Fikirler Değişebilir, Görüntüler De, Ama İnsanlar Asla Değişmez...

Hiç bozuntuya vermeden dik durmaya çalışıyordu Vic. Asilliğinden bir damla bile kaybetmeden usul adımlarla çıktı merdiveni. Tırabzandan destek almasa aşağıya yuvarlanabilirdi hâlbuki. Birkaç basamak çıktı ve bir süre olduğu yerde bekledi. Bir tabak kurtçuk yutmuş gibi karıncalanan midesi ağzına gelecek diye tereddüt ediyordu. İçinde ne var ne yoksa oraya çıkarmamak için derin bir nefes aldı ve sakinleşmeye çalıştı. Arkasındaki ukala çocuğun sesini hala duyabiliyordu. Oradan uzaklaşmalıydı. Giriş katına çıktı. Önce ne yapacağına karar vermeden çevresine bakındı. Kızların arkadan onu takip ettiğinden emin olamadığı için arkasını da dönemiyordu. Sonunda rotasını havuza çevirmeye karar verdi ve emin adımlarla oranın yolunu tuttu.

İçerisi tüm okulun yıllık nem ihtiyacını karşılayabilecek derecede buharlıydı. Havuzun birkaç metre ilerisinden geçerken gözlerini kısıp tanıdığı birilerinin olup olmadığını kestirmeye çalıştı. Görünüşe göre ortalık temizdi. Soyunma odalarına geçen sonu gelmez koridora girmek için elli ton ağırlığındaki kapıyı ittirdi. Kırmızı halıya ayağını bastığında kapanan kapının sesini duydu ve rahatladı. Sonunda yalnız kalabildiği bir ortam bulmuştu. Faka burası uzun süre işine yaramayacaktı çünkü soyunma odalarından gelen havuza girmek için çıldıran insanların seslerini duyabiliyordu. Birkaç dakika duvara dayandı ve loş sarı ışığın altında kırmızı halıya çöktü. Gözlerini kapayarak başını da duvara yasladı ve düşüncelerinden uzaklaşmaya çalıştı. Damien… Ondan başka bir şey düşünebildiği de yoktu zaten. Bir an önce ona ulaşmanın yolunu bulmalıydı. Gerekirse evine baskın yapacaktı ama bugün ona ulaşacaktı, kararlıydı. Farkında olmadan gözlerinden süzülen yaşları dudaklarına ulaşınca aldığı tuzlu tattan anlayabildi. Elinin tersiyle gözlerini sildi ve gülümsedi. O asla bir erkek için ağlayacak biri değildi. Zaten istediği elindeydi neden şapşal bir ergen gibi ağlıyordu ki? Duyduğu seslerle irkildi ve gözleri bir anda açıldı. Birkaç öğrenci bu tarafa doğru geliyordu. Ayağa kalktı ve yere koyduğu çantasını sırtına aldı. Saçlarını elleriyle düzeltirken yanından geçen birkaç çocukla göz teması kurmamaya çalıştı. Hepsini tanımasa bile büyük ihtimal Vic’e karşı göz aşinalığı vardı çocukların. Vic’i gördükten sonra birbirlerini dürtüp bir şeyler fısıldanmaya başlamışlardı ve bu Vic’i son derece rahatsız etmişti. Eliyle saçlarını düzeltir gibi yapıp gözlerinin kızarıklığını belli etmemeye çalışıyordu Vic. Göz ucuyla baktığı çocuklardan birinin bir hayli tanıdık olduğunu fark etti tam o sırada. Mavi gözleri ve kaslı vücudu onu diğerlerinden farklı yapıyor, kendini fark ettiriyordu. Nathaniel’dı bu. Hiç hatırlamak istemediği, uzak durmaya çalıştığı Nathaniel.

