Çünkü tatil.

Güneşin gözlerini kamaştırmasıyla ilgili değildi bu rengin ona çirkin gelmesi, belki desenidir nedeni diye düşündü. Ama açık sözlü davranacağı için söz vermişti uzun zaman önce, onun bunu unuttuğundan emin olsa dahi hala duruyordu sözünde. İstikrarlı olabildiği tek konu buydu belki de, tabii bir de hiçbir şeyi elinde tutamayışı vardı ki bunun da istikrarsızlık belirtisi olduğunu kısa bir zaman içinde fark etmişti. Yaptığı hiçbir işten memnun kalmıyordu öncelikle. “Öncelikle” ama sonrası yoktu, en iyisini yapabilecek kadar yetenekli, zeki ya da şanslı olsa bile yarıda bırakıyordu. Dağınıklığının nedenini de buna bağlardı, gerçi son aylarda başkalarını suçlamaktan başka bir şey yaptığı yoktu.

Göğüslerinin şekline anlam veremedi önce, sonra gözlerini kaçırdı. Git gide gülünçleşiyordu gözünde, her yaşıyla biraz daha aptallaşıyordu. Ya da tam tersi, buna anlam verebilecek kadar ucuna gidemiyordu düşüncelerinin. Yarıda kesiliyordu her şey, başka bir şeye kayıyor düşünceleri ve bir öncekileri unutuyordu. Belki de kullanılabilecek bir beyninin olmayışı yüzündendi hafızasının böyle kısa süreli olması. Gerçi ailenin psikologuna gidecek olsa tekrar Ritalin almaya başlamasını söylerdi. Odaklanmak istemiyordu ama hiçbir şeye, birkaç gün içinde 23234092348 yaşına gelebilmek için her şeyi yapardı. Ya da 80. Yasal olsaydı herhalde sevdiklerini kandırıp ötenazi yaptırırdı. Tabii bunun için önce kendisini sevenlerden haberdar olmalıydı, liste o kadar uzun değildi gerçi. Ötenazi. Her zaman kendisine çok güzel gözükmüştü, intihar kadar itici değildi hem. 50’lerine gelip çocuklarına ya da torunlarına bırakabilirdi her şeyi. Başkalarına muhtaç kalmayı istemiyordu, yaşamak ve acı çekmeden ölmek. Bastona dahi tahammül edemeyeceğini biliyordu hem ve kendisi o duruma gelene dek de teknolojinin gelişeceği yoktu. O ölene kadarki süre içinde Back to the Future’daki gibi uçan kaykaylar üretilmeyeceğine göre, yaşamasına gerek yoktu. Gerçi henüz uçamasa da boynunu kırmasını sağlayanı vardı ama, bu da onu ölümden döndürmüştü. Annesinin hastanedeki çöpe attığı iki parça halindeki, üzerinde hayatında gördüğü en çirkin grafikler olan kaykayı hatırlayabiliyordu. Uzun bir dönem kâbuslarından çıkmamış olacaktı ki, hatırlıyordu unutkanlığının aksine.

Desenler ona şimdi denese bile başkalarının ne olduğunu anlamayacağı kenar süslerini hatırlattı. Üç çizgi, altına bir üç çizgi daha ve çapraz olan uçları birleştir. Ancak bir aptalın yapamayacağı bir şeydi bu, tabii eğer disleksi değilse. Maalesef değildi, ailesi doktorun konuşmasından sonra bir kez daha hayal kırıklığına uğramışlardı. Aptal olmasındansa, hasta olmasını yeğlerlerdi. Belki de onlar yüzünden aptaldı, bunun onlardan geçmiş olabileceğini düşünmüyorlardı. Daha doğrusu, olmayan hiçbir şeyin çocuklarına aktarılamayacağını. Gerçi bu tezi de çürütmüşlerdi, kanıtı yaşça olmasa dahi kendisinden daha olgundu herkesin gözünde. Kız kardeşine tapınabilirdi zaten, artık herhangi bir dine bağlı kalmak istemediğine göre.

