Arkadaş seçiminde dikkat edilmesi gereken hususlar.

Harrison Jewell | IV. Sınıf Mesaj Sayısı : 76 Kayıt tarihi : 31/08/10

Arkadaş seçiminde dikkat edilmesi gereken hususlar. Icon8n

Ah, tatil bitmek bilmedi doğrusu. Dedikoduların kucağına, güzelim entrika okulumuza dönmek için sabırsızlanıyorum. Evet, bu doğru. Geçen senelerde böyle olmamıştı. Ama bu defa son sınıfız, tabi ya. Popüleritemizin tavan yaptığı zaman. K.çımın popüleritesi. Diğer kızlar kadar burnu havada olmadan şu memlekette yetişmeyi başardığım için, halime şükrediyorum. Millet ortalıkta waffle, limuzin, parti diye fink atarken, iyi ki kendimi firenleyebilmişim. Tabi, bazı konularda aşırılıklarım onlardan daha kötü belki. Mesela ağzımndan sarkan sigara.
Hepsi annem yüzünden. Cehenneme gitmeyeceğim, annem gitsin.
Bu parkı oldum olası sevmişimdir. Yalnızlığımı unutturuyor. Aslında yalnız sayılmam, hayır. Zaten yeterince düşmanı olan herkesin yalnız olmadığını düşünmüşümdür. Yalnız olamayacak kadar düşman. Kulağa hoş geliyor. Ve ben, gerçekten çok sayıda düşmana sahibim. Onlara bir şey yapmadım, onlar da bana bir şey yapmış değiller. Ama bu okula ayak uydurabilmenin en büyük kuralını, geçen dönem çözmüştüm: Havadan nem kapmak. Herkes bunu yapıyor. Sanki kendileri kusursuzmuş gibi. Hayır, klon gibiler. Aynı itici haller, aynı elbise kavgaları, aynı çocuklara sarkmalar... Ben bunu anlamam. Onların çoğuyla dostum, ama onlar gibi değilim. Çizgiyi çekebilmek son derece önemli.
Kulağımda kulaklığım, koşuyorum parkta. Tatilde bir yere gitmedim. Tek yaptığım eve kapanıp film izlemek ve geceleri barlarda takılmak. Durum böyle olunca, hareketsizlikten yağ yapmam işten bile değil. Bu yüzden, her sabah koşuyorum bu parkta. Hava serin ve bulutlu, güneş hiç görünmüyor. Etraf da sakin. Kulağımda Eddie Vedder; "I'm still alive..."
Bordo koşu yolunda ilerlerken, gözüme biri çarpıyor. Yavaşlıyorum. Eşofmanın hışırdıyor. Kız arkasına dönünce onun kim olduğunu anlayabiliyorum. Monica. Bence, okulun en güzel kızı. Şişkin dudakları, minnacık burnu, bembeyaz bir teni var. Ona hep imrenmişimdir. Yüzünde, her zaman parıltılı bir ifade olur. Ama bi' saniye; bu defa öyle görünmüyor. Gözleri dolu dolu. Ürkek. Ne yapmam gerektiğini bilemiyorum. Asosyalliğim tutuyor adeta. Çimenliğe çıktığımda, hoş bir hışırtı yavaş adımlarıma eşlik ediyor. Söyleyecek bir şeyler bulma konusunda iyi değilimdir. Dizlerimi kırıp çimenliğe oturuyorum ve karşılıklı bakışıyoruz. Gülümsüyorum. "Dertlenecek çok şey var di' mi? Ama bizim çevrede bunla yüzleşmek çok zor oluyo'."