Bakışlarını hemen önüne indirdi ve hızlı adımlarla yürümeye başladı Vic. Hâlbuki Nathaniel çoktan arkadaşlarına kız gibi dedikodu yapmamalarını söylemiş ve Vic’in peşinden yürümeye başlamıştı bile. “Victorola!” Gözlerini kısıp olduğu yerde durdu Vic. Buranın sonu bir sürü terli insanın bulunduğu soyunma odasına çıkıyordu. Bir şeyler konuşacaklarsa burada konuşmaları daha mantıklıydı. Nathaniel ise havuza giden insanlara çarpmamaya çalışarak Vic’in arkasından koşturuyordu. Vic'in durmasıyla o da aniden durdu ve son derece seksi olan bir kıza tosladı. Sarışın ve renkli gözlü hoş bir parçaydı. Kim olsa durup bakar diye düşündü Vic. Kızı baştan aşağıya yan gözle süzerek bir ıslık çaldı. Kapıdan çıkana kadar gözleriyle kızı takip ettikten birkaç dakika sonra dikkatini Vic’e odaklayabildi. İç çekerek gülümsedi Victorola. “Hiç değişmemişsin."

Sahip olduğu tek şey gözleri diye düşündü Victorola. Çocuğun cevap vermesini beklerken bir yandan da onu inceliyordu. Teni oldukça yumuşak ve pürüzsüz gözükmesine rağmen son derece asi yüz hatları vardı. Vücudunu incelemek bile istemiyordu çünkü hatırlayacağı şeylerden korkuyordu. Her şeyi bir bardakla unutup atmıştı fakat çocuğa baktığı anda çakan flaşlardan kuvvetli hafızasının olanları geri getirmesi hiç de zor olacağa benzemiyordu. “Sen de hiç değişmemişsin.”’ Beklediği cevap bu değildi Vic’in. Neden ona seslendiğini açıklamasını bekliyordu fakat çocuk sözlerinin aynısını tekrarlamıştı. Basit düşünüyor ama zor hamle yapıyor diye aklından geçirdi Victorola. Natheniel ise neden böyle bir şey söylediğini veya neden Vic’e seslendiğini hala çözebilmiş değildi. Bir elini duvara dayadı ve bakışlarını Vic’in bakışlarına kilitledi. Böyle durunca seksi olduğunu düşünüyor olmalı diye düşündü Victorola. Hâlbuki şu an ona hiç de çekici gelmiyordu. Son derece klasik bir hareketti ve bu hareketle anca saf Brooklyn’li kızları tavlayabilirdi. Saçlarını geriye savurdu ve aklındakileri kelimelere dökmeye çalışan çocuğun çırpınışını izlemeye koyuldu.

“Damien ile olanları duydum.” Baştaki kelimeyi duyduktan sonra devamını dinlememişti bile Vic. Aklı yine Damien’a gitmişti. Şu anda ne yapıyordu acaba? Düşüncelerini durdurdu ve bugün ona ulaşacağını hatırlattı kendine tekrar. “Bu sefer nereyi seçtiniz? Kimya sınıfı mı yoksa dans stüdyosu mu? Ya da laboratuarda mı ha Salvatore?” Elleri buz gibi olmasına rağmen yanaklarının ısındığını hissedebiliyordu Vic. Önüne düşen perçemi eliyle ittirdi ve bir kaçış yolu olarak yerdeki kırmızı halıyı incelemeye başladı. Birkaç saniye sonra yüzüne ukala bir gülümseme yerleştirdi ve tekrar çocuğa baktı. “Şu sıralar pek program yapmıyoruz. E tabi sizin gibi gençlerin de yolunu açmak lazım.” Nathaniel’ın da yüzüne ukala bir gülümseme yayıldı. Tabi ki, yarın gece boşum gibisinden bir bakış attı Vic’e. Yüzünü ekşiten Vic bir an önce oradan ayrılmak istiyordu. Nathaniel cevap vermeden önce kızı baştan aşağıya tekrar süzmeye koyuldu. Çocuğun suratına tokatı yapıştırmamak için kendini zor tutan Victorola derin bir nefes aldı. Vereceği olası tepkileri de hemen hemen tahmin ettiği için her geçen saniye bu fikir ona daha cazip geliyordu. Küçük bir öksürükle çocuğun dikkatini çekmeye çalıştı fakat çocuk hiç oralı olmadan gözlerini hala Vic’in vücudunda gezdiriyordu. Böyle bir çocuktan nasıl hoşlanabildiğini düşündü Vic. Belki de hoşlanmamıştı, sadece bir anda gelişen bir olaydı. Bunları düşünmekten vazgeçmesi uzun sürmedi. O türden geceleri ayrıntılı hatırlamak istemiyordu ve hatırlamayacaktı da. Onları geçmişte bırakmak istiyordu. O böyle bir kız değildi ama son günlerde hayatına giren en mükemmel varlık onu çok değiştirmişti. Evet, Damien.

