revenge which turns into regret

Camille ile görüşmeyeli iki ay olmuştu. Bu gece internetten görüşmek için sözleşmişlerdi. En yakın kız arkadaşı olmasına rağmen, artık eskisi kadar konuşmuyorlardı. Belki de çok şey değişmişti. Yaşantıları, bildikleri ve diğer şeyler. Yeni birilerinden bahsedince kendini o kadar uzak hissediyordu ki, kişileri aklında canlandırmaya çalışması onun için hiçbir anlam ifade etmiyordu. Kamera bağlanıyordu. Bir, iki, bir, iki… Ve Camille ona gülümsüyordu. Bir şeyler söylemesine rağmen onu duyamıyordu. Eliyle onu anlamadığını belli edecek bir iki hareket yaptı. Camille anlamış olmalıydı, bir anda görüntüden kaybolmuştu. Birkaç saniye içinde yerinde geri belirdi. Onu duyup duymadığını anlamak için ona bir şeyler söyledi. Jody gülümseyerek ‘’Seni duyabiliyorum’’ dedi.

Bir saatten fazla bir süre konuşup, konuşacakları pek bir şey kalmayınca görüşmeyi bitirmeye karar verdiler. Jody webcam’i kapattı. Bir süre sandalyesine çakılmış bir şekilde oturdu. Arkadaşıyla konuşacak pek bir şeyin kalmaması artık yabancılaşmaları onu o kadar üzüyordu ki kalbi kırılmıştı. İçinde bir burukluk vardı. Susadığını fark edip su içmek için merdivenlere yöneldi. Mutfağın mermer yüzeyine basınca hafiften titredi. O sıcak yaz ayına göre ev serindi. Açık olan camlardan dolayı evin bu kadar soğuk olduğunu düşündü. Mutfak camını sıkıca kapattığından emin olduktan sonra dolaptan cam su şişesini aldı. Suyun kapağını açıp bardağına bir miktar su koydu-su nerdeyse bardağın yarısını dolduruyordu. Su şişesini peynir tabağının yanına koyup tekrar odasına çıkmak için merdivenleri çıkmaya başladı. Tam merdivenlerin oraya gelmişti ki kapının çalınmasıyla olduğu yerde saplanıp kaldı. Bu saatte kim gelmiş olabilirdi ki? Saat nerdeyse gece yarısına geliyordu. Merakına daha fazla karşı koyamayıp hızla merdivenlerden indi ve kapının deliğinden baktı. Bu Luther’dı. Bu saatte burada ne işi vardı ki? Bu sorusuna cevap bulmak için anahtarları yuvasında birkaç defa hızlıca çeviri verdi. Elini kapı tokmağına götürdü ve yavaşça kapıyı açtı.

Luther onun davetini beklemeden içeri dalmıştı bile. O kadar şaşırmıştı ki ne tepki vereceğini bilemedi, kapıyı kapatmayı unutarak ona döndü. İçeri kapının bir iki adım ilerisinde öylece duruyordu. Luthy ona dönerek ‘’ Ailen hala tatilde mi?’’ diye sordu. Ne cevap vereceğini bilemediğinden onaylarcasına başını sallamakla yetindi. Onu şaşkına çevirecek o kadar çok şey vardı ki… Bu saatte gelmesi, içeri hızla dalması ve en önemlisi gözünden gelen yaşlar. Üzüldüğünü hissetti, kim bilir ne olmuştu? Onu böyle görünce üzüldüğünü ve içinden bir şeylerin koptuğunu hissetti. Merhamet. İçinde ona karşı o kadar merhamet duygusu vardı ki ve bunu fazlasıyla dışarı vurduğunun farkındaydı. Çekindi onu böyle görmesinin onun için can sıkıcı olduğunu ve beklide birisinin onu böyle görmesi istemeyeceğini düşündü.

Luther’ın eli onun çenesini yavaşça sol tarafa çevirdi. Ona bakmasını istemediğini anladı. Ona bakmamaya çalıştı ama pek başarılı olamadı. Konuşmaya başladı.’’ Ben konuşmaya geldim’’ dedi ve arkasından kapıyı yavaşça ittirip kapattı. Tuhaf olan bu değildi, Luther kapıyı sıkıca kilitlemişti. Şaşkınlığını artık gizlemiyordu ama konuşmuyordu da. Bir sonra ki hamlesinin ne olacağını, ne yapmaya çalıştığını anlamaya çalışıyordu.

