Sana beni sevme demiyorum, hobi olarak yine yap.

Şişman, gri, bodur ve sessiz onlarca güvercin umursamaz turistlerin geride bıraktığı ekmek kırıntılarını gagalıyorlardı. Okuduğum kitaptan başımı kaldırdım. Tam yarım satir aynı cümleyi okumama rağmen hala orda ne yazdığını bilmiyordum. Odaklanmakta zorluk çekiyordum. Burdaki insanlar, turistler hepsi yapmacık geliyordu şu an. Burayı seviyorudum, ama şimdi değil. Bu görüntü katlanamayacağım kadar itici gelmeye başladı. Burasının benim için huzur verecek yer olmadığını anladığım anda ayağa kalktım. Nereye gittiğimi bilmeden yürüyordum, sokaktaki insanları inceleyerek. Ayaklarım beni Starbucks’a götürdü. Evet, haklılar benim biraz kafeine ihtiyacım var.

“Hey bana bir latte, lütfen.” Yerime geçtim. Okulların açılmasına çok az kaldı ve hiç huzurlu değildim. Yani zaten okullar açılıyor ne kadar huzurlu olabilirim ki, değil mi? Öyle bir şey değildi içimdeki. Aksine okullar açılacağı için heyecanlı bile sayılırım. Çünkü evden uzaklaşacağım. Düşündüğüm şeyler annem ve babamla ilgili. Son günlerde o kadar çok anlaşmazlık var ki aralarında ayrılmalarından korkuyorum. Etrafımdaki insanların hepsi iç dünyasına gömülmüş, hiçbir şeyin farkında değildiler. Hepsi o sığ iç dünyalarına gömülmüş kend- “Latte hazır!” sesi beni kendime getirdi. Kalkıp tezgahın oraya gittim. Benimle beraber bir kız daha gelmişti ve elini benim kahveme uzatarak “Teşekkürler.” Benimle beraber. Hepimiz şaşkınlıkla birbirimize bakmaya başladık. Benim elim kahvenin üstünde, kızın eli benimkinin üstünde ve en altta da tezgahtar, hala elini çekmemişti. Sonra kızla ikimiz –hey tanıdık geliyor bir yerden- kahkaha atmaya başladık. Elimde bir aynanın olmasını ve tezgahtara surat ifadesini göstermeyi çok isterdim. Sanki bir ördeğin ağda yapmasını ızliyor gibiydi. “Hey şu surat ifadeni yapmaya devam edeceksen kimse sipariş vermeyecek haberin olsun.” dedim. Çocuk da yumuşadı ve “Bu kahve sizin.” dedi bana. “Sorun değil sen alabilirsin.” dedim ve kıza döndüm. Ah bu Artemis değil mi? “Yok teşekkürler, benimki geliyor zaten” dedi gülümseyerek. O sırada onun kahvesi de geldi. Gülümsedim. “Artemis, beni tanıdın mı? Esta ben. Bu arada bir yere oturmak ister misin?”

Öylesine sıkılmıştım ki artık bu hayattan. Ölsem yeriydi diyebilirim. Cidden, ölsem ne güzel olurdu. Kim üzülürdü ki arkamdan? Annem mi? Hadi ama, yapmayın. Mutlu bile olurdu. O adamla evlenememesinin nedeniydim ben. Ölürsem koşa koşa gidip onunla evlenirdi. Evlense ne olacaksa artık, sanki yatmıyorlardı. Arkadaşlarım? Arkadaşım var mı ki? Yattığım erkekler? Acaba beni tanıyorlar mıydı? İğrenilecek bir hayatım vardı.

Bunları düşünmek içimi daha çok bunaltmıştı. Bilgisayarımı kapatıp, çalışma masamın üzerine koydum. Vücudumun biraz daha kafeine ihtiyacı vardı. Pijamalarımı çıkarttım. Siyah bir mini etek ve aslıkı badi giydim. Çantamı da alıp, dışarı çıktım.

Evden biraz uzaklaşınca çantamdan bir sigara alıp yaktım. Kafein kadar nikotine de ihtiyacım vardı. Sigaranın dumanı içime işlerken, okulların açılmasına ne kadar az zaman kaldığı aklıma geldi. Lanet olsun. Okuldan nefret ediyordum. Okuldaki sürtük takımından nefret ediyordum. Neyse ki çoğu mezun oldular. Artık rahatım sanırım. Gerçi yeni sürtükler olacaktır ve ben de onlardan biri olacağım.

