Yeni Gün

Annesinin bağırışlarıyla uykusu bölündü Juliet’in. Sesleri susturmak için kafasını yastığın altına soktu ama bir işe yaramıyordu işte. Annesi bir türlü kapatamıyordu çenesini. Hızla çıktı yastığın altından “ Tatilde bile rahat bir uyku çekemeyecek miyim ben?! “ diye bağırdı yerinden kalkıp kapıyı hızla çarparken. Tek istediği biraz uykuydu. Kabussuz bir gece geçirmişti ve bunun bitmemesini istemişti. Tekrardan yatağına dönerken uyuyamayacağını biliyordu ve bunun getirdiği sinirle burnundan solumaya başladı. Anne ve babasının tekrar iş seyahatine gitmesi için sabırsızlanıyordu. O zaman rahat bir uyku çekebilirdi belki de. Gözlerini ovuşturarak girdi sıcacık yatağına. Uyuyamayacağını bile bile kapadı gözlerini. Gözkapaklarından içeri sızan güneşe aldırmadan yatıyordu boylu boyunca. Uyuması gerekmiyordu, yalnızca biraz sakinleşmeye ve rahatlamaya ihtiyacı vardı. Tüm günü evde, annesiyle birlikte geçiremezdi. Yaklaşık 10-15 dakika kadar kaldı yatakta. Ardından da güne güzel bir başlangıç yapmak için sıcak bir duş aldı. Günlük kıyafetlerinden birini seçti ve giyinirken yüzündeki sırıtışı fark etti aynadaki yansımasında. Sebepsiz yere gülümsemesi normal miydi? Mutlu hissediyordu. O korkunç sabaha rağmen içi fazlasıyla rahattı. Saçlarını acele etmeden kuruttu. O gün için hiçbir planı yoktu. Belki alışverişe giderim. Diye düşündü dolabının açık kapılarından görünen kıyafetlerine bakarken. Kesinlikle alışverişe gitmeliydi. Makyajını yaparken birilerine haber verip vermeme konusunda düşünmeye başladıysa da sonradan aklından çıkıverdi bu düşünce. Yalnız başına olmak çok daha iyi olacaktı.

Zamanın nasıl geçtiğini anlayamamıştı bir türlü. Kafasını camdan dışarı çevirdiğinde hava çoktan kararmıştı. Elindeki torbalara baktı. En fazla 5 torba vardı. Neyim var benim? Diye düşündü birden. Bu kadar az şey alması hiç de normal değildi. Bu paranoyak haline gülerken, insanların kendisine nasıl baktığını fark etti ve bir deli gibi görünmek istemediği için gülmeyi kesip kendi yoluna gitti. Bir şeyler içip eve gidebilirdi. Sonra da birkaç arkadaşına haber verip dışa çıkarlardı. Belki de Arthur’la bir şeyler yapabilirlerdi. Onu düşünür düşünmez yüzünde bir tebessüm oluştu. Elinde tuttuğu sıcacık kahveyi dudaklarına götürdü. Sıvının içini ısıtmasıyla gevşediğini hissetti. Arabasına doğru yürürken cebindeki titreşimle irkildi. Elleri o kadar doluydu ki cevap veremeyecekti. Eşyaların hepsini bagaja koydu ve direksiyona geçince telefonunu çıkardı. Ekranda beliren ismi görünce gülümsedi. Mesajı okuduğunda ise bir sorun olduğunu anlamıştı. Arthur hiç olmadığı kadar soğuktu. Hiçbir sevgi sözcüğü kullanmamış olması şaşırtmıştı Juliet’i. Parmakları harfleri tuşlarken neler olduğunu merak ediyordu. Central Park fazla uzakta değildi, en fazla 15 dakikaya oradaydı. Arabayı çalıştırdığı anda telefonu çalmaya başladı.

“ Paige hemen eve gel! “ diye bağırdı annesi, telefonun diğer ucundan. Neden bu kadar sinirli olduğunu anlayamamıştı Juliet. “ Ne oldu anne? Arthur’la buluşacağım. Yarın sabah konuşsak olmaz mı? “ dedi sitem edercesine. O an en son istediği şeydi annesiyle tartışmak. Kabul edeceğini umarak bekledi oysa umduğu gibi olmamıştı. Annesi, derhal eve gelmesini söylemişti. Neydi bu kadar önemli olan? Sinirle eve doğru sürdü arabayı. Arthur’a mesaj atması gerekirdi ama annesiyle tartışırken aklından uçup gitmişti her şey. Sinirle çıktı odasına, kapıyı arkasından hızla çarptı ve kilitledi. Üzerine daha rahat bir şeyler geçirdi. Duvardaki saat gözüne iliştiğinde içinde bir panik oluştu. Neredeyse bir saat olmuştu. Lanet olsun! Diyerek çıktı odadan. Arthur’un şimdiye köpürtmekte olduğuna emindi. Annesine görünmeden dışarı attı kendisini. Araba kullanamayacak halde olduğundan geçen ilk taksiye bindi. Nereye gideceğini söylerken telefonunu kontrol etti.

Parka vardığında çantasından çıkardığı parayı adama uzattı. Oyalanma gibi bir şansı olmadığı için “ Üstü kalsın! “ diyerek indi arabadan. Hızla ilerledi gördüğü iri siluete doğru. Onun Arthur olduğundan çok emindi. “ Arthur! “ diye seslendi ve kendisine dönen çocuğu görünce yüzüne her zamanki tebessümünü yerleştirdi. Oysa Arthur’un yüzünde gördüğü tek şey öfkeydi. Neler olduğunu sormak istedi ama çekinmişti. Onu bu kadar kızdıracak ne yapmış olabilirdi? Çocuğa sarıldı ama ondan hiçbir tepki almayınca geri çekildi. Dikkatle inceledi yüzünü. “ Ne oldu? “ diye sordu çekinerek.

