Kelimeleri benim yerime seçse ve sıralasalar, her şey çok daha iyi olurdu.

Güneş- Var olmamasını dilerdim, kesinlikle. Henüz sabah dahi olmamıştı- Hayır, yani tamam. Güneşin doğuyor oluşu sabahı getirse dahi bunu hafta sonları da devam ettiremezdiniz. Hele de istikrarla beni uyandırmaya çalışan alarm, annemden dahi daha telaşlı olduğunu söyleyebilirim. Ms. Lewis’in tiz sesini yeğlerdim, evet. Aida çağırmamış olsa, yerimden dahi kalkmazdım. O sıcak yatağı bu soğuk Mart gününde terk etmek bana göre değildi. Bir de işimi istediğim yerde, istediğim zamanlarda yapabileceğim düşünülürken. Tamamen yalandı, başka hiçbir şey değil. Öncelikle, uazılarınızı yayınlatmak için editörünüzü bekliyordunuz. Yetmiyormuş gibi, tabii ki, onun da dırdırlarına katlanmak zorundaydım. Bu konuda da Aida’nın annesini yeğlerdim, evet. Herhalde daha çekilebilinir bir kadındı, en azından saatlerinizi harcayıp ortaya çıkardığınız –hatta sadece yazmak için sabahladıktan sonra- o işinizi odasına yaymaktan vazgeçmezdi. Etrafta uçuşan kağıtları, -hayallerinizle kaplıydılar bir şekilde- gördüğünüzde aşağılandığınızdan daha çok acı çekiyordunuz. Herhangi bir karalamada daha kötüydü çabanızın göz ardı edilmesi, değerli olmadığını düşünseniz dahi hayal kırıklığına uğruyordunuz. Her hafta, her pazartesi, bürosuna gidip ona hesap vermek zorundaydım. Bir de taslaklar, evet. Taslakları ‘göz gezdirmek’le geçirirdi genellikle bu randevuların büyük bir kısmını. Diğer elindeki Blackberry’si ile maillerini kontrol ederken yapardı bunu, pek de dikkatini verdiğini hiçbir zaman düşünmemiştim. Yaklaşık 7 yıldır, staj yaparken dahi onun peşinde koşturuyordum babam sayesinde, her pazartesi yaşanıyordu bu. Her pazartesi, suratımdaki aynı ifadeyle aynı saatte ayrılıyordum bürosundan. Gözaltlarımdaki torbalar dahi onu memnun etmiyordu anlaşılan, mırıldanmaları arasında bir kez olsun yüzüme baktığını sanmıyordum aslında. Neden benden nefret ediyordu bilmiyordum, beni ilk gördüğü günden beri yakamı bırakmamıştı. Yarın da, her defasında olduğu gibi karşılaşacaktık. Onun, en azından benim gözümde, 80’lerden fırlamış saç kesimine tahammül etmek zorunda kalacaktım. Belki bu Pazar güldürürdü yüzümü. Gerçi, gülümsemeyi kesmezdim gün boyunca Aida karşımda olduğunda. Aslında banyoya girdiğimde bu yüzden yatağımdan kalkmıştım, bu hafta boyunca yalnızca bugünü boştu. Bir kahvaltı ayarlayabileceğini düşünmüştü, beni aradığındaysa hala neden onu göremediğimden yakınıyordum. Günlerdir beni geçiştiriyordu, neden olduğunu bilmesem dahi bir şeyler var gibiydi. Şüphe girecekse aramıza, sonuç bulmalıydı en azından. Saçlarını arkasında toplamıştı gevşek bir tokayla, arabaya bindiğinde benim aksime uykusuz değildi. Hala gözleri bir an olsun duraksamadan etrafta geziniyor ve neşeyle kıkırdıyordu konuşmalar arasında. Bense her zaman olduğu gibi o her sabahki boş konuşmalarıma devam ediyordum, biraz sonra boğulup pes edecekti. Düşüncelerimi ben seçmezdim, tahminin yalnızca bilinçaltımdan fırladıklarıydı. Fırla- Ne kadar gülünç gelse dahi karşısındayken de bu kelimeyi kullanmıştım. “Hala beğenmiyor, yazdığım hiçbir şeyden de memnun kalacak gibi değil.” Başka bir yer, başka bir editör bulmamı istiyordu hala. Cevap vermedi, caddenin uğultusu yüzünden -belki de kendime gelmem için bir geçiştirmeydi bu- yüzünü ekşitmişti. Trafiğe gelince haftanın bu gününde ve bu saatinde hiç mi hiç var olmamasını beklerdim. Şimdiye dek herhangi bir Pazar günü camdan dışarı bakmak geçmemişti aklımdan. İç çektim ve radyoyu açtım, şarkıya gelince- Günümde olmadığım kesindi.

