Kimse kalmadı geriye, öldüler demiyorum, yalnızım diyorum.

Tırnaklarını kullanarak kapıyı çalması gibi gelişi de oldukça korkunçtu. ‘Yalnızca bir geceliğine’ kavramından kurtulamamıştı herhalde, yarın sabah evine dönmüş olurdu ancak neden burada olduğunu bilmiyordum. Beni kontrol ettiği bir gün müydü bilmiyordum ama herhalde yalnızca benim için gelmemişti. Bu ihtimalin aksine bu sabah yüzündeki gülümseme silinmiyordu, yalnızca benim için gelmiş olsaydı... Kahvaltı etmediğimi görünce rahatlamış olmalıydı, ya da henüz yatakta olmamam sayesinde koridorda bir görevli aramak zorunda kalmadığındandı keyfi. Ama hayır, böyle küçük şeylerle memnun edemezdiniz onu. Hayatta kalmış olmam yalnızca düzenin bir parçasıydı, ölseydim eğer- Bunu kendisine yakıştıramazdı. Suni olsa da sözleri, sahici olduğunu sanabilirdi herkes: “Uzun zamandır bu haldeydi, sanırım geçirdiği depresyon yüzünden. Kendini pek de iyi bakamıyordu zaten. ” Ah, sanki kendimle yüzleşmiş gibiydim bu sözleri geçirirken aklımdan. Ölseydim, bu söyleyecekleri tamamen gerçek olurdu kendi bilmese dahi. İntihar biraz da teslim olmak gibiydi; o kadar da acınası bir durumda değildim, değil mi? Kendimi avutmaktan vazgeçsem her şey daha iyi olurdu, ama bu da bir teslimiyetti. Her şeyi kabullenmem bir teslimiyet olsa dahi bunu yapacak kadar akıllıydım herhalde, ama söylediğim gibi yalnızca ‘herhalde’.
Takma tırnaklardan vazgeçmemiş olacaktı ki, kapıdaki tok ses dikkatimi ister istemez çekmişti. Telefonu kapatamadan elime geçmiş tüm teknolojik aletlerin büyük ihtimalle üzerinde bulunduğu masaya bırakıp koşuşturmak zorunda kalmıştım. Yatağın üzerini alelacele kapatmam ve dün gece itibariyle yemeye son vermeye karar verdiğim abur cubur paketlerini -tabi ki daha öncesinden, daha önceki günlerden kalmışlardı- toplamak için birkaç saniye harcadım. Yatağın başucundaki kitapları umursamayacağını düşünerek kapıya koşuşturdum. Haftalar boyunca kapımı çalan tek kişi o olurdu: Ms. Miller. Onun soyadını kullanıyor olmam da ayrı bir sorundu zaten. Bunu kendisi benden çok istemişti, neden bunu yaptığı da ayrı bir muammaydı zaten. Babamın tüm varlığından kurtulmak istemesi mi yoksa yalnızca soyadın devam etmesi mi emin değildim. Gerçi soyadımın pek de hoş bir yanı yoktu. Miller. Miller. Neyse ki Wentworth Miller artık o kadar da gündemde değildi. Sienna Miller’ı ise aklıma dahi getirmek istemiyordum. Jude Law ile neden ayrılmışlardı ki? Natalie Portman’ı aklıma getirmek bile istemiyordum, gerçi soyadıyla ilgim yoktu ama Jude Law vardı. Bir de, Hayden. Bu listeyi uzatmadan önce kendime gelmeliydim, bunun için de annem yeterliydi gerçi.
