Sonra insanlar birbirlerini yediler.

Uyandığından beri artık daha rahat hissediyordu kendisini, üzerinden büyük bir sorumluluk kalkmış gibiydi. Lise artık resmen bitmiş ve üniversite içinse gelecek seneyi bekleyecekti. Gelecek senenin tamamını şehir gezip fotoğraf çekerek geçirmeyi planlıyordu, ihtiyacı olan buydu. Fotoğraf çekmek değil, sonunda kendisinden sonuç istenmeyen bir şey yapmak. Hayatındaki en güzel gündü belki de. Tek şey hariç. Açıp onlarca kez okumuştu o iki cümleyi, kendisini deli ediyordu. Sonunda arayıp sormuş olmayı dilerdi ama artık ayıldığını varsayarsak konuşmayı yapabilecek kadar cesur değildi. Bu yüzden bütün günü yalnız geçirmiş, alışveriş yapmış ve birkaç yer gezmişti. İnsanların kendisini bir yere gidiyormuş gibi görmesi aptalcaydı, dışarıdaysa birisiyle birlikte olmalıydı ya da onunla -her kimse- buluşmak için koşuşturmalı. Ama yalnızdı, ve yalnızca gezdi. Aynı İspanya’daki tatillerindeki gibi. Bahçelerin değil de binaların arasındaydı küçük gezisi şimdi, kalabalığın arasında yalnız ve fark edilmeyecek kadar sıradandı. Kendisini tanınan tek ayrıcalık kahve almaya çalışırken açılan yeni kasaya çağrılması olmuştu, adıyla bile hitap edilmesi bir lükstü o an eğer sığ gözlerle bakarsa. Adı onu tek kılıyordu, yalnız değil. Ancak tezgahın ardındaki kızın dudaklarından dökülen hitap ise kimsenin istemeyeceği kadar sıradandı. “Bayan...” Her zaman olduğu gibi, her zaman istediği.
Belki de çocukluğundan beri, ki bu en fazla birkaç yıl öncesiydi, ilk defa bir gündüzünden bu kadar keyif alabilmişti. Her zaman işlerini geceye bırakırdı, okulun kendisi için bir cehennem olmasının nedeni de buydu.
Son senesinin nasıl gecdiğini düşünürse- Kesinlikle bir öncekinden daha iyiydi. Oldukça iyi, en iyisi. Daha kolay ve hızlı geçmişti, öncelikle daha çok insan tanımış ve daha çok insanla ayırmıştı yollarını. “Dünyaya gözlerini açtı.” doğumundan sonra kullanılmadığına göre şimdiyi, yaşadığı seneyi tanımlamak için kullanabilirdi. Her şey daha gerçekti sanki. ‘Ergenlik’ denilen dönemin bıraktığı etkilerin artık geçmesi sayesinde olabilirdi, o geniş ve koyu güneş gözlüklarını çıkarttığında her şey daha aydınlıktı ve daha az acı vardı. Zaten varolmamıştı şimdiye dek. Tabii kendisine acıyabilirdi, yalnızlığına ve aptallığına. 21. yüzyılda sadece yetenekle bir yerlere gelmek için şansa ihtiyacı vardı, önce yeteneğini ve ardından karşılıklı olduğunu düşündüğü şansı bulmalıydı. Ve maalesef, yardımından çok zararı dokunacaktı kendisine önündeki senede: Asla hayıflanmayacağı kadar yalnızdı. Kimsenin istemeyeceği kadar.

Mutlu olmaması, mutsuz olması gerektiği anlamına gelmezdi, değil mi?

Otele döndüğünde taksiden iner inmez Heath ile karşılaştı, yüzünde her zamanki silinmeyen gülümsemesi vardı. Tabii ki şehre yalnızca komi olmak için geldiği sevincinden değildi dudaklarının aldığı şekil, mutsuz değildi ve bu yeterliydi onun için. Belki de onu örnek olmalıydı, kendisine şimdiye dek herhangi bir idol belirlememiş olsa da- Hayır, idolü daha prestijli birisi olmalıydı. En kötü ihtimalle bir aktrist. Ama Heath daha gerçekçi değil miydi? Daha canlı? En azından seçeceği Oscar’lı ünlüden daha gençti. Aralarında birkaç yaş olduğundan emindi. Ama soyadı ya da geri kalan hayatı hakkında tek bir fikri yoktu. Gülümsemesinden esinlenebilirdi, değil mi? Ve geniş bir tebessüm yayıldı yüzüne. Torbaları taşımasına yardım ederken, kata çıkana dek de silinmedi. “Teşekkürler Heath, gerisini ben hallederim.” Karnı guruldarken dahi devam etti. Duşa girdiğinde suyun altında şapşalca bir gülüşle tamamlanmıştı ifadesi. Saçlarını kurularken sıcak, gürültü ve savrulan saçları yüzünden kısılan gözleri ve sıktığı dişlerine eşlik ediyordu gülüşü.
