New York, New York

Uçaktan indiğinde ellerinin, yüzünün ve vücudunun birçok yerinin yandığını hissedebiliyordu. Kendisini göremese de yüzünün aldığı kırmızıyı net bir şekilde tahmin edebiliyordu. Avuç içlerindeki teri hiç tereddüt etmeden üzerendeki beyaz hırkaya silmişti. El çantasından çıkardığı küçük pembe renkli mendille yüzünü, boynunu ve ensesini sildi. Kendisini hiç böyle boşlukta hissettiğini hatırlamıyordu. Sanki boş bir havuza çivileme dalıyor gibiydi. Erkek arkadaşından yeni ayrılmıştı artık tek bir sorunu dahi kaldıracak hali yoktu. Peki, niye gelmişti New York’a, tek bir sorunu daha kaldırmak istemediği halde yıllardır gelmeye cesaret edemediği bu yere neden şimdi gelmişti, hiçbir sebep yokken, neden? Ya da bir sebep var mıydı? Kendini kendi düşünceleriyle boğuyor, git gide kendine işkence ediyordu. Şimdi ne yapacaktı? Acaba onu almaya gerçekten gelecekler miydi? Bir süre bu düşüncelere kafasını yordu sonra başka bir bilet alıp geri mi dönsem diye düşündü. Buraya kadar gelmişken vazgeçemezdi. O sırada valizi geldi ve tek hamlede - geçen yıl Paris’ten aldığı petrol mavisi -valizini aldı. Belli bir süre geniş koridor boyunca yürüdü. Daha sonra kendini Starbucks’a attı.

Gözüne kestirdiği iki kişilik masalardan birine oturdu, kahvesini masanın üstüne yavaşça bırakıp valizini masanın sol tarafına koydu ve kendini koltuğa bıraktı. Sanki o ana kadar hayatta yaptığı en zor iş gibi gelmişti ona. Kahvesinden bir yudum aldı ve o sıcak kremalı tadı ağzına iyice yayarak kendini hiçbir sorun çıkmayacağına inandırmaya çalıştı. Acaba doğru mu yapmıştı birbiriyle anlaşamayan, hatta bir birinden nefret eden iki kız kardeşine de kendisini almaya gelmelerini söylemişti. Sonra aklına kardeşlerinin onu nereden alacağını tam anlamıyla söylemediği geldi.Eline telefonunu alıp, kapalı olan telefonunu açtığında 5 cevapsız arama ve 2 mesaj olduğunu gördü.İki kız kardeşi de onu aramış ve mesaj atmış. Mesajlardan birini açtı ve okudu.İlk mesaj ‘’Nerdesin? Ben geldim.’’ diyordu. İkincisi ise ‘’15 dakika gecikeceğim seni nerede bulabilirim?’’diyordu. İki mesaja da nerede olduğunu yazdı ve beklemeye başladı.Ama onları beklerken kendini düşünmekten alı koyamadı. Kardeşlerinin birbirleriyle karşılaşınca vereceği tepkiyi de belki de çok abartmış olacağını düşündü. Artık büyümüşlerdi belki de bir şeyler değişmişti. Ya da kendini avutmanın bir yoluydu bu.

Bir anda isminin söylenmesiyle dikkati dağıldı. Kafasını kaldırıp karşıya baktı ve kardeşlerinden birinin ona doğru el salladığını gördü. Kahvesinin geri kalan kısmını tek hamlede içti ve ayağa kalktı.

Kız kardeşi ona doğru yürürken onu yavaşça inceledi. Giydiği turuncu tişörtle uyumlu olan topuklu ayakkabılarını çok beğenmişti. Mini şortu onun bütün vücut hatlarını mükemmel bir şekilde ortaya çıkarmıştı. Kusursuz vücudunun geri kalanını giydiği tişörtle saklamıştı. Kıyafetleriyle tam bir spor şıklık elde ettiğini düşündü. Omuzlarından aşağı kadar inen ipeksi, kızıl renk saçları teniyle çok uyumluydu. Aynı annesininki gibi bembeyaz kusursuz bir cildi vardı.

Kız kardeşine bakarken onunla ilgili ne kadar çok şeyi kaçırdığını anladı. Hayatının yarısından çoğunu Fransa’da geçirmişti. O daha çok küçük bir kız çocuğu iken ailesi tarafından Fransa’nın Avignon bölgesindeki Lycee Louis Pasteur yatılı okuluna gönderilmişti. Ne kadar Fransa’da okumaktan ve yaşamaktan dolayı mutlu olsa da, hep kız kardeşinin evi terk ettiği o dönemde evde olmamasından dolayı üzüntü duyardı. Uzun yıllar boyunca acaba ve eğer sözcükleriyle kurulmuş birçok soru sordu kendi kendine. Eğer o dönemde evde olsaydı bir şekilde kız kardeşinin evden ayrılmaya çalıştığını anlar mıydı? Acaba onun gitmesine engel olabilir miydi? Acaba… Acaba…

Gelip, ona sarıldığında kendi kendine nasıl bir insana hem bu kadar yakın hem de bu kadar yabancı olabileceğini sordu. Kız kardeşi ona o kadar içten bir şekilde sarılmıştı ki o yabancılık hissinin yavaş yavaş kaybolduğunu ve yerine daha farklı duyguların geldiğini hissetti. İçine en yakın arkadaşına sarılıyormuşçasına bir duygu yayıldı. Sarılmaları bittiğinde kız kardeşi ona ’’ Nasılsın?’’diye sordu. İlk başta nasıl bir cevap vereceğini bilemeden ağzında bir şeyler geveledi. Sonra kendini toparlayıp onun gözlerinin içine bakıp gülümseyerek ‘’Gayet iyiyim.’’dedi ve ona karşısındaki boş sandalyeyi göstererek ‘’Peki sen nasılsın?’’diye sordu.

