Uzun Bir Aradan Sonra...

Kasti değildi gecikmiş olması. Sadece uyuyakalmıştı bu vakte değin. Aramaktansa daha da acele etmeyi düşünmüştü. Mesaj atması veya araması vakit kaybı olacaktı. Araba sürerken telefonunu kullanamıyordu. The "A" Waffle Club'ın neon lambaları eşliğinde yanıp sönen rengarenk tabelası çarpıyordu gözüne. Park etmekte güçlük çekmemişti arabasını. Tenhaydı buraları, okul başlamıştı ve gençler artık yetişkinlere ayak bağı olmuyordu. İçeri girdiğinde ön masalardan birinde oturmuş olduğunu fark etti Vega'nın. Önündeki portakal suyunun yarısı bitmişti. Gecikmiş olmalıydı epeyce. Yaklaştı ve başı kendisine dönen kıza sarıldı.

-Çok özledim seni...

Ayrıldığında gözlerinin dolduğunu fark etmişti. Göremeyeli 3 ay olmuştu onu neredeyse.... Çekimler için İngiltere'ye gitmişti Xanthe. Herkesi özlemişti zaten. Sadece çekim değildi gitmesinin sebebi. Yoluna gitmeyen hayatından kaçıyordu. Kısacası korkaklık yapıyordu. Değiştirmeye çalışmıyordu, pes ediyordu. Ama kararlıydı, Ruby'den alacağı intikam acı olacaktı. Büyümemişti sanki... Hep intikam peşindeydi. Küçük bir çocuk gibi... Ama ne de olsa Pixie'yi yanına almıştı. Son birkaç detay vardı; Ruby'nin elinden diğer dostlarını almak. İntikam duygusu acımasızlaştırıyordu ruhunu. Gittikçe katılaşıyordu yüreği... Hem başka yolunda olmayan unsurlar da vardı yaşamında. Dan.e karşı eskisi gibi değildi sanki hisleri, uzaktayken onu pek özleyememişti diğer seyahatlerinin aksine. Yaşamının sıradanlığı yok olmuştu, huzurlu halleri. Artık ne istediğini bilemiyordu. Her adımı sorun oluyordu. Çözmeliydi problemlerini. En önemlisi de intikamını almalıydı mümkün olan en acı şekilde.

Garsondan bir kahve istemişti. Vega'ya eşlik etmeliydi yaptığı rejimde. Ne kadar yemeyi özlemiş olsa da gözlerinin önünde bir şeyler yemek kabalık olurdu. Kahvesi geldiğinde sıcak fincanı eline aldı. Her zamanki gibi fazla sıcaktı, bekleyecekti. Hep beklerdi. Konuşan yoktu, bu sessizliği bozmak istemezcesine ikisi de inadına suskun kalıyordu. Nihayet konuşmaya başladı Xanthe... Hakim olamazdı kendine, hep konuşacak konusu olurdu, neşeli ve konuşkandı şimdi de... Ve elbette hala düşüncelerinin etkisinde.

-Neler yaptın ben yokken? 3 aya yakın oldu görüşmeyeli değil mi?

Cevabı beklerken gözünü soğumaya bıraktığı kahvesine dikmişti. Üzerinde tüten buharların hafiflemesini bekliyordu. Kulakları Vega'da idi. Sözlerini bitirmesini bekleyecekti. Sonra kendi yaptıklarını anlatmaya girişecekti muhtemelen, klişe bir şekilde. Pek hoş değildi geçen sürede yaşadıkları.

Çekilmiyordu Amanda'nın tripleri. Sürekli şarkıları değiştiriyor, prova yaparken aksilikler çıkarıyordu. Provadan ona sinirlenip çıktıktan sonra arabama atladım ve yola çıktım. Nereye gideceğimi bilmiyordum aslında. Boş boş dolaşıyordum New York sokaklarında. Gidilecek bir yer düşünürken gözüme The "A" Waffle Club takıldı. İyi bir fikirdi oraya gitmek. Arabamı parkettikten sonra hızlı bir şekilde girişe doğru yürüdüm ve içeri girdim. Aslında pek kalabalık olduğu söylenemezdi burasının. Etrafa göz gezdirirken tanıdık bir yüz gördüm sanki. Ön masa bir kızla oturan başka bir kız. Aida'ydı bu. Onunla takılmayı ve konuşmayı çok severim. Galiba beni çekebilen sayılı kişilerden.