Gülümseye gülümseye telefonundan yükselen Pocketful of Sunshine’ı dinlerken aramayı meşgule aldı, etrafa gereksiz tebessümler saçmaya devam ederek aklında kalan ritme uyarak mesaj yazdı aynı numaraya. Sıkıntısını da dışarıya gülümseyerek göstermeliydi, evet, her zaman. En sevdiği pantolonunun bol geldiğini fark ettiğinde gene gülümsedi, telefonunun şarj aletini koyduğu yerde bulamadığında vazgeçecek gibi olsa da- Gülümsedi, hatta artık yanakları kasılmaya başlamıştı. Belki de bunu yalnızken yapmamalıydı.
Odayı hemen terk etmeliydi, gülümseme numarası ise yaramamıştı. Aklından çıkmıyordu, geri döndüğünden beri tek düşündüğü şey- Her neyse. Yemek yemek istemese de belki dışarı çıkıp birkaç abur cubur, dilini yakacak -ve büyük ihtimalle hafta boyunca canını acıtırdı- bir kahve ve belki beğenirse birkaç donut alabilirdi. Tabii ki pantolonunun içine girebilmek için değildi. Pantolonu çoktan unutmuştu, yüzündeki gülümsemeden anlaşılmıyor muydu?!
Kapıyı asla alışamadığı için açmayı denerken bocaladı, kolu sola çevirdi ancak olmadı. Tam tersini yaptığında ancak çıkabildi dışarı. Anahtarlığı şortunun cebine sıkıştırmayı denedi, başını yukarı kaldırdı ve- RUN ALEX RUN! Ne kadar şanslıydı ama! Tabii ki yüzündeki gülümseme silindi, büyük ihtimalle Heath ile bir dahaki görüşmesinde neden her zaman gülümsediğini soracaktı. Artık yüzünün şekliyle ilgili bir şey olduğunu düşünüyordu. Cebine sıkıştırdığı yığını aldı ve kapıyı açmayı denedi. Kilit açıldı ancak topmak ile arasında cidden büyük sorunlar vardı. Görüntüyü kesen saçlarını yolmamak için önünden çekti. İçeri girdiğinde kapıyı hızla kapatıp sırtını yasladı. Nefes nefese kalmasına neden olmuştu geçirdiği son birkaç saniye. Sesini duyduğunda daha da telaşlandı.
Nasıl bulmuştu burayı onlarca kat arasından? Resepsiyona sorsa cevap alamazdı, ‘annesinin talimatı’. Kendisi mi söylemişti, hatırlamıyordu. Belki ağzından kaçırmış olabilirdi. Ama odanın numarasını böyle öğrenmiş olamazdı, kendisi dahi aklında tutamıyordu ki. Ah, oda numarasını o da bilmiyordu zaten. Asansörden çıkıp yanlış yöne dönmüştü, büyük ihtimalle teker teker kapıları çalacaktı. Ya da başka bir şey. Başkası için bile gelmiş olabilirdi.
Üzerine küçük karaleri olan buğday rengi bir gömlek giymişti, tamam. Altında da bir kot, tamam. Arkasını döndüğünde daha da çarpık duran bacaklarının altında ise -Heath’i artık örnek almasa da üzerindeki gerginliği bastırarak sırıttı- daha önce bir yerde gördüğünü hatırladığı komik ayakkabılar vardı. Dinlemeye devam etti. Her şey endişesiyle paralel gidiyordu, sözlerinin nereye varacağını tahmin edemiyordu, korktuğu tek şey vardı ki- “Akşama dek nasıl hazırlanacağımı düşünüyordum... Biliyorsun, şey için.” HEY! Ne oluyordu? Nedendi tüm bunlar? Balo yüzünden mi? Konuşmaya devam ederken kıkırdamasını duymaması için ağzını kapattı. Affetmesini mi istiyordu? Keşke sesini kaydedebilseydi. Acaba kattaki kameralar duymuş muydu söylediklerini?
“Seni affedebilirim, tek bir şartla.” dedi, “Lütfen, bir daha, ayağındakileri giyme.” Sesindeki o yapay tondan kurtulduktan sonra kapıyı açtı ve her zamanki gülümsemesiyle karşılaştı, yüzünden saçma sapan mimikler fırlamadan önce “İstersen sana terlik falan verebilirim.” diye mırıldandı. Ama gülümsemesi yoktu artık yüzünde. Başını öne eğmişti.

“Sorun ne?” derken çenesini tutup yüzünü kendisine çevirdi ve hemen çekti elini.