Starbucks'a girdiğimde beni o müthiş kahve kokusunun karşılamasına bayılıyordum. Derin bir nefes aldıktan sonra yarısını içebildiğim sigaramı söndürüp, çöpe attım. Kasiyere yaklaştım.
Gülümseyerek; "Bir latte lütfen," dedim. Gülümsemem genelde hep etkili olurdu. Ve bunu her yerde kullanırdım. Adam sırıtarak kahvemi yapmaya başladı. Ben de kolumu tezgaha dayayarak beklemeye, bu sırada dışarıyı izlemeye başladım.

"Latte hazır."

Sonunda. Kafamı çevirdim ve adamın uzattığı kahveye elimi uzattım. Ama aynı anda başka bir el daha kahveye uzandı. Elin sahibine baktım. Bu kızı bir yerden tanıyordum ama...
Ardından gülmeye başladık. Kasiyerin surat ifadesi öyle komikti ki, gülmeden geçilmezdi.

“Hey şu surat ifadeni yapmaya devam edeceksen kimse sipariş vermeyecek haberin olsun.” dedi kız. Kıkırdadım.

"Bu kahve sizin," dedi adam da. Kahveden elimi çektim.

“Sorun değil sen alabilirsin.” dedi ve bana döndü. Evet, kesinlikle bir yerlerden tanıyordum.

Gülümsedim. "Yok teşekkürler. Benimki geliyor zaten," dedim.
Kız da gülümsedi. “Artemis, beni tanıdın mı? Esta ben. Bu arada bir yere oturmak ister misin?”

Ahhh, tabii ya! Esta! Aynı sınıftayız. Nasıl unutabildim? Bazen çok salak oluyorsun Artemis.

"Ah, Esta. Özür dilerim, bu aralar çok dalgınım. Tabii neden olmasın?" dedim sevimli olmaya çalışarak. Benim lattem de geldikten sonra boş bir masaya yerleştik. "Eee, nasılsın tatlım? Tatil nasıl geçti?" diye sordum.

"Eee, nasılsın tatlım? Tatil nasıl geçti?" diye sordu. Bu kızın gerçekten hoş bir gülümsemesi vardı. Bu gülümsemeyle bir çok erkeğe istediğini yaptırdığına eminim. Hoş, beni de ilgilendirmez zaten. Artemis'le daha doğru düzgün bile tanışmıyorum ne diye oturma teklif ettim ki ben? Ama sevimli gözüküyor ve şu anda onu terk edip gitmek de istemiyorum. Ayrıca o da benim gibi sıkılmış gibiydi hem biraz sohbet edip aklımı farklı şeylere vermenin kime zararı olurdu ki? "Bildiğin gibi, sıkıcı sıkıcı sıkıcı." dedim gülümseyerek. O da eğlenmiş gibi bir kahkaha attı. "Biliyorsun okul başlayacak," gözlerini devirdi "ve biraz heyecanlıyım aslında." Ah yapma! der gibi baktı ve tam konuşmaya başlayacakken sözünü kestim. "Tamam haklısın okul için heyecanlanılmaz ama biliyorsun okul insanın kafasını dağıtmasına yardımcı oluyor. Hem evden de uzaklaşmış oluyorum." dedim. Sonlara doğru sesim kısılmıştı. Bir süre Artemis'in yüzüne bakamadım. Bilmiyorum, bunları açıklamak beni rahatlatmıştı ama çok da yakın olmadığım birine bunu anlatmak biraz da olsa huzursuz etti. O da huzursuzluğumu anlamış gibi biraz sustu.

İçerideki gerçekten çok kalabalıktı. Herkes sanki anlaşmış buraya gelmiş gibiydi. Kalabalığı gözlerimle taradım tanıdık birileri var mı diye.. Gözüme takılanlardan kimileri ciddi konuşmalar içerisinde fısıldaşıyorlar kimileri ise şen şakrak bir şekilde birilerini çekiştirip aralarında gülüşüyorlardı. Uğultudan sesleri seçmek zordu. İnsanların çoğu mutlu görünüyormuş gibi geldi bana, Bu belki de ben mutluluğa aç olduğum için olabilirdi. Yanımda biriyle havadan sudan şeyler yapmayalı ne kadar da çok olmuştu! "Aslında bunları söylemek biraz beni huzursuz etti ama şu anda rahatladığımı hissediyorum. Hem birine anlatmak lazım değil mi bazen." dedim muzipçe gülümseyerek. O da gülümsedi ve konuşmaya başladı.