Olağan bir günüm, ki haftanın tek günü farklıydı benim için, uyanıp evden ayrılmamamla devam ederdi. Belki de sosyal olmamı -hayır, belki değil- sağlayan bu ilişkiydi. Sadece onun için yaşıyordum, böyle de devam edecekti. Kardeşimle olan ilişkim kadar sığdı hayatım, düşünmekle geçiyordu ve herhangi bir şey yapabilecek kadar da cesaretli değildim. Bir şey yazmaya başladığımda o kirli klavyenin başından ayrılamazdım, ne olursa olsun her şeyin o sayfaya bağlı olmalıydı. Yerimden kalktığımda her şey biterdi, aynı şeyi yakalayamazdım. Tuvalete kapanıp kucağınıza aldığınızda o defterle de bir şey çıkaramazdınız, öncelikle yazılanlar değil o sayfa iğrendirirdi sizi. Yazdığınız anla ilgili anılarınız da olmalı, fayanslar ve bedeninizdeki o işleyiş değil. Temiz hava için dizüstü bilgisayarı omzuma atıp dışarı çıkabilir ve gördüğüm ilk parktaki banka yayılabilirdim. Ama, böyle de olmuyordu. Çocukların çığlıkları ya da sevgililer ilham ya da bilumum fikirleri getirmezdi size. Her şey istediğim gibi olmuyordu hem, tiplerden çok kahramanlarla çevriliydim. Yaşadığım yerde sanki herkes bencildi, benim kadar. Kaçıyordu, ‘kessinlikle’ kaçıyordu. Neyi fark ettiğimi düşünüyordu bilmiyordum ama kelimelerinin ardından bir şeyler çıkacaktı, kesinlikle. Konuşacak olacağımız herhangi bir şey yoktu oysa aklımda, şüphe edebilecek kadar akıllı değildim. Bir de, zaten, anlatmak istemediği şeylerin üstüne gitmezdim. Bundan memnun kalmalıydı, şimdikinin aksine. Merak, ya da başka hiçbir şey yoktu içimde. Güzelliği yeterdi bana, endişesinin nedenini bilmek eğer bir çözüm bulabileceksem yeterdi. Çoğunlukla sorun iş olurdu, ya da ben. Beni eğitiyordu bir şekilde, evet. Bunu söyleyebilirdim, onun sayesinde kurtulmuştum o çocuksu tavırlarımdan ve sadece onun yanındayken kendim gibiydim. Suskunluğum ardında herhangi bir deha ya da sapkın gizli değildi. Bir hiçlikten ibarettim. Karşısına geçtiğimdeyse, sadece ona tapındığım gerçeği vardı. Kendimi bildim bileli benimle birlikteydi, onunla birlikteyken ancak kendime gelebilmiştim. Amaçlarım anlamsızdı, o büyük hayaller de gerçekleşmeyecekti ne de olsa. Var olsa bile hiçbir şey yaşanmamış gibi silinecektim tarihten, zaman beni defedecekti bir şekilde. Sadece kahvaltı ya da birlikte vakit geçirmek için gelmemiştik, öğrenmemi istiyor gibiydi. Nasıl sorabileceğim konusunda dahi endişeliydim, derin bir nefes aldım kelimeler dudaklarımdan dökülmeden önce. “Xanthe, bana bir şey söylemek istediğinden emin misin yoksa sadece kahvaltı mı edeceğiz?”