“Hiç.”
“Söyle.”
“Neb’leyim,* beni öldürürsün sanmıştım.”
“Hayır, bunu yapmam. Benim daha çok canım yanar.” Duraksadı, ne yapmayı deniyordu? Sabahtan beri kaçtığı şey bu değil miydi? “Biliyorsun, hapishane pek de bana göre bir yer değil.” Gayet iyi kurtarmıştı, gibi.
“Neden gülmüyorsun? Seni öldürmeyeceğime göre sorun yok demektir.”
“Beni istemiyorsun sandım. Balo zaten yandı, sonra “Uyuyorum.”, şimdi de...”
“Hatırlarsan tüm kuralları yıkıp seni davet eden bendim.”
“Ama uyumuyorsun ve neden içeri kaçtın?”
“Ah.”
“Hiçbir şey hatırlamıyorsun değil mi?” Lütfen hayır de. Lütfen hayır de. Lütfen hayır de.
“Hayır, hatırlamıyorum.” Tabii ki bazı şeyler vardı, bahsetmek istemeyeceği şeyler. Tahmin etmek istemiyordu Alex, aklındaki fikirleri savuşturdu.
“O zaman sorun yok.”
“Ha?” (Kesinlikle çok doğal bir davranıştı, çok doğal bir ses. OH GOOD BOY!)
“Neden?”
“Hiçbir şey hatırlamadığına göre sorun yok.” Tek kişilik koltuğa geçip ardına yaslandı, bacağını diğerinin üzerine attı. Keyiflenmişti, sabah evden çıkarken planladığı gibi.
“Ne yaptım?”
“Hiçbir şey yapmadın, merak etme.” Sevgili arkadaşı yarı çıplak Iwan’la çekindiği fotoğraftan ne olursa olsun bahsetmememesi gerektiğini hatırladı.
“Lütfen söyle.” Yüzünü kırıştırdığında daha sevimli göründüğü konusunda haklıydı, bunu kamera karşısında daha çok yapmalıydı.

“Telefonunla olan maceralarını hatırlamıyor musun?” Yüzündeki ifade kesinlikle yaşlı ninelerin üzerine çıktığındaki keyifli halden daha iyiydi, onu izlemek için dahi konuşmaya devam edebilirdi. “Sabahın 11’iydi ve sen arayıp Mükemmel bir gece, Alex, nerede kaldın?” gibi şeyler demeye başladın. Neredeyse gece yarısından itibaren saçma sapan mesajlar gelmeye başlamıştı, akşama dek de devam etti. “Yarın çok güzel olacak.” “Gidip elbise seçmeliyim.” “Umarım kimse ile aynı takımı giymem.” “Ilsa acaba benimle ilgilenir mi?” ve niceleri.” Sesini taklit etmektense aynı mesajlarındaki gibi saçma sapan yerlerde vurgular yapmıştı. “Ben de emin oldum bu sayede akşama dek ayılamayacağından. Teşekkürler, beni kurtardın.” Her ne kadar hiçbir şekilde farkında olmasa da, evet, kurtarmıştı.
“Bu gene de içeri kaçmanı açıklamıyor.” Julian cidden bu kadar zeki miydi? Cidden?
“Şey, sonra akşamüstü tekrar aradın ve eve gitmeni söyledim. Sonra gene birkaç mesaj geldi, saçma sapan şeyler.” Lütfen sorma. Lütfen sorma. Lütfen sorma.
“Nasıl şeylermiş bunlar?” Anlaşılan üçleme artık çalışmıyordu.
“Tam olarak hatırlamıyorum.” Oysa harfi harfine ezbere biliyordu, imla kurallarına pek de dikkat etmemiş olsa dahi.
Telefonunu çıkarttı, birkaç saniye sonra ifadesi hiç değişmeden “Kayıtlar silinmiş.” dedi. Sesine ne olmuştu da o alaycı tondan sıyrılmıştı? Hayır, işler hiç de istediği gibi gitmiyordu Alex'in. Tabii mesajların silinmiş olması hariç.
“Beklediğin kadar iyi şeyler değildi.” Başını iki yana salladı, üzerinde durmamasını istiyordu. Eğer başa dönerse, aynı soruyu sorarsa sıkışıp kalırdı. Geçiştirmeliydi, hemen. Çabuk.
“Ayakkabılar nereden çıktı?
“Bilmem, seni güldürür diye giydim sanırım.”
Bir ayağıyla diğer ayakkabının kanadını ezdi. İşe yaramıştı, belki de kapanırdı konu, aferin Alex.