Babamı oldum olası sevmişimdir. Her zaman beni şımartmış, nazlamıştır. Küçükken geceleri korkunca ben uyuyana kadar hiç uyumamış ve sürekli benimle konuşup, yanı başımda olduğunu belli etmiştir. İşi başından aşkın olsa bile her zaman önceliği ben olmuşumdur.
Annemse, ben doğduktan bir kaç ay sonra falan ölmüştü. Evde onu hiç anmazdık. Zaten tanımıyordum, sevmem için bir neden yoktu. Ama her zaman onu babamın tek sevgilisi olarak hatırlamışımdır. Dün geceye kadar.
Dün gece, babam işi olduğunu söyleyip işten çıkmıştı. Bende aslında yasak olmasına rağmen, arkadaşlarımla Times Meydan'ın da buluşmuştum. Gayet eğleniyordum, ta ki babamı yanında ki benden neredeyse iki üç yaş büyük bir kızla görene kadar. Ya da kadın, her neyse. Daha önce babamın hiç kız arkadaşı olmadığı için bu durumu çok yadırgamıştım ve bütün tadım kaçmıştı. Babamın beni orada görmesine aldırmadan eve gitmiş, onunla konuşmamıştım. Sabah ise erkenden kalkmıştım ve işte, Central Parktaydım.
Boylu boyunca uzanan bordo koşu yolunun dışında ki çimenlerde yavaşça ilerliyorum. Boynumu bükmüş, her zaman ki topuklularımın aksine giydiğim spor ayakkabımın ucuyla önümdeki çimenleri yoluyorum. Gözlerim dolu dolu. Babamı düşünüyorum. Hiçbir zaman onu kız arkadaşla hayal etmemiştim. Kendisinden 20 yaş küçük birisiyle hele hiç. Derin bir nefes alıyorum. Arkamdan birisi koşuyor, sonra gittikçe yavaşlıyor. Arkamı dönüp bakıyorum. Shaquila Salomon. Fazla sohbetimiz olmasa bile ona karşı her zaman kendimi çok yakın hissetmişimdir. Beklide hep arzuladığım hayatı yaşadığı için. Shaquila istediği zaman istediği partilere katılmış, istemediğine katılmamıştır. Buna rağmen adı sürekli arkadaşlarım tarafından özenilerek anılıyor. Ben de hep onun gibi popülerlik statüsü için fazla kasmamak, buna rağmen popüler kalmayı başarabilmek isterdim. Ah, bir de çıkık elmacık kemikleri var. Bunu elde edebilmek için saatlerce makyajla uğralıyorum, halbuki Shaquila doğal güzellerden.
Bir süre aynı temposunu koruyor, bende bir yere çarpmamak için önümü dönüyorum. Birkaç dakika sonra ise yanımda. Gözlerimi kırpıştırıp ona bakıyorum. Gülümsüyor. "Dertlenecek çok şey var di' mi? Ama bizim çevrede bunla yüzleşmek çok zor oluyo'."
Belli belirsiz gülümsüyorum. Çok haklı.
“Senin bizim çevreyi fazla takmadığını sanırdım.” Diyorum. Düşündüğüm Shaquila daha farklı biri çıkarsa, kendimi daha yalnız hissederim gibi geliyor.

