Ateşle Oynuyorsun Eldricht, Yanarsın!

Alieer V. Eldricht & Jeremy Jimmy Monteiro

Alieer’ın yeni telefonu mesaj titreşimleriyle sarsılırken evlerine bir karmaşa hâkimdi. Verebileceği en politik cevaplarla bir buluşma ayarladı akşam için. Elleri telefonunun henüz alışmadığı tuşlarda dolanırken beyni de kararsızlık sularında dolanıyordu. Kararsızlığı Jeremy yahut bir başkası ile ilgili değil sadece kendisi ve seçimleriyle ilgiliydi. Son bir aydır özenle hatırlamamaya çalıştığı gün dünkü olayların üstüne bir anda yerleşivermişti. Annesinin evin çalışanlarına bağırma seslerini duyarken sadece bu günü unutmayı düşlüyordu. Zaten sırf bu günden kurtulmak için cevap vermişti J’nin mesajlarına. Dün gece aldığı kararlardan ve yaşananlardan sonra onu görmek gibi bir fikri bile yoktu. “Sadece bir yemek…” diye düşündü. Fazlasını kaldırabileceğini sanmıyordu. Annesi siyah kıyafetleriyle kapısından içeri süzüldüğünde gözleri boş bir şekilde ona çevrilmişti. Çift kişilik yatağının üzerinde bağdaş kurmuşken kapıyı görmeme şansı da yoktu zaten. Annesi her sene olduğu gibi parasal durumlarını mezarlıkta dahi hatırlatacak pahalı siyah kıyafetlerinden birisini giymiş ve kafasını gözlerini hafifçe perdeleyecek bir şapka takmıştı. Alieer onun odaya girmesiyle telefonunu sağına doğru bırakarak arkasına yaslandı. Yaslanmasıyla beraber tavandaki cama bağlı olan uzun şeritler halindeki tüllerin altında ezildiğini hissedebiliyordu. Gözlerini penceresinden yukarı dikti ve “Ne istiyorsun?” tazı bir şeyler söyledi. Annesi kısa, siyah topuklularıyla Alieer’ın tahta döşemesini çizerken birkaç adım attı. İki elinde tuttuğu çantası her dakika daha da sinir bozucu hâle geliyordu Alieer için… Sağdaki komidinde bulunan bir dergiyi aldı ve okuyormuş gibi yaparak konuştu; “Chanel’in yeni cenaze koleksiyonuna bayıldım. Senin için bile fazla siyah…” Genç kızın gözleri dergideki birkaç amaçsız satıra odaklanmış, oraya bakmaktan fazlasını yapamıyordu. Annesinin her zamanki gibi öğretici ses tonuna geçiş yaptığını ona bakmadan anlayabiliyordu. Hâlâ Brianna olayındaki yalanları kafasına takıyordu. Üstelik aile planlamasını arayıp olayların yalanlığını bile öğrenmişlerdi. Annesi iyice yanına yaklaşıp yatağın bir kısmına oturdu ve Alie’nin elindeki dergiyi alarak bir kenara attı. Dergi annesindeki durgunluğun yapay olduğunu gözler önüne sermek için büyük bir kanıttı. Genç kız tam yataktan kalkacaktı ki kolunun bilek kısmını kavramış bir el hisseti. Gözlerini elin sahibine çevirdiğinde ise kendisininki gibi sinirli bakan bir çift gözle karşılaştı. Annesinin ne zaman bu kadar değiştiğini hâlâ anlamış değildi. Kolunu aniden çekti ve kararlı bir ses tonuyla bağırdı; “Bensizde gayet güzel bir aile tablosu oluşturuyorsunuz. Gelerek bu tabloyu bozmak istemem.” Ayağa kalktığında eli istemsizce titriyordu. Son iki yıldır zaten Alieer olmadan gidiyorlardı mezarlığa. Bu yıl neden farklı olsundu ki? “Kardeşinden bahsediyoruz Alieer. Daha ne kadar süre kabullenmeyeceksin durumu.” Annesi fazlasıyla gerçeklerden bahsediyordu. Gerçekleri duymak ise sadece daha fazla canını yaktı Alie’nin. Vücudu gittikçe daha fazla titriyordu. Son iki senedir ölümü kabullenmemişti, bundan sonra da kabullenmeyecekti. Konsollardan birisine zar zor tutundu ve sırtını dikleştirerek başını havaya kaldırdı. “Durumu kabullenmeyen sensin anne.” Annesinin kendisine yaklaştığını zar zor