Kaybolmak ya da kaybolmamak, işte bütün mesele bu!

Hava oldukça güzeldi. Ve Esta'da bu restorandan (!) çıkmak için can atıyordu. Ari'nin "Yürüyüşe çıkalım mı?" önerisine hemen atladı.Bir kızlar gecesi gibi bir şey yapmak istemişlerdi ve Ari de mekanı ayarlamak istemişti. Esta biliyordu böyle bir şey olacağını. Bir daha izin vermeyeceğim Ari'nin yeri seçmesine diye içinden söylendi. ”-Buralarda gerçekten güzel birkaç yer biliyorum ve emin olabilirsiniz ki tamamen suçtan arınmış durumdalar.” Öyle olsa iyi olur diye düşündü Esta yeniden.
Gittikleri yerler tenhalaşmaya başlamıştı. Alieer de biraz rahatsız görünüyordu ama önemsemedi. Bilmese bizi götürmez değil mi? Değil mi!? Bu düşünceyi kafasından atmak istercesine başını salladı. Aklında hala yemeğinden çıkan akrebin görüntüsü vardı. Neredeyse ısırıyordu. Neredeyse.. Eğer kıpırdamasaydı belki de şimd- Ürperdi bir an. Öyle kıpır kıpır sarı iğrenç yaratık! Bir de garson arkalarından o yemeğin bir parçasıydı diye bağırmadı mı? O an Esta garsona çıkışmamak için zor tuttu. Zaten hata Ari'ye yer seçtirende diye kendi kendine kızdı. Kendi düşünceleri içinde boğulurken yolda yürüyen gençlere takıldı gözü. Başını Henri'ye çevirince onun da onları fark ettiğini gördü. Huzursuz bir şekilde bakındılar birbirlerine. Acaba Ari'ye doğru yoldamıyız diye sorsam mı diye düşündü. Ama Ari onları fark etmemiş ya da umursamıyormuş gibiydi. Başını kaldırmış ve omuzlarını dikmişti. Esta ve henri'nin biraz daha önünden gidiyordu. Lider ruhlu olduğunu biliyordu Esta ama umarım bu sefer öncekiler gibi başımıza bela açmaz diye geçirdi içinden. Etraf tenhalaştığı kadar yeşillenmeye başlamıştı. Bizi buraya mı getirecekti diye düşünmeden edemedi. Tam Ari'ye seslenecekti ki Ari önce davrandı ve “-İşte! Geldik sayılır.” dedi. Kaşlarını kaldırdı Esta ve Henri'ye döndü. O sırada karşıdan gelen bir grup genci fark ettiler. Ari adımlarını birden hızlandırdı. Ess ve Henri de uymak için çaba harcıyorlardı. Tanrım neden bu kadar hızlandı bu kız birden diye düşünürken birden sebepleri ortaya çıktı. Bizi getirdiği yere bak!? Park demeye bin şahit isterdi. Esta tek kaşını kaldırmış bir açıklama bekliyordu. Ari dudaklarını kemirdi. Bir açıklama arıyordu sanki. Sonunda konuşmaya başladı ve ağzından dökülen kelimeler Esta'nın şüphelerini doğrular cinstendi. “-Belki de garson kadından yemeklerimizi paket yapmasını isteyebiliriz… Bizim evde yiyebiliriz… Tabi evin yolunu da şaşırmazsam…” "Ah bizi evsizlerin parkına mı getirdin şimdi!?" diye tiz bir sesle bağırdı. "Yok ben, yanlış-" diye bir şeyler söylemeye başlamıştı ama Esta dinlemedi. "Hemen gidelim buradan, başımıza bir bela gelmeden." dedi ve bir hışımla arkasına döndü. Adım atıyordu ki karşılarındaki gençler ıslık çaldı. "Evet, biri bela mı demişti? Bayanlar ne yapıyorsunuz siz burada?" dedi yılışık ve alkollü olduğunu anlatan bir sesle. "Ben de neyi unuttum diyordum, dilimi ısırmalıydım." dedi hafif bir sesle. "Eee, bir planı olan var mı?"

