Ara sokakta bir gece...

Amber bağrışmaları bastırmak için müziğin sesini daha fazla açtı. Gittikçe yükselen müzik sesiyle bağrışmalar bir nebze azalmıştı. Ama bu uğraşı bağrışmaların önüne geçemiyordu. İstemediği halde hala annesinin babasına bağırdığını duyabiliyordu.

İki yıl öncesini anımsar gibi oldu. Fransa’da ne kadarda mutlu bir yaşantıları vardı. Niye New York’a gelmişlerdi ki? Bütün arkadaşlarını, sevdiği insanları ve kurdukları çevreyi orada bırakıp buraya gelmişlerdi. Onları çok özlüyordu hatta dayanılmaz derecede sinir bozucu yaşlı komşusu Bayan Roux’u bile özlüyordu. Fransa’da güzel bir evleri vardı. Evlerinin küçük arka bahçesini ve bahçedeki minyatür süs havuzunu ne kadar da çok severdi. Küçükken kâğıttan gemiler yapar ve onları küçük süs havuzunda yüzdürürdü. Oyuncak bebeklerini bahçenin her yerine dağıtıp, akşam olunca annesinin zoruyla onları toplardı. Sanki yarın yine oyuncaklarını bahçenin her bir köşesine dağıtmayacakmış gibi. Eğer annesine New York Times’tan iş teklifi gelmeseydi buraya hiç gelmeyeceklerdi. Hala Fransa’da yaşıyor olacaklardı.

Odanın içinde bir ileri bir geri gidip duruyordu. Eski zamanlarını -o mutlu yaşantısını- hatırladıkça sinirleri daha da harap oluyordu. Odasının sol tarafında bulunan küçük lavaboya yöneldi. Aynanın önündeki beyaz çıkıntıda duran sarı renkteki tarağını aldı. Tam kafasının tepesinde ki yapılı topuzu açtı ve saçlarını yolarcasına taradı. Aynada kendisine bakarken ne kadar yorgun ve bitkin gözüktüğünü fark etti. Musluğu açtı iki elini itinayla suyun altında birleştirdi ve soğuk suyu birkaç defa yüzüne vurdu. Yatağının yanına geri dönüp saate baktı. Çılgına dönmemek imkânsızdı içerdeki iki insanın iki saatten fazla bir süredir kavga ediyordu. Artık dayanamadı ve bir hışımla odadan çıkıp salonun kapısında belirdi elindeki telefonu o kadar sert sıkıyordu ki telefon nerdeyse parçalanacaktı. Babası onun varlığını kapıda hissedince dönüp ona baktı ve babasının ona bakmasıyla onun bağırması bir oldu.’’Yeter artık, yeter! Katlanamıyorum ne size, ne de sizin saçma kavgalarınıza. Yeter…’’Kendini o kadar kaybetmişti ki bağırmanın arkasından evin kapısını sertçe çekip çıkmıştı.

Ailesini hiç düşünmemeye çalıştı. Düşüncelerinden o an kurtulmak için her şeyini verirdi. Kendini kaybetmiş halde hızla sokakların arasında nereye gittiğini bilmeden bir yılan gibi dolaşıyordu. Etrafına bakmadan sadece ayaklarının gittiği yere bakarak başı aşağıda hızlı adımlarla ilerliyordu. Uzun bir süre hızlıca yürüdükten sonra yavaşladı. Artık ayakkabısının çıkardığı o gürültüyü duymuyordu. Ama kulağına fısıltılar ve başkasına ait ayak sesleri geliyordu. O boş ara sokakta yalnız değildi. Sanki bu fısıltı sesi onu takip ediyordu. Sesin kimden geldiğini anlamak için etrafına bakındı. İki adam onu belli bir uzaklıktan takip ediyordu. Telaşlandı ve adımlarını tekrar hızlandırdı. Ne yapacağını bilemeden hızla yürüyordu. Sokak çok karanlıktı ve ona tanıdık gelen hiçbir şey yoktu. Ana caddeye nereden çıkacağını bilemeden kendine yol bulmaya çalışıyordu. Gözleri yardım edecek birini arıyordu. Ama kimse yoktu. Daha da hızlandı ileride fazla ışığın olduğu bir sokak, hayır, hayır bir cadde gördü. Koşmaya başladı tam caddeye adımını atacakken… Küt.

