New York'a Dönüş

Erkek kardeşinin zührevi bir hastalığı yüzünden Fransa’ya yaptığı yolculuk güzel geçmişti, bir ay boyunca otostop çekmiş, kimi zaman tam hedefe, kimi zaman da tam tersi hedefe yol almıştı. Her zamanki gibi isimlerini bile aklında tutamayacağı insanlar tanımış, Tanrı’nın emri üzerine bir gecesini bile ayık geçirmemişti. Kulağının arkasına sıkıştırılmış, kendi elleri ile sardığı sigarası ve ucuz şarap seçimleri ile tam bir Fransız köylüsü gibi davranmıştı. Cosette tahmin edilemezliği seviyordu, bir arabaya veya otobüse biniyor, belirli olmayan bir istikamete gidiyor, yaptığı şeyden zevk alıyordu. Bu biraz da özgürlük düşkünlüğündendi. Genç kız her kelimesinde bile belirgin bir zıtlık taşıyordu. Bembeyaz teni ve simsiyah buklelerinden, yüzünün Fransız hatlarına karışmış hafif çekik gözlerinden bir meleğinkini çağrıştıran gülümsemesinin yıkıcılığına kadar hep uçlardaydı. Hayatını da buna uygun olarak yaşıyordu ya zaten, her yaptığı şeyde aşırıya kaçıyordu. Adrenaline, çok küçük yaşta başladığı sigara ve kimi zaman da uyuşturucuya aşıktı, duygusuzluğuna iyi geliyorlardı. Cosette ne zaman şişelerin dibine vursa aşık olurdu ya da nefretini iliklerinde, her duyguyu doruklarında yaşardı. Başkalarının kötü alışkanlıklar olarak gördüğü şeyler kızın beyninin doğru bir şekilde çalışmasını sağlıyor, kalbinin işlevini hatırlatıyordu ona neredeyse. İşte, kulağının hemen arkasına sıkıştırılmış sigarası, çantasından eksik etmediği sek vodkası yaşam destek ünitesiydi. Vücudunun her yanını zehirli sarmaşıklar gibi saran dövmeleri ise onu dış dünyadan koruyan efsunlardı inanışına göre. Cosette her yeni bir dövme edindiğinde daha güçlü hissediyordu ve buna bağlı olarak öz güveni artıyor, daha tehlikeli bir hal alıyordu. O kadar çok dövmesi vardı ki… Elini yavaşça boynuna değdirdi ve en yeni dövmesini hissetti. Ne olduğu belirsiz bir Doğu Fransa köyünde yaptırmıştı dövmeyi, asla sonu gelmeyen kendine zarar verme durumunu sembolize ediyordu dövme. Bir yılandı, kendi kuyruğunu yiyen bir yılan hem de. Dövmeyi yapan kişi Cosette’e sürpriz yapacağını ve gözlemlediği kadarı ile genç kızı yansıtan bir dövme çizeceğini söylemişti. Cosette sonuçtan memnun kalmıştı, tek rahatsız edici olan o adamın kendisini kimsenin olmadığı kadar tanıyabilmesiydi çünkü genç kız bile geç kalmıştı fark etmekte kendine ne denli zarar verdiğini.

Çizmelerini çıkarttı ve çıplak bacaklarını kuma gömdü. Kumların üzerine serdiği deri ceketinin üzerinde rüzgarda sallanan bir dal parçası gibi ileri geri gidip geliyordu. Yüzüne yakında bir yerde yanan sahil ateşinin ışığı vuruyordu. Midesi ağzındaydı, ne kadar içerse içsin Cosette ilk bardakta da ikinci şişede de aynı derece sarhoş olurdu. İçkiye o kadar alışıktı ki yakın çevresi kız için sarhoş olmanın içkiyi içtikten bir saat sonrasında başlayan bir akşamdan kalmalık dönemi olduğunu bilirdi. Cosette hayatı boyunca alkol yüzünden yaşadığı mide sorunları ile boğuşmuştu ve kendisini en çok etkileyen şarapla bile sarhoş olamayınca psikiyatrının kendisine verdiği anti depresanlardan günde üç tane alır olmuştu. Bu sayede çekilebilir bir insandı ve kendini tüketmek yine bu sayede daha az kanına dokunuyordu. En sonunda dayanamayıp vücudunu kuma bıraktı ve elini midesine bastırdı. Eliyle kumun içinde telefonunu aradı ve saatin sabahın beşine geldiğini gördü. Zaten ufuk çizgisine biraz daha odaklanmış olsa güneşin yavaş yavaş doğmaya başladığını kendisi de görebilirdi. Üstelik madem iki saat geçmişti, artık Karla’yı beklemesinin bir anlamı var mıydı? New York hareketli bir şehirdi, mutlaka sarhoş bir erkek bulur, kendisini arabasına kabul ettirebilirdi. Tanrı ona yüz hatlarını o yüzden vermişti zira Cosette öyle düşünüyordu çünkü başka da bir iş için kullanmamıştı onları. Yavaşça yattığı yerde doğrultu ve deri çantasına uzanıp ayağa kalkmaya hazırlandı.