seçebiliyordu. “Benim durumumu kabullenmiyorsun.” Annesi tam kızı tutacakken kapı tarafındaki kolunu kaldırdı ve işaret parmağıyla kapıyı göstererek “Şimdi çık dışarı.” Diye bağırdı. Annesinin gururunu iyice yaraladığını biliyordu ama en azından ağlamamayı başarmıştı. Hemen dolabına yöneldi ve oradan vücudu saran bordo renkli bir elbise kaptı. Saniyeler içinde giyinerek ayaklarına topuklularını geçirdi ve her zamanki gibi makyaj bile yapmadan dışarı çıktı. Çıkmadan önce zar zor siyah bir çanta bulabilmiş ve içine telefonunu tıkabilmişti. Vücudu hâlâ kısmen titrerken ayakkabıların üzerinde yürümek iyice işini zorlaştırıyordu. Otelin uzakta olduğunu biliyordu ama arabasına binmeyi bile arzulamıyordu. Yağmur hafifçe üzerinden sektirirken New York sokaklarında başıboş dolanmaya başladı. Saçları yağmur damlalarından sırılsıklam olmuştu bir süre sonra. Hafifçe sektiren yağmur kendisini şiddetli bir tanesine bırakmıştı. Islanmayı umursamıyordu bile. Sonunda Four Seasons Oteline vardığında neredeyse duştan çıkmıştan farksızdı. Bu şekilde Jeremy’nin yanına gidemeyeceğini bildiğinden otelin hemen karşısındaki bir cafeye oturdu. Üç saatten fazla süre vardı buluşmalarına. Geç kalmak ha! Diye düşündü Alieer. Oturduğu bölümdeki camdan içeri giren herkesi görebiliyordu. Jeremy’nin arabası son hız otele yaklaştığında neredeyse kurumuştu. Ama beyni ne ile karşılaşacağını bilmediğinden biraz daha beklemesini söylüyordu. Her zamankinin aksine J’nin arabasından bir kız ya da fahişe çıkmadı. Alieer, çocuğun gerçekten de buluşmayı ciddiye almış olabileceğini düşünüyordu. Saatlerdir gözlerinin içine bakan garsondan bir kahve istedi ve kahvesi gelir gelmez uzun yudumlar almaya başladı. Boğazı bu hızlı yudumlar yüzünden yansa da içi sıcaklıktan memnundu. Artık tamamıyla kuruduğunu düşündüğünde kahvenin parasını ödedi ve cafedeki şemsiyelerden birisiyle dışarı çıktı. Ne kadar kötü olabilir ki? Diye düşünüyordu sürekli olarak içinden. Tek yapması gereken otelin restoran kısmına gidip masalardan birisinde Jeremy’i bulmaktı. Ardından çok duygusuz kelimeler işitip büyük bir hiçlik içinde eve dönecekti. Şemsiyesini oteldeki görevlilerden birisiyle gerisin geri cafeye yolladı. Ardından restoran kısmına geçip insanları süzmeye başladı. Zaten pek fazla dolu olmayan bu kısım Jeremy’nin de yokluğuyla iyice boşlaşmıştı. Alieer genç adamın geciktiğini yahut kendisinin erken geldiğini düşünerek resepsiyona gitti. Adamın adını söylediğinde ise dakikalarca süren bir asansör yolculuğuna mahkûm kalmıştı. Resepsiyonist kızın yüzündeki arsız gülümseme hiç düşünmek istemediği şeyleri aklına zorla sokmuştu. Jeremy’nin restoran kısmına inmemesinin nedeni yukarı başka bir kadınla çıkması olabilir miydi? Zar zor yutkundu ve kendisine eşlik eden görevliyle birlikte J’nin odasının önüne vardı. İçeriden ses gelmemesi en azından biraz rahatlatmıştı genç kızı… Kapıya sert bir şekilde vurdu ve kapıyı açmaya gelen ayak seslerini dinledi. Kesinlikle tek kişiye ait seslerdi bunlar. Jeremy kapıyı açtığında ise düşüncesi iyice pekleşti. Gül yaprakları ve tütsü kokusu… Yağmurlu havada yürürken beynini falan üşütmüş olmalıydı. J’nin adını seslenmesi üzerine kendisine geldi ve tereddütlü adımlarla içeri girdi. Odadaki tepsileri gördüğünde J’nin yemek teklifinin ne yollu olduğunu anlamıştı. İçine yayılan endişeye rağmen gülümsedi. Saatine baktı ve yarım saat önce geldiğini anladı.
