Beklenen.

Tüm sabahı koşarak geçirmişti. Yüksek seste çalan müzik doluyordu kulaklarından içeri. Her şeyden uzakta olduğunu hissediyordu. Durdurulamaz. Kimsenin ona karışamayacağı bir dünyaya adım atıyordu. Kalbi yerinden çıkacakmış gibi atarken nabzı gittikçe yükseliyordu. Ne kadardır koşuyordu? Kendisini o kadar kaptırmıştı ki saatin kaç olduğunu fark etmemişti. Müzik, düşüncelerini taşırken uzaklara ruhundaki rahatlamayı hissediyordu. Dudakları şarkıya eşlik ederken nefes nefese kaldığını fark etti. Ayak uyduramıyordu şarkıya. Soluklanmaya ihtiyacı vardı. İleride gördüğü bir ağacın gölgesine doğru gitti. Kesik kesik nefesler alırken ellerini bacaklarına dayadı. Yüzünde nedensiz bir gülümseme oluştu. Gözlerini kapattı bir anlığına. Müzik yavaşça sızıyordu ruhuna. Sözcükler yavaşça dökülüyordu dudaklarından. İçinde bitmek bilmeyen bir heyecan vardı. Nedeni yoktu. Sadece oradaydı ve olmaya devam edecekti. Hiç gitmeyecekmiş gibi geliyordu Juliet’e. Israrla çalan telefonunu aldı avucuna. Camie? Bu saatte uyanık olması biraz garip gelmişti Juliet’e. O anda gözü ilişti telefon ekranındaki saate. Neredeyse öğlen olmuştu. Parmakları yavaşça tuşladı harfleri. Şöyle bir bakındı etrafına. Eve kadar koşabilir miyim? diye düşündü. Neden olmasın? Birkaç derin nefes aldı koşmaya başlamadan önce.

Anne ve babasına görünmek istemiyordu. Saçma saçma sorular sorulmasından sıkılmıştı artık. Her şeyde bir neden aramaları, sıkıyordu Juliet’i. Kapının kilidini yavaşça açıp içeriyi kontrol etti. Herhangi bir ses gelmiyordu evden. Kapıyı arkasından kapatıp parmak ucunda çıkmaya başladı merdivenlerden. Arkasından gelen konuşma seslerini duyduğunda ses çıkartmamaya çalışarak hızla odasına gitti. Kapısını kapattı ve kilitledi. Bir çocuk gibi gülerken bir yandan da ellerini bastırdı dudaklarına, duyulmaması için. Hiç olmadığı kadar zinde hissediyordu. Hiç beklemeden attı kendisini duşa. Her zamankinden farklı olarak ılık suyla yıkanmayı tercih etmişti. Uzun yıllardır ilk defa şarkı söylüyordu duşta. Yüzündeki gülümseme silinmiyordu bir türlü. Ama bir şey vardı gülüşünde gizli olan. Görünmese de varlığının hissedildiği. Bornozuna sarılırken ne giyeceğini düşünmeye başlamıştı bile. Sıradan bir şeyler olabilirdi. Doğada bir gün geçirecekti ve Camie’den başka kimse olmayacaktı. Saçlarını kuruturken aynadaki yansımasını inceliyordu. Gözlerindeki kızarıklıklar pek belli olmasa da dikkatli bakınca anlaşılıyordu. Gözaltı morlukları tamamen gitmişti. Rahat bir uyku çekmesinin yanı sıra kabusları da uçup gitmişti.

Saçlarına hafif dalgalar verdikten sonra dolabından bir tayt ve bluz seçti. Ayağına kahverengi çizmelerini geçirdi. Boynuna rasgele birkaç kolye taktı. Makyajını da yaptıktan sonra her şey tamamdı. Telefonunu çantasına attı ve odadan çıktı. Arabayı çalıştırmasıyla şarkının yüksek sesle inletmesi bir oldu. İçindeki hareketlenmeyi hissedebiliyordu. Dudaklarından dökülürken şarkının sözleri, içinde bir kıpırtı oluşuyordu.