Cosette ikinci bir sigara yakıp beyaz tenine yayılan kırmızılığı görmezden geldi. Pek de önemli bir şey sayılmazdı zira Cosette on beş yaşında bir motor kazası geçirmiş, neredeyse beş metre asfalt üzerinde sırtı üzerinde sürüklenmişti. Berbat bir yaraydı, sırt derisi yarı yarıya soyulmuştu. İlk dövmesini de o yarayı kapattırmak için yapmıştı. Et üzerindeki ten çok dayanıksız ve sağlıksız olduğundan intihar gibi bir şeydi, çok rahat mikrop kapabilir, verdiği acı yüzünden ölebilirdi bile. Üstelik yaşı da problem çıkartmıştı, reşit değildi. Cosette o dövmeyi edinip yarasını saklayabilmek için New York çetelerinin arasına karışmış, BJ denilen adamı o şekilde bulmuştu. Acı vermeyi seven genç bir çocuktu, Cosette’ten kısa ve neredeyse bir kadın kadar güzeldi. Adeta yürüyen bir kişilik bozukluğuydu fakat bir şekilde Cosette’in en yakın arkadaşlarından biri oluvermişti ve o dövmeyi sırtına yaparken hiç acımamıştı genç kıza. On saat sürmüştü dövmenin yapımı ve Cosette bir yerden sonra acı yüzünden kendisinden geçmişti o ağır uyuşturuculara ve kas gevşeticilere rağmen. Acıya oldukça dayanıklıydı yani. Bundan bir sene öncesinde uyuşturucu ticareti yapan bir adamla basıldığı için New York polisinden de fena bir dayak yemişti. Farkında olmadan gülümsedi. Ayağındaki kesik neydi ki? Hiçbir şeydi. Yinede kan görmekten hoşlanmıyordu ve o ayağına yayılmış sıcak sıvı bir diş ağrısı gibi hissettiriyordu. Kurtulmalıydı ondan, nefret ederdi çünkü kırmızıdan. Ayağını yavaşça nemli kuma sürttü, yaranın genişlediğini ve kanın hızlandığını hissetti. Aferin Cosette, diye mırıldandı sigarasını dudaklarının arasına sıkıştırıp elleri üzerine yaslanarak. Daha sonra Karla’nın sudan çıkıp kendisine doğru gelişini izledi. Güneş kendisini yavaş yavaş ufukta belli ederken kıza sırtından vuran güneş bedenini koyu bir gölgeye çevirmişti. Yinede Cosette güneşte parlayan saçlarından ve yürüyüşünden onun Karla olduğunu çok rahat bir şekilde söyleyebilirdi. Kızın yanına yaklaşışını ve kuma çöküşünü izledi. Ona bir sigara ikram edebilirdi ama vazgeçti. Cosette’in huyu değildi, kimseye sigara ikram etmezdi çünkü kendi sigaralarını kendi sarardı, tütünün arasına ise kafa buldurucu birkaç ot sıkıştırırdı. Oldukça ağır bir karışımdı bu zira Cosette en son birisine sigara ikram ettiğinde o kişinin hastanelik olduğunu hatırlıyordu. Genç kızın bünyesi en az bir dağ hayvanınınki kadar güçlüydü uyuşturucu, haplar, sigara ve alkole rağmen. Doktorlar bile şaşırırdı Cosette’in bünyesinin kötü alışkanlıklarından etkilenmemesine. Sadece her yaz ağır bir grip geçirirdi ve muayyen günleri sancılı olurdu, bu da kronikti. Annesi ile arasının iyi olduğu günlerden hatırlıyordu onun da aynı belirtileri gösterdiğini ve kendi annesinin de aynı olduğunu söyleyerek Cosette’i uyardığını. Aslında oldukça benziyordu Cosette annesine. Dudakları, burnu, teni