarını çıkarmış onları inceliyordu. Pixie de çekmeceden bir iki dosya çıkarttı ve gerekli olan Word belgelerini açtı. "Biz biraz iş konuşurken senin beklemen gerekecek Julian. Evet, nasıl birine ihtiyacınız var?" Laisha'nın çalıştığı reklam firmasıyla anlaşmışlardı. Pixie'nin aldığı birkaç önemli işten biride buydu. Yeni olmasına rağmen oldukça rağbet görüyordu. Ünlü camiasından telefonu olan bazı kişiler ise onu uykusundan uyandırıp iş konuşmak için ısrar ediyordu. İşlerinin iyi olması onu oldukça sevindirse de fazlasıyla yoruyordu. Kimseyle görüşemediği için iki arkadaşını da karşısında görmek onu mutlu etmişti. İkisini de baştan aşağı süzdü ve sırıttı. Eli önünde duran fincana kaydı fakat çay o kadar çok beklemişti ki buz gibi olmuştu. "Kahve içersiniz değil mi?" Cevaplarını beklemeden Melinda'yı arayıp üç kahve söyledi. Kahveleri geldiğinde iş konuşmak için tamamen hazır olacaklardı.

Oyuncu Mesaj Sayısı : 95 Kayıt tarihi : 22/01/11

Beklediğim gibi yalnız değildi Pixie. Aldırış etmiyordum aslında buna, hem de düşündüğüm kadar kasvetli bir yer değildi odası. Florasanlarla aydınlatılan o koridordan sonra, içeri oldukça sevimli geliyordu insanın gözüne. Kapı açıldığında yanıma gelip saçlarımı karıştırmış ve bir öpücük kondurmuştu yanağıma. Saç konusunda artık hayıflanmıyor, ses çıkartmıyordum. Görüşmenin ortasına dalmış olmamdan rahatsızmış görünmüyordu Pixie. Misafirine gelince, iş arkadaşlarından çok iki dosta benziyorlardı. Pixie, yeni saçları ve arkadaşı ile karşılaştığımda ifadem ister istemez değişmişti, yüzümdeki tebessüm gitgide genişledi. Dişlerim sayılabilirdi karşıdan bakıldığında, belki. Ofisin diğer kalanı gibi duvarlar açık yeşile, ki buna mavi de diyebilirdim, boyanmış ve masanın önüne adını yazdırdığı levha yerleştirilmişti. Ne kadar geçmişti bilmiyordum ajansı kuralı ve bu ofise yerleşeli, zamanla aram hiçbir zaman iyi olmamıştı.

Gösterdiği yere geçtim o masanın öteki tarafındaki yerini alırken. Karşımdaki koltukta bir görüşme yaptıklarını düşündüğüm, aynı yaşlarda olabileceğimiz bir kız oturuyordu. Tanıştığımızı sanmıyordum, elimi uzattım ve kendimi tanıttım ismimle tatmin olmasını umarak. Önüne düşmemesi için saçlarını yukarıda bir araya getirmişti, küçük bir kız çocuğundan farkı olduğunu söylemezdim o ciddi ifadesi hariç. Soğuk durmuyordu gerçi, bir şekilde anlayabiliyordunuz suretinden tavırlarını. Güzel olduğunu söyleyebilirdiniz, hiç olmazsa sevimli.

Zamanım oturarak geçecekti, burayı dışarıda oturmaya yeğlerdim. En azından, bu bir şekilde, işlerini hızlandırmalarını sağlardı. Telaşlanacak olmaları değildi beni umutlandıran, tedirginlik hız sağlardı benim gözümde. Belki de, sadece, benim için öyle. Ama bunun herkeste geçerli olduğundan emin gibiydim, ne de olsa bir kez olsun dahi sabahlamıştı herkes yarına yetiştirmesi gereken ödevi için. Ya da elinden çıkarması gereken işi, haftalarca geçiştirip, son günün mahvetmişti. Gelişigüzel olsa dahi, olağanla aynı nitelikteydi gözümde. Aslında bunları birileriyle paylaşsam anlam verilmezdi söylediklerine, ben bile cümlelerimi bazen iki kez düşünmek zorunda kalıyordum. Bazen tekrar ettiriyorlardı dilimden çıkanları, kelimeler ağzımdan yanlış çıktı diye değil. Güvenilmemişti bana hitap konusunda, belki de yanımda gezdirebileceğim bir tercümana ihtiyacım vardı. “Bilmiyorum.”larla geçiştirilecek sorular için yaşlanmıştım. Her ne kadar olgunlaşsam dahi, düşüncelerim değişmeyecek gibi geliyordu. Bir ya da iki yıl öncesindeki tavırlarımı aptal bulsam da, aslında değişmiyordum. Sadece daha farklı yansıyordu fiillerime, her geçen gün bir yenisi ekleniyordu.