Düşündüğü kadar zor değildi önündeki bir kaç dakika. Kimsenin okumadığı yazıları gibi, o kadar kolay. Eğer bir şeyler yazıp insanlara okutmayı deneseydi, hayır, asla okunmazdı. Ama yazının bulunduğu kağıt parçasını –biraz yıpranmışsa albenisi artardı hatta- göz önünde bir yerde bırakmışsa, herkesin haberi olurdu neler yazıldığından. Bu taktiği kullandığını hatırlıyordu, bunu İngilizce sınıfında yapıyordu ve sonrasında ise yazmayı bırakmış ve o kayıp yazarın kim olduğu ortaya çıkmamaıstı. Notları her derste olduğu gibi vasattı o sınıfta, kendisi olmasını beklemezdi kimse. Birkaç kişi hariç de kimse bilmiyordu.
Birkaç kişi.
Kullan-at bir arkadaş gibi, kimilerinin tek haftalık da olsa çok yakın dostu olmuştu. Ama, o kadar. Sonrası yok. Asla sırlarını vermezlerdi mesela, o haftada gerçek ve utangaç olmadıkları bir sohbet edilmezdi. En son yatıya kalmaya gittiği kişi, sayılmazdı ki zaten, çocukluk arkadaşıydı. O yaştayken herkesin ‘sevgili’ olduklarını düşünmesi büyük bir utanç kaynağıydı. Ama iki sene içinde Matt’ın aslında sınıftaki kızların neredeyse yarısının ‘büyük aşkı’ öldüğünü öğrenince, tepki nedenini ancak anlamışlardı. Hala görüşürlerdi, tek sorun kimsenn aynı şeyler söyleyemeyeceği kadar Matt’ın gay olmasıydı. Julian’a baktı, gözlerini kaçırdı. Olabilirdi aslında, sırf görünüşü yüzünden: Saçları, şişko vücudu ve o ince bacakları. Eğer bu düşünceyi paylaşsa yadırgamayacak insanlar tanıyordu. Akla gelmiş olabilir miydi? Yıl 2011, erkeksiliğe ihtiyacı vardı, tamam ama bir yere kadar. Önemli olan tavır ve düşünceleriydi. Ya da, ah, yoksa bu düşünce geçen yılda mı kalmıştı?
Julian hakkında bildiği şeyler, en azından aralarında kurulan şu arkadaşlık dışında- Pek de bir şey bilmiyordu. Soyadı, kardeşi -sahi, o ne yapıyordu?- ve birkaç kez babasının adını saçma sapan bir gazete küpüründe görmüştü. Hem ilgilenmeyeceği bir konuydu hem de gazeteyi okuyamamaktan nefret ederdi sabah kahvaltıları ardından. Ailesiyle kahvaltı etmeyeli uzun zaman olmuştu. ‘aile’ kelimesi dahi aslında tam olarak karşılamazdı kavramı. Annesi ve büyükannesi, hepsi farklı yerlerdeydi şimdi. Annesini özlediğini pek de söyleyemezdi, yani o kahvaltılardaki annesini.
Yaşı -40 olmuş olmalıydı- kaç olursa olsun kardeşlerinin ona yardım etmesine –onun yaşamını sağlayan para oradan geliyordu- anlam veremiyordu. Ailenin en küçüğü ve ilk kiz çocuklarıydı, ağabeylerinden sonra şımartilmişti babası tarafından. Tabii 20’lerine gelene kadar. Sonra henüz evlenmeden- BUM, Alex! Ve ayrılık sonrasnida çoktan delirmişti. “Soyadlarını taşımasa kapı dışarı edeceklerdi.” gibi bir şey duymuş olacaktı ki Alex’e de kendi soyadını vermişti. Atılsa evden geri dönüp alacağı tek şey dolaptaki içkileri olurdu, kızı değil. Erkek olsaydı adının Jack Daniel olabileceğini düşünüyordu, kesinlikle bunu denerdi.
Bir sabah tuvaletten “911’i arayın, iç kanamam var!!@1!!!@#!@(#!(*!!!!” diye çıktığında yaptıkları konuşmayı hatırlıyordu. 16’sina kadar yapmaması gereken şeyleri denemişti. “Öyle kötü bir şey ki, sigara dahi içemezsin.” “En azından 16’ına kadar bekle, belki o zaman büyük gösterirsin yaşından ve kimse seni uyarmaz.” “Sakin hamile kalmayı deneyeyim deme.” ve uzun tırnaklarıyla Alex’i göstermişti. Çok komikmiş gibi.
Neden birkaç yılda bu kadar değismiti? NEDEN? O asla konuşmayan, dilinden tek kelime duymadığı annesi, 7 yaşından sonraydı galiba, ayık gezmez olmuştu. İlk içtiği sigarayı da onun sehpa üzerinde bıraktığı yığından almıştı. Sızdığında yanmaya devam eden sigara kendisini oldukça cazip gelmişti, annesini neşelendiriyordu ne de olsa! Aldığı ilk nefesle öksürük krizinin başladığını hatırlayabiliyordu, yeniden denemek için 7 yıl daha bekledi. Sonra da annesini haklı bulduğu bir konu çıktı ortaya, en azından kendinden nefret etmediği zamanlarda.