Koltuktaki geçen mevsimden kaldığını sandığım battaniyeyi çekiştirip oturduğunda beklediğimden daha rahattı, belki de ilk defa. Yüzündeki memnuniyetin nedeninden de emin olamıyordum tabii ki, belki de üniversite için tek seçeneğimin onun yanına dönmek olduğunu sanıyordu. Ya da başka bir eyalet, her şeyin rayına oturacağından emin gibiydi. Asla istediği gibi olmazdı, istediği gibi olmasını istemiyordum, bu defasında da istediği gibi olmayacaktı. İlk başta çaremin yatılı okul olduğunu düşünmüş, beş sene boyunca beni yatakhane, yemekhane ve okul üçgeninde yaşatmış ardından da yanına çağırıp artık iyileştiğimi söylemişti. Sanki tek sorun notlarımmış gibi, ders çalışmak için iyi bir yaş değildi benim için. Yıllarımı ders çalışarak tüketmeyecektim, sonuç neydi? Herkesi aynı şey bekliyordu ne de olsa, ben yalnızca tahammül sınırlarımı zorlayacaktım. Onun için değil, kendim için. Bir de yetmiyormuş gibi dönem yarısında beni güya ‘daha iyi bir eğitimle geleceğini garantilersin’le buraya taşımıştı. İlk yılım kuzenimle geçmiş, ikincisinde dairede yalnız kalmış ve bu yılımı da dönem başlarken alınan kararla otelde geçirmiştim. Tüm paranın kendi babasından geldiği gerçeği vardı, herhangi bir gün işe gittiğini görmemiştim. Belki de burayı sevmemeye karar vermesinin nedeni de buydu, burada kalırsam aileden ayrılacak ve kendi paramı kendim kazanmam gerekecekti. Düşündüğümden zordu, ancak o benden daha acemiydi bu konuda. Yaşlarımızı oranlarsak, evet, kesinlikle benden daha acemiydi. “Her şeyi senin için yapıyorum.” larından vazgeçmişti neyse ki, tek amacı kalmıştı geriye. Yanına dönmem, zaten bu sayede git gide ona benzeyeceğimi biliyordu. Aramızdaki farkların vücuduna yaptığı eklemelerden oluştuğu gerçeği vardı hem, ona benzemem için öncelikle takma tırnaklardan ve o çirkin saç boyasından kurtulmalıydı. Ve lensler, lensleri unutmayalım.
“Kahve ister misin?” ile başlattığım sohbet tabii ki tatmin etmemişti onu aynı kahveden memnun kalmayışı gibi. Ne bekliyordu ki? Buraya gelirkenki amacı ‘biricik’ kızıyla büyük bir zevk alacağı birkaç saat miydi? Ya da kahve? Peki tütün? Ona geçen aylardan kalan paketleri sunsam herhalde hiçbir şekilde etkileyemediğim keyfini biraz olsun artırabilirdim. Sigarayla olan ilişkim kışın son bulmasıyla bitmişti, ‘başımı döndürüyorsun’u bir gözlüğe söyleyemeyeceğim gibi herhangi bir sigaraya da ‘nefesimi kesiyorsun’ dediğim hiç de olağan olmazdı. O günleri görmek istemediğim için sanırım vazgeçtim, bir kez daha.
Karşısına oturmadan önce telefonu aldım, tek kişilik koltuktaki hâkimiyeti düşündüğümden uzun sürecek gibiydi. Her zamanki günlerini anlatmaya başlamadan önce kahvesini bitirmişti, bu kahveyi beğenmediği anlamına gelirdi ki keyfini çıkarmak için bir saat ayırmamıştı. Ellerimi birbirlerine kenetleyip bacağımı bir diğerinin üzerine atmıştım, onu dinlemediğim zamanlarda başparmaklarımı birbirlerinin etrafında gezdirdiğimi hala anlamamıştı. Bazen bunu oldukça belirginleştiriyordum ama o hala bunu saçma sapan bir alışkanlığımmış gibi görüyor olsa ki aldırış etmiyordu. Ama onun büyükannemi ziyaretini ya da hafta içinde katıldığı buluşmaları dinlemedim, hep aynı konulardı ve sırası da aynıydı. Ne anlattığını soracak olsa tahminlere gerek duymaz ve sözlerini anlatabilirdim herhalde, ah, bunu denemek isterdim.
Fark etmedi, her zaman olduğu gibi fark etmedi. Devam etti konuşmaya ve aşağıya, yemeğe indik. Geri döndüğümüzde de aynı şeyler yaşandı, telefonuyla oynadı. Parmakları klavyede gezinirken kıkırdıyordu artık ekranda ne okuyorsa, bir sevgilisi mi vardı bilmiyordum ama bu onun için oldukça olağandı. Ayrıldığı dönemlerde erkekleri kötüleyip duruyor, bir ilişkiye başladığında ise bu konuyu konuşmaları arasından çıkarıyordu. Bir de geçen yaz, adını tam olarak hatırlayamadığım ama kendisinden oldukça genç olan birisiyle tanışmamı istemişti. Yemeğin yarısında odama çekilmemi yadırgamamıştı sohbeti iyice dağıttığım için. Aralarındaki yaş farkı ne kadar büyük olursa o kadar uzun sürüyordu birliktelikleri, birkaç sene içinde yaşıtlarımdan birisiyle tanıştırılacağımı görüyor gibiydim. Bu olabilirdi, eğer sohbetleri telefona taşınmışsa kesinlikle olabilirdi. Annemin geçen seneye dek cep telefonu olduğunu bilmiyordum bile. Yani, mesaj yazabildiğini. Ama sonra ara vermeye karar vermiş olacak ki söylevine devam etti, gelecek senenin çok iyi olacağını- Ve telefon.
