Yeni bir arkadaş.

Lanet olası alarm. Yine çaldı ve bir uyku daha sonlandı. Gitmek istemiyordum. Kimseyi tanımıyordum ki. Eğer gidersem okulun tecrubeli (!) öğrencileri tarafından ezilecekmiydim. İlk günü atlatırsam daha sonrası çorap söküğü gibi gelecek. Bunun farkındayım. Artık hazırlanıp evden çıkmalıydım çünkü yeni bir hayat beni bekliyordu. Bugüne kadar ilk okulda falan hep sessiz bir çocuktum. Babamın kötü şöhretini bilenler bana karışmazlardı ve bana saygı gösterirlerdi. Fakat ben babamın berbat işleriyle anılmak istemiyordum. Çünkü ben "Mafya Babası" Adam Hudson'un oğlu olarak değilde. Matthew Hudson olarak anılmak istiyordum. İşte lisede Matthew Hudson olacağım. Ortaokuldaki sessiz ve içine kapanık Matthew'un yerine, yeni bir Matthew doğmuştu sanki. Hızlı bir hayat beni bekliyordu belki de.

Okulun kapısındaydım artık. Herkes birbiriyle konuşuyordu. Fakat benim konuşacak kimsem yoktu. Ancak eskisi gibi sus pus olmamalıydım. Milleti benim yanıma beklememeliydim. Belki de ben onların yanına gitmeliydim. Meğerse sistem böyle işliyormuş öyle değil mi? İnsanların konuşmaları boğuyordu neredeyse beni. Bu gürültülü ortama hazır değildim belki de. Aklım işte yeni bir Matt ortaya çıksın derken. İçimde hiç yenilenme olmuyordu. Hala o sessiz ve sakin Matt'tim. Fakat nasıl olduysa benim gibi birini daha buldum. O da merdivenlerde yalnız başına oturuyordu. Belki de birbirimizin halinden anlarız. En iyisi yanına gitmek ve herşeyi anahtarı olan o kelimeyi söylemeliydim: "Merhaba." Yanına gittim ve:

"Merhaba ahbap, yanına oturabilirmiyim?"

Her gün aynı işlerdi, okula git, ders dinle.Hiç arkadaş yoktu.Okulun ilk günüydü aynı zamanda.Bir yıl atla ve okula git.İçimden küfretmek geliyordu.Babam gibi olmamak için, her zaman çabalıyordum.Belkide derslere çalışmak iyi fikirdi, ama bu fikre ısınamıyordum.Okulun kapısından içeri girdim.İçimden derse girmek gelmiyordu.Gözüm öyle, benim gibi yapayalnız kalmış merdivenlere ilişti.Gidip oraya oturdum.İçim içime sığmamakla birlikte, konserimi düşünüyordum.İleride belkide mükemmel bir Heavy Metal yıldızı olacaktım.İnsanları eğlendirip şarkımı onlara çalmak, benim tek rüyamdı.Birden yanıma doğru gelen birisi ilişti gözüme.Başlarda salak birisidir işte diyordum.Belkide merdivenlerden çıkıp gidecekti sınıfına.Yanıldım.O bana şöyle birşey demekle yetindi.
"Merhaba ahbap, yanına oturabilirmiyim?"
Çocuğun suratına baktım.İyi birisi gibiydi,gözleri bana masum bakıyordu.Yabani, kzıların yanında dolaşan, pis bakışlı gençlerden değildi.
''Tabi otur!''Demekle yetindim.Benim yaşlarımdaydı sanırım.Belki de II.Sınıftadır dedim.Dönerek yüzüne baktım:
''Merhaba, ismin nedir?''

Heyecanlanmıştım. Hani erkeğin erkek ile konuşması kolaydır ancak bu okulda ilk kez bir arkadaş edinecektim. Eğer bana ters çıkarsa, ne yapacaktım? Kavga çıkartıp herkesin dikkatini mi çekecektim. Yoksa sessiz kalıp rezil mi olacaktım. Bu sorular arasında gel git yaşarken cevabımı aldım. "Tabi otur." dedi bana. İşte ilk dostumu bulmuştum. Daha çok dostum olacaktı biliyorum. Ancak ilk dost her zaman en çok hatırda kalandır. Belki de gerçek dostum bu çocuktur. Umarım yanılmıyorumdur.

Oturdum bir süre çevreyi izledim. Sanki ikimizde ilk soruyu birbirimizden bekliyor gibiydik. Fakat ilk olarak o soruyu sordu. Bana "Merhaba, ismin nedir?" dedi. Artık bundan sonrası çorap söküğü gibi gelecekti. Herkesin popüler olmak için birbirini yediği bu okulda kendim gibi bir dost bulmuştum galiba. Cevap vermem lazımdı değil mi:

"Matthew. Ancak Matt desende olur. Senin ismin ne?"