Kışları soğukta içilen sigara, buydu kendine savurduğu hakaretlerin çoğunun nedeni. Terasa çıkıp kimseye görünmemek vesaire vesaire büyük bir delilikti soğukta, sonra buraya geldi. Kış boyunca bitmek bilmeyen boğaz ağrılarından kaçmak için bırakmıştı bu defa da. Neredeyse ocak ayından beri, şimdiye kadar sabrettiği en uzun süre buydu herhalde. İlk defası hariç, salak kadın.
Ayağa kalkıp mutfağa geçti, içeriden söylediklerini duyabiliyordu gene de. Tezgahtaki bardağı alıp buzdolabından şu doldurdu, ağzını kaplayan o soğuk hişsizliğe aldırış etmeden dikti tepesine. İçeri geçti, baş oarmağıyla dudaklarındaki şu damlalarını sildi. “Annem çalışmaz. Her şey eline hazır gelir. Oscar, jigalo Tony ya da para, ve evet. İlk ikisi var. Zaten California’daki her evde olduğu gibi. Tony değil!” Kıkırdayışlarını izledi. “Oscar. Ama merak etme “Yılın Annesi” de değil.” Gülümsediğinde alnı gerildi ve kırışıklıklar belirdi, endişeliyken daha iyiydi ama olsun..
Güneş batardı herhalde önlerindeki dakikalar içinde, bir yerlerde sokak lambalarının yanmaya başladığını biliyordu.
“Ayakkabılarını al, gidiyoruz.” Ondan erken davranmaya çalışıp kapıyı açtı ve bekledi onu. Sonra asansör ve sonra biraz merdiven. Ardında olduğu için durup dinlenmek istemiyordu, ne kadar az konuşsa iyiydi. Gene buraya gelme nedeniyle kesilen solukları, son kapıyı açtığında derin bir nefes aldı. Hala o kavurucu sıcak gösterse de kendini, şehrin ‘gürültüsü’ -şüphesiz kullanılacak başka bir kelime yoktu- büyüleyebilirdi kendisini. Bir defa daha, bu defa vaktini başka bir şeye harcayacaktı ama.
Çatıyı ikiye ayırmışlardı, diğer tarafın aksine bulundukları kısıma giriş yasaktı. Güya. Tüm görevlilerin öğle aralarında buraya geldiğini buluyordu, bunu yerdeki izmaritlerden kolayca anlayabilirdiniz. Ve çöp kutusu dahi koymuşlardı girişe. Kimse merdivenleri kullanmadığı için özel bir yerdi, asansör sizi bloğun diğer tarafına götürüyordu ve belli kişiler hariç kapıyı açan anahtar kimsede yoktu. Heath’ten etkilendiği ve gene onun neden olduğu gülüşü belirdi gene. Bu defa istendi, daha da karardıkça hava aydınlanacaktı gülüşü. Herkesinkinin aksine ve her defasında olduğu gibi. “Bir dönem en çok burada vakit geçiriyordum.” Kışları içeriyi sevmezdi, dışarıyı da. Yukarısı ayrı ve yeni gelmişti kendisine. Buradaki günlerini hatırlayabiliyordu. Sanki güneş doğarken ilk kendisi aydınlanmış gibi, tabii bu biraz yakıyordu canını. Sanki şehre yağan karı ilk defa kendisi hissediyormuş ğini. Empire State mi? Hayır, sayılmaz! Kışları orada dışarı çıkmaya kim cesaret ederdi?
“Yalnız kalmak için birebirdi.” Yalnız. Tekrar ettiğinde kelimeyi içinden, kendisine iç karartıcı gözükmüştü.
“Ama kaçtın değil mi?” GENE Mİ? APTAL JULIAN!
Neden üstünde duruyordu ki? İntrenetteki bir sapığın istegini üstelemesi gibi, gerçi sapıkların dikkatini çekecek kadar güzel olduğunu hiçbir zaman düşünmemişti. Eli savlarına gitti ve parmakları arasındaki tutamları ardına itti. Beton yığınlarından birine yasladı bedenini, Gözlerini kamaştırdı güneşi hala kaybolmayan suretini gördüğünde, kendisiyle dalga geçiyordu sanki.
Telefonu çıkardı ön cebinden, zaten yarısı dışarıda kalmıştı. Silikon kabı çekiştirip elinin tersiyle temizledi ekranı ve Julian’a verdi.