“Umarım fazla erken gelmemişimdir.”

Alieer, J’nin erken gelmesini problem etmeyeceğini bildiğinden davet edilmesinin üzerine hemen içeri girdi. Fark etmeden utangaç bir havaya bürünmüştü. Jeremy’i izleyerek koltuklardan birisine oturdu fakat çok geçmeden, duyduğu açlık çağrısıyla yere sürüklendi. Aç olup olmadığını bile hissedemezken ne yediği önemli değildi Alieer için… Jeremy servis işine girdiğinde ise sadece çabalarına bakıp gülümsemekle yetindi. Arkadaşını hiç böyle gördüğünü hatırlamıyordu. Gözleriyle nefret ettiği bir insanı bu şekilde parçalayabilirdi ama bıçakla bir tavuğu asla! Yardım etmek istese de genç adamın yüzündeki ifadeden dolayı sadece beklemekle yetindi. Gül yaprakları nereye baksa gözüne çarpıyor ve bunun otel yönetiminin romantikliğinden kaynaklanıp kaynaklanmadığını düşünüyordu. Tütsü kokusu sürekli olarak alerjisini körüklese de durumun olumlu yanlarına odaklanmıştı Alieer. Ayaklarını zeminde yana doğru uzattı ve genç adamı izlemeye devam etti. İzledikçe gülümsemesi artıyor ve gelmeden önce yaşadıklarının tamamını unutturuyordu. Alieer, tabağı iyice yemek dolmuşken J’nin miktarı biraz daha arttırdığı fark etti. Bütün bu yemekleri nasıl yiyeceğine dair fikri olmasa da genç adamın sözleri bir nevi zorunluluk yaratıyordu bilinçaltında. Jeremy’nin lafları üzerine yaşıyla ilgili bir tartışmaya henüz hazırlanmıştı ki oğlanın kahkahasıyla Alieer’ın da sinirleri boşaldı. Gerçekten de tahmin edebileceğinden fazlasıyla uzak şeyler yaşıyordu o anda. Normalde birkaç lokmada yutacağı tavukları sırf rezil olmamak için bin bir parçaya bölerken bir yandan da genç adamın sesini duymayı arzuluyordu. Fakat bıçak elinin altından kayıp ete kesikler savururken duyulan tek şey metalin çizme sesiydi. Henüz tavukların yarısını yiyebilmişti ki genç adamın çoktan yediğini ve kendisine baktığını fark etti. Kalan lokmaları biraz önceki yavaşlığın aksine atikçe ağzına attı. En fazla beş dakika sonra Alieer da yemeğini bitirmişti. Ağzını silmek için peçeteliğe uzandı ve kırmızı renkli bir peçeteyi çekerek ağzına götürdü. İşi bittikten sonra peçeteyi buruşturup tabağına koydu. Yemek yemekten fark edemese de, Alieer karşısına baktığında Jeremy’i ayakta gördü. Jeremy ile bakışları kesiştiğinde sadece gülümsemekle yetiniyordu. Genç adam tabağını almak için uzandığında hafifçe geri çekildi ve ona kolaylık sağladı. Jeremy tekrar karşısına oturduğunda başından beri duymayı beklediği soruyla karşılaşmıştı. Partinin devamı neredeyse öncekinden bile beter olmuştu Alieer için. Karanlıktan sıyrıldığı anda sevgilisi ve onun aptal arkadaşıyla karşılaşmış ve öpüşmesinden dolayı aldatan bir fahişe gibi gözükmüştü. Konuşma –kavga- kısmını hatırlamak bile istemiyordu. Aslında orada bırakıldığı için içten