Sözlerdeki “Do what you want but you're never gonna break me.” sanki ona ithaf edilmişti, ismi görsem dahi açmadan önce telefonu kulağıma dayayıp bir şeyler mırıldanıyormuş gibi yaptım. Zaten tüm telefon görüşmelerim “Alo, tamam, iyi, çok iyi, tamam, tabii, tamam, tamam, daha iyi, tamam.” ile geçtiği için pek de dikkatini çekmeyecekti. Herhalde ilk defa işime yaramıştı şu telefonu sessize almamı sağlayan tuş. İçeriye geçtiğimde ise telefonu açtım, kendimi yatağa attığımda –kesinlikle sigarayla ilgisi yoktu- nefesim kesilmişti. Gülüşlerimi sakladığım içindi belki de. Ben soluklarımı düzene sokmaya çalışırken arayan kişi yalnızca dinlemeye devam etmişti, sesini duyduğumda ise artık nefes alabiliyordum. “Çok iyi bir zamanlama. İyi bir zamanlama. Mükemmel bir zamanlama ve lütfen, işinin olmadığını söyle, benimle buluşabilir misin? Sanırım daha fazla dayanamayacağım, annem düşündüğümden daha öldürücüymüş. Ve bugün ölmek istemiyorum, lütfen. Lütfen. Lütfen.” Sesimi alçak tutmaya çalışsam dahi sevincimi saklayamıyordum.

Dönem başında annemin yanımda kaldığı haftadaki Fransızca sözlüğüyle sabahladım gece gelmişti aklıma, güya ödev yapmalıydım. En azından onun sandığı buydu, ancak güneş doğana dek yaklaşık 300 sayfasını okumuştum sözlüğün. Ardından annem okula gidemeyeceğime karar vermiş ve uyumamı söylemişti. Uyandıktan sonra yaklaşık bir saat yüzümde sözlüğün cildinin iziyle gezinmiştim. Buna gülmesini beklerdim, en azından biraz olsun. Dudakları çok az kıvrılsa, hafif bir tebessüm. Ama hayır, aklına gelen tek şey ödevimi yapmamış olmamdı. İlk haftadan devamsızlık kabul edilemezdi. Annemin okul konusunda iyi olmamasına rağmen benim üzerimde bir Hermione Granger gibi davranmasını da ben kabul edemezdim. “Ölebilirsiniz! Daha kötüsü, okuldan atılabilirsiniz!” Granger’dan kesinlikle daha acımasızdı, onun 30 yıl yaşlı ve anne versiyonu. Anne olmak istemeyip de anne olmuş versiyonu da denebilir, evet, böylesi daha doğru.
En son ne zaman birlikte vakit geçirmiştik hatırlamıyordum bile, yalnızca hafta sonlarındaki akşam yemeklerimiz vardı ayda bir. Bazı Cuma gecelerimi onunla kaybediyorum. Bir de büyükannemi ziyaret edişlerimiz vardı. Genellikle bir işi çıkar ve gelemezdi, ya da gittiğimizde birkaç dakika yanımızda durur ve ardından bir yere gitmesi gerektiğini söyleyip ayrılırdı. Araları benim doğumumla birlikte daha da bozulmuş olacaktı ki, üçümüz yan yana geldiğinden annem asla tek kelime etmezdi. Büyükanneme göre ise tamamen abartmaları yüzündendi annemin. Anneme güvenmiyordum, bu yüzen belki de inanıyordum onun hakkında söylenen her şeye. Tabii birkaç şey hariç, yalnızca birkaç şey. Sınıfımdakilerle bile daha çok vakit geçirdiğimi söyleyebilirdim ki neredeyse hiç arkadaşım yoktu. Tek yaptığım dersleri dinlemek, derslerde uyuklamak ve teneffüsleri genellikle koşuşturarak geçirmemdi. İtiraf edecek olursam, aslında o kadar kötü değildim. Yani aptal, evet, aptal değildim. Tek sorun dinlediğimle yetinmem oldu, üzerine bir şey eklemeyi denemedim. Çünkü, gerek yoktu. Okulda gördüğüm herhangi bir dersin bana bir katkısı yoktu. Matematik hariç, zaten yalnızca matematiği seviyordum. Seviyordum. Artık gerek yoktu buna da, tek iyi not aldığım ders zaten matematikti ve bitti. Artık matematiğin hayatımda yer almasına gerek yoktu. Zaten istemiyordum da. Gerek yoktu, kesinlikle. Zaman kaybı, kesinlikle. Üniversiteye gidip gitmeyeceğim de kesin değildi zaten, üzülüyordum aslında ama- Gerek de yoktu. Hiç olmazsa bir sene bekleyebilirdim, evet. Daha iyi olurdu, çok daha iyi.