Bir şeye çarpmıştı. Binanın sol tarafından gelen bir şeydi bu. Başı zonkluyordu, elini yavaşça başına götürdü. Acıyı çok net bir şekilde hissedebiliyordu.Bir el ona yardım etmek için uzandı.Uzanan el büyük ama yumuşak görünümlü bir eldi, genç birine ait olduğu belliydi. Hiç tereddüt etmeden eli tuttu ve ağaya kalktı. Gözlerini görmüştü; o mavi gözlerini. Çocuğun gözlerinde o tanıdık duygu vardı. Kendine aynada her baktığında kendi gözlerinde gördüğü duyguydu. Kızgınlık, öfke, hırs,kin… O ana kadar hiç kimsenin kendisi gibi bir duygu yaşayamayacağını düşünüyordu. Şaşkındı. Ne olduğunu anlayamadan bir şeye çarpmıştı ve kendi duygularına sahip biriyle karşılaşmıştı. Bundan emindi.

Çocuktan bir adım uzaklaşarak konuşmaya başladı.‘’Özür dilerim, ben sadece…’’dedi. Nefesi kesilmişti, koşmaktan mı yoksa şaşkınlıktan mı olduğunu bilemiyordu. ‘‘Çok üzgünüm sen iyi misin? Korkmuştum, koşmaya başladım ve senin geldiğini görmedim. Çok üzgünüm’’dedi. Bir an çok korktu. Bu korkunun arkadan gelen adamlarla mı ilgili olduğunu, yoksa onunla aynı duygulara sahip birinin birkaç dakika içinde yanından ayrılacak olmasıyla mı ilgili olduğunu anlayamadı.

Kendi konuşması üzerine bir tebessüm göstermişti. Bir an çocuğun bakışlarının arkalarda bir yere kaydığını fark etti. Arkasında ne olduğunu tahmin edebiliyordu ve o adamları görmek dahi istemiyordu. Tam bu sırada karşısındaki yaşıtı olan çocuk elini Jody’nin omzuna attı. Sanki onu tanıyormuşçasına bir samimiyetle ona doğru eğildi ve ‘’ Senin peşindeler mi?’’ diye sordu. Jody istemsizce irkildi ve çocuğa tuhaf bir bakış attı. Bedeninin titrediğini hissedebiliyordu. Ya bu çocukla karşılaşmasaydı, ya bir şeyler ters gitseydi, ya… Bir anda ellerine soğuk bir şeyin değdiğini hissetti ve dalgılığı bir anda kayıp oldu. Eline değen soğuk şey onu yola doğru çekip taksiye bindirdi. O soğuk şey taksiye binince elini bıraktı, Jody anca ne olduğunu anlamıştı. Çocuğa döndü ve ne olduğunu anlamaya çalışırcasına ona baktı. Yanında oturan bu genç onun gözlerinin tam içine bakarak ‘’Ben açım ve sen korkuyorsun. Seni bu halde bırakamam, ben karnımı doyururken şu olayları bana en baştan anlatırsın’’dedi. Kız hiçbir şey söyleme gereği duymadı. Yanındaki oğlan şoföre nereye gideceklerini tarif ederken o da onu incelemeye başlamıştı.

Caddeden arabanın içine süzülen ışıklar, yanında oturan yaşıtı çocuğun yüzünü ara sıra aydınlatıyordu. Her ışık geldiğinde onun yüzünü daha da bir bütün gibi görüyor ve yüzünün her parçasını ayrı ayrı inceliyordu. İlk ışıkla birlikte uzun süre baktığı gözlerini inceledi, mavi gözleri çok şey yaşamış gibi bakıyordu. İkinci ışıkla yüzündeki çizgiyi gördü. Önce ne olduğunu anlayamadı, sonra gamze sandı ama değildi, buna da emin olduktan sonra onun bir yara izi olduğuna karar verdi. Daha sonraki ışıklarla yüzünün geri kalan kısımlarını inceledi. Yol ona o kadar uzun gelmişti ki ne kadar süre yol aldıklarını ve nereye gittiklerini bilmiyordu. Etrafına bakındı ama tanıdık gelen hiçbir şey yoktu. Karnının acıktığını hissede biliyordu. Elini karnına götürdü, karnının guruldamamasını istiyordu.

