Uzun Süre Sonra Buluşursak...

Konu: Uzun Süre Sonra Buluşursak... Ptsi Ocak 31, 2011 7:31 am

SandyDulceRobinson&VanessaMcClair
~~

Her gün evde oturmak? Bu asla bana göre bir şey değildi. Bacaklarım yerinde duramıyor bir an önce dışarı çıkmak istiyordu. Yatağımdan başımı doğrulttun ve başucumdaki kırmızı renkli saate baktım. Neredeyse öğlen olmuştu ve ben hala yatıyordum. Üstelik beni uyandıran bile yoktu. Çarşafımı üstümden çektim ve ayağa kalkmaya çalıştım. Karşımda duran aynaya baktım. Düğümlenmiş saçlarım çok göze çarpıyordu. Uzun süredir bakım bile yapmıyordum. Kendimi bu kadar salmış mıydım? Öfkeyle yüzüme baktım. Birkaç sivilce bile çıkmaya başlamıştı. Tanrım, ne lanettir şu gençlik… Ablam gibi olmak istiyordum, çok mu? Öfkeyle ayağa kalkmam ile kapının açılması bir oldu. Dadım güler yüzle baktı bana. ‘‘Günaydın tatlım. Kahvaltı hazır. Bayan Robinson seni bekliyor.’’ Aslına bakarsanız dadımı seviyordum. Annemden daha çok yanımdaydı ve fark bir insandı. ‘‘Tamam dadıcığım. Hazırlanıp geliyorum.’’ Gülümsedim ve dadımın kapıyı kapatmasını beklerken yatağımı toplamaya başladım. Annem, ablam ya da küçük kardeşlerim gibi değildim ben. Daha çok işimi kendim yapardım. Arkamı neden başkalarına toplattırayım ki? Bu bana çok saçma geliyordu. Dışarıdan havalı, züppe, kendini beğenmiş gibi görünebilirdim ama bu kendi işlerimi halletmeme engel olmuyordu. Ayrıca ben insanların gördüğü gibi biri değildim.

Banyonun karşısına geçtim ve beyaz kalp şekilli tarağım ile saçlarımı taramaya başladım. Fakat bu düğümlerin açılması imkânsız gibiydi. Sinirle banyo dolabına vurdum. Birkaç saniye bekledikten sonra duş almaya karar verdim. Beş dakikalık duşun ardından saçım çoktan kurumaya başlamıştı. Kurutucu ile saçlarımı dağıttıktan sonra gülümsedim kendi kendime. İşte şimdi olmuştu. Yüzümü yıkayıp dişlerimi fırçaladım her zaman ki gibi. Alışkanlık denen şey buydu galiba. Banyodan çıkıp dolabıma doğru hızlandırdım hareketlerimi. Dar siyah pantolonumu ve gri tişörtümü giydikten sonra aynada tekrar kendime baktım. Sabah halimden eser yoktu. Gülümsemem şimdi yerine gelmişti. Tekrar saate baktım ve zaman kaybetmeden aşağıya indim. Bayan Robinson’un sinirli halini görmek istemezsiniz.

Masada babam ve ikiz erkek kardeşlerim hariç herkes vardı. ‘‘Günaydın herkese!’’ cıvıltılı sesim evde yankılanmıştı sanki. Annemin yanağına bir öpücük kondurduktan sonra yerime geçtim. Ablam her zamankinden daha sinirli görünüyordu. Büyük ihtimalle erkek arkadaşıyla yine kavga etmişti. Anlaşılan hanımefendiye bugün bulaşamayacaktık. ‘‘Sandy, bugün ne yapmayı planlıyorsun tatlım?’’ Biraz düşündüm ve alışveriş yapmaya gidebileceğimi düşündüm. Uzun zamandır alışveriş yapmıyordum. Elbiselerim eskimiş dışarı çıkmaz olmuştum. ‘‘Alışverişe gidebilirim anne. Uzun süredir dışarı çıkmıyorum şu taşınma konusu falan.’’ Annem onaylarcasına gülümsedi ve başını salladı. Bugün okulunda büyük bir gösteri vardı. Ayrıca benim canım annem çok dakikti. Saatine baktı ve ayağa kalktı. Gitmeden önce anlımdan öptü. Annem benimle fazla ilgilenmezdi ama yine de çalışan bir anneye göre ilgilenmeye çalışırdı. Şaşkınlıkla ablamın yüzüne baktım. Kahvaltısını bitirmiş görünüyordu. Onunla tartışmak bile istemediğimden sessizce masada kalktım.