Her iki düşüncesinden biri Damien’dı şu günlerde Vic’in. Böyle giderse son derece sıkıcı bir kız olmaya başlayacaktı. Kimse onu bir erkeğin peşinden koşan deliler gibi âşık genç kız olarak görmeye alışkın değildi. Vic geçmişi hatırlamamak için kendini zorlarken ister istemez bakışları çocuğun ıslak tişörtüne kaydı. Vücudunun hatlarını çıkaramıyordu çünkü onu o günden sonra hiç görmemişti Vic. Görmek istememişti de açıkçası. Hem okulda olabildiğince yaşıtlarıyla ilişki kurmaya çalışıyor hem de önüne yakışıklı biri çıktı mı bakmadan duramıyordu da. İçgüdüleri ve duyguları mantığının önüne geçip onu ele veriyordu her zaman. Başını hafifçe sallayıp kendine geldi ve gözlerini çocuğun yüzüne çevirdi. Dudağını hafifçe ısırmış Vic’ bakıyordu. Tanrım, biri şu çocuğa seksi olmaya çalışmayı bırakmasını gerektiğini söylemeli! Normal duruşuyla olmaya çalıştığından daha çekici görünüyordu zaten. Vic hala çocuktan cevabı alamamıştı. Beğenilmenin verdiği zevkle birazcık tatmin olmuş birazcık da sinirli bir şekilde kaşlarını kaldırarak gülümsedi. “Pardon, ilgini çeken bir şey mi gördün?”

Vic’in Bonnie’ye karşı olan duygu ve düşüncelerini bilmesi, Nate’in bir 1-0 önde olmasını sağlıyordu. Her lafının arasına bir Bonnie yerleştirmeyi ihmal etmiyor, Vic’i deli etmek için her şeyi yapıyordu. Duyduğu her kelimede Vic’in düşünceleri değişiyor, başkalarını düşünüyor ve analiz yapıyor, beyninin içinde tonlarca işçi harıl harıl çalışıyordu. Bir yandan duygularını bastırmaya çalışıyor öte yandan da taktikler geliştiriyordu. Ama ne yaparsa yapsın her zaman duygularının öne çıkacağını o da biliyordu. Onu her şeyden alıkoyan da buydu zaten. O kahrolasıca duygular olmasa Vic dünyayı bile ele geçirebilecek kapasitede olduğunu biliyordu. Kim bilir belki bir gün duygularını alt etmeyi başarabilirdi? Hayır, hepimiz biliyoruz ki bunu asla yapamaz.


