Vanilya Tadında Bir Perşembe Akşamı

Kişiler: Priscilla Myracle, ve herhangi başka biri
Yer: Starbucks, Manhattan
Zaman: Akşam, sekiz civarı.

Herhangi biri rp'ye katılabilir. Herhangi birileri hatta.



"Vanilyalı Frappuccino," dedim garsona, en tatlı gülümsememi takınarak.
Müthiş bir akşamdı. Temiz, şehir ışıklarıyla parlayan camların ardına uzanan simsiyah gökyüzü ve onu süsleyen gri-beyaz yıldızlar beni çağırırcasına parlıyorlardı. Karabalığın renkli gürültüsü, dükkanın açılıp kapanan kapısıyla birleşip gece hayatının küçük, renkli bir görüntüsünü sergiliyorlardı.
Masalar doluydu; sevgililer, arkadaşlar, aileler...

Aslında yapmak istediğim tek şey kızlarımdan birini kapmak ve çikolata kaplı bir donut ve frappuccino eşliğinde New York'u feth etmekti, ama bu bekleyebilirdi.

Tanrı biliyor ya, şu an ne yıldızlarla ne de önümde oturup beni kusturacak derecede samimileşen aşk kumrularıyla ilgileniyordum.

'Ne demek gelmiyorum?' diye düşündüm hışımla, iPod'umun ekranına bakarak. Carlie, planları olduğunu söyleyerek beni tam anlamıyla ekmişti.
Tanrım, o LA'dan döneli birkaç gün olmuştu ve kız kardeşimle buluşamıyordum. Aynı evde yaşıyorduk falan ama frappuccino ve gece dedikoduları kaçırılır mı?Hey, belki de Cornelia'yı falan aramalıydım.

Derin bir iç geçirdim ve sakinleşmek için birkaç derin nefes aldım.
Belki içeri tanıdığım biri girerdi ve yalnızlıktan kurtulurdum. Cidden.
Perşembe akşamını elimde Brooklyn'de verilecek açık hava konserine iki bilet, vanilyalı bir frappuccino ve beni eken bir kardeşin yarattığı hayal kırıklığıyla harcamaya niyetim yoktu. Bana -daha doğrusu kot pantolonumun arka cep kısmına- sinsi bakışlar atan garsonlardan bahsetmiyorum bile.

Bir kez daha iç geçirdim ve buklelerimden birini parmağıma dolayıp, berrak camdan sokağı izlemeye başladım.

Tanıdığım biri mutlaka gelirdi, değil mi?

Andrea'yı Starbucks'a gitmek üzere çağırmıştım. İşlerinin olduğunu söyleyerek beni ekmişti.
Tanıdığım biri mutlaka gelir diye düşünerek Starbucks'a tek başıma gitmeye karar verdim.

Kapıdan içeri girdiğim an, Priscilla Myracle'i gözüme kestirmiştim. O da beni görmüş olmalı ki içeri girer girmez, bana tatlı bir gülücük salladı.
Elini bana doğru sallayarak, beni yanına çağırdı. Yalnız kalmamıştık ikimizde, açık söylemek gerekirse şu kızla bir kereliğe bile Starbucks'a gelmek istiyordum. Sandalyemi kibarca çekerek oturdum.

Garson çoktan gelmişti. Bana, "Ne içersiniz hanfendi?" diye soruyordu. "Vanilyalı Frappuccino."

"Tamamdır."

Priscilla, bana tekrar o güzel gülücüklerinden sallayarak, "Sende Vanilyalı Frappuccino seviyorsun anlaşılan." diye sordu. "Sadece buraya gelince içiyorum desem yeridir."

Diyorum ki, Priscilla'yı benim eve çağırsam.. Kim bilir belki de gelir ve onunla güzel bir havuz sefası çekeriz!

Kızı dükkandan içeri adımını atar atmaz fark etmiştim. Gerçi, etmemek mümkün müydü?

Ben, bukleli kahve saçlarım, gucci ankle botlarım, kısa siyah elbisem ve uzun valentino ceketimle cici kız havası yaratırken o eskitilmiş kotu, marka converse'leri, üzerinde çok şeker duran bluzu ve omuzlarına dalga dalga dökülen altın sarısı saçlarıyla bambaşka bir tarza sahipti.

Dudaklarıma bir gülümseme yerleşitirerek el salladım, hemen ardından da elimde gelmesini ister gibi bir hareket yaptım. Mesajı almış olacak, gelip karşıma oturdu.

Kızın güzelliğinden olsa gerek, kapıdan girer girmez onu gözleriyle takip eden -ve o gözlerle çok daha fazla şey görmeyi arzuluyor gibi görünen- genç garson, kibarca "ne içersiniz hanımefendi?" diye sordu.
"Vanilyalı frappuccino." diye cevap verdi Lily, adamı bekletmeden.
"Tamamdır."