The music tells me what to feel
I like you now
But is it real by the time we say goodnight
I don't know if this is right

Önceki gece geliyordu aklına. Büyüleyici. Dudaklarındaki sızlamayı hissetti. Arzuyla dolmuştu içi tekrar. İlk düşüncesi Aubrey’i aramak olduysa da sonradan vazgeçti. İşi düşmedikçe onu aramak istemiyordu. Evet onu seviyordu ama o, geçmişinin ve görünürdeki geleceğinin bir parçasıydı. Bunu istemiyordu. Onun gibi olmak istemiyordu. Müziğin sesini açtı daha da. Düşüncelerini attı kafasından. Göle vardığında arabayı park etti her zamanki yerine. Arabadan inerken içinde büyük bir coşku vardı. Göle doğru yürürken gördü az ileride onu bekleyen arkadaşını. Hızla yanına giderken bu kadar acil olanın ne olduğunu merak ediyordu. Biraz endişelendiyse de sonradan geçmişti hepsi. Rahattı içi. Camie inanmazdı Juliet hakkındaki hiçbir dedikoduya. Öyle miydi gerçekten? İçinde oluşan endişeyle iri iri açıldı gözleri. Bilmemesi gereken şeyleri öğrenmemeliydi. Bunlar ona zarar vermekten başka bir işe yaramazdı. Çekinerek koydu elini Camie’nin omzuna. Yavaşça döndü arkadaşına. Gözlerinden yaşlar süzülüyordu. Gözleri kıpkırmızı olmuştu. Juliet’in gözleri büyüdü endişeyle. Ne olduğunu sormak istediyse de çıkmadı sözcükler ağzından. Sarıldı sıkıca dostuna. Konuşmadan bekledi bir süre. Geri çekildiğinde ufacık suratını aldı elleri arasına. Gözlerinin içine bakmaya zorladı kızı. Sanki bakarsa anlayacakmış gibi neler olduğunu. Ama sormasıydı mantıklı olan. “ Neyin var Camie? Neden ağlıyorsun? “ sıkıca tutuyordu genç kızı, her an yığılıp kalabileceği düşüncesiyle. O kadar zayıf ve korunmasızdı ki. Juliet’in içi titredi.

İçinden bir şeyler kopuyordu onu böyle gördükçe. Güçlü görünmeye çalışıyordu yıkılmış olsa da. Ne yaptım ben? Diye kızıyordu kendisine. Ne hakkı vardı onu üzmeye? Kendisine verdiği zararlar yetmiyormuş gibi ona da zarar veriyordu. Binlerce kes lanet etti kendisine. Söz vermişti kendisine. Asla incitmeyecekti onu. Ne olursa olsun yanında olacaktı. Korkarak bakıyordu genç kızın gözlerinin içine. Ne yapacağını bilemez bir halde duruyordu öylece. Kaskatı kesilmişti bedeni. Arkadaşına sıkıca sarılmak, her şeyin düzeleceğini söylemek istiyordu ama bu koca bir yalandı. Hiçbir şey düzelmeyecekti. Gözlerindeki yanmayı hissetti. Ama hayır! Güçlü durmalıydı. Arkadaşının zorla yutkunmasını izledi. Ardından gelecek olan patlamaya kendini hazırlayamadan oluvermişti her şey. "Ben çocuk değilim Juliet! Bunu artık kafana sokmalısın, anlıyor musun?" diye bağırdı ağlayışı gittikçe çoğalırken. Gözyaşları yanaklarından akıp giderken eli kolu bağlı duruyordu öylece. Bir şeyler yapmak istiyordu. Ağlayışlarına engel olmak, her şeyi düzeltmek istiyordu.