Ağır bir kahvaltı olacaktı, kahvaltıya başlamasak dahi sözleri yetmişti bu ağırlığı oldurmaya. Ancak kıkırdamıştım sözleri ardından, eğer bunları ben yapsaydım önündeki çatalı gözüme -büyük bir ihtimalle isabet ettiremez ve kaşımın hizasındaki bir izle devam ederdim onsuz yaşamıma- saplardı. Hot Tub Time Machine’deki kıza benziyor oluşu yüzündendi bu sanrı, izleyeli uzun zaman geçmişti ama birden bire o sahne belirmişti aklımda. Gülünç değildi, gülmemeliydim. Eğer söylemek istemeseydi omuz silkip geçiştirirdi, korkmalıydım.

Ne yapmıştım ki onun için? Onu elimde tutmak için de bir şey yaptığım yoktu, bana tahammül edebiliyor oluşu dahi benden istikrarlı olduğunu gösteriyordu. Ona verebileceğim tek şey herhalde sevgim olurdu, başka hiçbir şey değil. Belki de güvenilir bile değildim gözünde, herhangi bir isteği olmamıştı benden. Hayır, bu yüzden değildi. Her şeyi kendisi hallederdi, ne de olsa bunları yapabilecek kadar iyiydi. A Well Respected Man’i ona ithaf edebilirlerdi, tek sorun o trene bineli yıllar olmuştu. Şarkının o kısmını, o satırı değiştirebilirdik, ah, gene her zamanki kadar saçmaydı düşüncelerim. ‘Olağan bir insan olsa’ ile başlayamazdım ki bu fikirlere, herkes bir şekilde farklıydı. Ama, büyük ihtimalle ortak yanları Xanthe’nin karşısında bu sözleri duyduktan sonra kendisini affettirmek olurdu. Hatanın o hoş sözlere rağmen kendilerinde olduğunu anlayabilirlerse; evet, sorun tabii ki bendim. Eğer artık beni istemiyorsa, ki hiçbir şey değişmeyecekti hayatında, sadece bakışlarıyla dahi defedebilirdi beni. Tek ses çıkarmazdım, bensiz devam etmeliydi onun için bir sorunsam. Bir etkim yoktu zaten yaşamına, etrafında gezinip onu kolladığım yoktu. Geceleri bana sarılmadan da koruyabilirdi kendisini soğuktan.

Sadece göz önünde olanları sunmuştu bana. Değişmemiştim aslında, bu sadece zamana ve ona ayak uyduruyor oluşumdu. Bunu söyleyemezdi, kendisine bakılınca- Onu tanıdığımdan beri, o benden daha çok farklılaşmış, değişmişti aslında. O genç kız yoktu artık, olgun bir kadındı. Buna inandıramazdım belki onu, bir de onu ‘hak ediyor olduğum gerçeği’ falan yoktu ama sadece bu savunmam vardı. Devam etmeliydi, evet. İstediği değilsem giderdim, istediği gibi. Ama, hatalı olduğunu düşünüyorsa, hayır. Her şey değişmişti ama 4 yıl önceki o toy halime kıyasla layıktım ona. Memnun değilsem bu halimden, bilmiyordum. “Tree Hugger gibi. O küçük filiz olgunlaştı, ancak sen bu yeni ağaçtan memnun değilsin.” Şarkıdaki kaplumbağa bile değildim oysa, Ansty Pants haklı değildi. Bir de, eğer yanımda olmayacaksa uçmak falan da istemiyordum. Elini tutmaya, ona destek olmaya çalışmadım, bu fazla klişeydi. Aynı kelimenin kendisi kadar. "Eğer beni istemiyorsan, ki emin ol ne olursa olsun 'seni sevmekten' vazgeçmeyeceğim, sadece yürüyüp giderim." Aylar öncesinin aksine artık bunu söylemek oldukça kolaydı.