“Şifre ne?”
“En sevdiğim film ne?”
“Ama, sığmaz ki.”
“Karakter.” Jude. Cate Blanchett’i hiç sevmezdi bile Bob Dylan kılığındaki halini görmeden önce. Çocuklar gibi filmi 4000 kez falan izlediğini ve olur olmaz yerlerde ağladığını hatırlıyordu. Espriler ezberinde olsa dahi komikti.
“Biraz garip bir şey.” Beklediğinden daha garip.

Hızla dans ederken bile hissedebilirdi o hafif kalbinin sesini, kilometreler ve kalpler öteden bile. Aynı bir yuva gibi, yaşanacak bir yermiş gibi. Gülümsetiyor kendisini o güzel olduğunu söyledi diye, çiçeklerden nefret etmesine rağmen saçlarındaki taç gibi. Papatyalar, saçlarındaki papatyalar; istediği bu mu? İstediği kadar mı vakit? İster mi kalbi?
Döşemedeki çiziklerler karşılaştı adım attığında içeri. Odanın etrafındaki her şey toplanmıştı, kedinin yastığı vardı yalnızca zeminde. Kedi yoktu, kedi olsaydı burada duyardı boynun daki o küçük zilin sesini. Kapı açılır açılmaz gelir yanında, bacaklarına dolanırdı ve o küçük patileri. Evde olmayı seven kendisi değildi, ev değildi gerçi. Kendi evi annesi, annesinin evi. Her zamanki gibi onu suçlayabilirdi gene. Gitmişlerdi, çocukluk arkadaşı ve kedi. Çocukluk aşkı ve kedi. Anahtarı bırakıp gitti, kalbinin de orada kaldığını varsaydı şu ana dek geçirdiği zamanda, son saniyeleri yaşamasaydı da öyle düşünürdü.
Her zaman gitme vakti gelirdi, geriye kalan hayatı boyunca bunu beklemekten korkuyordu. Çocuklar gibi. İlk aşklarından sonra, her şey bittikten sonra hissettikleri gibi. Ama şimdi öyle düşünmüyordu, ağlamamıştı değil mi?
Kendini kötü hissettiğinde Kasım’da olması gerekiyormuş gibi, kendinden nefret etmekten uyandığı kadar zaman kaybıydı. Öldürse kendini tek üzüleceği şey, çektiği acı da değil, ardında bıraktığı birkaç kişi ölürdü.
Yalnız yanı. Akıllı yanı. Aptal yanı. Asla bir araya gelemeyeceklermiş gibi, fikirlerinden her zaman birinin üstün olması gibi, aklına ilk gelenin kazanması gibi. Kendini sevmesi gibi.
Zaman gelecekti, zorundaydı. Elma yediğinde ağzındaki tadın yüzünü güldürmesini özlemişti, insanları izlemek istiyordu. Telefonu alıp bir numara çevirmek, güldürmek kendini. Birkaç kişi bulup, birkaç arkadaş, birisine isimsiz bir mesaj atıp aynı ifadesiz suretle izlemek telefonu açısını. Arkadaşlarıyla, eskiden olduğu gibi. Yalnız tarafını, yalnız mutlu etmek.
Git gide yavaşlayan ritmi hayatınıntamamen kaybolmadan önce nasıl davranmaması gerektiğini bildiğine göre, zaten, devam etmek zor değildi. Bahçedeki hamakta uyuyakalmak gibi, öğle sıcağındaki piyano derslerinden sonra. Korktuğu gibi olmamıştı hiçbir zaman, ağaçlar gibi yüce olamayacağına göre eski rolüne bürünebilirdi. Kısa süreli de olsa, yarına dek bile, yarına dek yarının bitmesini beklemek yerine seçebilirdi bunu. Denemek, yalnızca. Mükemmel olması gerekmezdi, süzdü bir kere karşısındaki bedenini. Küçük bir artı o çirkin el yazısıyla ve kendisi. Mükemmel değil. Ama olsun. Evet, ‘ama’ ve ‘olsun’. Hayır, merak için değil.
Yarın görüşürüz, gelecek mevsim ve sonraki mevsim: yıllar geçmese de olur. Eskisi yoktu, eskiden yoktu. Kendi adını geçirmeyecekti aklından, üçüncü şahıs değil. Yalnızca “ben” ve “biz”. Yalnızca başkasıyla paylaşacaktı rolü.
Konuşmak için asla geç sayılmazdı. “Kuralları bırak, düşünme, yerde oynadığınız oyunları hatırlıyor musun? Çocukken. Beni hayal et.”
“İşi bırak, evi sat.” değil, asla geri dönmeyeceğini biliyordu zaten.
Kaçtı ki yaşı?
