Eski Dost

Konu: Eski Dost Salı Haz. 28, 2011 4:02 am

Görüşmemiz gerek. Central Park'a gel.

"Pekala, ben Edith'i görmek istemiştim. Seni değil."

'Geliyorum.'

"Eh, kardeşin geldiğine göre senin gitme vaktin sanırım."

Konu: Geri: Eski Dost Salı Haz. 28, 2011 7:31 am

Genç kızın ince, beyaz parmakları fildişi şişler misali geçti yumuşak, kestane renkli saçlarının arasından. Etrafındaki kalabalığın arasından sıyrılmaya çalışmakla kalmıyor, aynı anda elindeki kocaman frambuazlı pastayı da dengede tutmaya çalışıyordu; ki bu Edith için gerçekten efor gerektiren bir şey olmalıydı. Kalabalık ona hiçbir zaman güven vermezdi, aksine her zamankinden daha yalnız ve daha tehlikedeydi çevresi asla bilemeyeceği türden insanlarla sarılıyken. Gözlerinin önünden geçip giden, herhangi bir duygudan uzak, adeta mermere gelişigüzel oyulmuş gibi duran hatlara sahip yüzlerce insanla beraber Manhattan caddelerinde yürüyordu. Kalın topuklu klasik Lanvin'leri gri ve kahverengi taşlarla süslenmiş kaldırımlara değdiğinde derin bir nefes alacak rahatlığın bir anda kendisini sarmaladığını hissetti Edith. Uzun ve sık kirpiklerle çevrili gözleri kapandı, birkaç saniye boyunca meydanın ortasında elinde pastayla dikilen bir uyurgezer gibi göründüğünü farkettiğinde ise gözlerini açtı. Hafif, güzel kokulu bir rüzgar çoğu açıkta olan tenini nazikçe okşadı, saçlarını geriye doğru savurdu ve aynı hızda kayboldu, yine de bir bahar gününü yaşadığını hissettirecek tazeliği Edith'e hediye edebilecek kadar uzun sürmüştü bu. Andreas'ın doğumgünü için aldığı pasta, aslında yenilmeyecekti, yine de kibar bir kız olduğu için bazı ritüelleri yerine getirme zorunluluğu hissediyordu. Birkaç dakika önce, Central Park'ta olması gerekiyordu, fakat kibar olduğu kadar önemli bir kız da olduğundan dolayı asla bir yere zamanında ya da önceden gitmezdi Edith, ah, bunu sadece 'hey, bakın, tek alternatifim sizsiniz ve ben çok heyecanlıyım!' şeklinde zırvalıkları düşündüğünü göstermek isteyen aptallar yapardı, ki o bu safhayı geçeli gerçekten çok oluyordu.

- Görüşmemiz gerek. Central Park'a gel.

Saate bakmak için çantasında zar zor bulduğu telefonunu açtığında uzun sayılabilecek bir süre önce, Sheila tarafından kendisine gönderilmiş olan kısa ve gizemli mesajı gördü. Aslında gitmeyebilirdi, Andreas ve onun yakışıklı üniversiteli arkadaşları ile kalıp küçük çaplı bir partinin gözdesi olabilirdi fakat içindeki küçük vefa kırıntıları çoktan kendilerini su yüzüne çıkarmış, Sheila'nın orada olduğundan yüzde yüz emin olduğu otoparka doğru yönünü değiştirmesine neden olmuştu. Bazen, asla çevresindekiler kadar gaddar bir sürtük olamayacak olmasının bir lanet olduğunu düşünmekten alıkoyamazdı kendisini. Bu nedenle başı çok sık belaya giriyordu, fakat aslında kibrinin bir kısmı da bu özelliğinin onu diğerlerinden farklı kılışını bilmesinden kaynaklanıyordu. Herkes, ama herkes her gece birilerinin kucağında olurdu. Ya da bar köşelerinde, ya da partilerde, ya da ara sokaklarda damarlarına bir iğne geçiriyor olurlardı, yani tabii ki istisnalar vardı fakat New York buydu işte. Onun alıştığı çevreden tamamen farklı, çok zorlu ve çok zalim koşulları vardı; özellikle de lisenin. İlk günden beri 'yeni kız' muamelesi görmek bir derece katlanılırdı, peki ya Pollyanna muamelesi görmek? Paris'te, sürtük Edith olurdu. Burada ise iyi kız. Adım adım ağaçlıktan uzaklaşıp son model arabalarla dolu otopark benzeri yere yanaştı, güneşin gözlerini kamaştırması yüzünden güneş gözlüklerinin ardındayken bile zorluk çekiyordu Sheila'nın arabasını görmekte. Tabii değişmiş olma ihtimali de vardı, nitekim kızın bir anda önceki haline kıyasla buz kesilmiş olmasıyla Edith onunla iletişimi koparmıştı. Şimdi düşününce, çok tuhaf geliyordu bu, fakat oluvermişti işte. Farketmemişti bile. Sadece aramalar günden güne azaldı, buluşmalar kesildi, ve sonra hayatında Sheila diye biri hiç olmamışçasına yoluna devam etti. Biliyordu ki onun için de durum aynıydı, zaten Sheila takıntılı kaçığın teki olsaydı onunla bu kadar iyi anlaşamazdı bir zamanlar. Kızın umursamaz, rahat tavırları takdire şayandı, ve onu iyi bir arkadaş yapan en önemli özelliklerinden biriydi de.

