Neil Cheshire.

Konu: Neil Cheshire. C.tesi Şub. 05, 2011 4:16 am

Aksi kanıtlanmadığı sürece herkes masumdur. Bu böyledir, ama bunun konumuzla gerçekten alakası yok. Şu an kendimden utanıyorum, zira bir edebiyat öğretmeni böyle hatalar yapmamalıdır. Her konuda vurucu bir şeyler söyleyebilmeli, hatalı cümle kurmamalı... Ah, saçmalık. Bir öğretmen olamayacak kadar az şey bildiğim kesin; hayat hakkında. Ve şu söylediklerime bakılırsa, klişeyim de. Ama Manhattan'da insanların bundan fazlasına ihtiyacı olmadığı çok açık. Gençler nereye gidiyor safsatasına girersem çıkamam. Düzen ve yönetim hakkında söyleyecek oldukça fazla anarşik sözüm var belki, ama bunları okuyanlar da Manhattan'ın parti robotları. Hiçbir işe yaramaz. Çok değerli kelimelerimi, duvar kadar sabit fikirlere ve olmayan ideallere harcamaya niyetim yok. O kelimeleri hak eden birilerini buluncaya dek, ben de sıradan bir Manhattan adamıyım. Onlardan olmayan bir hemşehri.

Florida'da, Protestan bir ailenin ikinci çocuğu olarak dünyaya geldim. Babam Phillip Cheshire -ne adamdı be!- tiyatro dekorcusuydu. Annem Jadyn ise aynı tiyatronun kostüm ve makyaj işleriyle ilgileniyordu. Ablam Shae benden üç yaş büyüktü. Ben haylazlıklar peşinde dolandığım yaşa eriştiğimde, o sahaflarda kitap çalıyordu. Hayatımda tanıdığım en hırslı insandı, hala da öyle. Tam bir kitap kurduydu, beni de okumaya alıştıran da ta kendisidir zaten. O liseyi bitirip New York'a gittiğinde, kendimi hiç olmadığım kadar yalnız ve boşlukta hissetmiştim. Psikoloji bölümünü kazanmıştı ve yurda yerleşmişti. Onu ilk ziyarete gidişimde, hüngür hüngür ağlamıştım. Evet, ergen halimle ağlamıştım. Hoş değildi. Onun oradaki, gözleri parıldayan hali; beni fena halde gaza getirdi. Sahne çivisi çakmak bana göre değildi. Bu yüzden, o yaşlardaki en büyük eğlencelerimi bir kenara bırakıp -söz konusu eğlencelerin hepsi kızları içeriyordu; bu yüzden irademi takdir etmelisiniz- delicesine çalıştım. Ardından Harvard'a kapağı attım. Hayatımın en güzel yılları şüphesiz ki o yıllardı. Gerçek anlamda yakışıklı bir gençtim. Kızlar etrafımda dolanıyordu. Ve ruhumun ne denli hassas olduğunu fark ettiğim yıllar da, tam olarak o yıllardır. Gerçek bir romantik olduğumu anladım. Ruhumu beslemek bahanesiyle, bir sürü genç kızın hayallerine altın yaldızlar serpiştirip, o yüreklerden uçarak kaçtım. Üniversite bitene kadar, bir Casanova efsanesi kadar anım olmuştu. Okuldan mezun olduğum gün, gidip tek başıma içmeye karar verdim. Bu alışılmış bir şey değildi; dışarda olduğumda yanımda illa ki birileri olurdu. O günse, izbe bir bara gidip oturdum. Ve ne yazık ki, yine yalnız kalamadım. O gün Eulalie'yle tanıştığım gündü. Hayatımın hatasının başlangıç günü... Delicesine bir aşk yaşadık onunla, büyük ihtimalle yaşadığım en uzun ilişkiydi. Birkaç ay içinde evlendik. Melanie doğdu... O evliliğin bana kazandırdığı tek olumlu şey, ufacık kızımdı. Birkaç yıl içinde onu defalarca aldattım elbette. Ben buydum, kendimi değiştiremezdim. Melanie 4 yaşındayken boşandık. İkimiz de yıpranmıştık, ve gençliğimizi yemiştik. Şu an kendinden günahım kadar hoşlanmıyorum elbette, büyük ihtimalle o da hakkımda aynı duyguları beslemiştir. O evlilik bittikten sonra, kısa bir depresyon yaşadım. Hayır, üzüldüğümden değil. Yalnızca, gerçekten duygusal olduğum için. Böylesine büyük bir değişikliği karşılamak elbette çok kolay olmayacaktı. Ve olmadı da. Kısa depresyon süresince, popüler kültür kitapları basan bir matbaada çalıştım. Yazılan kitaplarda yazım hatalarını düzeltiyor, ve bundan ciddi anlamda iyi para alıyordum. Tabi, o gençlik serisi kitaplarına kıçımla gülüp, eğleniyordum da. Her açıdan karlı bir işti. Yaşım 29'a dayandığında, Harrison Jewell'e öğretmenlik için başvurdum. Evet, 10 yıldır şımarıkları çekiyorum. Aralarında edebiyata ve sanata biraz olsun yatkın olanları gözüme kestirip yakın olmaya, yönlendirmeye çalışıyorum. Ama inanın, bunu yapmak ciddi anlamda zor. Bunu başaramayınca da, son sınıflardan sevgililer edinip, onları mutlu ediyorum. Tahminen buraya kadar benden hoşlanmıştınız ama şu an fırsatçı bir sübyancı olduğumu düşünüyorsunuz. İstediğinizi düşünün, ihtiyacım olan bu. Kart bir zamparayım.

Görmüş geçirmiş havalarında biriyim, bunun aksini asla iddia etmem. Kimi zaman insanlar bu konuda yakama yapışmıyor değil. Ama nerede nasıl davranacağımı gerçekten iyi bilirim, bu yüzden onlar bunu dert etmese iyi olur. Romantiğim, söylediğim gibi. Ama bunu kesinlikle sosyal hayatım için yapmam. İstediğim için, ihtiyacım olduğu için; canım istediğinde mum yakıp Edith Piaf dinlerim. Eh, bu kadınları etkiliyorsa burda benim ne suçum var? Kendim için romantiğim. Kendim için şiir yazarım. Tüm bunlardan bencil olduğumu çıkarabilirsiniz, kısmen haklısınız. Takıntılıyım. Koleksiyonlarım var ve bunlara dokunulmasından hoşlanmam. Oyuncak Mustang koleksiyonu ve sigara koleksiyonu örneğin. Bunların hayatıma renk kattığını düşünürüm. Dağınıklıktan hoşlanmam. Göz zevki çoğu şeyden önce gelir. Müziğe hayranım, kendi çabamla öğrendiğim bir piyano geçmişim var. Evet, tiyatrodaki devasa ve yüzyıllık kuyrukluyu kurcalayarak bir şeyler kaptım. Björk'ün de yardımı oldu. Kendine Björk diyen biriydi elbette, gerçek Björk değil. O yıllarda bu ismi nasıl keşfettiğini de hala merak ederim bu arada. Meraklı biri değilimdir. Oldukça sakin sayılırım. Çabuk sinirlenmem, ama çok nadir olarak çok fazla sinirlenmiş olduğum görünür. Aslında çok kıskancımdır, ancak takıldığım çoğu kadını kıskanacak kadar önemsemem.

Konu: Geri: Neil Cheshire. C.tesi Şub. 05, 2011 4:17 am

L E J A N T

~ İcon ve kurgu, evet.

» Neil Cheshire