Herhangi bir şeye boyun eğdiğimiz ya da bir şekilde direndiğimiz yoktu. Kolay olanı seçecekti, yorum yapmasam dahi haftalar boyunca çıkmayacaktım yataktan. Belki de her şeyin bu kadar basit olduğunu düşünmem neden oluyordu buna, gereksiz bir insandım, onlarca kez söylediğim gibi. Herhangi bir amaç ve inanç olmadan devam etmem anlamsızdı zaten, tapınabilecek tek şey bulmuştum. Eğer beni reddediyorsa Tanrı, artık çekilebilirdim.

“Hiç mi hiç eğlenceli değil.” sağlamazdı sıyrılmamı, zaten sıyrılabileceğim bir an değildi. Belki de, onun en büyük hatası olmuştum.

O derin surlara rağmen yanında bulmuştu çocuk kendisini, aralarındaki sınıflara gelince- Ah, tabii- Hiçbir şey sınıflardan ibaret değildi. Aklınızı kullanmalıydınız, sonrasında her şey sağlanırdı. Para, din ya da siyasetle devam edemezdi insanlık. Teknolojiden ya da bilumum projelerden bahsetmiyordum, yalnızca sevgi. O gençlik romanlarından fırlamış kahramanlarınki gibi değil, cesaret kendimi herhangi bir yaratığın önüne atmamla, gelmiş geçmiş en kötü büyücüyle karşılaşmamla ya da en büyük düşmanımla yüzleşmemle ilgili değildi. Her şey, eğer melekler susturmadıysa sizi, seçimlerinize bağlıydı. Seçimlerime gelince, benden yana değildiler. Zamana ayak uydurmak diyebilirdiniz, Carpe diem gibi bilumum Latince ve havalı sözlüklerden bahsetmiyordum. Veritas ile de ilgim yoktu, lise bittiğindeki beni niteleyen o ders ortalamam Harvard’ı sağlayamamıştı maalesef. Ben, her şeyden vazgeçebilen kişiydim. Her şeyi ardımda bırakıp, ailenin diğer bireylerinin aksine aptallığıma sığınmıştım. Zeki ya da herhangi bir şey değildim, insanlar beni tanımazdı. Adımı duyduklarında kulak kabarttıklarını sanmıyordum bile. Görüntüme gelince, öncelikle cezp edici değildi. Bir de, kendimi başkalarına sunabilecek kadar iyi değildim. Şu “Duygusalımdır.” yalanı Rebacca Black kadar saçmaydı, gündemi takip etmeniz de iyi bir gelecek sağlamazdı gerçi. Bir de, devletime sağladığım tek katkı orduya yazılmamış olmamdı. Eğer aynı durumda ancak başka bir yerde büyüseydim, büyük bir ihtimalle Channing Tatum kadar iyi bir askeri oynayabilirdim.

Eskisi gibi değildik, şimdi bile benden uzaktı. “Seni ilk defa gördüğümde, o ana gördüğüm en güzel şey olduğunu düşünmüştüm. Bu-” Konuşmalar konusunda kesinlikle iyi değildim, iç çektim. “Bu değişmedi, ve bunun senin için hiç mi hiç önemli olmadığını biliyorum. Sen, belki de ilk defa itiraf ediyorum, her zaman mantıklı davranan oldun. Benden daha akıllısın, benden daha zeki. Her şeyi bensiz de yapabileceğini biliyorum. Ancak, bunun benimle ilgisi yok. Her şeyi elinden gelmese dahi bir şekilde oldurabilirsin ve herhangi birisine ihtiyacın yok, biliyorum çünkü bu her zaman beni korkutan yanın oldu.” Dudaklarımı ısırıyordum durmadan, o ise- Ah, her zaman eline geçen şeyleri eğer sıkılmışsa küçük parçalar haline getirirdi. Onunla tanıştığımda bitmemişti, tanımıştım da. “En başındaki gibi değil, evet, ancak bir daha ilk günler gibi olmayacağını ikimiz de biliyoruz dedi. Belki de daha ciddi bir şeyler ve daha ciddi birisini istiyorsun, bilmiyorum. İstikrarlı değilim, sen istemediğinde benim için de her şey bitecek.” Susmamıştım bu defa, her defasındakinin aksine. Tutarsızdım ancak, aldırış etmezdi. Biliyordu düşüncelerimin an be an değişebildiğini, ne de olsa bir Daniel Day Lewis değildim.

