Dinlenmek istiyordum, kavga değil.

Hat safhada bir sıcaklık New York’un eşsiz sokaklarını kaplamıştı. Bu sıcakta insanın kendini bir kova dolusu suyun içine atmaktan başka şansı yoktu. Tabi paranız varsa havuza gitmeniz daha mantıklı. Bizimkilerde bugünü piknik yaparak geçirmek istediklerini söylediklerinde önce ben yokum dedim. Bu sıcağın altında bir de böceklerle ve o sürtük kadınla uğraşmaya hiç de niyetim yoktu. Sonra o sürtük ötesi kadının gelemeyeceğini öğrenince piknik sepetini kaptığım gibi soluğu babamın yanında alıverdim. Bu piknik beni daha iyi tanıması ve ilişkimizi bir basamak daha ilerletmemiz için çok önemliydi. Yüzümde kocaman bir gülümsemeyle limuzine bindim –ki limuzine asla gülümseyerek binmem- ve babamla beraber Central Park’ın yolunu tuttum.

Parkta yaklaşık yüz küsür insan olduğuna yemin edebilirdim. Duyan gelmiş havası yaratan iğrenç bir ortam olsa da bugün burada bu pikniği yapacaktım. Gözlerimle hemen boş bir yer bulmaya çalıştım ama ne mümkün! Herkes çok değerli bir şeymiş gibi kırmızı beyaz kareli demode örtüleri kapmış, bırakmıyordu. Sonunda kocaman bir çınar ağacının altında püfür püfür estiğinden emin olduğum bir yer buldum ve oraya doğru hamlemi yaptım. Tam ben orayı kapmaya yaklaşmıştım ki –hatta örtünün dibine gelmiştim yemin edebilirim- sinir bozucu üst sınıflardan biri kendini örtüye bırakıverdi. Kim olduğunu tam çıkaramasam da uzun sarı saçlarını sürükleyerek çekesim vardı. Dişlerimi sıkarak sırtına sıkı bir yumruk attım. Yüzünü bana doğru döndüğünde kim olduğunu artık rahatça çözebilmiştim. Büyülü kız, üst sınıfların kraliçesi Monica Morwell.

"Burası benim, kaybol." Nasıl bu kadar tiksindirici ve duygusuz olabiliyorlardı? “Pardon ama seninle uyduruk bir örtünün kavgasını yapmaya hiç niyetim yok. Buraya önce ben geldim ve kaybolacak biri varsa o da sensin.” Bu sıcağa rağmen giydiği beyaz çizmeleri güneşin altında parıldıyordu. Tanrım, bu moda psikopatı kızlar deli olmalı! Bu sıcakta çizme ha? Babamı öldürseler giymem. Ama üvey annemi öldürseler giymeyi düşünebilirim. “Bana bak çakma zengin, birincisi laf sokmaya çalışma beceremiyorsun. İkincisi senin aksine ben, şu bez parçası için senin saçını başını yolabilirim.” Ov, pekâlâ! Tam bu kıza çirkeflik yaptıracak bu kadar önemli şey ne olabilir diye düşünüyordum ki, arkadan koşarak gelen, her şeyden habersiz Ryan’ı gördüm. Yüzüme yayılan ukala gülümseme onun da dikkatini çekmiş olacak ki büyük bir hızla arkasına döndü. “Ah gel Ryan, bize harika bir yer buldum.” Kahrolası sürtük! Bu kadar çok asılmak zorunda mısın şu çocuğa? Mallory bu kızın burada, Ryan’la olduğunu bilse parçalardı onu sanırım. “Ah, merhaba Ryan!” Elimi tokalaşmak amacıyla uzattım ama Ryan beni kendine doğru çekip sarıldı. Bu hareket beni çok şaşırtsa da yanımda Monica olduğunu hatırlayınca zevkten dört köşe oldum. “Nasılsın Sum? Uzun süredir görüşemiyoruz. Sanırım özledim seni.” Sıcacık gülümsemesiyle insanın içini ısıtan bu çocuğun bu soğuk cadıyla ne işi var diye düşündüm. Ben de gülümsemesine karşılık vererek “Tatildeydim ve çoğu kişiyle görüşemedim. Ben de özledim seni dostum.” Son kelimeyi vurgulayarak söylemiştim. Monica o benim dostum, benim benim benim dercesine. Bir an önce buranın ona göre bir yer olmadığını anlayıp toz olmasını istiyordum. Bana küstah bir bakış atıp saçlarını geriye savurdu. “Ben de tam buraya oturuyordum ama Monica sorun çıkardı birazcık. Kendi aramızda halledebileceğimizi düşünüyorum.” Monica’ya yapmacık bir şekilde gülümsedim. Ryan kafası karışmış bir şekilde Monica’ya bakıp –ah neden bu kadar safsın sen?- “Bir sorun mu var Monica?” dedi. Monica afallamış bir şekilde kafasını salladı ve yerde duran çantasının yanına oturdu.