Tüm düşüncelerine güvenmiyordu ki, boş gözlerle izlemeye devam etti.
En güzel, en tatlı. Tatlı değil, daha düzgün bir kelime yok. 10 yaşındaymış gibi yaratacak da değil yeni bir kelime.
Hayal etmek içni bir hayata sahipken yalnızca bir anı vardı sevmek için. Tek şans. Tek hareketi dahi, tek kelime dahi- Son.
Bitmesin, aynı tapınarak okuduğu kitabın son sayfasında hissettikleri gibi. Ama bu defa kendi elindeydi. Teslim olmak, galiba.
İyi bir zamandı değişmek için, bıraktı bu defa ütopyalarda yaşayan halini. Yalnızca elde etmek için istediğini, ilk defa. Uzun zaman sonra ilk defa.
Zamandı. Uzun zaman önce çekindiği fotoğraftı zaman. Bıraktığı gün zamandı. O anlamadığı kelimeler, duyamadığı seslerdi. Ardından gelen gülüşmeler, karşısındaki kahkahalar. Hangi gün, ne zaman olursa olsun imkansız dediği kadar uzun. İstediğini yapabilecekken, evi yoktu ya, önündeki senede yapması gereken tek şey yoktu. Yalnızca beklemek, yalnız olmak zorunda değildi.
Pembeye boyamadı günü kaybolan güneş, evindeydi şimdi. Kalbine inandığına göre, kalbiydi yuva.
Büyüyene dek asla inanmamıştı mutsuz olabileceğine. Çantalarını toplayana dek de devam etti, “Her şey çok güzel olacak.” ama vazgeçmişti. Sevinçle yanında getirdiği plastik bardaklar gibi, unutup gitti.
Gelecek bitmemişti, dışarıda. Kimse bilmiyordu zaten, somurtmasına gerek yoktu. Yıkanan bıçaktaki sureti gibi, karşılıklı parıldayan gözleri. En başa aldı tüm düşüncelerini.
Hayatın dışında kalmak neden oluyordu korkmasına, ağırlaşan göz kapakları yorgunluğun sembolü değildi. Uzun günü ilk defa korkarak geçmişti, yalnız olan kendini düşünmeyerek. Her şey gülümsüyordu sanki.
Bir kahramamn olmasa dahi. Kimse sahip değildi hepsine, elde etse dahi unuturdu. Yalnızca bir şey. Her şeye ihtiyacı yoktu zaten, hiçbir anlam etmezdi.
Yıldızların kahramanının kurtulmaya ihtiyacı yoktu, bir masal yazsa bir kez daha. Herkes için değildi, ikisi içindi. “Yalnızca ikimiz.”
Tek çocuk olsa da odasında bir ranza vardı, istediği gibi. İstediği zaman, merdivenden korkmadığında yukarı çıktı: fazla uykusu olduğunda kucaklarında taşıdılar alt tarafa. Ama bunun için seçmemişti o pis kokulu dükkandan bu yatağı. Yalnızca uyumak içindi, masallar bitmesin diyeydi. Yalnız uyanmasın diyeydi.
Kaç yaşına kadar onunla birlikte uyumuştu? 15’inde bile bunu yapmış olabilirdi. Korktuğunda gidip yanına kıvrılır, çoğunlukla da burnunu tıkamak zorunda kalırdı onun alkol kokan ağzı yüzünden. Sigaradan iyiydi gerçi, sigarası öyle ağırdı ki kokosu bir de kendi üzerine sinerdi.
Biz. Nefret etmeden önce keşke bir kopyasını yapıp uzaktaki bir dağa yerleştirebilseydi. Fotoğraflar bile yeterdi, birkaç “İyi geceler.” duysa bile. O kopya yaşasaydı kendisi yerine onunla, cevapları dolaylı yoldan duysa, masalları dinlese devam edebilirdi “biz”e. Bilse yeterdi yıldızların hikayesini uyumadan önce. Her gece, bir yıldız masalı. En sevdiği renkle birlikte başroldeki yıldızın da rengi değişirdi. Bir günlük gibi. Annesinin inandığı zamandan, hikayelerine tutunduğu zamandan, vazgeçmediği zamanda ona hala sevgiyle yaklaştığı zamandan. Krizlerinin daha seyrek olduğu, kızına fark ettirmediği günler de vardı: evet.
Son gününü, son masalı hatırlayabiliyordu. Babasının ziyaretinden önceki, Miller olmadan önceki son günü.