Harrison Jewell | IV. Sınıf Mesaj Sayısı : 76 Kayıt tarihi : 31/08/10

Gerçekten de, dert yaratmakta üstümüze yok. Biz zenginlik içinde sefa sürerken, durup dururken dertlenirken, bir yerlerde insanlar açlıktan ölüyor. O yerde gerçek dert, endişe, belki de gerçek sevgi var. Bu konuda duyarlı olmamak elimde değil. Onlar için parmağını bile oynatmazken, nasıl olur da uykularım kaçmaz? Okul bitince, gerçekten ihtiyacı olan birilerinin arasına karışacağım, diye düşünüyorum. Ne bileyim, Harlem'in ücraları falan. İnsanların yardım almayacak kadar gururlu olduğu bir yerde bulunmak istiyorum. Kalpazanlık yapmayan, dolandırmayan, şikesiz, rüşvetsiz... Belki de temiz. Fakir edebiyatıyla bir yerlere gelmeyenlerin ödülü olmak istiyorum. Oysa tek yaptığım, burda oturmak işte. Üzerimde onlarca dolarlık bir eşofman, kulağımdan sarkan iPod, ve yalnızca bedenimi mahvetmekte olan sigarayla dolu bir cep. Eddie Vedder şöyle demişti; You're still alive, she said. Oh, and do I deserve to be? Sanki bana, bu düşüncelerime istinaden yazılmıştı şarkı. Şaşırmamak elde değil. Hak ediyor muyuz gerçekten? Hak ediyor muyuz Monica?
Monica'nın yanımda oturduğunun ayırdına varıyorum o zaman. Onun dertlerini, yaralarını falan sarmam gerekirdi. Ah, yok artık. Hiç böyle bir şey yapmadım ki. Nasıl yapılır, ne denir? Ritüelden habersiz halde, gözlerimi kıza dikiyorum. Söylediklerine ufak bir kahkaha atıyorum. Haklı. Shaq iplemez ki.
"Elbette öyle." diyorum. Bunu beklediği belliydi, hayal kırıklığına uğratmak istemedim onu. "Hayat çok kısa. Birkaç kokoşun ne dediği kimin umurunda ki?" Millet savaştan kırılırken, kimin umrunda?
Bunalıyorum. Bir şeylere ihtiyacım var. Bir şey... Hmmm. Elimi cebime atıyorum. Açılmamış paketin kenrı parmağıma değiyor. Eşofmanımı yeniden abartılı şekilde hışırdatarak, paketi çıkarıyorum. Camel'imi özenle açıyorum. Adı bile içmek için birebir; grunge sigarası. Eddie, bugün kulağını çok çınlatacağım.
Paketten bir sigara alıyorum ve, hep yaptığım gibi, önce kokluyorum. Yanmadan önceki tütün kokusunu, her şeyden çok severim. Dudaklarıma götürüp, kibritle yakıyorum. Ah, bununla haber olabilirim gerçekten. 8 kutusunu 1 dolara aldığım kibrit. Ne yapayım, ben de bundan vazgeçemiyorum.
İlk dumanı havaya üfledikten sonra, Monica'ya dönüyorum. "İster misin? Tabi kullanmıyorsan, başka. Ben her şeyi bununla unutuyorum." Kendimi uyuşturucu taciri gibi hissediyorum. Ya da "kötü alışkanlıklarda arkadaş çevresi faktörü" gibi.

"Elbette öyle." ‘Tabii ki öyle’ diye tekrar ediyorum içimden. Kollarımı birleştirip gökyüzüne bakıyorum. Temiz hava, yüzüme hücum ediyor. Keşke dertlerimize de çare olsaydı. Derin bir nefes alıp tekrar Shaquila’ya dönüyorum. "Hayat çok kısa. Birkaç kokoşun ne dediği kimin umurunda ki?" diyor. Sanırım o kokoşlardan biriyim. Bir an için kendimden nefret ediyorum. Üç yıllık lise hayatım boyunca hep benden küçükleri ezdim. Sürekli haklarında aslı olmayan dedikodular uydurdum. Bunları yaparken hiç empati kurmadım. Bazen pişman olsam bile, her şeyi alışverişle çözmeye çalıştım. Ama ne yazık ki artık alışveriş de çözüm değil.
Başka bir kokoşta var. Babamın yeni sevgilisi. Dün gördüğümde her şeyi pembeydi. Babam onda ne buluyor anlamıyorum. Resimlerden tanıdığım annem, hayatta gördüğüm en sade insandı. Ama yine de sempatik bir yanı vardı. Annemi ve yeni kokoşu düşününce burnumda bir sızı oluyor. Hayır, ağlamayacağım. En azından Shaquila’nın yanında değil.
Aramızda ki sessizlikten faydalanarak elini cebine atıyor. Cep telefonunu çıkaracağını düşünüyorum, ama onun yerine bir paket sigara görüyorum. Sigara içtiğini daha önce de duymuştum ama bunu ortalık yerde içtiğini hiç düşünmemiştim. Manhattan’da ki gençler pek temiz değildi ama kendimi her zaman sigara ve içkiden uzak tutmuştu. Zaten içkinin tadı boğazımı yakıyordu.
Sigarasını yaktığı kibriti söndürüp Central Park’ın taze biçilmiş çimlerine atıyor. İlk dumanını çektiğinde mavi-yeşil gibi görünen gözlerine rahatlık duygusu beliriyor. Belki de sigarayı bağımlılıktan değil, zevkten içiyordur. Düşüncelerimi okumuşçasına bana bakıyor. “İster misin? Tabi kullanmıyorsan, başka. Ben her şeyi bununla unutuyorum."
Uyuşturucu ve içkinin dertlerden uzaklaştırdığını biliyordum ama sigaranın böyle bir etkisi olduğunu hiç düşünmemiştim. Babamın içtiğimi öğrenirse kızacağını bildiğimden geri çevirmek istiyorum. Babamın canı cehenneme. Sürekli onu düşünüyorum, ama o artık beni takmıyor. Birkaç saniye suratına boş boş baktıktan sonra başımı sallıyorum. Sigarasını ağzında tutup paketten bir tane de bana çıkarıyor ve kendi sigarasının ucuyla benim kini yakıyor. İlk nefesimde öksürmeye başlıyorum. Rahatsız edici. Burnum, ağzım, gözlerim… Her tarafım yanıyor. İstifimi bozmamaya çalışarak bir nefes daha alıyorum ama dayanamıyorum. “Tanrım, bu şeye ne kadar zamandır katlanıyorsun?” diyorum.

