Şeytan mı, melek mi?

Gemma'dan gelen telefon ve rica üzerine yürüyüş yapmak için hazırlanmaya başladım. Köpeklere olan sevgimi -her ne kadar kedim olsa da- bildiği için benden şirin köpeği Charlie'yi gezdirmemi istemişti. Aslında başlarda Manhattan'da dolaştırma kararı almıştım ama sonra gölün kıyısında bir yürüyüş yapmanın daha iyi olabileceğine karar verdim. Hem büyük ihtimalle yalnız olur başımı dinler hem de dilediğimce salkım saçak giyinebilirdim. Aslında süslü ve bakımlı olmayı seven bir kızdım ama bazı zamanlar bu iş bana ağır geliyordu, işte tam da o zamanlardan biriydi bugün. Üstüme nerden aldığını hatırlamadığım popomu kapatıcak düzeyde mor ve siyah bir tişört altına da dizlerimin biraz aşağısına kadar gelen siyah bir tayt giymeye karar verdim. Ayaklarıma bileğe kadar gelen siyah bir çorap ve beyaz, gri ve koyu pembe renklerinden oluşmuş Adidas spor ayakkabımı geçirdim. Saçımıda yana alıp lastik bir tokayla tutturduktan sonra yürüyüşe tamamen hazırdım. Diesel marka bavul gibi çantanın içine araba anahtarlarımı, telefonu ve cüzdanımı da attıktan sonra aşağı indim. Önceden arayıp köpeğin geleceğini bildirmiştim ve kahve istediğimi. Charlie burdaydı ve kahvemde hazırdı. Teşekkür ederek Charlie'yi alıp bavul gibi çantanın içine attım, kafasını kenardan çıkarmış etrafa şaşkın şaşkın bakışlar atarken kalp şeklindeki burnuna bir öpücük kondurdum. Arabaya binip kahvemden bir yudum aldım ve anahtarı kontağa takıp çevirdim. Çıkan motor sesinden ürkmüş olacak ki Charlie hırlamaya başladı. Başını okşayıp, sakin ol oğlum dedim, tehlike yok.

Charlie sakinleştikten sonra, direksiyonu çevirip Manhattın'ın tıkış pıkış trafiğine kendimi attım. Neyse ki Queens yolunda çok trafik yoktu. Kısa süreli beklemeler, çalınan bir kaç korna ve önümdeki arabalar yüzünden kırmızı ışıkta sinir dolu beklemelerden sonra sonunda göle varabilmiştim. Arabadan inip Charlie'ye de tasmasını taktıktan sonra güzel bir yürüyüş için kendimi doğanın kollarına bıraktım. Etraf olabildiğince sessiz ve huzur vericiydi. Tek ses Charlie'nin nefes alış verişi ve yürüken bastığım sonbaharın geldiğini haber veren sararmış yaprak çıtırtılarıydı. Son derece huzur dolu bi şekilde gölün kenarında ilerlerken, hafif rüzgarda uçuşan kahverengi saçlar gördüm. Sanırım bugün burası huzur bulmak için gelen bir ziyaretçiyi ağırlıyordu. Belki yanına gidip selam verebilirim diye düşünürken kızın rahatsız tavırları gözümden kaçmadı. Kafasını yan tarafa çevirmiş, sanki görünmemek için çabalıyor gibiydi. Biraz sağa kayıp yeniden baktığımda kızın Monica olduğunu anladım. Neden diye düşündüm, neden her yerde Monica ile karşılaşmak zorundayım? Huzur dolu günler geçirmeme neden izin vermiyorsun Tanrım! Monica normalde benden saklanmazdı aksine dibime kadar gelir koca ağzını açıp günümü zehir etmek için elinden geleni yapardı. Mutlaka yanlış giden bir şeyler vardı. Bu durumda ona sataşmak daha mantıklı geldi, hem biraz eğlenirdim.

Adımlarımı hızlandırıp oturduğu bankın dibinde tam başının üstünde durdum. "Ne kadar berbat bir insan olduğunu anlayıp, Tanrının seni cezalandırmasını istemek için mi burdasın Monica?" dedim çınlayan bir kahkaha ile o ise benimle uğraşacak gibi durmasa da verecek bir cevabı olduğuna emindim, her zaman olurdu çünkü.