sarışın babasından geliyordu fakat gözleri ve kopkoyu saçları annesindendi. Annesinden de babasından da eşit almış gibi görünse de öyle değildi. Cosette’in zarif elleri vardı, müzik aleti çalmaya yatkın ellerdi bunlar. Bu yüzden annesi gibi çello çalmak istemişti zamanında, hala da çalardı çello fakat piyano çalışı çok daha farklıydı. Aşkla çalardı Cosette. Karanlık dünyasını müziğe de yansıtırdı ve sözsüz müziğin dilini anlamanızı sağlardı. O kadar rahatlardı ki piyano çaldığında, gergin olduğu zamanlarda Cosette’i sağ eli ile hayali bir piyanoyu çalarken görebilirdiniz. Bazen de gergin oldukça kulağının arkasına sıkıştırdığı sigarasını dişlerdi. Eli bilinçsiz bir şekilde kulağına gitti fakat sigarası suda düşmüş olmalıydı. Cosette büyük bir rahatsızlık duydu, deri ceketine doğru uzandı ve çantasının olduğu yerden bir sigara çıkartıp kulağının arkasına sıkıştırdı. Daha rahat hissediyordu. “Nereye gidebilirim zaten Karla? Görmüyor musun ağır yaralıyım.” Ona dudaklarını büküp tatlı tatlı baktı ve sahil girişindeki arabasına doğru yürüyüşünü izledi. Evet, bunu gerçekten hiç beklemiyordu. Karla gibi bir insandan anaç olmasını beklemek… İşte bu çoğu kişiyi güldürürdü. Karla sizi yolun kenarında ölmek üzere bırakabilecek kadar soğuk bir kalbe sahipti, Cosette gibi. Belki de birbirlerine karşı ilgisiz olamamaları da bu yüzdendi çünkü Cosette emindi ki asla dayanamazdı Karla’nın zarar görmesine. Genç kızı bunun olmasına izin veremeyecek kadar çok seviyordu ve böyle bir sevgiyi kaldırabilecek kapasiteye sahip olduğunu o sabah fark etmişti. Belki de böylesi bir yakınlıktan kaçınması gerekirdi ama… Karla’ya güveniyordu. Genç kızı ailesi gibi yüz üstü bırakmazdı. Cosette içi rahatlayarak ağzında tüttürdüğü sigarası ile elinde bir ilk yardım çantası tutan Karla’yı gördü. Onu öyle acele acele yürürken görünce kahkahayı bastı ve ayağının üzerindeki kumu şöyle bir silkeledi. Demek ki Karla arabasında gerçekten bir ilk yardım çantası saklıyordu. Bahse girerdi ki o kuruntulu ailesi yüzündendi, Karla muhtemelen kendi yarasına bile pansuman yapmayacak tipte bir insandı. “Karla, sen benimle bu denli ilgilenince kendimi özel hissediyorum biliyor muydun?” Elbette karla pansumanda pek becerikli değildi, Cosette’in canını olması gerekenden daha fazla acıtıyordu yinede genç kız sesini çıkartmadı. Sakin gözlerle ayağı üzerinde dolaşan pamuğu izledi ve bitince Karla’ya teşekkür edercesine gülümsedi. Ardından genç kızın sorusunu nasıl cevaplayacağını düşündü. “Ne mi yaptım? Ne yapmadığımı sorman lazım! Ama sanırım erkeklerle daha çok ilgileniyorsun değil mi?” Gülümsedi ve ona göz kırptı. “Bir tanesi vardı, ee, adını çok iyi hatırlamıyorum ama tanınmış bir F1 pilotu. Ben yüzünü görünce tanımıştım.” Kızın omzuna kendi omzunu değdirdi ve imalı bir şekilde baktı ona senaryonun gerisini kendisi getirsin diye.