Harrison Jewell | IV. Sınıf Mesaj Sayısı : 76 Kayıt tarihi : 31/08/10

İlk nefesi alışında öksürüyor. Ve ikincide de. Bu hali beni anılarıma götürüyor. İlk içtiğimde kaçıncı sınıftaydım. Evet, sanırım 1'di. Kötü alışkanlıklarımın başladığı noktadaydım. Gülüp dudaklarıma öpücük kondurmuştu. Evet, bücürken bile birileri benimle ilgileniyordu. Hayır, kesinlikle övünmek için falan söylemiyorum. Aksine, hayatım boyunca hep fikirleriyle öne çıkan tiplerden olmayı denedim. Denedim diyorum, çünkü kimse yüzüme karşı böyle olduğunu söylemedi. Ama anlıyorlardır heralde, değil mi? Marka olmayan bir şeyler giyebildiğimi, kimseye yalakalık yapmadığımı falan, birileri fark ediyordur. Yoksa hepsi boşa mı gitti? Hayır, oldukça yanlış düşünüyorum. Boşa asla gitmez. Kendime olan saygımı falan arttırır.
Onun bu haline gülümsüyorum. Yanlış anlamayacağını biliyorum bu gülümseyi; çünkü yüzümde alay namına hiçbir şey yok. Aksine, babacan bir tavır içinde olduğum bile söylenebilir. Neredeyse kendimle gurur duyuyorum. Çünkü saygı duyduğum bir şey varsa, o da deneyimdir. Bir kişiye, olumlu olmasa bile bir tecrübe katmak, bir şeylere ilham vermek gibi.
"Haksızlık etme. Alkol gibi bu da. Başta kimse sevmez. Dudaklarında yarattığı his hoşuna gitmedi mi?" İçime çektikten sonra, yuvarlaklar şeklinde havaya bırakıyorum. Kendimi görmüş geçirmiş gibi hissetmemek elimde değil.
Hava yava yavaş daha aydınlık olmaya başlıyor, ve ısınıyor da. Güneş gözümü alıyor. Havaya üflediğim dumanların arasından süzülen ışık hep hoşuma gitmiştir. Bu hoşnut olma hali yüzünden, yanaklarımın al al olduğundan eminim. Boş elimin parmaklarıyla yanağımın tekine dokunuyorum, oldukça sıcak. Gidermek ise elimde değil. Dönüp arkaya doğru bakıyorum. İnsanlar gelmeye başlamış, ancak parkın en izbe kenarlarından birinde olduğumuzdan, bizi göremeyecek kadar uzaktalar. Burdan bakınca, bana birer karaltı gibi gözüküyorlar. Ruhsuz bedenler gibi. Çoğuyla konuşacak pek bir şeyim olacağını bile sanmıyorum. Makyaj malzemesi konuşamadığıma göre, bu konu hakkında yemin etsem bile aksi bir tepki görmem.
"Dedikodu canavarları ufukta göründü." diyorum. Monica onlardan daha farklı görünüyor bana. Benim kadar bohem değil belki, ama onlar kadar züppe olmadığı da kesin. Yine de, nabzını yoklamak istiyorum. Onun bu konudaki tutum ve görüşlerini bilmem, ilerki adımlarımın nereye geleceğini hesaplamama yardımcı olacak. Sanki attığım adımlardan haberim varmış gibi.