Esta biraz dertli görünüyordu. Okul için heyecanlanmak mı? Ah, hadi ama. Okul nefret edilecek bir yerdir, sevilecek değil. Gerçi okula gidince, annem ve onun sevgili sevgilisinden uzaklaşıyordum. Ayrıca, itiraf edemesem de, okulda iyi vakit geçiriliyordu. Tabii bunlar iyi yanlar, bunların iki katı kadar da kötü yanı var. Mesela sabahın köründe, uykunun en güzel anında kalkmak zorunda olmak gibi. Sana sinir olan ve seninle uğraşan insanlar gibi. Öğretmenler gibi. Sınavlar gibi. Örnekler çoğaltılabilir tabii.

"Aslında bunları söylemek biraz beni huzursuz etti ama şu anda rahatladığımı hissediyorum. Hem birine anlatmak lazım değil mi bazen," dedi gülümseyerek. Ben de gülümsedim.

"Haklısın. Üstelik seni çok tanımayan birine. Mesela ben de şuan çok şey anlatmak istiyorum ama anlatamam sanırım," dedim ve omuz silktim.

"Neden? Gayette anlatırsın," dedi nazik bir şekilde.

Ya, evet. Anlatırım. Ne anlatmamı istersin Esta? Mesela babamı neredeyse hiç göremediğimi? Öldü mü hala yaşıyor mu bilemediğimi? Bir zamanlar uyuşturucu bağımlısı olduğumu? Kurtulmamı sağlayanın bana edilen tecavüz olduğunu? Rehabilitasyonda yaşadıklarımı? Annemle yaşadıklarımı? Müstakbel üvey babamın tacizlerini? Ne sefil bir hayatımın olduğunu?

Kafamı hayır der gibi salladım. Anlatamazdım. Hayır. Kendimi kimseye acındıramazdım. Benim güçlü olmam gerekiyordu. Güçlü bir kız olmalıydım. Güçlü, güçlü, güç... O da ne? Neden gözlerim doldu ki bir anda? Hayır Artemis! Ağlama Artemis! Hayır dedim. Lanet göz yaşı!

Esta elimi tuttu. "Artemis, gerçekten. Anlatabilirsin," dedi üzgünce.

"Hayır, hayır. Ben iyiyim, gerçekten. Önce sen anlat," dedim ve akan o lanet göz yaşını silerek, gülümsemeye çalıştım. Esta alt dudağını ısırdı.

Dışarıdan bu kadar neşeli ve umursamaz görünmesine rağmen aklına takılan bir sürü soru, dert olduğu belliydi. Ah kim bilir neler yaşamıştı da böyle davranmaya başlamıştı etrafına karşı. Bir çok erkekle birlikte görmüştüm onu. Yaşadığı her neyse kalbini her hangi bir erkeğe artık açamadığı belliydi. Gözlerim doldu, ne diye üzülüyorsam! Belki de hiç bir şey yoktur aslında. Ama ıslak gözlerine ve suratında eğreti duran gülümseye bakınca sıradan bir kız gibi görünmedi bana. Nasıl olur da böyle hüzünlü bakan gözlere sahip birine sürtük ifadesi yapıştırırlardı ki? Ha tamam sürtük gibi davrandığı doğru ama bence öyle hissetmiyor.