Sessizce bekledikten sonra “İşine bak Bonnie. Hiç keyfim yok.” dedi. Bir damla yaş aktı gözlerinden. Monica'yı ilk defa böyle gördüm ve bu beni endişelendirdi. "Monica? Ağlıyor musun? Ne oldu?" Saklamaya çalışsa da benden bir şey kaçmıycağını bilmeliydi. Gerçi şu an onun için endişeliydim. Evet düşmandık, evet ben kötü biriydim ama ağlayan insanlara her zaman zaafım olmuştu. Sonuçta uzun süreden beri tanışıyoruz, tamam arkadaş değiliz belki ama insanı üzüyor bu, yani en azından beni. "Benimle uğraşma tamam mı?" Her zaman hakkımda kötü düşünmek zorunda sanki. Salaklık bende ne diye yardım etmeye çalışıyorum ki. Hayatımda ilk kez - belki ikinci - birine yardım etme çabalarındayım o da bunu görmezden geliyor. Haklı, yani biraz. Hiç iyilik yapmayan birinden de yardım etmesi beklenemez. Herkesin bir zaafı var, değil mi ama? Kendini toparlamış gibi karşımda oturuyor ama ben salak değilim Monica, her zaman senden daha zekiydim. "Ne o, şimdi de kıyafetine uyar diye köpek mi gezdirmeye başladın?" Komik, ilgiyi kendi üstünden almak için bana sataşıyor şimdi de. "Dışardan senin kadar salak mı görünüyorum?" Tamam, belki bu şu durumdaki biri için fazla ağır bir cevap oldu ama konuyu çevirme çabaları benim için inandırıcı değil. Elimle kay işareti yapıp yanına oturdum. "Ne oldu, söyle bakalım." dedim. Charlie'yi de kucağıma aldım. Sanki o da bir şey olduğunu anlamış gibi Monica'ya merakla bakıyordu.

Bir süre tek kelime etmeden yanyana oturduk. Bu sessizlik beni sıkıyor ve meraklandırıyordu. Bu kadar kötü ne olabilir ki? Aile meseleleri desek, o da ailesine çok düşkün değil. Kimlerle takıldığını falan da bilmiyorum aslında. Acaba, yok canım Monica bakire. Olmaz öyle şey ama ya olduysa? Tecavüz falan mı oldu acaba? Burası Manhattan öyle şey olmaz. Yani benim başıma hiç gelmedi. Burası elit bir yer olmamalı. Başka ne olabilir ki ama, sormam gerek. Eğer sormazsam çatlıycam çünkü. Derin bir nefes aldıktan sonra "Şey mi yaptın?" dedim bir çırpıda. Anlamayan gözlerle baktı bana. Saf bu kız diyeceğim de saf da değil ki. Alt tarafı seks yaptın mı diye sorucam niye bu kadar çekindim anlamadım. Aman sor işte Bonnie diyerek "Seks yani, yaptın mı?" dedim. Suratıma ifadesizce baktı. Neler oluyordu bu kıza?

Çınlayan kahkahası etrafı doldurdu. Her ne kadar onu sevmesemde gülümsemesini görmek güzel. “Hayır, öyle bir şey değil. Hem neden ki, seks yapınca insan mutsuz mu oluyor?” Hayır tabii ki salak diyeceğim de gerek yok. “Ailesel bir şey.” dedi. Aile konusunda pek örnek bir kişiliğe sahip olmasam da Monica'nın babasını sevdiğini biliyorum. Merak ediyorum o yüzden. Sanırım bakışlarım güven vermiş olacak ki dökülüyor. “Babam, yirmi bir yaşında birisiyle çıkıyor. Üvey anne istemiyorum, Summer’in halini görüyorsun. Ayrıca artık kendimi Manhattan kızı gibi hissetmiyorum. Her şey çok yabancı geliyor. Alışverişten bile hoşlanmıyorum. Sigaraya başladım, yakında eroin çekersem şaşırmayın. Bilmiyorum Bonny, kendimi tanıyamıyorum.” Ah. Summer'ın ilk başlardaki halini hatırlıyorum da kimse öyle olsun istemem, Monica bile. Annem ve babam birbirlerine aşık gibi duruyor, her ne kadar umrumda olmasa da. Bu konularda söyleyebilecek fazla bir sözüm yok aslında. Annemle babamın içinde olduğu evi ateşe vermiş bir insanım ben. Ne aileden anlarım ne de onların verdikleri sevgiden. Aile bağları falan yalan bence, gereksiz bir de. Neymiş, yok doğurmuş yok taşımış. Aman taşımasaymışsın, ne büyük iş! Tabii tutupta bunları Monica'ya söyleyemem. Ne diyebilirim ki zaten? Kadınla babanı aynı odaya koy, ateşe ver. Oldu canım. Manhattan'dan sıkılmasını anlayabilirim ayrıca, çaktırmasam da bunca dedikodudan bende sıkılıyorum bazen. Sürekli şık görünmeye çalışmak insanı yoruyor. Sigara ise apayrı bir dert. Alkoliğin babası olan, her türlü uyuşturucu çeşidini deneyen biri olarak ne desem bilmiyorum. Gerçi sigara içmek en nefret ettiğim durum. Farkındayım çok çelişkili ama bilmiyorum. O salak dumanı içine çekince insan ne anlıyor ki? En azından uyuşturucuda kafan güzel oluyor, bir çeşit unutturucu etkisi var. Ayrıca şu anlattıklarına bakarsan Monica bende seni tanıyamıyorum diyorum içimden. Hayır bunları anlattığına göre bir cevap beklediği de ortada. Charlie'nin kafasını kaşıdıktan sonra derin bir nefes alıp söze başladım.