Bana gülümsüyor. Her zaman ki muhteşem elmacık kemikleri belirginleşiyor. Bu kadar sigara bağımlısı birisinin teninin böyle hoş bir renkte olmasına şaşıyorum. Ben soluk tenli olurlar sanıyordum. "Haksızlık etme. Alkol gibi bu da. Başta kimse sevmez. Dudaklarında yarattığı his hoşuna gitmedi mi?" diyor. Aslında evet, dudaklarımda bıraktığı karıncalanma hissi hoşuma gidiyor. Haklısın dercesine başımı sallıyorum. Sigarasından bir nefes daha alıp havaya halka şeklinde dumanlar bırakıyor. Kızıl derelilerin haberleşme şekli gibi. Kıkırdıyorum. Sigara etki etmeye başladı bile. Babamı unuttum. Şuan da içimden sadece gülmek geliyor. Beynim uyuşmadı ama düşüncelerimi uzaklaştırdığı bir gerçek. Sigarayı ağzıma götürüyorum tekrar. Öksürüğüm geliyor ama bastırabiliyorum. Birkaç çekişten sonra artık iyice alışmışım. Nikotin bütün hücrelerime dağılıyor sanki. Bir tane daha içme isteği duyuyorum halbuki elimdeki bitmedi bile. Yere döktüğüm kül tanelerinin rüzgarda uçuşmasını seyrediyorum. Shaquila arkasını dönüp geride oturanları inceliyor. Onun bakışlarını takip edip bende arkama bakıyorum. Arkadaşlarımın çoğu gelmiş ve günlük olaylardan konuşmaya başlamışlar. Modadan ve dedikodudan başka dertleri yokmuş gibi görünüyorlar. Biliyorum, aslında hepsinin can alıcı bir sırrı, derdi var. Belki de düne kadar bende onlar gibi görünüyordum. Masum. Tabi, yeterince uzaktan bakarsan. Shaquila’yı düşünüyorum. Ama düşüncelerimi alaycı sesi bölüyor. "Dedikodu canavarları ufukta göründü."
Burnumdan nefes vererek gülüyorum. “Aslında canavar değiller. Bazen beni de korkuttukları oluyor, ama konuşabilirsen vaktin nasıl geçtiğini anlamıyorsun.” Diyorum. Nedense onları koruma gereği duyuyorum. Belki de onları değil de, onlarla takıldığım için kendimi korumak istiyordum. “Senin dünyanda olmakta güzel.” Diye ekliyorum. Bunu ne anlamda söylediğimi bilmiyorum ama bir şeyler ifade ediyormuş gibi geliyor.