Luther ona sakin adımlarla yaklaştı ve yüzünün önünde duran tutamı kulağının arkasına atıp, yumuşak ama soğuk ellerini yüzünde gezdirdi. Kendini hiç böyle hissetmemişti vücudundaki tüm tüylerin diken diken olduğunu hissede biliyordu. Yüzünü kendininkine çok fazla yaklaştırmıştı. Artık nefes alışını duyabiliyordu. Ne yapmaya çalıştığını anlayana kadar Luther’ın dudakları kendi dudaklarına değmişti. Dudaklarıyla kendininkileri aralamaya çalışıyordu. Kendini bir iki adım geriye atı verdi. Refleks gibiydi bu hareket. Şaşkındı, düşünemiyordu. Luther tekrar ona yaklaşıp ‘’Seni istiyorum.’’ dediğinde bu sefer her şey farklılaşmıştı. Kaçmasına izin vermemek için belinden sıkıca tutan ellerin çektiği yöne gitmişti. Bu sefer o da karşılık veriyordu sanki dudakları bir dans yapıyormuşçasına ahenkle hareket ediyordu. Dudaklarının her hareketinde kendini daha fazla kaybediyordu. Vücudu Luther’ın vücuduna yapışmıştı. Giydikleri kıyafetlerden nefret etti. Luther onu belinden sert bir şekilde tutup kendine yaklaştırdığında canı acımıştı ama hiçbir şey umurunda değildi. Eğer ondan biraz uzaklaşırsa dudaklarının da ayrılmasından korkuyordu. Tepkisiz kalmayı yeğledi. Luther onu bir iki adım geriye soğuk duvara doğru ittirdiğinde irkilmişti. Kalçasından sıkıca kavrayıp onu kucağına aldığında elini nazik bir şekilde boynunda kilitledi. Artık onun güzel, beyaz yüzünü daha iyi görebiliyordu. O kadar güzel gözüküyordu ki dudakları, gözleri… Yüzüne küçük öpücükler konduruyordu. Yüzündeki yara izi onu çirkinleştirmek yerine daha mükemmel bir hale getirdiğini düşündü.. Merdivenleri çıktıklarında Luther onu nazikçe kucağından indirmişti. Jody kendini o an boşta hissetti ama o boşluk çok uzun sürmedi. Kendini kısa süre içinde yine duvara dayanmışken buldu. Belkide istediği tamda buydu, kapıyı yavaşça açmasıyla Luther’ın onu içeriye doğru sürüklemesi bir oldu. Luther kendini yatağa bırakırken onu da kolundan tutup kendine doğru çekmişti. Jody ona doğru ilerledi ve dudaklarının birleşmesi için yüzünü onunkine değdirdi. Bu hareketi karşılıksız kalmamıştı. Luther’ın eli onun açılan belinde geziniyordu. Daha fazla ne isteye bilir diye düşündü. Sevdiği çocukla birlikteydi ve her hareketine karşılık alıyordu. Luther hızlı hareket ediyordu. Üstündeki askılı bluzun ucunu belinin açılmış kısmından kavradı ve tek hamlede çıkardı. Luther yatağın üstünde hafifçe doğrulup onun belini tutmuştu. Onu alt tarafa alarak üstündeki her parça kıyafeti teker teker çıkarmaya başladı. O, Jody’in giydiği son parçadan da -iç çamaşırından da- kurtulurken, Jody’de onun kıyafetlerini çıkarmaya uğraşıyordu. Bu da pek kolay olmadı. Jody elini Luther’ın sırtına atarak onu kendine daha fazla yaklaştırdı. Gerçek anlamda kendilerini hazır hissettiklerinde başlamışlardı. Luther ilk hamlesini yaptığında Jody daha fazla acı hissedeceğini sanmıyordu. Bağırmamak için dudağını çok sert ısırmıştı. Neyse ki kan akışı ve acısı kısa sürmüştü. Yoksa daha fazla dayanamazdı. Luther hızlandıkça inlemeye başladı. İstemsizce onu kendine daha fazla çekiyordu. Hiç bitmesini istemiyordu. Kalp atışları hızlanmıştı, sırtından akan her damla teri hissedebiliyordu. Git gide zayıflıyor, güçsüzleşiyordu, adrenalini artıyor ve daha fazla sıcaklıyordu. Zevk ve iğrençlik hepsi bir ardaydı, böyle güzel bir duygunun bu kadar iğrenç olmasına inanamıyordu. Luther son hamlesini yaptığında her anlamda tükendiğini hissede biliyordu. Nefes alış verişi yeterince düzensizdi. Kalbi göğsünden fırlayacakmış gibi atıyordu. Luther üzerinden kayarak yanına yattı. Onun nefes alışını duya biliyordu. Elini göğsüne koyarak kalp atışlarının düzene girmesini bekledi ve Luther’ın açılmış olan koluna sokularak elini okşarcasına göğsüne koydu. Kendini o kadar mutlu ve aynı zaman da bitkin hissediyordu, göz kapakları zar zor açık durabiliyordu. Hala Luther’ın yüzünü incelemek onu izlemek istiyordu. Ama daha fazla göz kapaklarının düşmesine karşı koyamadı. Rüya göremeyecek kadar bitkin düşmüştü.

Saatler, dakikalar, saniyeler geçiyordu, güneş tam tepeye gelene kadar uyumuşlardı. Jody perdelerin arasından ısrarla sızan, sıcak, göz kapaklarını zorlayan güneş ışığıyla uyanmıştı. Luther’ın varlığını tamamen hissede biliyordu. Gece o kadar canlı bir şekilde aklındaydı ki bunun bir rüya olmadığını biliyordu. Gece olanların verdiği güvenle kolunu Luther’ın göğsüne sardı. Luther’ın huzurlu ve yavaşça uyanışını izliyordu. O kadar güzeldi ki uykusunda bile. Luther gözlerini kırpıştırırken kulağına doğru yaklaşıp’'Seni seviyorum’’ diye fısıldadı ve bu kelimelrini bir öpücükle süsledi.