Birinci sınıfların resmi bir hayranı olduğumu söyleyemem, ama hey, aramızda sadece bir yaş var.
"Sende vanilyalı frappuccino seviyorsun anlaşılan." dedim gülümseyerek. Bu bir sorudan çok bir beyandı. Frappuccino içen ve Starbucks'ta takılan herkesle arkadaş olabilirdim.
"Sadece buraya gelince içiyorum desem yeridir."

Kız gözlerinde heyecanlı bir pırıltıyla bana bakıyordu. Buna sevindim. Bu akşam muhtemelen sıkılmayacaktım.
"Ee, uzun süredir görüşmüyoruz." dedim bir sohbet ortamı yaratmaya çalışarak. "Nasılsın? Ne var ne yok?" göz kırptım.

Gözlerimde heyecanlı bir pırıltıyla ona bakıyordum. Sevinmiş olmalı ki, yüzü gülmüştü.
“Ee, uzun süredir görüşmüyoruz.” diyerek sohbet ortamı yaratmaya çalışıyordu kız. Ardından, “Nasılsın? Ne var ne yok?” diyerek göz kırptı.

“İyiyim. Ne olsun işte. Sen nasılsın?” diyerek sorusuna cevap verdim. O da, “İyiyim, teşekkür ederim.” diyerek bana cevap verdi.

Ardından onu bekletmeden asıl soruma geçtim. ”Priscilla, ben diyorum ki; bir gün bana gelsen? Havuza gireriz falan. İyi olmaz mı?”İçimden 'dilerim bu önerimi kabul eder. onunla sohbet etmesi bile bu kadar güzelken, çılgınlar gibi eğlenmeyi düşünemiyorum açıkçası.' diye geçiriyordum. Bana her zamanki o güzel gülücüğünü sallayarak, “Neden olmasın?” dedi.

O kadar sevinmiştim ki, sevincimden boynuna atladım. “Teşekkür ederim! Teşekkür ederiiim!”
“Tamam tamam. Sakin ol bakalım. Bu ne sevinç böyle?”Gülmeye başladım, bana öylece bakıyordu. “Sevinmemin nedeni birinci sınıf olduğumdan henüz çok arkadaşım olmaması Priscilla. Bir sen varsın, bir Summer. Ve twitter'den Summer'i de davet ettim benim eve.
Havuzu yeni temizlettim. Beş tane de şezlong attırdım havuzun oraya. İlk siftahı üçümüz yapabiliriz! Gerçi Summer'den henüz cevap gelmedi ama, umarım o da gelir.”Priscilla lafa başlamadan konuşmama devam ettim. “Sana telefon numaramı vereyim.”
Priscilla, garsona doğru dönerek el sallayarak, “Bir kağıt, kalem alabilir miyim?” dedi.
Garson, hemen kalem kağıt kaptı getirdi. Sonra, Priscilla eline kağıt kalem alarak telefon numaramı yazmaya başladı. “0784145…..”

Daha sonra, garsonun Priscilla’nın kotuna doğru baktığını gördüm. Daha doğrusu bir taraflarına bakıyordu. -Böyle güzel kıza kim bakmaz gerçi.-
Garsona doğru dönerek öksürdüm. “Öhö öhö!”
Anlamış olmalı ki hödük oradan anında uzaklaştı. Priscilla’ya çaktırmamak için, “Priscilla, artık kalksak mı?” diye söylendim.

”Boşver, oturalım az daha. Kolay kolay bulamıyoruz birbirimizi.”

“İyiyim. Ne olsun işte. Sen nasılsın?” diyerek cevap verdi soruma. Basitçe "İyiyim, teşekkür ederim." demekle yetindim.

Kız, sanki daha fazla bekleyemeyecekmişcesine "Priscilla, ben diyorum ki; bir gün bana gelsen? Havuza gireriz falan. İyi olmaz mı?” dedi. Aslında güzel bir teklifti, hem evini de görebilirdim. Acaba söylendiği kadar zengin miydi?“Neden olmasın?” diye mırıldandım gülümseyerek.

Bir anda, beni boğmak istercesine boynuma doladı kollarını.
“Teşekkür ederim! Teşekkür ederiiim!”
“Tamam tamam. Sakin ol bakalım. Bu ne sevinç böyle?”
Bir anda başımı omzuma yaslamış halde kahkahalar atmaya başladı. İsteri krizi falan mı geçiriyordu yoksa? Tanrım, insanlar bu tarafa bakıyorlardı.