Harrison Jewell | IV. Sınıf Mesaj Sayısı : 76 Kayıt tarihi : 31/08/10

Benim dünyam mı? Nasıl benim dünyam? Düşünüyorum da, en uygun tanım 'balta girmemiş orman' olur herhalde. Balta olacak ebeveynler olmadığı için, sapına kadar özgür. Bu da insanı boğuyor aslında. Kısıtlamalar yok. Yasaklar yok. Yasakları kırmak eğlenceli olabilirdi. Okulda bunu yapmam, çünkü istemiyorum. Çünkü, geleceğe yönelik hedeflerim var. Hedeflerim paradan bağımsız. Yalnızca, ulaştığımda mutlu olacağımdan emin olduğum hedefler. Punk mesela. Çok severim. Punk yapmak istiyorum. Ya da pilot olmak istiyorum. Hoş, benden daha çok hostes olur ya... Ya da hakem. Masa hakemi olabilirim. Körling oynayabilirim. Tavla turnuvalarına katılabilirim. Yapılacak çok şey var. Belki çoğu -hiçbiri- akademik eğitime dayanmıyor. Aslında, asıl bu yüzden, okulda kural kırmamak daha mantıklı. Zaten ilerde de yalnızca deneyimlediklerimle kalacağım. Okulun bana kattığı bilgiler genel kültür sayılmaz mı?
"Çok farklı dünyalar değil." diyorum. Ama hayır, kesinlikle doğru değil. Sözlerimin doğruluğunu sorgulamam gerek. Kaşlarımı çatıyorum. "Tabi ne yönden baktığına bağlı." Evet, bu daha iyi. Çünkü bir bakıma, haklı. Kafam diğerlerinden farklı çalışıyor. Ama bir yandan da, onlardan tam olarak kopamıyorum. Chanel'e gidiyorum, Starbucks'ta 'raspberry black currant frappucino' gibi çok marjinal zımbırtılardan içiyorum. Bu yüzden kendimi ne kadar suçlasam az. Onlar canavar da ben neyim sanki?
Savunması üzerine ona dönüyorum. Yine haklı. Hep birlikte takıldığı insanlara çamur atmam elbette hoşuna gitmiyor olsa gerek. "Bazen eğlenceli olduklarını itiraf etmeliyim." Kız kavgalarından hoşlanıyorsanız, küfürleşen piliçler sizi güldürüyorsa; gerçekten çok eğlenceli. Işıltılı partiler, limuzinler, çok güzel kıyafetlerse olayın eğlence değil; yalnızca gösteriş kısmı benim için. Yine de, ne kadar arınabilir ki insan? Hep aynı lakırtılar. Kimsenin bakire olmadığı, nerdeyse kimsenin hiç çekmemiş olmadığı, hiçbir ailenin doğru dürüst kurallara sahip olmadığı bir yerde yaşıyorum. Yine de, altın kaplamalı çakmaklar yerine 1 dolardan çok daha ucuz kibritlerle -sırf bundan hoşlandığım için- işimi görebiliyorsam, kendimi kutlamak durumundayım. Hedeflere bir adım daha yakınım.