"-Yürüyüşe ne dersiniz? -Buralarda gerçekten güzel birkaç yer biliyorum ve emin olabilirsiniz ki tamamen suçtan arınmış durumdalar." Bu ses Alieer'e aitti, başka parlak bir fikri varmış gibi görünüyordu. Mesela şu anda bulundukları çöplükte olmaları da onun dahiyane fikriydi. Her zaman bir fikri olan kızlardandı o da. Esasında neşeli biriydi de, Henrietta ondan haz ederdi. Sarışın ve uzun boyluydu. Güzel bacakları, çekici bir yüzü vardı. Topuklu ayakkabıları ve mini eteğiyle New York sokaklarında sonsuz bir özgüvenle yürüyebilecek bir tipti. Özgüveni de boşa çıkmazdı doğrusu, peşinde bir sürü erkek olmalıydı. Karar vermek oldukça hoşuna gidiyor olmalıydı, insanları mutlu etmek de öyle. Eğer bir sorumluluk üstlenirse yerine getirmekten çekinmeyecekmiş gibi görünüyordu, işte bu yüzden tüm olumsuzluklara rağmen yanındaki iki arkadaşının gece hakkındaki fikirlerini olumluya çevirmek ve onları eğlendirmek istiyordu. Çünkü bu gecenin anlamı buydu, kız kıza eğlence. Erkeklerin pek anlam veremediği gecelerdi bunlar, çünkü erkekler arkadaşlarıyla sadece sarhoş olmak için dolaşırlar. Kızlar gibi birbirlerine sarılarak destek olmayı bilmezler. Kızlar birbirlerine çok yakındır, her şeylerini paylaşabilirler, her şeyi… Esasında kızlar çoğu zaman düşmandırlar ve çıkarları doğrultusunda hareket ederler. Her zaman birbirlerini desteklerler ama bir yandan da diğerini kullanırlar. Her ilişkilerinin ardında çıkarlarını sağlayacak sağlam nedenler vardır. Ama masumiyetleri çıkar için birbirleriyle arkadaş olmamalarıdır. Önce diğerleriyle paylaşmayı sevdiği için arkadaş olur, ilişkileri zamanla çıkara dönüşür. Bu yüzden kızlar zordur, kararları değişkendir. Erkekler anlayamaz, kızların kendileri bile anlayamaz.
"İşte! Geldik sayılır." Tüm düşüncelerini Alieer’in sesi bastırdı. Henrietta tüm bu düşüncelere dalmışken bir hayli yol kat etmişlerdi. Henrietta gözlerini etrafta sabırsızca gezdirdi. Buralarda bir yerlerde bir park olmalıydı. Ayaklarının altında toprak vardı, hafif nemliydi. Bir avuç çim hayata sımsıkı sarılarak toprağın orasından burasından çıkmışlardı, uzun ve bakımsızdılar, onları umursayan yoktu ayrıca sararmaya yüz tutmuşlardı. Biraz uzaktan gelen insan sesleri pek dostane değildi. Şehrin kalabalık gürültüsünden çok bir avuç serserinin laf kalabalığına benziyordu. Daha hızlı göz gezdirmeye başladı Henrietta. Etraftaki binaları, ağaçları, yıkıntıları teker teker gözden geçiriyordu. Ama Henrietta burada hatta buranın yakınlarında bile güzel bir yer olabileceğine inanmıyordu. Burada park yoktu, hiç olmamıştı. Karşılarında duran bir grup insanlarsa girdikleri çukurun terk edilmemiş olduğunun kanıtıydı. Kaybolduğunuzda bir insanla karşılaşmak her durumda iyi değildir. "Tamamen suçtan arınmış durumdalar." Diye kızların da duymasını sağlayacak seste mırıldandı Henrietta. Alieer