Cosette Karla’nın kısa süren konuşmasını sesini çıkartmadan dinledi, ne diyeceğini bilemiyordu. “Bak Karla, sen ne istersen yapabilirsin, kimseye ihtiyacın yok. Kalbin, bedenin… Bunlar senin, başkalarına ait olmak zorunda değiller. Aileni karşına almaktan bu kadar korkma.” Bir an için Cosette aynı anda iki adet sigara içmek isteyecek kadar kötü hissetti kendini, Karla’yı bir çıkmaza sokmuş olabilir miydi? Onu gecenin bir saatinde cinayet oranlarının yüksek olduğu bir yere çağırmıştı, üstelik ailesi ile arasındaki durumu bildiği halde. İşte, genç kızın yalan söylemesine sebep olmuştu. Suçluluk duydu, ardından suçluluk geldiği hızla gitti çünkü Karla’nın bunu karşılıksız yaptığını biliyordu, o iyi bir arkadaştı, sadece Cosette iyi niyetin altında bir bit yeniği aramamaya alışık değildi. O işleri basit tutar, kimseye güvenemeyeceğini düşünürdü. Sadece istediği şeyler üzerine kafa yorardı, istediği insanlarla konuşur istediği gibi davranırdı. Dünü ve yarını aynı değildi. Yaşıtlarının henüz haberdar olmadığı bir dünyada yaşıyordu ve onların yanında olmamaktan son derece memnundu. Ah, Cosette’in tecrübeleri ile orada burada sürtmekten ve dedikodu yapmaktan başka işi olmayan kişiler bir tutulamazdı bile. Bu bir cinayet olurdu. Cosette’in yaşadıkları bir savaş kalesi yaratmıştı ama bir başkasının başına gelse elde edilen sonuç bu olmazdı. Cosette’in problemlerin üstesinden gelmek konusunda gelişmiş bir yeteneği vardı ama başını derde sokmak konusunda geliştirdiği yetenek çok daha tehlikeliydi ve son zamanlarda o yeteneğin iş başı yaptığı söylenebilirdi. “Mesela Karla, sınırlarını ne kadar zorlayabilirsin? Sence az önce yaptığımız şey çılgınlık mıydı? Değildi.” Ona göz kırptı ve çabucak çantasına uzanıp ufak bir tüp çıkarttı. “İstersen sana kendi dünyamı gösterebilirim. Bunu al.” Genç kızın eline bir tane hap bıraktı ve kendisi bir tane bile almadan çantasına geri koydu tüpü. “Etkisi sadece bir saat sürecek ve o bir saat içinde hiç tanımadığın bir Karla olacaksın. Şimdi beni izle.” Cosette kızın avucunu hapın üzerine kapattı ve sahilin biraz ilerisinde kendilerine bakan iki erkeği kestirdi gözüne. Ayağa kalktı ve vücudunu sergileyerek o tarafa doğru yürümeye başladı. Dudaklarında cezp edici bir gülümseme vardı, gözlerini güneş yüzünden kısmıştı ve simsiyah iç çamaşırı karnından kasıklarına doğru uzanan dövmenin bir kısmını saklıyordu. Biliyordu, dayanılmazdı. “Beyler merhaba.” Gülümsedi ve ağızları açık iki erkekle de el sıkıştı. “Arkadaşımla oturuyorduk ve bize baktığınızı fark ettik. Kendisi benden size bir mesaj iletmemi istedi.” Sağ taraftakine döndü ve orta parmağını kaldırarak hareket çekti. “Bunu yiyecekmişsin, sen de, bu da benden sana.” Yumruğu soldakinin burnuna inerken Cosette arkasını dönüp Karla’ya doğru koşmaya başladı. “KARLA EŞYALARI TOPLA VE KAÇ!” Saçları yüzüne doğru savrulurken arkasını döndü ve kendisini kovalayan iki adama baktı. Bir tanesinin suratı kana bulanmıştı, diğeri de en az onun kadar sinirli görünüyordu ve hiçbir şekilde Cosette’e yetişme şansları yoktu. Cosette koştukça hızlanan bir kızdı, o motor kazasını geçirene kadar olimpiyatlar için hazırlanıyordu. Kazadan sonra beş aylık bir fizik tedavinin ardından eski formuna kavuşmuş olsa da devam etmemişti koşmaya fakat o an o kadar zevk duyuyordu ki bacaklarında yükselen sıcaklıktan, büyük bir pişmanlık duydu koşmayı bıraktığı için. Daha fazla düşünmedi, hızını hiç kesmeden hem Karla’nın elini tuttu, hem de deri ceketini yerden aldı. Karla diğer eşyalarını toplamıştı. Onun elini sıkı sıkı tuttu ve iki genç kız kahkaha atarak sahil boyunca koşmaya devam ettiler. Cosette Karla’nın verdiği hapı içtiğini fark etmişti çünkü o da bu işten en az kendisi kadar zevk alıyora benziyordu. Kimine göre saçma, kimine göre gereksizdi bu fakat Cosette için doğaçlamaydı, yapmak istiyorsa bir şeyi yapardı. Sahil boyunca koşarlarken iskele çarptı gözüne. Tanıdıktı sahilin bu kısmı. Eğer yanılmıyorsa buralarda bir sahil barı olmalıydı ve bingo. Haklıydı. Karla’yı sahil barına doğru sürükledi, henüz açılmamıştı fakat Cosette el çabukluğu ile çantasının tokası ile kilidi açtı. İçerisi bomboştu. Durup soluklandıktan sonra Karla’ya baktı. “Ve? Ne düşünüyorsun? Sıkı yumruktu, değil mi?”