Sophia Ross.

Ad-Soyad: Sophia Ross Morales
Kişisel Özellikler: Sessiz ve pek dost canlısı olmayan sophia, çoğunlukla tek başınadır.Arkadaş konusunda hassas olduğu için hemen birileriyle kaynaşamaz.Kimseye kolay kolay güvenmez.Özünde iyi bir kızdır ama yaşadıkları ve Dünya'nın iç karartıcı bu hali onun karanlık insan olma yolunda ilerlemesine neden olmuştur.Kendisi gibi sessiz ve umursamaz insanlar ilgisini çeker.Aşk onun için saçmalıktan başka bir şey değildir ama bir yanı deli gibi aşka inanmak ister.
Aile Bilgileri: Babası eski zamanların en ünlü Rock n roll yıldızıydı ve fazla doz uyuşturucu alarak intihar etti.O zamanlar Sophia 3 yaşındaydı ve annesi sorumsuz bir kadın olduğu için onu en yakın dostuna bırakıp şehri terk etti.Sophia 14 yaşından sonra sokaklarla dost olmaya ve sokakları evi olarak görmeye başladı.Arada eski dostlarının evinde sabahlar ama sabahın erken saatlerinde kendini tekrar sokaklara atar.Çünkü bir yere ve kişiye bağlanmaktan ölesiye korkar.

Örnek RPG;

Gece soğuktu ama aynı zamanda kollarıyla sıkı sıkı sarmıştı sophia'yı.Kendini güvende hissedebildiği tek yerdi bu sokaklar belkide.Sigarasını ciğerlerine iyice çektikten sonra gözlerini kısıp yanından geçen arabalara baktı ve dumanı boşluğa üfleyip rüzgarın saçlarını okşamasına bir tebessümle karşılık verdi.Arabaların birinden kaba ve ukala bir ses ona seslendi -Hey! bir partiye ne dersin bebeğim?-Sophia hiç aldırmadı.Bakmadı bile.Çünkü biliyordu bu tip işlere artık bulaşmamaya yemin etmişti.Kendini sahilin soğuk kumlarına atıp çevresinde dolaşan mutlu insanlara baktı.Birgün bu şekilde gülümseyebilecek miydi ? gerçekten mutlu muydu bu insanlar ? derin bir nefes alıp sigarasını kuma gömdü.İnsanlar boş şeyler için üzülüp boş şeylere gülüyorlar diye düşündü.Gerçekten de öyleydi işte.Saçlarını gözlerinin önünden çekip gökyüzüne baktı.-Lanet olası yıldızlar! beni gecenin karanlığıyla yalnız bırakın- diye fısıldadım ve gülüp dudaklarımı ısırdım.Gülüşe gülüşe gelen Paul ve Nick yanıma oturdular.Kafaları iyi olduğu için her şeye gülüp, dalga geçiyorlardı.Paul'a doğru eğilip gözlerimi kıstım. -Elinde fazla mal var mı ?- diye sorunca çocuk ciddileşip gözlerimin içine baktı.Şaşkın ve mayhoş bir ses ile -Lanet olası fahişe ölmek mi istiyorsun ? benden mal alalı iki saat bile olmadı.- Dedi.Ah beni umursuyor gibi görünen bir dangalak daha diye geçirdim içimden ve ayağa kalkıp arkamdaki kumları temizledim.İnsanların birbirini düşünüyor gibi yapıp sadece konuşmak için konuşması kadar sahte bir şey yoktu gerçekten.Beni üç aydır tanıyor olmasına rağmen hayatında olmazsam depresyona girecekmiş gibi davranan bu aptal çocuk gibi...

Gecenin karanlığında tekrar yola koyuldum.Ah hayır nereye gittiğimi bile bilmiyordum.Ama bunu her gece yapmıyor muydum zaten.Nereye gittiğimin bir önemi yoktu.Sadece yürüyordum.Etrafıma bakınarak, kendimden bıkmışçasına zorla attığım adımlar beni nereye götürdüğünü bilmiyorlardı.Sigaram da bitmişti zaten.Belki de en iyisi bir yere kıvrılıp uyumak diye düşündüm. ''bir yere...'' diye tekrar ettim sessizce ve adımlarımı yavaşlatmadan o ''bir yere'' doğru ilerlemeye devam ettim.