içe Jeremy’e de kızıyordu ama kızmakta haksız olduğunu da biliyordu. O gece herkes kendi seçimlerini yapmakta özgürdü ve kendisinde sevdiği adamın peşinden gidecek kadar cesareti bulamamış olması Alieer’ın suçuydu. Belki de hislerini karşılıksız sandığından yahut başka bir düşünceden… Ama ne olursa olsun suçluydu. Alieer geceyi aklında canlandırırken Jeremy de kendilerine şampanya koyuyordu. Genç adam, arkadaşlıklarının ilk gününden beri hâlâ Alie’nin –istisnalar haricinde- içki içmediğini kabullenememişti. Bu yüzden Alieer bir istisna daha yaratma düşüncesiyle bardağı aldı. Aynı anda Jeremy’nin söylediklerini de dinlemeye çalışıyordu. Genç kız karşısındaki adama barışırsınız demek istiyordu fakat onun o geceki gözyaşlarından sonra o kadar da emin olamıyordu. Arianna’nın üzülmüş olması da cabasıydı. Başta konuyu değiştirmeyi düşündü ama buraya zaten bunun için gelmiş olması genç kızı engelliyordu. Jeremy’nin pişman olmamakla ilgili söylediklerinden sonra o gece duyduğu sevgi sözcüklerinin içten geldiğini anladı. Bu neredeyse gözlerinde yaş bile toplayabilirdi genç kızın… Buraya gelirken pişmanlık her zerresine yayılmıştı. Ama şimdi gelirken sahip olduğu duyguların hiçbirisini hissetmiyordu. Ne kardeşi vardı aklında ne de annesiyle olan tek yönlü tartışması. Sol elinden yardım alarak sevdiği adamın yüzüne düşen bir tutam saçı düzeltmek için bedenlerini iyice yaklaştırdı ve sağ elinin parmağıyla tutamı hafifçe kulak arkasına sıkıştırdı. Bu sırada neredeyse yanak yanağa gelmişlerdi. “Sence pişman olsaydım hâlâ burada olur muydum?” Bunları kulağına hafifçe fısıldamıştı. Bu kadar yakın olup da dokunmamak, dokunamamak arzusunu körüklüyordu. Söylediklerinin üstüne espri havasını açığa çıkarmak istermiş gibi hafifçe gülümsedi ve nefeslerinden birisi havaya saçıldı. Geriye çekildiğinde genç adamın yüzündeki ifadeye anlam veremiyordu. Şampanya bardağını bıraktığı yerden aldı ve uzun birkaç yudum aldı. Sıvı boğazından aşağılara inerken kızda belli belirsiz gülümsemelere sebep oluyordu. Adamdan gelecek bir en basit söz için tutuşmasına rağmen sadece bekliyordu. Bir süre sonra bardağını yere bıraktı ve parmaklarının döşemenin üzerine serpilmiş gül yaprakları üzerinde gezdirirken konuştu; “Aslına bakarsan kararımın doğruluğu hakkında büyük şüphelerim var.” Çocuğun her an parlayabileceğini hissediyordu. Tek yaptığı ise sevildiğinden emin olmaya çalışmaktı. “…Ama eğer arkasında olduğun şeyleri tekrarlarsan bu şüphenin yok olacağına eminim.” Kaşlarını hafifçe kaldırdı ve içindeki gülümsemeyi engellemeye çalışırken güllerle oyalanmaya devam etti. Bir yandan da sözlerinin genç adamı kızdırıp kızdırmadığını anlamaya çalışıyordu. Bu sözlerle aynı zamanda o gece ne olduğuna dair belirsizliği de korumuştu.