Dolabın kapağını açtığımda yere düşen iki kazak hiçbir şekilde yaza hazır olmadıklarını gösterdi bana. Ama kot ve tişört giyemezdim, bunun için sıcaktı saat ne olursa olsun. En yakındaki askıyı çekiştirdiğimde daha fazla aranmam gerekmiyordu. Giyinip odadan çıktıktan sonra annem pek de memnun kalmamış gibiydi. Yüzündeki ifade- Keşke fotoğrafını çekebilseydim. “Telefon geldi ve senin geleceğini bilmediğim için söz vermiştim, gitsem rahatsız olmazsın değil mi?” Asla itiraz etmeyeceğini biliyordum, kendisi için aynı şeyi yaptığı günler olmuştu çünkü. Verilen sözler, programlar… O her defasında sanki çok olağanmış gibi davranırdı, tabii ki, benim için de. “Teşekkürler anne.” Tabii ki içtenim, oldukça, onun kadar.
Yolculuk düşündüğümden daha kolaydı, aşağı indiğimde beni bekleyen taksi örneğin. Sanki her şey benim için işliyormuş gibi, Meet the Fockers’taki gibi. Evet, arabalar sanki benim için yolu açıyorlardı. Bir kez olsun dahi kırmızı ışığa da yakalanmadık.
Etrafımı bakınırken dikkatimi çekmesini saçları sağlamıştı, yanına yaklaşırken ses çıkarmamaya çalıştım. Zaten farkında değildi hiçbir şeyin, dalıp gitmişti bir yere. Belki düşünceleri, evet, maalesef düşüncelerini okuyamıyordum. Julian da herhangi bir şekilde benim Bella’m değildi, istisna değildi yani. Kimsenin düşüncelerini okuyamıyordum. Herhangi bir fantastik romanda değildik, ya da düşük bütçeli bir filmde. Festival filmlerinden birinde olmak isterdim ama, “Saçlarımı yemek istemiyorum anne. Saçlarımı yemek istemiyorum anne.” gibi oldukça etkileyici replikler. Her neyse.
Yanına oturduğumda derin bir nefes aldım, bana çevirmişti bedenini. Bakışlarım onu bulduğunda gülümsüyordu, karşılık verdim. “Ne düşünüyorum biliyor musun?” Ancak bu cevap vermemesi gereken bir soruydu. “Ve bunu söylediğimde birisi çıkıp cevabıyla beni güldürmeli, soruya cevap vermemeli.” Fırsat tanımadım ona yönelttiğim sorudan sonra. Kendim devam ettim. “Ne düşünüyorsun değil. Bir defasında da düşüncelerime ortak olmaya çalışsınlar da değil. Yalnızca gülsem yeter.”

"“Daha sonra hatırlat.” gibi değil, hatırlatılsa dahi sonrasında asla var olmayacak bu iletişim.” Hatırlıyor olması şaşırtmıştı beni, hiçbir şey ifade etmeyen gevezeliğimi dinlemişti demek ki. Anlattıklarıyla zıt düşüyordu kendisi de, ama genellemeleri her şeye uyarlamamalıydınız. Bunu atlamıştım, kendisinden bahsetmiyordu. Yalnızca bir görüştü, belki de beni desteklemek içindi ama tatmin ettiğinden emin olabilirdi. Dinledikten sonra tek kelime etmedim, kıkırdayışlarımı da fark etmedi o cümleden sonra. Huzursuzlukla kaplandı ifadesi, birkaç saniyesini kendine gelmekle harcadı. Bense, büyük bir aptal olarak, yalnızca bekledim. Bazen erkek çocukları gibi oluyordu, yaşı 10’u geçmemiş ve ne istenirse yapan bir çocuk gibi. Akşama doğru bastırıyordu yorgunluğu, tüm gününü koşuşturarak geçirmiş gibiydi. Tek umursadığı ertesi gündü artık, ah, işte burada değişiyordu her şey. Tam olarak yaşını söylememişti bana ancak bu çocuğun en azından 15 yıl sonraki haliydi. Yorgunluk ve koşuşturmaları tamamen aynı ancak tek düşündüğü dünüydü. Herhangi bir şey istenseydi ondan, yalnızca karşısındakini kırmamak için yapardı isteneni. Artık kriterleri ve bir kişiliği vardı. Ama hala yorgundu, aldığı her nefesle göğsü yükseliyordu gövdesi ardında. Başını elleri arasında aldı doğrulmadan önce, hala izliyordum onu. Her şey artık daha gerçekçiydi, ayaklarımla ittirerek yeri ona yaklaştırdım bedenimi. Ardına yaslandığında rahatlamış gibiydi, koluna girdim ve elini buldu ellerim. Cümlesinden sonra hafif bir gülümsemeyle gövdesi titredi. “Zaten parlamanı istemezdim.” Gülümsemeye devam ettim, aynı isteğim gibi ve en yeterli.