gergindi, buranın pislik içinde bir yer olduğu su götürmez bir gerçekti. Arkadaşlarını hayal kırıklığına uğratmak istemiyordu, bugün güzel zaman geçirmek için buluşmuşlardı. Bir takım serseriye bulaşmak için değil. Esta’da daha çok tedirginlik vardı, sokağı yuva belirleyen insanların onlar gibi kızlardan pek hoşlanmadıklarını biliyor olmalıydı. Çoğu zaman hoşlanmadıklarını ufak tacizlerle de dile getiriyorlardı zaten. "-Belki de garson kadından yemeklerimizi paket yapmasını isteyebiliriz… Bizim evde yiyebiliriz… Tabi evin yolunu da şaşırmazsam…" Tehlikeli yerlerden kaçmak kesinlikle yapılabilecek en iyi şeydi. Hepsinin beyninde tehlike diye çığlıklar atarak çalan kocaman kırmızı bir alarm vardı. Koşma isteklerini bastırıyorlardı, en azından ayaklarındaki topuklular bastırmaları tarafındaydı. "Ah bizi evsizlerin parkına mı getirdin şimdi!?" Esta’nın serzenişi tüm olayı açıklıyordu. Şu anda onların bölgesindeydik ve onların kurallarına göre kendi bölgelerine girenlere istediklerini yapabilirlerdi. "Hemen gidelim buradan, başımıza bir bela gelmeden." Son derece mantıklı bir karardı ama serserilerin kızların peşini bırakması durumu ancak çok şanslı oldukları halde gerçekleşebilirdi ki içlerinden biri o kadar şanslı olsaydı büyük ikramiyeyi oynamadan tutturmuştu.
Tiz bir ıslık sesi. Henrietta’nın düşündüğünden de hızlılardı demek. "Evet, biri bela mı demişti? Bayanlar ne yapıyorsunuz siz burada?" Ve düşündüğü kadar eğlenmeye aç. "Eee, bir planı olan var mı?" Esta’nın sorusunun cevabı hiçbirinde yoktu. Yapmaları gereken şey telaşla kaçmak mıydı? Sanki onlardan daha yavaşlardı. Esasında Henrietta bir pisliğin teki olsaydı tek kelime etmeden şu anda koşmaya başlardı. Kızların içlerinde fiziksel olarak en küçük olanıydı. Kısa ve zayıf. Çocukken böyle büyümüştü aslında, varlıklıydı ailesi evet ama Henrietta Japonya sokaklarında annesinden ve ninesinden gizli gizli koşardı ve sokak çocuklarıyla oynardı. İlk önce dövülerek, hırpalanarak ayakta kalmayı öğrenmişti. Şiddeti sevmezdi ama kendini korumayı da öğrenmişti. Ailesi büyük bir servete sahip bir kızdan beklenmeyecek derecede atik olabilirdi. Ama arkadaşları vardı yanında . apmaları gereken şey birlik olmaktı. İnsanları etkileyecek kararlar vemek istemezdi, sadece kararlarını kendi için verirdi Henrietta. Kızların neye uyum sağlayacağını bilemezdi. Belki beklediğinden daha dayanıklıydılar, belki tüy kadar narin. Bilemezdi. Bu yüzden ister istemez kararı Alieer’e bıraktı, büyük ihtimalle bundan hoşnut olacaktı. Kaçmaları gerektiğini söyleyebilirdi, hemen ayakkabılarını çıkarıp koşmaya başlardı. Dövüşmelerini söyleyebilirdi, yirmili yaşlarındaki serserilere karşı şansı olmasa da yumruklarını hazırlardı. Kıpırdamamalarını isteyebilirdi, o zaman eziyetlerine katlanırdı. Henrietta uyumluydu ve Alieer’in de en mantıklısını seçeceğinden emindi.