"Çok farklı dünyalar değil. Tabi ne yönden baktığına bağlı." Diyor. Biraz düşünüyorum. Genel çevrede aileler çocuklarına, ünlerini zedelemeyecek her şeye izin veriyorlar. Shaquila’nın ailesini anımsama çalışıyorum. Bildiğim kadarıyla babası yok. Annesinin ise kişisel özelliklerini bilmiyorum ama uçuk birisi olduğunu duymuştum. Bu yönden bakarsak farklı. Ama oda herkes gibi ucuzluklar yerine bilmem kaç dolarlık kıyafetler alıyor. Kulağında ki kulaklıklara bakıyorum. İpod.
Benden senden farklı görünmüyor aslında. Ama Manhattan’da herkes aynı görünür. Asıl önemli olan kişiliktir diye düşünüyorum. Sonra bu psikolog düşüncelerimden kurtulmak için başımı sallıyorum. Sigara düşüncelerimi dağıtıyor, ama aynı zamanda beni duygusallaştırıyor. Son nefesimi çekip yere atıyorum ve ayakkabımla ezik geçiyorum.
"Bazen eğlenceli olduklarını itiraf etmeliyim." Diyor Shaquila. Hak veriyorum. Ben onlarla partilere katılırken, makyajdan konuşurken ve kuaföre giderken eğleniyorum. Shaquila’nın eğlencesinin ne olduğunu bilmiyorum.
Güneş bulutların arasından sıyrılıp etrafı aydınlatıyor. Serin sabahı ısıtıyor. Ve ardından önüne kocaman kara bulut geçiyor. Yakın zamanda yağmur yağacak gibi. Sonbahar yaklaşıyor. İşaret ve orta parmağımı çapraz yapıp bu sonbaharın farklı olmasını diliyorum. Daha fazla gezi olsun istiyorum. Manhattan’dan çıkmak istiyorum. Hatta New York’tan. Memleketim Nashville’yi özlüyorum aniden. Orada kimsenin derdi kıyafet değil. Atlar ve diğer çiftlik hayvanlarıyla ilgileniyorlar. Sabah altıda herkes ayağa kalkıyor, evinin bahçesinde bütün aile beraber kahvaltı yapıyor. Biz burada ki evlerimizi büyük zannediyoruz ama orada bir evde neredeyse üç kuşak yaşıyor. Babam küçükken bir kereliğine beni İngiltere’den alıp oraya götürmüştü. Daha önce adlarını bile duymadığım kuzenlerimle en çok sütü kim sağacak yarışması yapmıştık. Anılarım gözümde canlanırken kendi kendime gülümsüyorum. Rüzgar kuru yaprakların kokusunu burnuma taşıyor ve kendimi bir an Nashville’de hissediyorum. Evimde. Ama sonra yanımda ki Shaquila aklıma geliyor. Ellerimi cebime sokuyorum ve kısa bir an ona bakıyorum.
“Bazen. Ama başka eğlenceleri hesaba katarsak onlar Jay Leno gibi kalıyorlar. Ama katlanmak zorundayız. Bir yıl.” Diyorum ve şaşırıyorum. Arkadaşlarımdan sıkıldığımı ilk defa dile getiriyorum. Kendi kendime bile inkar ediyordum halbuki.

Harrison Jewell | IV. Sınıf Mesaj Sayısı : 76 Kayıt tarihi : 31/08/10

Katlanmak ha... Ah be güzelim. Buraya yıllardır katlanıyorum ben. Ama hayır, bunu söylemeyeceğim. Bıktığımı söylemeyeceğim. Dünya turu için yanıp tutuştuğumu söylemeyeceğim. Deist arkadaşlarımı, üye olduğum birbirinden alakasız kulübü, poker oynamayı çok özlediğimi, bir dönem gerçekten ucuzluktan -hatta marka olmayan ucuzluk- giyinmek istediğimi söylemeyeceğim. Çünkü bunları birine söylemiştim. Anneme. Ama yanlış zamandı. O zaman kafası dumanlıydı heralde. Ya da sarhoş muydu? Hatırlamıyorum. Her neyse. Bana şöyle demişti; 'Senin hiçbir sınırın yok. Her istediğini yapabilirsin, ama hep istediğin olmaz. Kaderin sana itiraz ettiği nokta da Manhattan olsun.' Söyledikleri o kadar etkilemişti ki beni, yıllar önceki bu sözlere sırtımı dayayarak bu günlere kadar dayanabilmiştim. Ancak yavaş yavaş patlaklar veriyor iradem. Artık o tek engelimi de aşıp ruhuma uygun bir şeyler yapmak istiyorum. Ne bileyim, Woodstock gibi bir şeyler. Emin değilim. Dayatmalara dayanmak istemiyorum. Ama bir yandan, düşüncelerim bana palavra gibi geliyor. Sanki buradan ayrıldığım an bu imkanları özleyecekmişim gibi. Kıyafetlerimi değil belki, ama plak koleksiyonumu kesin özlerim. Binlerce şarkılık arşivim olan bilgisayarımı. Baterimi. Üç duvarı ve tavanı camla kaplı odamı. Kesinlikle özlerim. Düşünüyorum da, belki de bugüne kadar dayanabilmemin sebebi budur; bunları özleyeceğimi fark edip kendi kendimi hayal kırıklığına uğratmamak için hiçbir yere gitmiyordum.
"Bir yıl uzun süre. Kendimizi eğlendirecek başka şeyler olsaydı keşke." Fikirlerime Monica'yı da alet etmek istiyordum. O da benim duyduğum coşkuyu duyabilirdi belki. Benim gibi bir şeylere özlem duyduğunu kendine itiraf edebilirdi. Devrim falan yapardık. Bilemiyorum. Halimi daha iyi kılacak yegane şey buydu. Bir şeyler yapabilmek. Sigaramı atıp converse'imle ezdim. Cebimden yeni bir tane çıkardım ve çimliğe koydum, Monica isterse alması için. Gencecik bir kızı sigaraya başlattığım için kesinlikle pişman değildim.