Uyandığında ranzanın üst tarafındaydı, korkuluktan destek alıp aşağı sarkıttı basını. Oradaydı, her gün olduğu gibi. Elinde ince bir kitap, gözlüklerini takmış, saçlarını toplamış ve üzerini değiştirmesine rağmen oradaydı. Henüz 20’lerini bitirmemiş, 27. Öyle benziyor ki ona şimdi, göz altlarındaki morluklara aldırış etmiyor hatırladığında o sureti. Kahvaltı boyunca bugün neler yapacağını soruyor. Okula gitmek için yaklaşık yarım saati var, avluya dek birlikte gidiyorlar. Henüz okurken zorlanıyor, bir sene erken başladı zaten sanki sonrasında bir sene sınıfta kalacağını biliyormuş gibi. Okumak ve salondaki pikapta çalan şarkıları öğrenmek istiyor. Ezberi öyle kötü ki... Belki sözleri okursa alışır, sonra masallar. Masallar için yaşıyor gününü adeta.
Gün içinde ne yapmışsa, teneffüste birisine verdiği selam ya da yere düşen bir çocuk, hepsini eve giderken anlatıyor ona. Sabahkinin aksine yürüyorlar eve; araba yok, elini tutuyor.
Sofra çoktan kurulmuş, o zaman da bilmiyor annesi yemek yapmayı. Zaten gerek yok, büyükannesi hala iyi ve kardeşlerin bakıcısı Beatriz var. Ne oluyorsa gene çabucak yeniyor yemek. Hafızasından silinmiş büyükbabasını gördüğü son dakikalar, onun son günü.
Masal tıpayıp aynısı gününün. Yıldız mavi, aynı ödevlerini bitirdikten sonra çizdiği biçimsiz kediler gibi.
Mavi yıldız uyuyakalıyor sonra, uyandığında annesi yok başucunda ya da alt yatakta. Paten kayan sarı yıldızın –aklına her geldiğinde bu ani yıldızlar yüzünden gülümsüyor- düşüp ayağının kopması kadar korkunç (5 yaşındayken yeni alınan sarı patenleri yüzünde sarıydı yıldızı bir haftadır ve düştükten sonra uzuvlarından birisi kopmuş ve yıldız tozu ile yapıştırıldıktan sonra iki hafta ayağa kalkmaması söylenmişti) bir gündü. Son günü geçmiş, ailesi yok artık.
Geceyarısında kapıya dayanmış. Bağırışları duymamış üst kattaki odasından. Zaten o yaştaki o yorgun bedenini ne uyandırabilirdi ki? Yıllar sonra öğreniyor o günü.
Annesi kayboldu o gece, söndü ışığı ve bir daha parlamadı. Orada ama. Büyükbabası ise –yüzünü hatırlamayacak fotoğraflar olmasa- geçirdiği iki ameliyattan sonra pes ediyor. Ölümünün tek nedeni var: Alex.
Annesiyle yaptığı son gerçek konuşmanın konusu şöyle: “Büyükbabannla aynı soyadı taşımak ister misin? Alex Miller olmak?” Aynı annesi gibi adı, kuzenleriyle paylaşacaktı soyadını. Hemen kabul etti.
Dudaklarını hissettiğinde elinde gerildi bedeni, hareket etmedi birkaç saniye boyunca. Parmaklarını bıraktığında izlemeye devam etti ve onun kadar cesur değildi. 20 milyon insan vardı şehide. En azında birisi gibi davranamaz mıydı? Sokakta yürürkenki tavırları, attıkları her adımdaki yüzlerindeki özgüven ve o gereksiz içerikleri olan bağırarak yaptıkları telefon konuşmaları; hiçbiri mi?
Bıraktığı elini yakaladı, parmakları arasına aldı yumruğunu. Ayağıyla destek alıp doğruldu, üzerindeki gömleğin düğmelerinden birini yakaladı ve çekti kendisine. Dudaklarını buldu kondurduğu buse. İlk defa kendi başlattığı bir öpücüktü, istemsiz ve birden bire değil. En azından kendisi için. Yazmak istiyordu aynı annesi gibi, onun sayfa sonlarındaki kendi adının baş harflerinde sonra gelen harfleri kullandığı imzaları gibi, BN. Aynısını yapabilirdi.
Onu sevebilirdi. Onun beklediğinden daha çok. “Deli gibi” değil, istediği kadar.
“Korkuyorum.” dedi. “İlk defa, uzun zaman sonra, öyle gerçek ki!” Arkadaşlarını kaybettiği gün olduğu gibi yalnız bırakılmıştı burada da, tekerrürlerden nefret etmesinin tek nedeniydi. “Asla böyle hissetmedim ya da, denemedim bile. Herkes vazgeçti yanımda durmaktan. Teker teker gittiler. Ailem bile, kimi istemeden bile olsa yalnız bıraktı beni.”
Sonra yıldız büyümüş ve kaybolmuş gökyüzünde, diğerleriyle birlikte. Ailesine ihtiyacı yoktu, kimseye. Kendi istedikleri hariç.