Aida kafasını benim tarafıma çevirdiğinde selam anlamında elimi kaldırdım. O da buna karşılık gülümsedi. Yanına doğru yürümeye başladım. O da ayağa kalktı, onu pek sık görmüyordum. Yanına vardığımda birbirmize sarıldık. "Nasılsın?" diye sordum ona bu sırada. Ayrıldıktan sonra gözlerimi Aida'nın yanındaki kıza çevirdim. Sarışın biriydi. Buz mavisi gibi gözleri vardı. Tanıdık değildi. Hiç görmemiştim onu. Gördüysemde hatırlamıyor olabilirdim. O da bana baktı ve gülümsedi, bende ona gülümseyerek karşılık verdim. Bakışlarımı Aida'ya çevirdim, nasıl diye sormuştum ve o hala cevap vermemişti. Ona anlatacağım şeyler vardı.

Vega konuşurken takılmıştı gözleri az ilerideki bir ele. Sahibine döndüğünde içindeki sevince hakim olamadan kalktı, konuşmalarını bölen bu genç adam onu sinirlendirmek yerine mutlu etmişti çünkü. Gelen soruya yanıt veremedi bir süre, kollarını sırtına doladığı genç adamdan ayrıldı ardından Vega'nın gülen yüzüne baktı ve sorusunun üzerine oturan Hell'in yanına çekti sandalyesini. Her zamanki ifadesiyle çevreyi süzdü ve kahvesini yudumladı, ardından da kendisine sorulmuş olan soruya geç de olsa cevap verdi.

-İyi sayılırım. Burada işler iyi gitmiyordu, ben de İngiltere'de kaçış yolu bulmuş gibiydim kısmen.

Cevapladığı sorunun ardından başını önüne eğdi. Kaçış yolu... Cesaretsizliğin örneği! Yolunda gitmeyen şeylerden kaçmak hiçbir zaman çözüm değildi. Amerika'ya gelir gelmez sorunlar da onu takip etmişti sanki. Gülümseyemedi. Ama beynini kemiren ve çözüm getiremediği tek sorun kovalıyordu onu ardı sıra. Ayrılmalıydı Dan.den... Bu kadar kapıldığını düşündüğü birinden nasıl soğuyabilmişti? Eskisi gibi değildi hisleri. Geldiğinden beri ondan kaçmak için yer arıyordu. Ya çekimleri uzatıyor ya da kendisine iş çıkarıyordu.

-Üzgünüm düşüncesizlik ettim, unuttum istediğin bir şey var mı?

dedi ve eliyle hafif bir işaret yapıp garsonu çağırdı yanlarına. Sinirle başını salladı ve çalmakta olan cep telefonunu çıkardı çantasından. Sırası değildi. Dan. olmamasını umdu ve soğukkanlı bir tavırla konuşmaya başladı. Dostlarıyla yaptığı sohbeti bölmesine sebep olan kardeşine sinir dolu bir sesle "Görüşürüz." dedikten sonra telefonunu kapattı. Küçük kardeşi başına her zaman dert açıyordu. Şimdi de arabasının tamirde olduğunu ve akşam antrenmandan onu alması gerektiğini söylemişti. Yeniden ikisine dikti gözlerini ve neşeyle kıkırdadı.

-Sahi ben sizi tanıştırmadım. Conerus, ağabeyim desem yeridir. Bu da Vega, çocukluk arkadaşım. Daha önce nasıl sizi buluşturmadım hayret. Her neyse Conerus sen neler yaptın?

İrileşmiş gözlerini Hell'e dikti ve konuşmasını dikkatle dinlemeye çalıştı. Düşüncelerini savuruyordu. İki çok sevdiği dostunun yanında karamsar davranamazdı. Haksızlık olurdu. Tazelenen kahvesini bu sefer hemen yudumlamaya başladı.

"Oturmaz mısınız?" demişti Aida'nın yanındaki kız. Gerçekten güzel bir kızdı, gülümseyerek söylemişti bunu. Bu davete karşılık vererek oturdum Aida'nın yakınına. O da sandalyesini yakınlaştırdı. Yüzünün pek güldüğü söylenemezdi aslında. İngiltere'deyken bir şeyler olmuştu belkide. Görüşememiştik onunla. Kahvesinden bir yudum aldıktan sonra cevap verdi:

- İyi sayılırım. Burada işler iyi gitmiyordu, ben de İngiltere'de kaçış yolu bulmuş gibiydim kısmen.