‘’Ben onları zaten gördüm sadece geçen görüşmemizden bu yana üstü kapalı kontrol ediyordum bebeğim ‘’ Kahkahası havuzun etrafındaki herkesin duyabileceği şekilde şiddetliydi. Vic, bir yandan sinirlerine hâkim olmaya çalışıyor bir yandan da dişlerini sıkıyordu. Yanaklarını göremese de ateş içinde yandıklarını ve bir pancar kadar kırmızı olduklarını biliyordu. Etraftakilere durumu hiç belli etmemek istiyordu fakat Nathaniel aralarındaki konuşmayı herkese duyurmak istercesine bir çaba sarf ediyordu. Sorunu ne bu çocuğun diye düşündü Vic. Geçmişte yaşanmışsa geçmişte kalmalıydı her şey ona göre. Neden Vic’le tekrar iletişime geçmek istiyordu? Vic elini terlemiş alnına götürdü ve perçemlerini düzeltti. Hem ortamın neminden hem de döktüğü soğuk terlerden dalgalanmaya başlamıştı saçları. ‘’Sen bilirsin ama pişman olacaksın Salvatore..Beni reddetmenin hesabını çok acı ödeyeceksin ‘’ Önce ne olduğunu anlayamadı Vic. Boş gözlerle çocuğa öylece bakakaldı. Bir saniyede tüm dikkatleri üzerine çekmişti. Hâlbuki Vic’in şu anda istediği en son şey buydu. Kimse fark etmeden bir an önce oradan uzaklaşmak istiyordu. Ne yapmaya çalışıyordu bu çocuk? ‘’Ne oldu Vic’in dolduramadığı boşluğa biriniz mi istiyor.Hanginiz bu gece altıma yatmak istiyor ?’’ Şimdi anlaşıldı diye düşündü Vic. Bir şekilde onu kollamaya çalışıyordu. Kendini durduk yerde rezil ederek Vic’in bu çocukla hiçbir işi olamayacağını düşünenlere pay çıkartıyordu. Ama hala sorular vardı Vic’in aklında. Neden yapıyordu bunu? Belki de Bonnie’ye karşı yaptığı planlardan haberi vardı. Sonuçta örgütü oldukça geniş çaplı olmuştu ve daha da büyümeye devam ediyordu. Nathaniel da buna küçük bir katkıda bulunmak istemiş olabilirdi. Ya da sadece Vic’i tekrar yatağa atmak için yaptığı küçük oyunlarından biriydi. Vic eliyle çocuğun başını kavradı ve kulağına bir şeyler fısıldamak için kendine doğru çekti. “Beni kollamana ihtiyacım yok küçük adam. Kendi sorunlarımı kendim halledebilirim.” Çocuğun başını bıraktı ve eliyle göğsünden duvara itekleyerek kapıya doğru yürümeye başladı. Nathaniel’ın yüzüne ukala bir gülümseme yayılmıştı. İstediğine adım adım yaklaştığını açıkça görebiliyordu. Yüzündeki gülümsemeyle etrafına bakındı ve başını duvara yasladı.


Hızlı adımlarla merdivenlere doğru yürüyordu Vic. Acilen bir ayna bulup kendisine bakmaya ihtiyacı vardı. Bir gün içinde bu kadar aksiyon ona fazla gelmişti. Tuvaletin kapısını sert bir şekilde ittirerek içeri girdi. Fakat henüz ders zili çalmamış olduğundan çoğu öğrenci içerdeydi ve kapının sert açılışıyla tüm gözler Vic’e çevrildi. “Ne bakıyorsunuz? Kendi işinize baksanıza!” Bir anda ağzından çıkan sözlere hâkim olamadı Vic. Pişman olup hemen dudaklarını kapattı ve aynanın yanındaki kıza eliyle toz ol işareti yaparak kendi karşısına geçti. Kız çekilmesine rağmen yüzüne aptal bir gülümseme ile gülüyordu. Vic gözlerini devirerek iç çekti ve kıza sinirli bir bakış attı. Kız gözlerini Vic’ten kaçırarak kendi çöplüğünde ötmek için tuvaletten ayrıldı. Aynada saçını düzeltip makyajını tazeledikten sonra derse girmeye hazırdı Vic. Tuvaletten çıktığında arkasından konuşacak bir ton insanın olduğunu biliyordu. Buna rağmen kendini dikleştirdi ve başını kaldırdı. Bugün olanlar ona fena halde eski Vic’in geri dönmesi gerektiğini gösteriyordu. Yüzüne o ukala gülümsemesini yerleştirerek tuvaletten çıktı ve Fransızca Dersliğine doğru yola koyuldu.