Dışarı birazcık soğuk gibiydi. Kırmızı paltomu giydikten sonra kapıdan dışarı çıktım. Tanıdık gördüğüm zaman başımla selam veriyor ve yoluma devam ediyordum. Son durağım Starbucks’tı. Alışveriş yapmadan önce sıcak kahvelerinden bir tane içmeliydim. Starbucks’a ilk geldiğim günü hatırlıyorum da oldukça eğlenceliydi. Rezil olmuştuk hatta. Tekrar hatırlayınca gülmeye başlamıştım. Süslenmiş kapıdan içeri girdim ve hemen kendimi barmenin yanında aldım. Siparişimi verdim. Birkaç dakikalık bekleyişten sonra sıcak kahvem elimdeydi. Masalara baktım ve üzüntüyle dudaklarımı büktüm. Her yer doluydu. Tabi tanıdık biri görürseniz koşarak yanına gidin derim. Şanslı günümdeydim. Kahverengi saçları ile son çıkan dergilerden birini okuyan genç kızın yanına gittim. ‘‘Bakın kim varmış burada?’’ Güzel bir gün olacağını biliyordum zaten.

Konu: Geri: Uzun Süre Sonra Buluşursak... Ptsi Ocak 31, 2011 8:07 am

Sabah, sevgili üvey abimin karga gibi olan sesi ile gözlerimi açtım. Yatağım, ikimizin odasının ortasındaki duvarın bitişiğinde olduğundan sesi çok rahatlıkla bana ulaşıyordu. Sabah sabah bu ne neşe ise, şarkı söylüyordu. Duvara birkaç yumruk attım ve bağırdım; “Kes sesini!”
Kahkaha attı. “Gel de kes,” dedi. Sinirle çığlık atıp ayağa kalktım. Tam odamdan çıktığım anda annem ile karşılaştım.
“Sakın düşündüğüm şeyi yapma,” dedi sert bir sesle ve banyoya yöneldi. Suratımı büzerek arkasından baktım. Sonra derin bir nefes alıp odama döndüm.

Saat daha birdi. Of, ben bugün geç uyanmak istiyordum. Neyse artık, ne yapalım? Yatağıma oturdum ve bilgisayarı açtım. LC dünkü partiden haberler ve resimlerle dolu bir sürü şey koymuştu siteye. Hepsine –yorumlar da dahil- göz gezdirdikten sonra bilgisayarı kapattım. Ne yani, yarım saat mi geçmişti? Sanırım dışarı çıkabilirdim. Hızla odamdan çıkıp banyoya koşturdum. Neyse ki içeride kimse yoktu. Kapıyı kilitledim ve suyu açtım.

Sıcacık bir banyodan sonra havlumu sarınıp banyodan çıktım. O sırada Evan da odasından çıkmıştı. Beni süzdükten sonra sırıtarak aşağıya indi. Gözlerimi devirdim ve odama geçtim. Havlumu çıkarıp, yatağıma attıktan sonra dolabımı açtım ve ne giyeceğime karar vermeye çalıştım. Hemen bir çift çamaşır seçip üzerime geçirdim. Şimdi daha rahat bakabilirdim.Gözüme kot, mini eteğim çarptı. Altına file çorapta giyersem hoş görünürdü. Sonra üzerime siyah, üzerinde pembe dudak baskısı olan bluzumu geçirdim. Saçlarımı taradım ve hafif bir makyaj yaptım. Ardından ceketimi ve küçük siyah çantamı da aldıktan sonra odamdan çıktım.
“Anne ben çıkıyorum,” diye seslendim. Ses gelmeyince kapıya doğru hızla gidip evden çıktım.