Bunu söylerkende zorla gülümsüyor gibiydi. Neler olduğunu öğrensem iyi olurdu. Cevap vermeye hazırlanırken Aida, "Üzgünüm düşüncesizlik ettim, unuttum istediğin bir şey var mı?" diye devam etti. Bir el hareketi yaparak garsonu çağırdı. Bu sırada telefonu çaldı, "Görüşürüz," dedikten sonra kapattı telefonu ve tekrar bize döndü. Bakışlarım Aida'nın yanındaki kıza doğruydu. Bunu farketmiş olacak ki unuttuğu bir şeyi hatırladı ve bizi tanıştırdı:

- Sahi ben sizi tanıştırmadım. Conerus, ağabeyim desem yeridir. Bu da Vega, çocukluk arkadaşım. Daha önce nasıl sizi buluşturmadım hayret. Her neyse Conerus sen neler yaptın?

Vega... Sanki bu isim bir yerlerden tanıdık geliyordu bana. Ama neredendi peki? Hatırlamıyordum. Tekrar Vega'ya bakmaya başladım. Tanıdık bir yüzü olduğunu farkettim. Onun siması bana bir şeyler hatırlatıyordu sanki ama bilemiyordum. Bu sırada garsonun yanımıza geldiğini farkettim. "Bir kahve lütfen," dedim garsona dönerek. Garson yanımızdan ayrıldıktan sonra Vega'ya dönerek "Memnun oldum, Vega." dedim gülümseyerek. Daha sonrada Aida'ya döndüm ve konuşmaya başladım:

- Bilirsin işte, hep aynı şeyler. Provalar, konserler, tripler... Amanda'yı daha fazla çekemeyeceğimi düşünüp provayı yarıda bırakmıştım. İyikide bırakmışım doğrusu. Seni gördüğüme sevindim, dedim gülümseyerek.

"Eee, peki sende durumlar nasıl?" diye sordum Aida'ya, "Bir şeyler olmuş sanırım," diyerekte devam ettim. Bu sırada garson masaya kahvemi bıraktı. Kahvemi yudumladıktan sonra Vega'ya çevrildi bakışlarım. O da bana bakıyordu galiba, ama ona baktığımı görünce gözlerini başka yöne çevirdi. Fazla tanıdık bir siması vardı, ama hatırlayamıyordum bir türlü. Bir Aida'ya bir Vega'ya bakıyordum, konuşmalarını bekliyordum.

İkisinin soruları üzerine gözlerini bir süre tavanda gezdirdi ardından parmağını fincanın ağzında dolaştırmaya başladı. Bu konular canını fazlasıyla sıkmıştı zaten. Dudaklarını araladığında tereddütlüydü.

-Sorun şu şımarık Ruby aynı zamanda Daniel... Artık onu sevdiğimi sanmıyorum. Nasıl ayrılabileceğimi de bilmiyorum açıkçası. Ruby ile son kapışma benim elimde olabilir ama bilmiyorum, her an saldıracakmış gibi geliyor. Açıkçası ilk defa birinden korkuyorum.

dedi kontrollü bir sesle. Güçsüzlüğünü belirtmek istemiyordu sesiyle; bunu kelimeleriyle yapmıştı.

-Daniel geldiğimden beri benimle bulumak istiyor ama işim var diye yalan söylemek zorunda kalıyorum, bilmiyorum. Daha 3 ay önce hissettiğim duygular şimdi tersine döndü.

Boğazında tıkanan son cümleleri hiç söylememiş gibi gülümsemeye çalıştı. Mimiklerine hakim olamıyordu fakat en azından dudaklarının iki yanı kıvrılmıştı. Acı çektiğini hissedebiliyordu. İnsanlara yalan söyleme alışkanlığı yoktu fakat kalp kırmayı da istemiyordu. Daniel daha yeni ona olan aşkını iitiraf edip, gitmesinden korktuğunu söylediğinde onu haklı çıkarmamalıydı. Olayın sözde "büyüsü" o aşkını söyleyince bitmiş miydi? Yoksa Aida'ya çekici gelen gerçek aslında Daniel'ın kayıtsızlığı mıydı? Bu soruları 1 hafta boyunca düşünüyordu, bir haftadır kaçıyordu ondan... Ama en yakın dostlarından birinin kardeşi olduğu için kaçınılmazdı karşılaşmaları. Bara çağırmıştı az önce mesajında onu, Aida ise çekimdeyim diye uzaklaştırıyordu kendisinden. Ama cesaretini toplayıp gitmeliydi yanına, arkadaşlarının konuşmalarını ve avutan sözlerini dinleyemeyecek kadar düşünceliydi. Ama sözleri duyduktan sonra yeniden gülümsemeye çalışarak,

-Biliyor musunuz, beni bara çağırdı ve gideceğim... Duygularını incitmeye gerçekten de hakkım yok. Söyleyeceğim.

Yavaşça ikisine de eğildi, sarıldı ve iki dostunu baş başa bıraktığı masaya son bir kez bakarak yağmurlu sokaklarda kayboldu.