O an anlamıştı Camie’nin her şeyi bildiğini. Korktuğu şey olmuştu. Camie anlamıştı dedikoduların gerçek olduğunu. Juliet alındı ister istemez. Nasıl inanır böyle şeylere? Diye düşündü. Haksızdı, bunu biliyordu ama yediremiyordu kendisine. Öğrenmemesi gerekiyordu bunları. Kendisine binlerce şey sayıyordu. Ama bunların hiçbiri işe yaramıyordu. Nefret ediyordu kendisinden, tüm yaptıklarından. Kızın kolunu sıkıca tuttuğu eli, düştü şuursuzca. " Sen haklısın Juliet. Ben, dedikodulara aldanmak istemeyecek kadar saftım ve sen de buna itiraz etmeyecek kadar bencil. " dedi dik dik bakarken. Juliet söyleyecek hiçbir şey bulamıyordu. Ne söylerse söylesin bir anlamı yoktu. O haklıydı ve Juliet bunu biliyordu. Kabul etmek istemese de bu böyleydi işte. Her zamanki bakışı attı Camie. Bir an bir umut belirdi Juliet’in içinde. Her şeyin düzeleceğine dair bir işaret… Buna inanmak istiyordu ama olmuyordu. Biliyordu hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını. Hüzün kaplamıştı içini. Çaresizlik. Hiç olmadığı kadar zayıf hissediyordu. Belli etmek istemedi. Dik ve güçlü durmaktı onun işi, Camie’nin aksine. O her zaman iyi olandı. Birbirlerinden farklı olmalarına rağmen, arada bir kavga etseler de işi düzelten Camie’ydi. Juliet’in kusurlarını kapatır, her şeyi bir anda düzeltirdi.

Farklılıklarıydı onları bir arada tutan. Belki de bitmişti her şey. Onları ayıran olmuştu bu sefer, farklılıklar. Ağlama ihtiyacı hissetti. " Biz yanyana oldukça, olmak istediğimiz kişi olamayız, biliyorsun. " dedi Camie bir daha görüşmeyelim demek istermiş gibi. Sadece her zamanki gibi nazik davranıyordu. O durumda bile kırmamaya çalışıyordu Juliet’i. LANET OLSUN! Diye geçirdi içinden Juliet. İçinde bir şeyler kopuyordu. Kalbinde bir acı vardı. Camilla’yı kaybetmekten korkuyordu. Eğer böyle bir şey olursa çökerdi. Abisinden sonra aynı şeyleri tekrar yaşayamazdı. Bir inilti çıktı dudaklarının arasından. İçi acıyordu. Sıkıca kavradı genç kızı kollarından. “ Ben zaten olmak istediğim kişiyim Camie! Peki ya sen? Sen kim olmak istiyorsun? “ susma gereği duydu. Ağlamaya başlamadan önce susmalıydı ama bunu yapamazdı. Onu burada tutacak bir şeyler söylemeliydi. Gitmesine izin veremezdi. “ Üzgünüm Camie. Biliyorum sana anlatmalıydım ama ne tepki vereceğini bilmiyordum. Beni bırakıp gitmenden korktum. “ gözlerine baktı genç kızın. Doğruyu söylediğini anlaması istiyordu. Evet korkmuştu, ne tepki vereceğinden korkmuştu. Ama en çok korktuğu yalnız kalmaktı. Yine bencillik ediyordu ama umurunda değildi. Birbirlerine ihtiyaçları vardı. “ Lütfen bir şey söyle. Her şeyin düzeleceğini ve tekrar iyi olacağımızı söyle. Lütfen Camie! “ bu sefer adeta yalvarıyordu. Sesi hiç tanımadığı birinden çıkıyor gibiydi. Güçsüz ve çaresiz… Ne yapacağını bilmez halde bir cevap bekliyordu. Ya da gözlerinde bir umut… Ama yoktu, hem de hiçbir şey. Haykırmak istiyordu. Kendisine lanetler etmek. Eğer işe yaracağını bilse yapardı bunu.

Genç kızı zorladı kendisine bakması için. Yaşlı gözlerinin arasından yüzüne bir tebessüm yerleştirdi. Onun da gülmesini istiyordu tekrardan. Sıkıca sarılmasını istiyordu. Ama olmadı. “ Seni kaybedemem Camie! Şimdi olmaz. Abimden sonra bir de sen gidemezsin! “ sinirle çıkmıştı her şey ağzından. Kelimelere engel olmak istercesine siper etti ellerini ağzına. Ama geç kalmıştı. Sözcükler bir bir dökülmüştü dudaklarından. Camie’nin garip bakışlarıyla karşılaştı. Abisinden bahsetmemesi gerekiyordu. İşler iyice karışmaya başlamıştı. Juliet sıkıntıyla iç çekti. Söyleyecek bir şey bulamadan bekledi sessizce.