Kahve, cevap vermeye gerek duymamıştım. Zaten hemen telefonu kaldırıp söylemişti dışarıdaki sekreterine. Şu ‘ajans sahibesi’ ve patron rütbesi ona oldukça yakışıyordu, saçlarının rengini artık doğal haline getirse her şey daha da iyi olurdu tabii. Kesinlikle, benim tarafımdan bakarsak sarı ve ardından siyah hiç mi hiç gitmemişti o soluk tenine. Ona o ilk haliyle alışmıştım, değişiminden memnun kalabildiğim tek şey artık saçlarımı eskisi kadar çok karıştırmıyor oluşuydu. Nadiren görüşmemizin tek faydası buydu benim için.

Reklamcı Mesaj Sayısı : 25 Kayıt tarihi : 03/02/11

Tam o sırada telefon çaldı. Pixie ilk çalışta açtı ve bir şeyler söyledi. Sonra Laisha'ya dönüp "Uzun süre olduğunu söyleyebilirim. Bir arkadaşım gelmiş, beklenmedik bir konuk fakat kendisi oyuncudur, içeri davet ettim umarım rahatsız olmazsın." Laisha rahatsız olmayacağını ifade etmek için kafasını salladı. Memnun bile olurdu hatta, yeni birileriyle tanışmayı severdi. Üstelik oyuncu oluşu ileride işine bile yarayabilirdi. Aşağı yukarı Pixie'nin yaşlarında bir erkekti içeri gelen. Beyaz teni, siyah kıvırcık saçlarıyla hoş bir havası olduğunu düşündü Laisha. Pixie'nin yanağına kondurduğu küçük bir öpücükten sonra boş olan koltuğa oturdu. Laisha kafasını kucağındaki dosyaya çevirdi. İmzalanması gereken birkaç sözleşme ve sayfalarca ayrıntı vardı. İstenen model ve oyuncuları küçük bir kağıda not almıştı, ama dosyada yoktu. "Evet, nasıl birine ihtiyacınız var?" Pixie'nin bu sözüyle kafasını kaldırlı Laisha. Dudağını ısırdı ve gülümsedi. "Bir saniye, burada olması gerekiyordu." diyerek çantasına uzandı. O gün ihtiyaç duymayacağından kesinlikle emin olduğu birçok ıvır zıvırın arasından buruşmuş sarı bir kağıt çıkardı. "İşte buldum!" Sesinde çocuksu bir mutluluk vardı. O sırada Pixie kahve içip içmeyeceklerini sordu ve cevap beklemeden telefona gitti eli. Laisha tekrar gülümsedi. Meyveli çayları çoğu zaman kahveye tercih ettiği için çok sık içmese de severdi.

Elindeki kağıdı düzeltti ve yazanlara göz gezdirdi. Bir modern dans grubuyla gruba ait olmayan bir kız ve bir erkek gerekiyordu bu reklam filmi için. İkisi de yirmili yaşlarda olmalıydı. Ayrıntıları yazmamıştı, fotoğraf albümünden seçerek her zaman daha iyi işler çıkardığını deneyimlemişti daha önce. Kafasındakinden bambaşka oyuncular kimi zaman çok daha uygun oluyordu. Pixie'nin sekreteri kısa süre sonra içeri girdi. Laisha konuşmadan önce kahvesinden bir yudum almak istedi, ama kaynar kahve ağzını yaktı. Bozuntuya vermeden yuttu, uzun süre tat alamayacaktı. "İhtiyacım olan bir modern dans grubuyla yirmili yaşlarda bir kız ve bir erkek oyuncu. Kafamda belirgin bir şey olmadığı için albümden seçebileceğimi düşündüm." gülümsedi.

Konu: Geri: İş Görüşmesi Cuma Şub. 11, 2011 4:30 am

"İhtiyacım olan bir modern dans grubuyla yirmili yaşlarda bir kız ve bir erkek oyuncu. Kafamda belirgin bir şey olmadığı için albümden seçebileceğimi düşündüm."