O uzun cümlelerini özlemiştim, anlam verebilmem için onlarca kez okumam gerekirdi. Onun gözünden bakıldığında, kolaydı. Benim için ise, bir aptal olduğumu bir kez daha kanıtlıyordu seçtiği kelimeler. Bir dönem yanımda sözlükle gezinmemin nedeni dilimi geliştirmek değildi, unutuyordum bazen- cidden. Düşünmek istemiyordum, geleceği yeğlerdim bu anılara. Eğer yalnızsam istemezdim, gerekli değildi. Gün başlardı, sadece “Gün güzel, gönüller çiçek olsun.” değil. Olduramazdım, hiçbir şey yapamamıştım yalnızken. Doğrulmamı, kendime gelmemi, aslında -açık sözlü olursak- var olmamı o sağlamıştı. Bir hiçten ibarettim, sonrasına gelince de sonrasındaydık. Karar verebilecek kadar iyi değildim, o istemezse bitecekti. İstemesem dahi, elimden gelmezdi gitmemesini sağlamak. Herhangi bir albenim de yoktu zaten, görünüşüm- Ah, bu sağlamazdı hiçbir şeyi. Onu elimde tutmamı sağlayacak bir şey yoktu, ona verebileceğim tek şey de yetmeyecekse- Hayır, bunu aklımdan geçirmemeliydim. Düşünürse bulurdu, en azından benim için. Eğer Andrew Garfield’tan nefret etseydi -ki onun o saçlarını filmin bir yarısında kazıtılmış olsa dahi kıskanabilirdim- ve o ‘dilinin dönmediği’ İngiliz aksanına tahammül edebilseydi Never Let Me Go’yu tekrar izleyebilirdik, şarkıyı dinlese yeterdi. “Hayır, Daniel, biraz daha konuya odaklanmalısın. Carey Mulligan’da işe yarayabilir, Xanthe için- Hayır.” Kesinlikle akıllanmayacaktı. Bir de Zach Braff’in J.D.’sinden bir farkım yok gibiydi, tek fark herhangi bir hastanede ya da dizide değildim. Görüntüde herhangi bir kanalın logosu yoktu.

Konuşma konusunda yetenekli değildim, onu düşüncesinden vazgeçirmiş olmayı diliyordum artık. Aslında, ah, sanki onu zorluyormuşum gibi geliyor gözüme. Bana acıdığı için, yalnızca ben istediğim için bana katlanmasını istemiyordum. Yapmazdı bunu, en azından bunun için bencildi. En azından, benim kadar.

Parmaklarını tenimde hissettiğimde, gözlerimi kaçırdım. Dakikalardır gittikçe hızlanan nabzım eski haline dönmüştü, damarlarımdaki kan durulmuştu. O an, geçen saniyelerin yavaşladığı hissettim. Artık her şey daha sessizdi, nefes alıp verdikçe önümde yükselen gövdem yoruyordu beni. Sesini duyduğumda ise, beklediğimden daha da endişelendiğimi fark ettim. Onunla var olmuştum, onunla yaşayabilmiş. Hiçbir şekilde kolay değildi onsuz yaşayacaksam, ne düşünmüştü bilmiyordum ben çenemi kapadığımdan beri ancak istediğim olmuştu. Bencildim, bu bir itiraf değildi. Böbürlenebilirdim de, onun karşısındaysam ve sahiplenebiliyorsam bir şekilde.

Parmaklarım onunkileri bulduğunda artık bitmişti, ellerine yasladım dudaklarımı. Benimdi, vazgeçmeyene dek. Konuşmadım, sessizlik sağlardı güzelliği.