Ben ağzım bir karış açık Monic’e bakarken Ryan yanıma yaklaştı ve “Sorun değil Sum, sen otur biz başka bir yer buluruz elbet.” Dedi. Monic ona emredermişçesine “Hayır, ben burayı istiyorum.” Dedi. Hızlı bir hareketle kızın yanına çöktüm ve “Bana bak Monic, buradan hemen kalkmazsan çok fena olacak. Yemin ederim.” Diye fısıldadım kulağına. Bana tekrar pis bir bakış attı ve hiçbir şey yokmuş gibi çantasını kurcalamaya başladı. Ryan’a doğru “Bu yüzümü görmeni istemem. O yüzden lütfen benim için şu ilerideki sepetten birkaç meyve alır mısın?” dedim sırıtarak. O yine hiçbir şey anlamamış saf haliyle kafasını salladı ve sepete doğru uzaklaştı. Telefonunu kurcalayan Monica’ya döndüm ve "Sen laftan anlamıyor musun kızım?” diye sataştım. Kafasını kaldırıp bana bir şey söylemeye hazırlandı ki sözünü kestim. “Yüzünde vişne var.” “Anlamadım?” Elimdeki vişneyi yüzünün ortasına yapıştırdım. “Yüzünde diyorum, vişne var.”

Sepetimde Monic’e atmaya değer bir şey bulamayınca ayağa kalkıp “Yeter!” diye bağırdım. Herkesin dikkati bana toplanmıştı ve şu an tam bir hedef noktasıydım. Birkaç adımla Monic’in önüne geçtim ve “Lütfen sınırları aşmayalım. Tamam biz eğleniyor olabiliriz ama siz? Çocuk musunuz Tanrı aşkına!” İnsanlar bu kız da nereden çıktı gibisinden bakışlarla bana ters ters bakıyorlardı. “Lütfen parkın sağlığı için daha fazla yemek atmayalım etrafa. Yoksa ulusal habere birinci gelenekse Central Park Yemek Atma Savaşı adlı başlık altında çıkacağız.” Sanırım bu tahminim herkesi çok mutlu etmiş olacak ki çığlıkların ardından kargaşa yine başladı. Hatta bu seferki hedefleri ayakta duran bendim! Monica dediğim laf yüzünden, çantasından çıkardığı eşarbı başına bağlamakla meşguldu. Yüzlerce yiyecek bana doğru gelirken yere yattım ve yiyeceklerin hepsinin Monic’in üstüne boşalmasını izledim. Tabi birkaç tanesi ondan çarpıp üstümdeki Ella Moss elbisemde benekler oluşturdu ama şu anda bu benim için hiç sorun değildi. Monic sinir küpü şeklinde saçını ve yüzünü temizlemeye çalışırken ben, Ryan’ın çocuklar gibi eğlenmesini seyrediyordum. Bir ara Monic’in ağzından küfür duyduğuma bile yemin edebilirim. Birkaç dakika sonra artık ayağa kalkmış toparlanmaya çalışan Monica bana oldukça pis bakıyordu. Ben de ayağa kalkıp sepetime uzandın ve dışarıya çıkardığım birkaç tabak çatalı toplamaya başladım. İnsanlar da yavaş yavaş durulmuşa benziyorlardı. Arada yüzüme isabet eden çilekleri saymazsak tabi.