Arthur’un gözleri delip geçiyordu Juliet’i. Ne yapacağını bilmez bir halde duruyorlardı öylece. Bakışlarındaki öfke işliyordu Juliet’in içine. Ne olduğunu anlayamıyordu. Ne yapmıştı onu bu kadar kızdıracak? Bir şeyler söylemek istedi. Ama ne vardı ki söyleyebileceği? Sustu sadece. Sorusunun cevabını alabilmek için sustu. Oysa Arthur en ufak bir konuşma girişiminde bulunmuyordu. Juliet’in kafasından binlerce düşünce geçip gidiyordu. “Senin bana anlatabileceğin şeyler olmuş, sanırım.” derken öfkeden sesi titriyordu genç adamın. Juliet bu söze bir anlam veremeyerek kaldırdı tek kaşını. Ne yapmış olabilirdi ki? İlk defa hiçbir şey yapmamıştı. Hem de hiçbir şey. Arthur’u üzecek bir şey yapmazdı ki zaten. Arthur’un güçlü elleri sıkıca kavradı Juliet’in narin omuzlarını. Yüzlerini birbirlerine yaklaştırdı. Bir şey söylemek üzere açtı ağzını, kelimeler dudaklarından dökülürken Juliet’in gözleri şaşkınlıkla açıldı. Onu aldattığını mı düşünüyordu? Bunu nasıl düşünürsün? diye bağırmak geldi içinden. Nasıl inanırdı böyle bir şeye? Juliet öylece kala kalmıştı. Söyleyecek bir şey bulamıyordu. Öylece durmuş gözlerinin içine bakıyordu Arthur’un. Çenesi kasıldı genç adamın. “Bunu nasıl yapabildin ki?! ‘Sonsuza dek seni seveceğim’lere ne oldu?! Lanet olsun, tamam mı?! Lanet olsun!” sesindeki öfke açıkça gösteriyordu kendisini. Belli ediyordu o anda Juliet’ten ne kadar iğrendiğini. Bir şey diyemedi Juliet. Yapmadığı bir şey için suçlanmak ağırına gitmişti. Bu kadar mıydı aralarındaki şey? Hiç mi güvenmemişti Juliet’e? Sadece bir dedikodu yüzünden silip atacak mıydı onu? Juliet duyduklarının şaşkınlığıyla zorla duruyordu ayakta.

Her şey bir anda olup bitmişti. Arthur’un ağacı yumruklaması, elinden akan kanlar. Juliet hayretle bakıyordu bir zamanlar aşık olduğu adama. Peki ne olmuştu ona? Nasıl böyle bir hale gelmişti? Aklı almıyordu Juliet’in. Her seferinde bir şey söylemek üzere aralıyor dudaklarını ama hiçbir şey olmuyordu. Sesi çıkmıyordu. Diyeceği ne olabilirdi ki? İçindeki öfke bitmek bilmez bir hale gelmişti ki Juliet elinde olmadan tokadı geçirdi Arthur’un suratına. “ Kendine gel! “ diye bağırdı. Sesi, sanki ona ait değildi. Arthur’un şaşkın bakışları altında biraz sustu. Kelimeleri düzgün seçmesi gerektiğini biliyordu. Arthur’u omuzlarından kavradı ve biraz yaklaştı. Gözlerindeki yanma artmış olmasına rağmen kendisini sıkmaya devam ediyordu. Şimdi ağlayamazdı.

“ Hayır Arthur! Diyeceğim çok şey var ama nereden başlasam ki? “ ukalalık ve öfkelik arasında gidip geliyordu. Bir yanı, tüm duyduklarının gerçek olduğunu söylemek ve ona acı çektirmek istiyordu. Diğer yanı ise her şeyi inkar etmek ve böyle bir şeyin olmadığını söylemek istiyordu. Doğru olanı da buydu. Düşünceleri gidip gelirken kendisini serbest bıraktı ve sözcüklerin yavaşça dudaklarından dökülmesine izin verdi.

“ Neyin var senin? Seni gerçekten aldattığımı düşünüyor olamazsın değil mi? “ sesinde, öfkenin ardına gizlenmiş kırgınlığı vardı. Konuşurken titreyen sesi ele veriyordu onu. Kafasını salladı iki yana. “ Her şeyi geçtim Arthur, Burt’le birlikte olduğumu düşünmeni bile. Anlamadığım şey bana hiç mi güvenmedin? Bir kez olsun gelip benimle düzgünce konuşmayı denemek aklına gelmedi mi? “ kelimelerin dökülmesiyle içindeki acı daha da açığa çıkıyordu. Artık geri dönüşü yoktu hiçbir şeyin. Bitmişti her şey. Olan olmuştu. Ne Juliet Arthur’u affedecekti, ne de Arthur yaptığı şeyleri telafi edebilecekti. Belki de hala inanmıyordu Juliet’e, kim bilir?

Bir şeyler söylemeden önce düşündü. Gözü, Arthur’un kanlı eline kaydı. Paramparça olmuş eli cansız bir şekilde sallanıyordu. Kafasını kaldırmadan “ Eline baktırsan iyi olacak. “ dedi. Hala onu önemsiyor olması garipti. Bunu yapmamalıydı. Bir adım geri çekildi. “ Ya da baktırma. Umurumda değil. “ dedi omzunu silkerek. Buna kendisi bile inanmazken onu nasıl inandırabilirdi ki? Ses tonunun düşündüğünden daha umursamaz çıkmasından ilk defa memnundu.