Araba durduğunda yanındaki hoş çocuk ona dönüp baktı ve arabadan indi. Jody hiç tereddüt etmeden arkasından arabadan hızla indi. İkisi de aynı anda yolun yanındaki masaya oturdular. Birkaç dakika hiç konuşmadan oturdular. Bakışları bir birlerine sabitlenmişti. Jody bu göz oyununa daha fazla dayanamadı ve ellerini masanın üstünde birleştirerek eline aldığı bir kâğıt parçasıyla oynamaya başladı. İkisi de yol boyunca suskundu, şimdide tek kelime etmiyorlardı. Konuşmak için can atıyordu ama ne diyeceğini tam olarak bilmiyordu. Tam bu sırada bu suskunluğu delip geçen bir ses çıktı. Bir iç çekişi. Ardından kendine bir soru yöneldi.’’ Bana ne olduğunu anlatabilirsin, yani özel değilse. İlginç bir şey hissettim sanki sanki sinirlenme yani ne bileyim içinde bulunduğumuz durum aynı gibiydi. Aile mi?’’ Bu çekinerek ve korkarak sorulmuş bir soruydu. Hassas bir konuya değindiğini biliyordu ve doğru tahminde bulunmuştu. O an bu soruyu sorduğunda onunda aynı şeyleri hissettiğini öğrendiğine memnun oldu. Ama cevap vermek zor geliyordu. Onun gözlerinin içine bakarak sadece ''Evet.'' diye bildi.

Garson kız tam zamanında gelmişti ne söyleyeceğini düşünmek için biraz daha zaman kazandı. Oğlanın siparişi bitip kendi sipariş sırası gelince aklına gelen ilk şeyi sipariş etti. Kola ve hamburger… Belki o saatte ona en iyi gelecek şeydi bu ya da düşüncelerine geri dönmek için en kolay kaçış yoluydu. Sipariş gelene kadar ki sürede hiç konuşmadı. Ama ne yapacağına çoktan karar vermişti. Olan biten her şeyi anlatmaya karar verdi. New York’a gelişleri, ailesinin ilk kavgası, bu gece olan olaylar, kızgınlığı, özlemleri... Yemeğini yerken bir yandan olan biten her şeyi anlattı. Konuşması bittiğinde saatte 12.43’tü. Sanki o olan biteni anlatırken zaman su gibi akıp gidiyordu. Laf arasında resmi olarak tanışmışlardı. İsmini sevmişti. İçinden unutmamak için birkaç defa tekrar etti. Luther, Luther…

Saatin kaç olduğunu artık takip etmiyordu. Kendini çok yorgun hissetmesine rağmen hala konuşmak istiyordu. Karşısındaki çocuğa onun ailesiyle olan problemlerini sormuştu. Nazi bir ailenin çocuğuydu. Zengin bir ailesi vardı ama ailesiyle anlaşamıyordu. Bu yüzden New York’a gelmişti. Ve uzun… Konuşmanın bu noktasında kopmuştu. Kendini sıcak güneşin tam önüne sıcak kumlara bırakmıştı. Yanında, biraz önünde şemsiyenin altında annesiyle babası plastik sandalyelerde oturuyordu. Annesi ayağa kalkıp ayağını sıcak kumlara basarak denize doğru yöneldi. Ayağını serin suya soktu ve babası annesinin arkasından gelip ona belinden sarılmıştı. Annesi yüzünü eşine dönerek eşinden kocaman bir öpücük aldı. O anda her şey donup kaldı. Sanki hiçbir şey ters gitmemiş gibi. Kendini çok rahat hissediyordu. Bir an bir kolun onu sıkıca tutmasıyla yavaştan ayıldı gözlerini çok az aralayıp bakmaya çalıştı görebildiği tek şey sarı bir abraydı ya da taksi. Uzun bir süre rüya görmedi ama rahattı. Daha sonra soğuk bir şeyin onu tam belinden çok fazla sıkı tuttuğunu hissetti. Bu sefer gözünü hiç açamadı ama anahtar sesleri çok canlı geliyordu. Sonra kendini yumuşak bir şeyin üstünde hissetti. O andan sonra hiçbir şey hatırlamıyordu. Yine o rüyaya benzer anları gördü. Paris’te ailesiyle birlikte bir lokantada yemek yiyorlardı. Annesi yine en sevdiği yemeğini söylemişti. Hiçbir zaman farklı şeyler denemezdi. Babası annesinin aksine listeye yeni eklenmiş bir yemek sipariş etti. Annesi babasının bu siparişi üzerine ona kocaman bir gülücük attı. O anda yine her şey kumandanın ‘’pause’’ tuşuna basılmış gibiydi. O an zihninde öylece kaldı.