Derin bir nefes aldım. Ev ne kadar da boğmuştu beni. Evet, şimdi ne yapacaktım? Ah, kitap! Tabii ya! Süper bir fikir. Hızla alışveriş merkezine doğru yola çıktım. İçindeki müthiş kitapçıdan bir sürü kitap alacaktım.

Bu kitapçıyı gerçekten çok seviyordum. Birincisi; çok büyüktü. İstediğim her şeyi bulabiliyordum. Her şey bölümlere ayrılıydı. İkincisi; egzotik bir teması vardı. Meyve tütsüleri, mekânı öyle güzel bir kokuyla sarıyordu ki, insanın başı dönüyordu. Yer yer çevreye konmuş rengârenk armut puflar, genelde kahverengi yumuşacık koltuklar ve önlerinde büyük sehpalar. Kulağa hafiften gelen klasik müzikler –ki genelde piyano sololardı- insanı rahatlatıyordu.

Hemen ‘Yeni Çıkan Kitaplar’ reyonuna gittim. Çok hoş bir sürü kitap vardı. Tüm reyonları gezdim ama yine yeni çıkanlara döndüm. Hemen birkaç tane kolumun altına yerleştirdikten sonra dergilere da bakmak geldi içimden. Bir tane moda ve bir tane de gençlik dergisi alıp kasaya doğru yollandım.

Kitapçıdan çıktıktan sonra saatime baktım. Üçe geliyordu. Vay canına, o kadar mı uzun sürmüştü? Yorulmaya başladığımı hissettim. Gözüme Starbucks çarptı. Bir kahve fena olmazdı. Üstelik hem kahvemi yudumlar, hem de dergilerden birine göz atabilir veya kitaplardan birine başlayabilirdim. Koşturarak içeri girdim. Az yağlı ve bol sütlü bir kahve
söyledikten sonra eşyalarımı son kalan boş yere yerleştirdim. Siparişimi aldıktan sonra koltuğa yayıldım ve moda dergisini kapıp incelemeye başladım.
‘‘Bakın kim varmış burada?” Duyduğum ses ile kafamı kaldırdım. Aman Tanrım! Sandy!
“Sandy!” diye çığlık attım ve hemen ayağa kalkıp ona sarıldım. İkimiz de kahkaha atmaya başladık. Herkesin gözünün bize çevrildiğini fark edince, gülmemek için kendimi zor tuttum. Sessizce oturduk. “Nerelerdeydin?” diye sordum. Tanrım, onu çok özlemiştim...

Konu: Geri: Uzun Süre Sonra Buluşursak... Salı Şub. 01, 2011 10:00 am

Kızın çığlığı ile birden kulağım tırmalandı. “Sandy!” Hemen bana sarıldı. Bir yandan da gülüyorduk. Etraftaki insanların bize garip garip baktığını görünce sessizce oturduk. “Nerelerdeydin?” Nerelerde miydim? Kendimi hayata hazır hissedene kadar bir süre ara vermiştim. Onca yaşadığım şey… Buraya tekrar tayinimizin çıkması için babama ısrar ettiğimi hatırlıyorum. Sonunda buradaydı. İstediklerim teker teker yerine geliyordu. ‘‘Ah tatlım… Biliyorsun buradan gittiğimizden beri seninle hiç görüşemiyoruz. Dört ay oldu geleli… Ama o sırada birbirimizi unutmuşuz. Tanrım! Neden beni arayıp sormadın. Seni çok özledim?’’ Ben bunları söylerken onu inceliyordum.

Ne kadar büyümüştük ikimizde. Ama o daha bir güzelleşmişti. Koyu göz makyajı, dolgun dudakları ve ovalimsi yüzü ile insanları etkiliyordu. Kışın takılması için almış olduğu kırmızı şapkası başındaydı. Bana sevimlice bakıyordu. Ne kadar uzun yıllar geçmişti değil mi? Daha son görüştüğümüzde dedikodu yapıyorduk. Şehrin popüler kızlarının diskolarda neler yaptığını, kimin kiminle yakalandığını, okulun en iyileri hakkında konuşuyorduk. Şimdi bizde onlar gibi miydik? Üzgünce önümdeki kahveye baktım. Dün akşam ellerime sürdüğüm beyaz ojeler tenimi solgun göstermişti. Hiçbir şeyi yakıştıramıyordum kendime.