Her şeyi bir saniye geriye alan bir makine yeterdi bana, ya da bir saniye ileri. Her şeyi iki kez yaşayabilirdim bu sayede. Her anı, ömrümün 50 yıl olduğunu düşünürsek ve uykularım hariç. Üçte ikisini eklediğimi varsayalım, ah, zor. Tamam, 85 yıl falan ediyor olması gerekiyor. ÇİNLİLERİ DÜŞÜNSENE!
Ama gene istediğim gibi olmazdı, keşke her şeyi kaydeden -şuralarda bir yerlerde bir gizli kamera olmasından bahsetmiyorum- bir şey olsaydı. NE KADAR ZEKİCE! Ama gene istediğim gibi olmazdı. “Keşke ölümsüz olsam.” AH. Edward değildi ve düşüncelerimi okuyamıyordu ancak ister istemez dilimden dökülmüştü, bu defa gülsün diyeydi. Diziyi onunla tanıştıktan sonra tekrar izlemiştim, neyse ki hiç mi hiç benzemiyordu karaktere. Aslında benzemesini sıkıntılı haline yeğlerdim, evet, ama neredeyse tamamen farklıydılar. Bir ‘neyse ki’ daha.
“Çok yaşamaktan bahsetmiyorum, belki yaşlanmadan olursa her şey daha güzel olurdu ama Edward gibi de değil. Aynı şeyleri yaşayabilirim, aynı kişilerle. Evet, aynı kişiler daha iyi olurdu. Annem hariç, annemi kadrodan tamamen çıkartabiliriz. İnsanların beni tamamen anlamasını da istemiyorum, her şey aynı. Belki yirmi yıl sonrasında sokakta açlıktan ya da soğuktan ölmüş olarak bulunabilirim, ama olsun. Tekrarını istiyorum, sunulan hayat hiç mi hiç yeterli değil. Eğer cennet de yoksa, ki pek de inanmıyorum buna-” İç çektim. “İnsanoğlu mahvoldu demektir.” Gece yatmadan önce dua eden bir çocuktum, zaman kaybı. Yalnızca zaman kaybı, çünkü hiçbir şey istediğim gibi olmamıştı. Yalnızca ben ayak uydurdum, kader değil. Hayır, inanmıyorum. Yaptığım seçimler belirlerdi geleceğimi, başka hiçbir şey değil. Belki başkaları olabilir, ancak kimse yanıma yaklaşmadığına göre… Her şey dünya için, sizin için. Biz siyasiler doğruyu söylüyoruz, çalan şarkılar bile sizin için. Yüreklenin diye, devam edin diye, durmayın diye. Gözlerimi ayırmıyordum ondan, aklımdan geçenlere ise hâkim olamıyordum gene. Beklentilerim yoktu, geleceğim yoktu. Gerçi planlarım olsa dahi şimdiye hangilerini gerçekleştirebilmiştim ki? Kesinlikle beklentilerim yoktu, tekrar eden ve bitmek bilmeyen içsesim bile daha adildi başkalarından. “Ah, bir de konuşsaydım.” değil, dinlenmezdim de demiyorum. Gerçi dinlenmezdim ama, her neyse. “O kadar zekiyim ki insanlar söylediklerimi anlamıyor.” düşünceleriyle yaşasaydım keşke. Tabii, hep ‘keşke’. Yalnızca ‘keşke’. “Yalnızlıklarımıza sığınıyoruz, ama yalnız olmak zorunda değilsin de bunun için. İki kişilik yalnızlık da bu kategoriye girebilir.”
Yapmam gereken neler vardı peki? Üniversite- Bunun için beklemeyi tercih ediyordum. Annem- Her zamanki gibi giderdi yarın, belki ben dönene dek ayrılmış olabilirdi bile otelden. Okul- Geriye yalnızca balo kalmıştı. Ah, balo. “Büyük ihtimalle izlediğin herhangi bir sahneye ayak uyduramayacağım ama, benimle baloya gelmek ister misin? Gerçi mezun olduktan sonra bu pek de anlamlı gelmeyebilir, zaten değil. Zaten bunu benim sormamda bile büyük bir yanlışlık var.” Varoluşum bile hataydı gerçi, annemin hayıflanma nedeni.