Soran gözlerle baktığını görünce daldığım düşünce aleminden sıyrıldım. "Affedersin dalmışım. Ne demiştin?" dedim. "Önce sen diyorum. Önce sen anlat. " dedi. "Iıı.. Bilirsin işte aile problemleri." dedim gülümseyerek. Bana biraz aç istersen der gibi bakıyordu. Derin bir nefes aldım. "Ah işte çok da bir şey yok. Sadece annemle babam. O kadar çok kavga ediyorlar ki olan evin eşyalarına oluyor. Sesleri duymamak için açtığım müzik bile işe yaramıyor, o derece yani.Dediğim gibi bildiğin aile problemleri." dedim gülümsemeye çalışarak. Böylece umursama bir görüntü vereceğimi umuyordum. Ama gülümseme yüzümde eğreti durmuş olmalıydı. Çünkü Artemis "Bildiğimiz aileler evdeki eşyaları kırmaz ama. Gerçi ben....." Sonuna doğru sesi fısıltı gibi çıktığı için bir şey duyamamıştım. "Sen?" dedim. O da hemen toparlandı. "Beni boş ver seni üzmediğine emin misin?" diye sordu. Gerçekten ilgileniyormuş gibiydi. "Aslında üzdüğü doğru. Kim ailesi böyle birbirine bağırırken mutlu olur ki? Yıllarca birbirine bağırmayan iki insanın birden böyle olması biraz tuhaf. Ama koskoca iki insan onlar sonuçta. Elimden herhangi bir şey gelmez. O yüzden evde pek kalmamaya çalışıyorum." Bir süre konuşmadan sessizce kahvelerimizi içtik.

"Aslında üzdüğü doğru. Kim ailesi böyle birbirine bağırırken mutlu olur ki? Yıllarca birbirine bağırmayan iki insanın birden böyle olması biraz tuhaf. Ama koskoca iki insan onlar sonuçta. Elimden herhangi bir şey gelmez. O yüzden evde pek kalmamaya çalışıyorum."

Kahvemi içmeye koyuldum. Keşke ona ne kadar şanslı olduğunu söyleyebilseydim. Kavga ediyorlardı, tamam. Ama en azından tam bir ailesi vardı. Bardağı masaya koyduktan sonra, dilimle dudaklarımı temizledim.

"Anlıyorum," dedim. Ardından söyleyeceğim şeylere kendimi hazırlamak için öksürdüm. "Aslında pek anlayamıyorum ama neyse," diye devam edip, omuz silktim.

"Nasıl yani?" diye sordu gözlerini kısarak.

"İnsanın tam bir ailesi olmayınca, ailesi olan birinin sorunlarını anlayamıyor," deyip gülümsedim. Esta kaşlarını kaldırdı. "Aman neyse, böyle işte."

"Ben anlattım. Sıra sende," dedi o da, öne doğru eğilerek.

Derin bir nefes alıp, oflayarak verdim. "Çok uzun a-"
"Lütfen," diyerek sözümü kesti.

Neden umursuyordu ki? Ama başa gelen çekilirdi. Tekrar derin bir nefes aldım ve anlatmaya başladım;
"Ben babamı hiç görmedim. Ben küçükken boşanmışlar. Şimdi babam bir ölü mü, yoksa yaşıyor mu, onu dahi bilmiyorum. Annem beni hiç umursamadı. Üç dört yıl önce de bir sevgili buldu kendine. Ben de bunalıma girdim ve... Ve uyuşturucuya başladım. Ve diğer şeylere... Sigaraya, içkiye..."

"İnanmıyorum," dedi kısık sesle.

Acıyla gülümsedim. "Dahası var. Uyuşturucu aldığım kişi bana... Verecek param olmayınca yani... Şey, tecavüz etti. Sonra büyük bir bunalıma girdim zaten. Rehabilitasyona gittim ve düzeldim. Ama sigara içmeyi sevdiğimden bırakmadım. İçki de öyle. Ve kendimi erkeklere teslim ettim," dedim ve iç çektim. "Dediğim gibi. Uzun hikayeydi."

"Vay canına Artemis," diyebildi bir tek.

"Bence de," dedim gülümsemeye çalışarak. Sonra telefonumun saatine baktım ve saatin epey geçtiğini gördüm. Kahvemin son yudumunu da kafama diktim. "Ben artık gitsem çok iyi olacak Esta. Seninle iyice tanıştığımıza memnun oldum. Dertleşmek istersen burdayım, biliyorsun. Okulda görüşürüz," diyerek ayağa kalktım.


"Ben de öyle," dedi ve nezaketen yanaktan öpüştük.

"Hoşça kal," dedim ve kapıya doğru ilerledim. Kapıdan çıkınca sigaramı yaktım tekrar. Olayları hatırlamak iyi gelmemişti. Ama birine anlattığım için mutluydum...