Ryan yanımıza doğru yaklaştı ve gülümseyerek “Ne kadar eğlenceliydi değil mi?” dedi. Ben başımla onaylarken Monic sahte bir gülümsemeyle “Evet, hiç bu kadar eğlenmemiştim, emin ol.” Dedi. Ryan biraz çekingen bir tavırla “Arada size de attığım için özür dilerim kızlar. Umarım canınız yanmamıştır.” diyerek gülümsedi. Monica attığı keki hatırlamış olacak ki baya bi’ kızardı. Bense sorun değil anlamında başımı eğdim ve piknik yerine doğru yaklaşan babamı gördüm. Tam gülümseyip oturduğum yeri işaret edecektim ki yanında duran sürtüğü görmemle kafayı yemem bir oldu. Şimdi babamın neden geç kaldığı belli oluyordu. Keşke bir iki dakika öncesinden getirseydi de ağzını burnunu vişne yapsaydım şu sürtüğün diye düşünürken Monica’nın hala kalkmamakta ısrar ettiğini gördüm. Babam yanımıza gelip “Merhaba kızlar, Ryan.” Diye bize selam verdi. Monica babamı kaale bile almayıp sürtüğe gözlerini dikmiş inceliyordu. Büyülenmiş gözlerle çantasına bakıp “Bu, bu dün çıkan chanel mi?” diye sordu. Elinde duran çanta püsküllü, ince saplı ve chanel amblemli normal bir çantaydı. Bunlardan evde en az yüz tane hatta yaklaşık beş yüz tane vardı. Sürtük üvey anneciğim sürtük ötesi bir gülümsemeyle “Evet, gelirken yolda gördüm ve kesinlikle almalıyım dedim.” Dedi. “Ama bana sınırlı sayıda ürettiklerini söylemişlerdi...” Yıkılmış gibi görünen Monic’e şu durumda acıdım doğrusu. O sürtüğün karşısında böyle kalmasını ben bile istemezdim. Sürtük ukala bir tavırla [color=olive]“Eh işte, ünlü bir model olmanın faydaları.” [/color]Diyerek güneşin altında parıldayan saçlarını savurdu. Babam bana bakarak “Buraya mı oturacağız?” diye sordu çekingen bir tavırla. “Hayır. Aslında evet, siz isterseniz oturabilirsiniz ama benim tadım kaçtı, gidiyorum.” Monica’nın orada olduğunu tamamen unutup sürtüğe dönerek “Beyinsiz olup harikulade bir çantaya sahip olmakta ünlü bir model olmanın başka bir faydası işte.” Dedim ve hızla oradan uzaklaştım.

Arkamdan Monica nasıl bir tepki verdi bilmiyorum ama kadının “Ah, bu kız beni hiç sevmeyecek.” Diyerek timsah göz yaşları akıttığını duyabiliyordum. Hızlı adımlarla köşedeki limuzine yanaştım. Şoförün kapıyı açmasını bile beklemeden içeri dalıp “Eve gidiyoruz, derhal.”dedim. Daha önce hiç bu kadar sert davranmadığım adamcağız bile ben de bir gariplik olduğunu anladı ve arabayı son gaz eve doğru sürdü. Yine o sürtük gelip tüm eğlencemin içine etmişti. İşin iyi tarafı ise, artık vişnenin Monica’ya ne kadar çok yakıştığını biliyordum.