Çiçeklerdense kalpler ona daha itici gelmişti, neyse ki hiçbir zaman kalplerle kaplı olan bir elbise üretmezlerdi. Kalplerin her zaman megalomanlar için olduğunu düşünmüştü, bunun insanların moda anlayışlarında yer almıyor oluşundan memnuniyet duydu bir an için. Gülüşümü sakladı annesinden, böyle bir durumda gülünmezdi.

Nasıl bir durumdu kendisi de haberdar değildi ama, bir şekilde alıkoyuyordu onu planlarından. Yeni taşındığı dairesi her şeyden etrafındaki sınırları biraz daha genişletmişti, bir Jonathan değildi ama uçmak da istemiyordu zaten. Kollarını boynuna doladı ve ayrıldıktan sonra kısa bir öpücük kondurdu yanağına. İşe gitmesi gerektiğini söylemesi yeterdi, herhangi bir kıyafetle ya da belli saatler içinde çalışmadığına göre buna inanmamasına imkân vermiyordu. Buluştuklarında ne söylemesi gerektiğine karar verirken neden şehre döner dönmez onu aradığı sormadı kendine. Bulamazdı cevabı zaten. İyi bir bahanesi vardı.

Kimsenin saçlarına dokunmasına izin vermemişti, tabii ki saçlarına dokunabilirdiniz ama- Kimseden kastedilen şey makas diyerek geçiştirebilirdi bunu, bir de üzerine o çirkin kahkahasını eklerdi. Ne kadar suni gelse dahi kulağa, bazı insanlar onun sevimli olduğunu düşünüyorlardı. 20’lerini neredeyse bitirecek olan bir “adam” için sevimli kelimesi rahatsız edici olmalıydı aslında, ama zaten 20’lerini bitirecek bir adam değildi. Adam değildi, “Senden adam olmaz.” denmemişti yüzüne karşı ama söyleseydi bunu birisi şimdi karşısına geçip “Ben demiştim.”leme şansı olurdu herhalde. Her neyse.

Sonuç olarak saçları İngiltere’deki galadan beri oldukça uzamıştı, bukleler belirmişti gene. Ve yaz. Tatili diliyordu, evet ama sıcak- Kışa, yağmura tapındığını söyleyemezdi ama baharın ellerinden boş yere kayıp gitmesi üzüyordu onu en çok. Ve sıcak. Boynundan bir ter damlası kaydı gene, klima arabayı soğutana dek büyük ihtimalle istediği yere varacağı için camları açmayı tercih etmişti. Azami hızla gitse dahi hiçbir şey sağlamıyordu bu da. Tüm camları açtı, Brooklyn’den ayrılana dek diğer arabalardan sıyrılamayacağını bilse dahi umutluydu. En azından yolun yarısında yalnız gitmeyecekti. Evden çıkarken artık evinin yatak, televizyon ve bilgisayar haricinde şeylerle doldurması gerektiğini düşünmüştü. Annesinin kucaklamasından kaçarken bu işi nasıl yapması gerektiğini bilmiyordu, birilerinden yardım istemek için de vakti yoktu. İnsanların günlük planları olmasını dahi garipsemişti çoğu zaman, yani haftalar önce kararlaştırılanları. Meşgul olduklarını söylediklerindeki ifadeleri hayal kırıklığıyla mı yoksa hazla mı kaplıydı bilmiyordu. İnsanlar sosyal olduklarında kendilerini başka bir yerde hissediyorlardı sanki, gözünde hepsi aynı berbat yerdeydiler. Onlar ölene kadar da pek bir şey değişmeyecek gibiydi.