Bir yandan etraftaki insanları süzüyordum bir yandan da Vanessa’yı dinliyordum. ‘‘Aramaya vaktim oldu mu? Ailem sıkı program ilan etti ve babam…’’ Babam derken yüzü asılmıştı. Ailemle yakın arkadaşlardı ne olmuştu ki? Merakla yüzüne bakmaya devam ediyordum. Sesimi bile çıkaramıyordum. Yüzümün endişeli bir hal aldığını bile hayal edebiliyordum. ‘‘Babamı kaybettik Sandy. O artık yok.’’ Arkadaşımı üzdüğüm ve meraklı davrandığım için kendimi üzgün hissetmiştim. Hemen masa üstünde olan elini tuttum ve moral vermeye çalıştım. ‘‘Ah Vanessa… Çok çok üzgünüm. Ama böyle üzülmeni asla istemiyordur biliyorsun değil mi? O yüzden mutlu olmaya çalış lütfen…’’ Acı olsa da yüzüne gülümsedim ve cevabını bekledim.

Konu: Geri: Uzun Süre Sonra Buluşursak... Çarş. Şub. 02, 2011 8:55 am

"Ah tatlım… Biliyorsun buradan gittiğimizden beri seninle hiç görüşemiyoruz. Dört ay oldu geleli… Ama o sırada birbirimizi unutmuşuz. Tanrım! Neden beni arayıp sormadın. Seni çok özledim?’’ dedi bir çırpıda. Ahh, doğru ya! Babasının tayini çıkmıştı ve buradan gitmişlerdi. Geldiklerini duymuştum ama tabii ki rehabilitasyondan geldikten sonra.

Dudaklarımı ısırıp ona baktım. Üzgünde önündeki kahveye bakıyordu. Çok güzel görünüyordu. Kumral saçları, dağınık bir şekilde omuzlarına dökülüyordu. Yüzünde hafif bir makyaj vardı. Gözlerini kahvesinden, tırnaklarındaki beyaz ojelere çevirdi.

‘‘Aramaya vaktim oldu mu? Ailem sıkı program ilan etti ve babam…’’ duraksadım. Dudaklarımı daha çok ısırdım. Nasıl söyleyecektim? Merakla yüzüme baktı. “Babamı kaybettik Sandy. O artık yok,” dedim dudaklarımın titremesini engellemeye çalışarak. Hayır Nessa, ağlama. Alıştın artık onun yokluğuna…
"Ah Vanessa… Çok çok üzgünüm. Ama böyle üzülmeni asla istemiyordur biliyorsun değil mi? O yüzden mutlu olmaya çalış lütfen…’’ dedi elimi tutarak. Burnumu çektim ve gülümsemeye çalıştım.
“Aslına bakarsan… Alıştım gibi. Yani biraz. Annem yeni biriyle evlendi. Ve artık o anlayışlı kadından eser kalmadı. Cadıya dönüştü resmen,” dedim küçük bir kahkaha ile. Sandy gülümsedi. “Ah, bir de artık bir abim var,” diyerek gözlerimi devirdim. Sandy’nin gözleri
kocaman oldu.
“Ne? Vay canına. Nasıl biri?” diye sordu merakla. Gülümsedim.
“Aslında yakışıklı sayılabilir. Ama, ama gıcık biri. Sabah sabah o kalın sesiyle şarkı söyleyerek uyandırdı pislik,” dedim gittikçe sinir kat sayım artarak. Sandy halime güldü...

» Uzun Bir Aradan Sonra...
» Geri geldim ki. 7 ay sonra.
» Uzun zaman oldu.
» Sonra insanlar birbirlerini yediler.
» Silme tuşuna bastıktan sonra sayfanın geri gitmesi