İhtiyacın olursa bil ki ben yanındayım.

Tüm gün boyunca evde oturmaktansa, tek başıma da olsa Starbucks'a gidip bir kahve içmek iyi bir tercih olabilirdi. Evet hatta Laptop'umu da yanıma alıp, tüm gün boyunca orada oturabilirdim. Aslında bazen yalnızlık eğlenceli oluyordu. Bazen insanları görmek daha acı verebiliyordu. Anılarım aklıma geldikçe bazen dışarı bile çıkmak istemiyordum. Çok kalp kırıklığı yaşadığımdandı belki de. Neyse dedim kendi kendime. Kendimi üzmeme gerek yoktu. Gayet güzel, yağmurlu bir gündü. Yağmurun yağması beni mutlu ediyordu. Belki de bunun nedeni yağmurlu bir eylül gecesinde doğmamdı.

Starbucks yakın olduğu için yürümeyi tercih etmiştim. Zaten evime çok yakındı. Starbuks'a girdiğimde bir an düşündüm. Acaba birilerini çağırsam mı ? Hayır. Bugün kafamı dinlemem içim mükemmel bir gündü. Her zaman oturduğum cam kenarındaki masaya geçtim. Bir Mocha sipariş ettikten sonra bir yandan kahvemi yudumlarken, diğer yandan camdan dışarı izliyordum.

Etrafıma bakınırken içeri giren tanıdık bir yüz gördüm. Daha dikkatli baktım, ama tanımıyordum... Belki de okulda gördüğüm ama tanışmadığım kızlardan biriydi. Tam karşımdaki masaya oturdu ve ardından ağlamaya başladı. Evet ağlamaya başlamıştı ve yanına gitmem gerekirdi. En azından nesi olduğunu ve üzülmemesi gerektiğini söyleyip onu teselli edebilirdim. Hızlı bir şekilde masamdan kalkıp yanına gittim.

" Oturabilir miyim ? "

Kafasını sorun olmaz şeklinde salladıktan sonra yanına oturdum. Daha çok ağlamaya başlamıştı.

" Umarım bir sorun yoktur. Lütfen ağlama, değmez... "

Kız ağlamaya devam ediyordu ve bense kendi kendime konuşuyordum. Belki de garip karşılamıştı. Sonuçta birbirimizi tanımıyorduk. Evet birbirimizi tanımıyorduk bu yüzden kendimi tanıtmam gerekirdi.

" Bu arada ben Crystal. Ama genelde Rys derler. "

Daha samimi bir ortam yaratmaya çalışmıştım.

"Bende Aphrodite. Ama Genelde Aph derler."

Bunu titrek bir tonla söylemişti ve git gide daha çok ağlamaya başlıyordu. Onun için bir şey yapmalıydım ama ne ? Benim cevap vermemi beklemeden devam etti.

"Kusura bakma. Sulu göz gibi görünüyorum. Ama değilim. Ve bu da ne yazık ki sudan bir sebep değil.Şey... Uzun bir konu. Ama kısaca şöyle söyleyeyim: ailem beni Roma'ya gönderecek. Biraz uslanmam için... Ve bir yurda yerleştirecek.Durum kötü."

Gerçekten de kötüydü. Eğer istemiyorsa kimse onu zorlayamazdı. Mutlu olmadığı bir yere gönderilemezdi. Ne söylemem gerekirdi ? Ne yapmalıydım ? Hiç bir şey bilmiyordum.

"Bak .. Eğer istemiyorsan kimse seni zorlayamaz ki buna hakkı yok kimsenin. Sonuçta kaç yaşına gelmişsin ve .. "

Ve ? Ne diyebilirdim ki başka. Aklıma hiç bir şey gelmiyordu. Cevap vermedi. Uzun süre suskun bir şekilde oturduk. Onu tanısaydım belki söyleyecek bir şeyler bulabilirdim.

"İstersen biraz hava almaya çıkalım ? Central Park'a gidebiliriz mesela. Yada ne bileyim sadece yürüyelim. Hem hava da güzel. Ne dersin ?"

Biraz tereddütlüydüm. İlk başta pek sıcak bakmamış gibi gözükse de, sonradan gülümsedi.

Gülümseyerek başını olur anlamında salladı, işte bu güzeldi. Sonunda biraz gülmüştü. Buda beni mutlu etmişti.

"Central Park."

Diyerek gülümsedi. Aph. iyi bir kıza benziyordu. Onunla iyi anlaşacak gibiydik. Tatlı ve güzel bir kızdı. Okulda daha önce görmüştüm onu ama hiç tanışmamıştık. Bundan sonra birlikte vakit geçirirdik. Alışverişe çıkardık, gezerdik, dolaşırdık. Bundan sonra yakın bir arkadaşım olacaktı o. Masanın üzerine para bırakıp masadan kalktık.

"Eğer sen gelmeseydin şu anda gözlerim kıpkırmızı olmuştu!"

Birlikte küçük bir kahkaha attık .. Gülümsedim. Oda bana bakıp gülmsedi.

"Merak etme ihtiyacın olursa bil ki ben yanındayım."

Starbucks'dan ayrıldık.