Dilim düğümlenecek değildi, hiç susmamayı dilerdim.

Bir yalan daha. Gölgeler kadar sessizdi ev uyandığında, doğrulmadan önce yatağında yuvarlandı. Kumandanın aşağıda olduğunu düşünüyordu, parmakları gezindi halının üzerinde. Yumruğunu sıktığında bir yığın saç takılmıştı eline. Biraz daha vurdumduymaz davranabilmeyi dilerdi, yutkundu ve şu her öğle sonrasında yayınlanan İspanyol dizisini açtı. Bir haftadır evden çıkmıyor olması, bedeninin iyice isteksizleşmesine neden oluyordu. Her hareketiyle daha da artıyordu sanki acı. Değişim onu hapsetmişti sanki, istemsizce dudaklarını araladı yastığı bulamayan başını yatağa yerleştirdiğinde. Kendini kandırıyordu hala, ancak başının yastığa gömülmüş olması rahatlatabilirdi kendisini. İstikrarla çalışmaya devam eden saate imrenebilirdi. Televizyon kanallarındaki şu uzun boylu kızları beğenip tercihlerinden soğurdu belki. Mutlu olabilirdi en azından, ardından bakmazdı her defasında gidenlerin.

Bir eli diğerini sarıyordu şimdi, yalnızlıktan memnun kalamıyordu. Talihsizliklerin yakasını bırakmamış olması insanlara korku dolu gözlerle bakmasına neden oluyordu. Henüz, her şeyi en baştan alacağını söylemişken birkaç ay içinde yeni hatalar edinmiş ve dengesiz adımlarla ilerliyordu. Bıktığı onlarca şey hayatının odak noktasındaydı şimdi, sevmediği bir işte çalışıyor ve tahammül edemediği kişilerle devam ediyordu hayatına. Yatağından kalktığında gıcırdayan döşeme dahi bıktırmıştı kendini, eve de alışamamıştı hala. Mutfağa girdiğinde, her defasında, bir şeyler kırıp çıkıyordu. Bu tedirgin ve yorgun hali bitmemişti geçirdiği son haftada, haber vermemiş olsa dahi ofisler için arayanlara da karşılık vermiyordu. Kovulsa dahi umursamazdı zaten, durumunun herhangi birisi tarafından fark edilmesini istemiyordu. Yeni bir hayat için buradan defolup gidebilirdi. Geçen aylarda yaptığı gibi, hem de yağmur yağdığında aklına gelmezdi en azından. Yağmur yağmazdı gideceği yerde, ya da Los Angeles’a dönerdi. Ailesinin yanına, tekrar soyadına mahkûm olmaya. Doğacak çocuğunu da kendisi yetiştirirdi, annesinin yaptığı hatanın aksine. Ama, çoktan söylemişti görüşmeleri gerektiğini. Giyeceği giysilerin bol olmasına dikkat etti, henüz oldukça erken olmasına rağmen çekiniyordu. Alacağı kilolar aklına geldiğinde aylarının mahvolacağından emin olabiliyordu. Tavırlarına göre söyleyip söylemeyeceğine karar verecekti, konuşmayı bitirecekse de bir bahane bulurdu. Hayatını sahip ya da destek olamadığı bir hatayı düşünerek geçirmemeliydi, gözünde kendisinden daha masumdu Henry. Hiçbir hatası olmamıştı, sadece bu durumun zamanlaması bir sorundu. Asansörlerden nefret etmişti çocukluğundan beri, butonlara yetişemediğinden değildi bu. Herhangi bir anısı yoktu, ancak aynanın karşısında durmaya alışamamıştı hiçbir zaman. Suretine baktığında sadece çaresizliğini görüyordu. Onu aramamış olmayı diliyordu şimdi, eğer gitmese her şey daha da kötü olacaktı sanki. Eğer üstüne giderse Henry, karşılaştığında dilinden dökülürdü kelimeler. Karşısındayken kendisi gibi olamıyordu, sert tavırları onun yanındayken silinirdi. Önüne düşen bir tutam saçı ardına itti, güzel olduğunu düşünmemişti şimdiye dek. Sadece yeterliydi.

Otoparkta ilerlerken bedeninin iki yanında kontrolsüzce sallanan kolları kaskatıydı. Arabadayken radyoyu açmadı, cep telefonunda biriken çağrılara da aldırış etmedi. Andre birkaç günlüğüne memnun olabilecekti, ister istemez tebessüm etti. Buluşacakları yere gelince de- sadece konuşmayı dilemişti. İki arkadaşın vakit öldürmek için gidecekleri bir akşam yemeğini değil. Zaten gecesi mahvolacaktı eğer dilekleri gerçekleşirse. İçeri girdiğinde tek kelime etmedi, gözleri onu aradı. Gelmiş miydi, gelecek miydi bilmiyordu bile.