"Andreas Jankovics, sen kocaman bir angutsun! Ben-sana-kaç-kere-arkadaşlarıma-asılma-diyeceğim?!"

İlk cümleyle beraber kendisinin iki katı kadar olan oğlana pastayı fırlatıp, ikinci cümlenin her kelimesiyle de oğlanın vücuduna rastgele yumruklar indiriyor, tıslamayla bağırma arasındaki ses tonu da her saniye daha da yükseliyordu. Normalde bu, bu kadar abartılacak bir şey gibi gözükmez, değil mi? Tabii eğer çocukluğunuz anne babanızdan ziyade her gün değişen çıplak kızlar görmekle geçmemişse. Eh, Edith alışık denilebilirdi, fakat o New York'a geldikten sonra abisinin ziyaretleri başlamıştı ve her seferinde, bir kızı yatağına almayı başarıyordu. Bu da katlanılırdı bir yere kadar, fakat bardağı taşıran son damla son dört kızın tam da Andreas sırasında uyuşturucuya başlamış olmasıydı. Abisi düzgün biri değildi, tamam, onu severdi, ama arkadaşlarının hayatlarını da mahvedemezdi. Onları yatağına alamazdı. Onlarla konuşamazdı bile. Bu her zaman aralarında sözsüz bir anlaşma olarak kalmıştı, fakat bugün bu bozulmuştu. Sheila'nın fazlasıyla çekici olduğu aşikardı aslında, abisini çok suçlayamıyordu. İşi bittikten sonra sevimli, kocaman bir gülümsemeyle eski arkadaşına dönüp yüzüne yapışmış bukleleri çekti. Neredeyse aynı anda, kızın resmen 'çökmüş' denilebilecek gözlerine kilitlendiğine, gülümsemesi soldu. Ona değer verdiğinin farkındaydı, sadece bir süreliğine unutmuştu denilebilir, ve şimdi kesinlikle değişmiş olan gözlere baktığında, bunu yeniden keşfetti Edith. Güneş ışığı yaprakların arasından süzülüp iki kızı solukça aydınlatırken, Edith de yavaş ve temkinli adımlarla yaklaştı Sheila'ya.

"Tanrım, çok, değişmişsin Sheila. Yani görüşmeyeli. Erm, şey, istersen oturalım bir yere, öyle konuşalım, şu gerzeklerden uzak, sakin bir yer, evet..."

Cevabı beklemeden kızın koluna girdi, etrafı gözetleyerek yürümeye başladı geniş çimenlerin kapladığı alana doğru. Bahar, dünyadaki tüm enerjiyi buradaki gençlere bahşetmişti sanki. Marihuanacı entelektüellerden seks bebeklerine kadar herkes ya zümrüt yeşili çimenlere uzanmış, ya da frizbi gibi aptal şeylerle oynuyorlardı. Ara sıra, gözlüğün arkasına gizlenmiş okyanus mavisi gözleri Sheila'nın yüzünde endişeyle geziniyor, hemen ardından havadan sudan konuşmaya çalışarak kızı güldürmeye uğraşıyordu. Sonuçta gereksiz konuşmak, Edith'in en beceremediği şeydi.

Konu: Geri: Eski Dost Salı Haz. 28, 2011 8:19 am

İlişki.

"Hayatın nasıl Edith, seni görmeyelim epey oldu. İstediğin eve taşınabildin mi?

» ''Eski sevgiliden dost olmaz'' kim demiş onu?
» Dost
» Sözde Dost
» Dost Siteler İçin*
» Beklenmedik dost ve Meyveli Waffle