Onu alması gerektiği yerde nasıl onu bulabileceğinden emin değildi bile. Hafta sonu ve herhangi bir ‘özel etken’ olmamasına rağmen trafik gene de karışıktı ona göre. Park Avenue’ye koşarak gitseydi, ya da o Superman’in sembolu bulunan tişörtleri giydiğinde uçabilseydi şimdi çoktan buluşmuştu Alex ile. Onu görmek istemesini yadırgamadığını umuyordu. Neden başkaları yerine yalnızca iki kez görüştüğü birini çağırmıştı? Ve neden alışverişe? Yalnız gitmesi gerekmez miydi? Ya da belki yakın bir arkadaşını, ailesinden birini götürürdü yanında? Yalnızca yiyecek birkaç şey alacaktı, bunu büyük bir seremoniye dönüştürmesinin nedeni neydi? Aslında alışveriş kelimesinin dilinden dökülmesinin nedeni tamamen Staten Island’ta bildiği tek yerin Great Wall olmasıydı. Aslında mağazanın Brooklyn’de de olduğunu biliyordu ama Staten Island’ı buradaki gürültüye yeğlerdi. Hava belki daha serin olurdu? Daha sessiz? Ya da daha- Hayır, yani belki kalabalık olmazdı orada? İstediği neydi bilmiyordu bile, direksiyona sabitlediği ellerine sabitlendi gözleri. Işık yandığında fark etmedi, arkadaki aracın kornasıyla uyandı o gündüz düşünden. Gündüzünü mahveden düşüncelerden, iç çekti gaza basarken.

Kendisini beklediği yer düşündüğünün aksine onu bulmayı zorlaştırmamıştı, birkaç taksinin ardına saklanmış gibi görünse dahi sonunda gördüğü suret yetmişti onu tanımasına. Arabayla kaldırama yanaştığında onu tanımış gibiydi. Hemen durur durmaz kapıyı açıp içeri atladı. Derin bir nefes aldıktan sonra omzundaki küçük çantayı çıkartıp kucağına koydu. Dudaklarını birbirlerine bastırarak genişçe gülümsedi. Julian artık biliyordu neden onu görmek istediğini. Sol kaşını kaldırdı, zaten sağ tarafı kimsenin hükmedebileceğini sanmıyordu. Yani kimse sağ kaşını kaldıramazdı, her neyse. “ Peki, kim seni takip ediyordu?” Mantıklı bile değildi sözleri, ezberlemesi için replikler verilmemişti eline ne de olsa. Ama suratı asılmadı, gülümsedi ona.

Kendisi konuşan olurdu hep ve dinlemezdi kimse, şimdi ise sanki hayalleri gerçekleşiyormuş gibiydi. Krizler gibi bazen yalnızca konuşmak istiyordu, aslında konuşmak değil. Başkalarının onu dinlemesini, konuşuyordu zaten. En azından boş zamanlarında, yani gözünde boş zamanları yalnız olduklarıydı. Radyoyu değil de içindeki listenin çalmasını sağladı, Travis. Travis. Travis. Travis. Sonra şarkı bitmeden önce duraksayan sözlerden sonra konuşabileceğini düşündü. “Aslında evden çıkarken o boş odaları doldurmak istiyordum, yani şey-” İnsanlarla konuşmak için önceden düşünmeliydi. An be an dilinden dökülürken sözler kendine güvenemiyordu. “Evde yalnızca benim odam dolu. Daireyi ilk başta ailemden gizlemem yüzünden sanırım, taşınırken hiçbir şeye ihtiyacım olacağını sanmıyordum. İnternetten bir yatak sipariş ettim, şu an için yalnızca bu ve her acıktığımda dışarı çıkıyor ya da pizza yiyor olmaktan da pek hoşnut değilim açıkçası.” Eve nasıl aceleyle yerleştiğini düşündü, dolabındaki her şeyi bulabildiği en büyük bavula yığıp ayrılmıştı. Biraz geç kalmıştı aslında, yaşına göre. Zaten her şeyde geç kalmıştı. Liseyi bitirdiğinde dersleri düşünmek için örneğin. Bir de, üniversite. Artık pek de umursamıyordu ama mezun olduğu yıl herkes tarafından yadırganmıştı bu. Anılarına bakınca o yıl büyük bir kayıptı gözünde. Bir de uykusuzlukları, birkaç günde bir eve uğrayıp yaklaşık gün boyumca uyuyordu. İç çekti.