“Sevinmemin nedeni birinci sınıf olduğumdan henüz çok arkadaşım olmaması Priscilla. Bir sen varsın, bir Summer. Ve twitter'den Summer'i de davet ettim benim eve. Havuzu yeni temizlettim. Beş tane de şezlong attırdım havuzun oraya. İlk siftahı üçümüz yapabiliriz! Gerçi Summer'den henüz cevap gelmedi ama, umarım o da gelir.”
Açıkçası kıza acıyordum. Bana ironik bir şekilde kendimi hatırlatıyordu. Kim bilir, belki Summer'ı bize eşlik etmeye ikna edebilirdim. Zaten pek takılacağımı sanmıyordum.

“Sana telefon numaramı vereyim.” dedi konuşmama bile izin vermeden.
Uzun süredir beni seyreden -ve egomu okşayan- garsona dönerek “Bir kağıt kalem alabilir miyim?” diye sordum, ve kızın özürlüymüşümcesine heceleyerek okuduğu numarayı starbucks armalı küçük kağıda yazmaya başladım.

Kız öksürdüğünde kağıdı katlayıp küçük beyaz Prada'ma atmakla meşguldüm.
“Priscilla, artık kalksak mı?” dedi. Yüzümü buruşturdum.
”Boşver, oturalım az daha. Kolay kolay bulamıyoruz birbirimizi.”

Bonnie'yi davet etmiştim ve belki gelirdi. Eğer gelirse, ona edecek bir çift lafım vardı ve suratını görmek istiyordum. 'Eğer on dakika içinde gelmezse,' diye düşündüm sinsice. 'Buradan gidiyorum.'

"Hey, Brooklyn'i sever misin?"

Priscilla bana birden bire, "Hey, Brooklyn'i sever misin?" sorusunu yöneltti.
"Sayılır." cevabını verdim. "Hmm."
Priscilla, hmm demeye kalmadan sözünü kesmek üzereydim. Ardından yine aynı şeyleri tekrar ettim.

"Şimdi bana geliyorsun değil mi? Hem istiyorsan bende de kalabilirsin. Ben evimde tek başıma kalıyorum, canım sıkılıyor geceleri. Sana göre pijamalarımda var hem." Aynı soruları tekrar ettiğimden dolayı sıkılmış olmalı ki yüzünü buruşturdu.
"Kalmaya söz veremem Lily. Ama mutlaka gelip evini görmek isterim. Yani geleceğim, yüzmeye!"

"Harika, harika." diyerek tekrar sarıldım. Priscilla'nın kulağına fısıldadım. "Sen harika bir dostsun."
"Sen de iyi bir dostsun." Anında yüzüm düştü, Priscilla bunu anlamış olmalı ki sordu. "Yüzün düştü birden tatlım. Birşey mi oldu?"
"Hayır, birşey olmadı." diyerek yüzümü toplayıp ona kocaman bir gülücük attım.

---Out: Biliyorum sabahın köründe yazıyorum ama akşam farzet lütfen.---

"Sayılır." dedi kız rahatsızca kıpırdanarak. "Hmm."
Carlie Brooklyn'i ve açık hava konserlerini severdi. Demek ki konsere bu kızla gidemeyecektim.

"Şimdi bana geliyorsun değil mi? Hem istiyorsan bende de kalabilirsin. Ben evimde tek başıma kalıyorum, canım sıkılıyor geceleri. Sana göre pijamalarımda var hem."
Eğer son cümleyi söylemeseydi çığlıklar açarak kaçıyor olurdum.
"Kalmaya söz veremem Lily, ama mutlaka gelip evini görmek isterim. Yani geleceğim, yüzmeye!"
Aynı şeyi tekrarlamaktan çabuk sıkılırım. Fazla kırıcı olmadığımı umdum.

"Harika, harika." diye şakıdı bir kez daha boynuma atılırken "Sen harika bir dostsun.""Sen de iyi bir dostsun." Omzunu sıvazlayıp bir iki kere vurdum. Geri çekilmişti, işe yaramıştı.

"Yüzün düştü birden tatlım. Birşey mi oldu?" diye sordum. Aslında pek önemsediğim söylenemezdi. Uzun, manikürlü tırnaklarım şu dakikada daha önemlilerdi.

"Hayır, birşey olmadı." Dikkatimi tekrar kendine çekerek gülümsedi.

"Yarın okullar açılıyor," dedim iç geçirerek. "Okuldan sonra seni ararım ve evine gelmek için bir tarih belirleriz." Garsona bir el hareketi yaparak hesabı vermesini istedim. "Sonra görüşürüz." Hafifçe gülümsedim ve Prada çantamı kayışından tuttuğum gibi Starbucks'dan çıktım.
Açıkçası bu kızı seviyordum, çok samimiydi, ama çocuk gibi davranıyordu. Belki onunla tekrar plan yapabilirdik. İç geçirdim.
Şimdi yapmak istediğim tek şey arabamın rahat, kadife kaplamalı koltuklarına kurulup konsere sürmekti. Hey, Brooklyn'se Brooklyn, bir konseri asla kaçırmam.