Birkaç dakika hiçbir şey konuşmadan oturdular, tam anlamıyla ne konuşacağını bilemediğinden elini kahve bardağına uzattı ve kahvesini içmek için bir yudum almaya çalıştı. Ama bu boş bir uğraştı. Kahvesini çoktan bitirmişti. Bunun üzerine gerçekten bir şeyler deme ihtiyacı hissetti ve ‘’ Benim kahvem bitmiş kendime bir tane daha alacağım, sen de ister misin?’’ diye sordu.

Eva tezgâha doğru yürürken sendelememek için topuklu ayakkabısını yere sertçe basıyordu. Tezgâha doğru yürümek o masada öyle boş boş hiçbir şey konuşmadan oturmaktan daha iyi gelmişti ona. Kendini daha rahat ve doğal davranışlar sergilerken bulmuştu. Hatta ona asılıp numarasını vermeye kalkan satıcı çocuğa bile gülümsemişti. Normalde bütün gün gülen, espriler yapan bir kızdı. Ama söz konusu ablası olunca istemeden ciddileşiyordu. Onunla bir gün boyunca hiçbir şeyi düşünmeden evinin koltuğunda saatlerce oturup, konuşup, dertleşmeyi, kıkırdamayı, ona küçük espriler yapmayı çok istiyordu. Arkasındaki masalardan birinde oturan kızıl saçlı kıza hiç korkmadan gülümseyip ona kendisini anlatmak istiyordu. O sormadıkça ailesinden bahsetmeyi hiç düşünmüyordu bile. Onunla rahat rahat konuşamamak içini kemiriyordu. Satıcı çocuk ona içten bir şekilde gülümseyerek kahvelerini uzattı. Kendi kahvesinin üzerine ismi dışında bazı çiziklerin atıldığını fark etti. Elini sıcak kahveye uzatarak yazıları okudu, çocuk kendi numarasını ve ismini çal kalem karalamıştı. Eva böyle durumlarda yaptığı gibi fazla bir şey söylemeden gülümseyip, teşekkür ederek masasına geri döndü. Dora’nın kahvesini onun önüne bırakırken ona istemli olarak içten bir şekilde gülümsedi. Kız kardeşi de ona aynı içtenlikle teşekkür etti. Kahvesini içerken kız kardeşini izlemeye devam etti. Dora elini nazikçe bardağına götürdü, kahvesinden bir yudum alırken diğer eliyle saçını kulağının arkasına atı verdi. Kahvesinden koca bir yudum aldıktan sonra gözleri saatine kaydı ve Dora ona bakarak ’’Saat epey geç olmuş. İstersen kahvemizi içtikten sonra benim evime gidebiliriz. Hem kalacak bir yer bulana kadar benim evimde kalırsın’’ dedi.
O anda bir şeyler kafasına dank etti. Gözleri karşısında hiçbir şeyden haberi olmadan oturan kıza anlamlı anlamlı bakıyordu. Ne yapacağını bilemedi. Kız kardeşinin, en büyük kardeşinin de- Xenia’nın da- onu almaya geleceğinden haberi yoktu. İşler sarpa sarmadan ona bir şeyler söylemeliydi. Ablası geldiğinde ona kızmasını istemiyordu. Anlaşamaya olabilirlerdi ama ortak bir yanları vardı. Kendisi, küçük, biricik kız kardeşleri. Bir an içine bir kuşku oturdu. Acaba hangisinde kalacakları konusunda tartışırlar mı diye. Ama karar verme hakkı onundu. İkisiyle de görüşmek ve ikisinin de evinde kalmak istiyordu, hem de çok. Belki ortak bir noktaya varabilirlerdi. Zaten en kısa sürede kendine kalacak bir yer bulmalıydı. Bir an kardeşinin ona değişik bir şekilde bakmasıyla kendi düşüncelerinden sıyrıldı ve bir cevap vermeye karar verdi. Ellerini kız kardeşinin elleri etrafında birleştirdi. ’’ Aslında sana söylemediğim bir şey var. Belki bana kıza bilirsin ama…’’ diye bildi ancak, cümlesi yarım kalmıştı. Karşısında oturan kızıl saçlı, güzel kız kardeşinin 10 m arkasında duran tanıdık yüzü görmüştü. Heyecanlanmıştı, ellerinin bağı çözülmüştü. Hiç böyle bir çıkmaza girdiğini hatırlamıyordu. Sanki bir dolambaçta kaybolmuş da bir türlü çıkışı bulamıyormuş gibi. Elini yavaşça havaya kaldırıp kız kardeşine, onun onların yanına gelmesi için bir takım işaretler yaptı. Önündeki kızıl saçlı ve buğulu bakışlı kız tam anlamıyla ne olduğunu anlamak için arkasını döndü. Eva, Dora’nın Xenia’yı gördüğünde bir tepki verip vermediğini bilmiyordu o sırada ne yapacağını düşününe bilmişti ancak, pek bir şey de bulamadı ve olayları akışına bırakmaya karar verdi. Ayağa kalktı, kız kardeşine sarıldı ve ‘’Nasılsın?’’ dedi. İçten içe onu affetmesini istercesine sırtını sıvazladı.