Otoparkta yer bulmak kolaydı düşündüğünden, içeri girene kadar da tek kelime etmedi. Şimdilik tek yapmaları gereken evdeki buzdolabını doldurmaktı, odaları ya da tüm evi değil. “Yemek yapmayı da öğrenmeliyim, tabii.” dedi. Büyük ihtimalle eline aldığı her şeyi mahvedecek ve Leslie’yi çağırmak zorunda kalacaktı. Herhalde ona yemek yapmayı öğrenmek istediğini söylediğinde, her defasında, geçiştirmesinin nedeni buydu. Kendisine muhtaç etmek, belki. Gerçi annesinin de son- Yıllara gerek yoktu, yemek yaptığını oldu olası görmemişti.

Alex. O alışveriş arabasını sürerken geçtikleri her reyonda bir şeylere takılıyordu Alex. Bir şeyler mırıldandığını duyduğunda ne dediğini sorsa dahi cevap vermiyordu Alex. Adımları oldukça hızlıydı, ona ayak uydurmak için git gide dolan alışveriş arabasıyla zorlanıyordu ama bu pek de bir şey sağlamamıştı. Pek de eğlenceli değildi alışveriş, pek de umursamıyordu alışverişi. Aklına bir şey geldi onu izlerken. Arabayı bırakıp yanına gitti, ne yaptığını anlamasa dahi kollarını birbirlerine kenetleyip ne yaptığını anlamaya çalıştı. Yalnızca her ürünün adlarını okuyor ve ardından beğenirse arabaya dolduruyor gibiydi. Eğer gerçekleştirseydi fikrini, beş dakika içinde geri dönebilirdi. Vazgeçti, her seferinde olduğu gibi. Yanında kaldı ama, arabayı önünden çekiştirmek sanki biraz daha kolaydı. Bazen topuklarını ezse dahi, söylediklerini duyabiliyordu en azından. “En son lisedeyken böyle bir alışveriş merkezine gelmiştim ve böyle büyük bir alışveriş yapmıştım, liseye kadar evin etrafındaki otuz sokaklık alandan ayrılmam yasaktı. Aynı Little Manhattan gibi. Her neyse.” Bakışlarına gelince, devam etmek istedi. “İlk kurtulduğum gün sanırım, ya da yakınlarında, annem için küçük bir parti düzenlemek istemiştik. Pasta yapmayı denediğimizi hatırlıyorum ama, yalnızca deneme olarak kalmıştı. Annem uyku saatimize dek eve gelmedi.” Neden hatırlıyordu bilmiyordu ama sanki unutamadığı ve her zaman tekrarlanan bir rüya gibiydi. Aynı dün kadar netti aklındaki görüntü, gülümsediğinde yanağındaki gamze belirdi. “Ve lise bitene kadar da saat 10’da uyumak zorunda kaldım. Bazen 9, ama hiçbir zaman 11 olmadı.”