Ess gözlerini serserilere dikmiş bir an da nasıl bu duruma düştüklerini merak ediyordu. Kötü bir niyetleri olmayabilir diye düşündü. Belki de onlar da bizim neden burada olduğumuzu merak etmişlerdir ve yardım etmek istiyor olabilirler. Bu küçük umut ışığa tutunarak arkadaşlarına baktı ama ikisinin de gözlerindeki ifade küçük ışığı söndürmeye yetecek kadar karanlıktı. Ari'nin bir şeyler söylemek için ağzını açtığını gördü. Ve hemen elini kaldırarak onu susturdu. Bırak ben konuşayım dercesine bakıyordu ona bırak ben konuşayım.. Ari bir an izin vermeyecekmiş gibi göründü ama sonra omuzlarını silkti sen bilirsin dercesine. Ne de olsa çoğu şey konuşularak hallediliyordu değil mi? Belki de onların kötü bir niyetleri olmadığını anladığımızı söylersek onlar da bize yardım edebilirler diyerek aklında bir olan kurmaya başladı. Güzel düşüncelerle gülümsedi ve derin bir nefes alıp konuşmaya başladı. "Merhaba, biz arkadaşlarımla yolu karıştırmışız. Ve buraları da pek tekin değil." Pek tekin değilmiş! Nasıl bir cümle bu? Hemen toparlandı. "Yani biz buraları bilmiyoruz. Bize yardım edebilir misiniz?" dedi sevimli bir şekilde gülümseyerek. Bu kesin işe yarayacak dedi içinden. Her zaman işe yarar. Çocuk şaşkın şaşkın baktı. Esta şirin şirin gülümsedi. Tahmin etmişti işe yarayacağını. Çocuk gülümsemesinden cesaretlenerek bir kahkaha attı. Esta dudaklarını büzdü. Bu da ne demek şimdi? Kahkaha atması normal değil, hayır hiç normal değil. Yalpalayarak önünde eğildi. "Tabii ki hanımefendiye yardım ederiz. Değil mi çocuklar?" diyerek arkasına döndü. Arkasındaki 2 kişi pişkin pişkin sırıttılar. Her biri birimizin önüne gelecek şekilde sıralandılar. "Size bu gün hiç olmadığınız kadağ eğleneceğinize söz veriyoğum." dedi. "Daha konuşamıyorsun bile ne eğlencesi sunacaksın." dedi birden Esta. Ne diye ağzını açmıştı ki şimdi. Arkasını döndü Ari ona kızgın gözlerle şimdi nasıl çıkacaksın işin içinden der gibi bakıyordu. Çocuk da bir an afalladı. Sonra sinsi sinsi sırıtarak "Merak etme tatlım. Konuşmamıza gerek kalmayacak." dedi. Gözlerini kırpıştırdı. Ah tanrım yoksa bu? Şeyden bahsediyor olmaz değil mi? Dudaklarını ısırarak Henri ve Ari'ye yardım edin diye baktı. Bir adım geri çekildi. Bir Ari'ye bir de Henri'ye baktı. İçinden, Ari böyle şeylere alışık olabilir ama ya Henri? Her an kavgaya hazır gibiydi. Ufak tefek görünüyor ama duruşundan serserileri yumruklayabileceği anlaşılıyordu. Sevindi Esta. En azından arkadaşlarının ikisi de kendini koruyabilirdi. Tabi önümüzdekiler yirmili yaşlarda ve bu kadar tahrik edilmiş olmasaydı. Ari'ye baktı yeniden. Bir planı var gibiydi. Yavaşça gençleri süzdü. Sonra hem Esta'ya hem de Henri'ye baktı. Birden çantasından küçük bir şişe çıkardı ve karşısındakine sıktı. Mesajı anlayan Esta'da hemen çocuğun yumurtalıklarına tekme attı. Ari "Koş!" diye bağırdı. Henri'nin ne yaptığını göremedi ama üçü birden koşmaya başlamışlardı. Çocuklar arkalarından küfür ederlerken onlar de arayı açmaya başlamışlardı. Sarhoş olmalarının da etkisi olabilir tabii. İkisi de Ari'yi takip ediyorlardı. Bir sürü sokaktan girip çıktılar. Sonunda durdular ve soluklanmaya başladılar. Birden Esta gülmeye başladı. İkisi de ona kafayı yemiş gibi bakıyorlardı. "Ama iyi bir kızlar gecesi oldu, değil mi?"