Kız oyuncu problem değildi fakat erkek oyuncu konusunda büyük bir açıkları vardı. Bu onu biraz endişeye düşürdü. Artık Jess'e iki katı para verecek ve onu göndermek zounda kalacaktı, tabii Laisha onu beğenirse. Bozuntuya vermeden kahvesinden bir yudum aldı, kahve fazla sıcaktı bu yüzden ekrana doğru püskürtmemek için kendini zor tuttu. Aşağı doğru eğilip en alt çekmeceden oyuncularının adları, yaşları, fotoğrafları, yaptıkları çekimler, oynadıkları filmler ve diğer her türlü bilgilerinin bulunduğu kataloglardan iki tanesini alıp önüne koydu. "Eğer bunlardan uygun birini bulamazsan iki katalog daha var." diyerek elindeki kalın dosyaları Laisha'ya doğru uzattı. Laisha gülümseyerek dosyaları aldı ve bir tanesini önündeki minik kahve masasına diğerini de kucağına koyarak incelemeye koyuldu. Sessiz geçen birkaç dakikadan sonra Pixie Julian'a doğru gülümseyerek döndü. "Söyle bakalım Jul, elinde bir proje var mı?

Aslında bunu sohbet etmek amaçlı söylesede beyninde şimşekler çakmaya başlamıştı bile, evet. JULİAN. Neden olmasın ki? Kesinlikle Laisha'nın ihtiyacı olan kişi olabilirdi. Yirmili yaşlarındaydı oyunculuğu gayet iyiydi ve eğer çalışırsa her şeyi yapabilirdi. Kahvesinin soğuduna kanaat getirerek bir yudum daha aldı, evet kesinlikle daha iyiydi. Başını kahve fincanından kaldırdı, Laisha hala katalogları inceliyordu. Tekrar Julian'a dönerek "Yeni projeler düşünür müsün?"

Oyuncu Mesaj Sayısı : 95 Kayıt tarihi : 22/01/11

Suskun kalmayı yeğlemiştim o köşede, konuşmaları uzun sürmese dahi hayallerimle boğulabilirdim. Aklım neyle uğraşıyor olursa olsun, bir yere gidemezdim ne de olsa. Kahvem gelince keyfim ikiye katlanabilirdi, tabii biraz daha fazla şeker atmalarını söyleseydim. Ancak ciddi olmalıydılar, resmi; belki de onları uyanık tutan buydu. Kafeinden ölüyordum, kesinlikle. Nasıl bu acıya tahammül ediyordu bilmiyorum, uykusuz kalmayı ve göz kapaklarımın düşüp işimi yarıya bölmesini yeğlerdim. İş benim için önemli değildi, bir şekilde yılımın büyük bir kısmını işsiz geçiriyordum. Mesleğimin bana kârı buydu sanırım.

Sohbetlerini duymazdan gelmeye çalışacaktım, kollarımı birbirlerine kenetledim ve ardıma yaslandım bir kez daha. Yarıladığım bardak sehpanın üzerinde duymalıydı, yetmişti aldığım ilk yudum. İfademin değişmediğini umuyordum, kızgın ya da bekliyor oluşum yüzünden herhangi bir tepki veriyormuş gibi görünmek istemezdim. Ağzımdaki tat gitmeyecekti odadan çıkana dek, henüz bana adını söylememiş olan misafiri ve Pixie’nin işlerinin bitmesini bekleyecektim. Keşke en başında selam verip dışarı çıksaydım diye düşünüyordum, ancak bunun için çok geçti. Telefonuma baktığımda, nedense saat taşımaya bir türlü alışamamış ve her defasında bu öneriyle geldiklerinde “Telefon yetiyor.”larla karşılık vermiştim, günün yarılandığını fark ettim. Düşündüğümden daha hızlı geçmişti bu öğle öncesi, her zamanki gibi saat yedide uyandırılmış ve uykumu bölmüştüm. Tatilim hiçbir zaman bitmiyor olsa dahi, ailenin kahvaltılarına ayak uydurmak zorundaydım. Uykusuzken, her zamankinden, çekilmez oluyordum.

Adım anıldığında bakışlarımı ister istemez Pixie’ye çevirdim, dalıp gittiğimi söyleyebilir eğer bu kilitlenme durumumdan haberdar olmasam. Konudan biraz uzaktaydım aslında, dinlememiştim sözlerini aynı masanın etrafında olsam dahi. İlk sorusu içimi başımı iki yana salladım, dizinin çekimleri için önümde aylar vardı. Sezon zaten kasımda başlayacaktı, diğer filmlere gelince de sadece dedikodular vardı. İkinci sorusu içinse, omuz silktim. Fark etmezdi.