Farkında olmadan önüne düşen tutamı kulağının ardına saklıyordu elleri paketlerden uzak kaldığı anlarda, onu izlemekten vazgeçmedi gözleri. Bedenini süzerken sanki bir şeyden saklanıyormuş gibi göründüğünü düşündü, kamburlaşan sırtıyla birlikte başını da çevirmiyordu reyonlardan. Bir anda hevesi kırılmış gibiydi, ne söylediğini bilmiyordu bile. Ama sonra- Sözlerinden sonra gülümsedi Alex, anlık kırgınlığının -ya da her neyse- geçmiş olmasıyla daha da keyiflendi. Tekrar eski haline gelmesini izledi, uzun boynuyla birlikte bakışları da yükseldi. Saçlarından çekti parmaklarını, nefesi tükendiğindeyse gülüşü abartılı halinden arınmıştı. Dudaklarını araladığında korktu, aklına gelen fikirleri duymadığı için rahatladı sonrasında. Verdiği cevapla diyalog kesilmedi, devam etti. Sanki aralarındaki perdeyi aralamış ve daha içten davranıyor gibiydi. Hayır, yanlış kelime seçimi! Kendisi gibiydi sanki, onunla üzerine patatesler saçarak tanıştığı gündeki gibi. Farklıydı Julian’ın gözünde, yalnızca konuşsa ve konuşsa ve konuşsa büyülenebilirdi. Her ne kadar hafta içi yayınlanan ekonomi programı konukları tadında olsa bile, kesinlikle büyülenebilirdi. Sözleri değil, sözleriyle ilgisi yok. Sözleri güldürüyordu kendisini ister istemez zaten, kendinden emin değilken bile sanki batırmaya çalışırken sakladığı yanı çıkıyordu ortaya. Her zaman mı böyleydi bilmiyordu, baş başa değilken ya da o başkalarıylayken görüşmemişlerdi hiç. Onu tanıdığını da söyleyemezdi zaten, ne zaman tanışmışlardı ki zaten? Bir mevsim mi olmuştu? Yoksa birkaç ay mı? İkinci görüşü de ilkinden sonraki haftaydı, onu öncesinde kandırdığı gibi kahvaltı etmeye gitmişlerdi. Telefon numarasını almayı da o gün akıl etmişti, yoksa araya başkalarını sokup bir şeyler yapmayı denerdi herhalde. Onu tanıyan kişilerin çok olduğunu sanmıyordu gerçi, büyük ihtimalle bu düşündüğünden daha zor olurdu. Tarif edildiğinde kim olduğu tahmin edilmesi zordu hem, koyu kahverengi saçlar ve ela gözleri olan kim bilir kaç kişi vardı okulunda. Konuşmasından ya da bakışlarından mı bahsedecekti? Bazen hırçınlaşabilmesine rağmen aslında çekingen olduğundan mı? Tüm zamanını saklanarak geçiriyordu sanki, kelimelerinin keskinliğinden korkuyordu bazen. Umursamıyordu çünkü yaşanan anı, aklı her zaman başka bir yerdeydi ve aklında yalnızdı.
Gülümsemesine rağmen kaşları çatıldı onun onu hiç mi hiç onaylamayan reddinden sonra. Anlam vermeye çalıştı sözlerine, düşünceleri dağıldığındaysa aklına takılan kelimeye odaklandı. Tek, yalnız ve göze batan bir kelime; herhalde elde edemeyeceği tek şeydi. Bencildi ama bu herkesten daha kötü, en kötüsü olduğu anlamına gelmezdi. Şansa inanmazdı ama bunun belki ilgisi vardı şansla. Yalnız olamayacağı bir duyguydu, yalnız kalmak istememesini sağlayan duygu. Dudaklarını ıslattığında tuzu hissetti, yediği çöreğin kremasını ve kahveyi. Annesinin onu “Pasaklı.” diye azarladığı bir görüntü geldi aklına. Hemen dağılıp gitti aklında birkaç sözün ardında. Emin değildi hala ama aklına ilk gelen şey buydu. Büyük bir başlangıç ya da herhangi bir romanın sonu gibi değildi tabii ki planladığı an, yalnızca ufak bir replik. Yalnızca ufak bir replik. Yalnızca ufak bir replik. Ama hayır- Bu defa kendisiydi, tamamen kendisi. Ve yalnız bir replik. Yalnız olduğunu ortaya çıkaracak bir replik. Replik ya da tirat, her neyse. Bir anda dilinden döküldü. “Beni seviyor musun?”
Cesaretini sınamıştı belki, ya da kendine olan güvenini. Onun gibi değildi, bakışlarını kaçırmadı ısrarla. Her an bir kız çocuğu gibi kaçıp gidebilirdi.