"Bir yıl uzun süre. Kendimizi eğlendirecek başka şeyler olsaydı keşke." Diyor. Belimden düşmekte olan kot pantolonumu çekiştiriyorum. Yere bakarak hafifçe gülümsüyorum.
“Benim eğlence anlayışım dedikodu ve alışverişten oluşuyor.” Diyorum bir anda. Kendi kendime suratımı buruşturuyorum. Buraya geldiğimden beri dedikodudan sıkıldığımı düşünüyordum, alışveriş ise zaman kaybı gibiydi. Depresyona girmiş olabileceğimi düşünüyorum. Değişken ruh halleri, ağlama isteği, kötü alışkanlıklara başlama... Tek açıklaması depresyon olsa gerek. Ama bir yandan da bir şeyler yeme, gezme isteği duyuyorum. Henüz ne tür bir şeyin içinde olduğumun farkında değilim ama bu kesinlikle beni rahatsız ediyor. Ani bir kararla akşam babamla konuşmaya karar veriyorum. Ona yeni sevgilisi hakkındaki düşüncelerimi açıklayacağım. Şuan ki ruh halimden bahsedeceğim. Hatta sigarayı bile anlatacağım. En iyisi bu olacak. İçimde tutarsam daha kötü olacağını biliyorum, küçüklüğümden beri ona en korktuğum şeyleri bile anlatmışımdır.
Yaklaşık on yaşlarımdayken babamın büyüklerinden kalmış antika bir saati vardı. Altındı ve saniye ilerlerken gürültülü bir şekilde ‘tak tak’ ederdi. Babam onu hiç kullanmadı, hep yatak odasında bir köşede saklıyordu Kendi kendime definecilik oynarken bu saati düşürmüştüm. Paramparça olmuştu, evet altını bile. Parçaları toplayıp çöpe atmıştım ve olay mahallini hemen terk etmiştim. Neredeyse üç hafta boyunca babam o saati aramıştı bende hiçbir şey söylememiştim. Üç hafta boyunca canım hiç bir şey yapmak istememişti ama sonunda dayanamayıp suçumu itiraf etmiştim. İçimde ki bütün duygular yerini huzura bırakmıştı. Babam ise bana kızmamıştı ve üstüne yeni bir korsan hazinesi oyunu almıştı. Belki şimdi de aynı şekilde olurdu.
Düşüncemi aklımın bir köşesine kazıyıp Shaquila’ya dönüyorum. “Ama evet, yeni eğlenceler olsa iyi olurdu. Aklında bir şeyler var mı?” diyorum. Onun düşüncelerinden, planlarından kesinlikle rahatsız değilim. Duymak ve ona katılmak istiyorum. Herkesten çok farklı, eğlenceli. Çimliğe bıraktığı paketten bir tane sigara alıp yakıyorum. Hemen alıştım denebilir. Dumanı artık içimi yakmıyor ve hoş bir haz alıyorum. Şuana kadar ki tek eksiğim sigara ve Shaquila’ymış.

» Dikkat mi çekmem lazım?
» Yeni bir arkadaş.