"Bak Monica, aile konusunda örnek alıcağın ve ya sözlerini dinleyebileceğin son kişi benim. Sana yalnızca şunu söyleyebilirim ki, aile benim için anlamsız bir kavram. Senin için öyle olmadığını bildiğim için Summer'la konuşmanı öneririm. Sigara konusunda da..." nefes aldım ve devam ettim. "Sigara konusunda da bırakmanı önerebilirim sadece. Faydası yok çünkü, unutturmuyor. Eroin daha iyi anlıycağın." Salaksın Bonnie salaksın. Kıza söylenicek şey mi bu? Resmen git eroin çekmeye başla dedin aferin akılsız. Ne desem düzeltemem kırdığım potu. Monica da suratıma üzüntülü üzüntülü bakıyor zaten. Güya amacın kıza yardımcı olmak. Destek olacağına köstek oluyorsun resmen. Bir de karşısına geçmiş salak mıyım ben diyorsun, evet salaksın! "Yani sana git eroine başla demiyorum, sakın yanlış anlama. Kendini üzme yani..." Senin vereceğin akıl da bu kadar, alkışlıyorum evet.

Cebinden sigara paketini çıkardı, bir süre elinde çevirip baktıntan sonra “Biraz saçmalasan da, teşekkür ederim. Yanımda olduğun için.” dedi elini omzuma koyarak. Evet, haklı. Saçmaladım ama yine de başkasının sana karşı minnet duyması güzel bir his, yeni bir his. İnsanlar genelde bana, minnetten çok nefret ve öfke duyarlar. Bunun en önemli sebebi ise, başkalarını kendimden sonraya koymam. Hayatta öncelikli olarak hep kendimi ve yapmam gerekenleri düşündüğüm için insanları kırdığımın farkındayım. Şimdi diyorum ki iyi yapmışım, Monica'nın durumuna hiç bir zaman düşmeyeceğimi bilmek güzel. “Bunu birilerine anlatırsan, seni öldürürüm.” dedi ciddi bir ifadeyle. Al işte başkasını düşünmenin sonucu nankörlük. Elini kirli bir çamaşırmış gibi uçtan tutup boşluğa doğru bıraktım.Görülen o ki yine önceliği kendime almalıyım, iyi olmaya çalışınca insanlar nankörlük yapıyor.

Böylesi daha iyi, ben olmak en iyi. “Cidden, şu köpek olayı moda için mi?” diyor alayla. Amacı beni sinirlendirmek, biliyorum. Göstermemek istiyorum ama içim de kalınca bu beni deli ediyor. Hayvan beslemem bile insanlara garip geliyor, hayır o kadar kötü göründüğümü de sanmıyorum yani dıştan, belki içten de öyle değilim. Emin değilim, kendim hakkında emin olduğum tek bir şey var ki zekiyim. Zekamı kullanıp kendimi korumayı da biliyorum en iyisini de yapıyorum açıkçası. Monica'nın bana laf atmasının sebebi iyi hissediyor olması gerek. Birilerine yardım edebilmiş olmak iyi. Şimdiye kadar yaptığım yardımlar ancak deprem, sel ve tsunami benzeri doğal afetler olmuş ülkelere para yardımı yapmaktı ve kendiöe yeni bir ben ekledim bugün. Bazen böyle olmakta gerekiyor sanırım. Şimdi en iyisi ise Monica'yla biraz atışmak, hem bu onun keyfini yerine getirir bende bedavadan eğlenmiş olurum. "Seni şurda öldürüp gömsem kimse duymaz biliyorsun değil mi?" dedim ki bu söylediğim bana bile komik geldi. Kahkahalarımız gölü ve çevresini doldurdu. Her şeyi moda için yapmıyorum heralde, hayvan sevgim de var ve az da olsa insan sevgim. Yani anladım ki insanların çoğu sevilmeye değer değil belki ben bile. Olsun, ben kendimi böyle seviyorum. Charlie'nin başını öpüp Monaca'ya geri döndüm.
"Emin ol, göldeki balıkları senden daha çok seviyorum." dedim alayla.